Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Μπαλταδιές και πελεκούδια

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 179/Αύγουστος 2015)
 
Από μητρική διήγηση είχα πληροφορηθεί ότι παλιός αριστερός οικογενειακός φίλος, ο Μιχάλης Λίλλης, σε μια δύσκολη για την αριστερά και τους αριστερούς εποχή, είχε ξεκινήσει γράμμα που της είχε στείλει με το στομφώδες: «Αλύπητα μας χτύπησαν οι μπαλταδιές της μοίρας!». Δεν ξέρω αν ήταν μια πηγαία έκφραση των αισθημάτων του αποστολέα ή μια αντιγραφή ή απομίμηση μιας κοινότυπης στον κύκλο του μεγαλοστομίας.
Φαίνεται ότι την θέση της αριστεράς και των αριστερών της τότε (προπολεμικής) εποχής πήραν σήμερα η Ελλάδα και οι Έλληνες, που δέχονται «μπαλταδιές» από ποικίλους φερώνυμους πελεκυφόρους.
Από τη μια, λοιπόν, δέχθηκαν τους πελεκισμούς του κ. Κληρωτίδη (μετά τον εξοστρακισμό της “αριστείας” που αποφάσισε και διέταξε) Μπαλτά. Όσους βέβαια πρόλαβε μέσα σε επτά μήνες. Και όσους τους επιφυλάσσει, σε περίπτωση που του ανατεθούν οι ίδιες αρμοδιότητες μετά τις επικείμενες εκλογές, η τζιχαντιστική αφοσίωσή του στις ιδεοληψίες του. Μέχρις ότου, φυσικά, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μετατραπούν σε χώρους όπου η κύρια δραστηριότητα θα είναι το κάψιμο πελεκουδιών από σχετικούς και ασχέτους.
Αυτά, ωστόσο, έχουν γίνει γνωστά και έχουν σχολιαστεί επαρκώς. Αντίθετα, δεν είχαν γίνει γνωστοί και, αφότου έγιναν, σχολιάστηκαν ελάχιστα οι πελεκισμοί μιας άλλης πλευράς. Αυτοί που θα είχε καταφέρει στη χώρα και στους κατοίκους της ο καθ’υποκορισμόν συνονόματός του κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος. Αντίπαλός του ως προς την κομματική ένταξη, αλλά συνοδοιπόρος του ως προς (ορισμένους τουλάχιστον) κοινωνικούς οραματισμούς.
Ο κ. Μπαλτάκος έγινε ευρύτερα γνωστός μετά από την αποκάλυψη των επαφών που είχε με εκπροσώπους του ακροδεξιού εκτρώματος της χώρας και των όσων είχαν διαμειφθεί στη διάρκειά τους. Εξαιτίας τους έχασε την θέση του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης. Πολλοί, ωστόσο, θα μπορούσαν να του αναγνωρίσουν ως ελαφρυντικό ότι εξωθήθηκε από πολιτικό καιροσκοπισμό ή πολιτικάντικη ιδιοτέλεια. Θα είχαν λαθέψει. Και φρόντισε να αφαιρέσει κάθε έρεισμα από τον σχετικό συλλογισμό τους με άρθρο του με τον εντυπωσιακό (και άκρως συμβολικό) τίτλο «ΟΙΚΑΔΕ» (στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» της 26ης Ιουλίου 2015).
Το ότι, όχι μόνο δεν διαψεύστηκε, αλλ’ούτε καν ανασκευάστηκε έστω και μερικά στη συνέχεια αποδεικνύει ότι δεν ήταν απότοκο των συνεπειών των υψηλών θερμοκρασιών εκείνων των ημερών. Και αποκαλύπτει ότι ο συντάκτης του δεν είναι ένας απλά υπερδεξιός πολιτικός, αλλά ένας πατεντάτος και μέχρι μυελού οστέων αντιευρωπαϊστής που, επιπλέον, εμφορείται από αναχρονιστικές, οπισθοδρομικές – σχεδόν σκοταδιστικές – ιδέες.
Έτσι, ισχυρίζεται ότι οι Γερμανοί (συλλήβδην και όχι κάποιοι εκπρόσωποί τους) δεν μας θέλουν (ειδικά και αποκλειστικά εμάς τους Έλληνες) ως «εταίρους» προτείνει στην ουσία την οικειοθελή απόσυρσή της χώρας από την Ευρωζώνη επικαλούμενος μάλιστα «ότι ο Καραμανλής στην Ε.Ε. μας έβαλε, όχι στο ευρώ.». Το ότι όταν ο Καραμανλής μας έβαλε στην Ε.Ο.Κ. (και όχι στην Ε.Ε.) δεν υπήρχε ευρώ έχει μικρή σημασία. Το ευρώ το χρεώνεται ο «αρχοντοχωριατισμός των “εκσυγχρονιστών”»!
Κατηγορεί δε ευθέως την Νέα Δημοκρατία για τις φιλοευρωπαϊκές επιλογές της, τις οποίες παραλληλίζει με «άκριτη ευρωλαγνεία» άλλων κομμάτων, φέρνοντας στη μνήμη εμετικές εκφράσεις άλλων εποχών, όπως το αλήστου μνήμης «ευρωλιγούρηδες». Μάλιστα, της υποδεικνύει ότι: «Η λαϊκή βάση του κόμματος, δηλαδή, της Εκκλησίας, των ενστόλων, των μικροαστών και των αγροτών, ουδεμία πολιτιστική σχέση έχει με αυτό που αποκαλούμε “Ευρώπη”»! Με αυτόν τον τρόπο, όμως, περιορίζει ασφυκτικά την βάση του κόμματος σε ένα κοινό που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Και αναιρεί την θεμελιώδη επιλογή του Καραμανλή (που επικαλείται – στρεβλωτικά – σε άλλο σημείο της επιχειρηματολογίας του) ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση (δηλαδή στην Ευρώπη)!
Όσο για την ανυπαρξία «πολιτιστικής σχέσης» με την «Ευρώπη» πολλά μπορούν να γραφτούν. Ακόμα και αν ίσχυε (σε κάποιο απόμακρο παρελθόν) ο ισχυρισμός του, αφορούσε ένα κομμάτι του ελληνισμού. Αλλά και αν αυτός απέκλινε πολιτιστικά από τον (ομομήτριο) ευρωπαϊκό πολιτισμό για κάποιους ιστορικούς λόγους, τι επιβάλλει να μην συγκλίνει προς αυτόν πάλι; Στην ουσία, η ανάλυση του κ. Μπαλτάκου επιδιώκει τον εξοστρακισμό των επιρροών του νεοελληνικού διαφωτισμού, την αναίρεση των βασικών (πολιτισμικών και πολιτικών) κατευθυντήριων επιλογών του νεοελληνικού κράτους, την αποκοπή από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και την επιστροφή σε ένα βυζαντινο-οθωμανικό δυστοπικό και παρακμιακό καθεστώς. Θνησιγενές κατά πάσαν πιθανότητα! Το οποίο, όμως, θα παρασύρει στην ολέθρια κατάληξή του ολόκληρο τον ελληνισμό. Την πιο πειστική για την περίπτωση αντίκρουση του ανερμάτιστου ισχυρισμού του την έχει δώσει πριν από λίγα χρόνια ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, από τους πιο σκληροπυρηνικούς: ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Έγραφε μεταξύ άλλων σε άρθρο του: «Έναντι κάθε θυσίας, που πρέπει να αντιμετωπισθεί από όλους μας με υπομονή και αλληλεγγύη, είναι απόλυτος ανάγκη, πολιτική ηγεσία και λαός, να κρατήσωμε την Ελλάδα σε μόνιμη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους λαούς της οποίας έχουμε κοινούς πνευματικούς, ιστορικούς και πολιτιστικούς σκοπούς, αλλά και νόμιμα συμφέροντα. Σε αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα θα βγη από την έξοδο του κινδύνου και θα περιφέρεται στην ερημιά και την στέρηση όπως ο "άσωτος υιός" του Ευαγγελίου, όταν εσκόρπισε και κατέφαγε την πατρική του περιουσία "ζων ασώτως". Μια τέτοια ταπείνωση και συμφορά, μια τέτοια απομόνωση και φτώχεια, ένας τέτοιος πολύμορφος αποκλεισμός θα είναι καταλυτική δοκιμασία για τον λαό μας. Αξιολογήστε τώρα το ενδεχόμενο να ενταχθούν στην Ε.Ε., η Βουλγαρία, η Αλβανία, τα Σκόπια, και ίσως και η Τουρκία, όπως και το επιδιώκουν, και η Ελλάδα να είναι έξω από την Ευρώπη, μετά από τριάντα χρόνια συνεργασίας και συνυπάρξεως. Ο Θεός να μας φυλάξη από αυτή τη δοκιμασία και να μας αξιώση να μένωμε μόνιμοι και σταθεροί "εν οις εμάθομεν και επιστώθημεν" ως Έλληνες Χριστιανοί και Ευρωπαίοι πολίτες. Η θέση της Ελλάδος είναι μόνιμη και αμετακίνητη στην οικογένεια των ευρωπαϊκών κρατών, όπου πρέπει να συνεργασθώμεν με τιμιότητα, μεθοδικότητα και συνέπεια, ώστε να διατηρήσωμε την κρατική και εθνολογική μας υπόσταση, και δεν γίνωμεν "χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος" των τρικυμιών και των ναυαγίων.».
Αποκορύφωμα των αξιοθρήνητων απόψεών του αποτελεί το επιχείρημα ότι οι Έλληνες: «Δεν ακούσανε ποτέ το “Die Moldau” του Smetana και γιατί να το ακούσουν άλλωστε;». Κανένας λαός δεν είχε ακούσει κλασική μουσική (την οποία υπονοεί με την αναφορά στη συγκεκριμένη σύνθεση) πριν από κάμποσους αιώνες. Στη συνέχεια, όταν αναπτύχθηκε, άρχισαν να την ακούνε όχι μόνο στις χώρες όπου γνώρισε την αρχική της άνθιση, αλλά σε όλον τον κόσμο. Ακόμα και οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου την αγκάλιασαν χάρη στις προσπάθειες φωτεινών μυαλών (μεταξύ των οποίων και ενός Έλληνα)! Ο καταγέλαστος κ. Μπαλτάκος, όμως, αποφαίνεται στο πλαίσιο του επαρχιώτικου απομονωτισμού που τον κατατρύχει  ότι είναι περιττή η προσέγγιση μιας οικουμενικής πλέον πολιτισμικής παραγωγής από το “ανάδελφο” έθνος! Άλλωστε, μπορεί στο καθυστερημένο περιβάλλον του να μην άκουγαν το “Die Moldau”, ωστόσο δεν θα πρέπει να αγνοεί ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνισμού, άλλο ευθύς εξ αρχής και άλλο εδώ και πολλές γενιές, το άκουγε και το φχαριστιόταν!
Πέρα, όμως, από την ουσία των “αξιοχλεύαστων” απόψεών του, η περίπτωσή του κ. Μπαλτάκου αναδεικνύει ένα ακόμα από τα μείζονα πολιτικά “εγκλήματα” του κ. Σαμαρά, ο οποίος μπόλιασε στο κατ’εξοχήν φιλοευρωπαϊκό κόμμα της ελληνικής κεντροδεξιάς άτομα εμποτισμένα βαθύτατα με αντιευρωπαϊσμό και με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν. Επιχείρησε δε με αυτά να αλλοιώσει την φυσιογνωμία του κόμματος σε καταφανή αναντιστοιχία προς τον προσανατολισμό τόσο των ψηφοφόρων που του είχαν απομείνει τότε όσο και αυτών που αναζητούν σε αυτό τον φιλοευρωπαϊκό πόλο σήμερα. Ευτυχώς, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την μεταστροφή. Δεν του άφησαν τα περιθώρια η αντιμετώπιση των άμεσων προβλημάτων της χώρας και η συνακόλουθη δική του “κωλοτούμπα”. Ωστόσο, μέσα στις σημερινές πιεστικές συνθήκες, το αναγκαίο ξεσκαρτάρισμα της “κόπρου” θα είναι δυστυχώς επίπονο και θα πάρει χρόνο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου