Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Ἄχρηστες Ἐκλογές

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 159/Ἀπρίλιος 2012)

Τά πράγματα ἔδειχναν νά ἔχουμε μπεῖ σέ καλό δρόμο. Ὁ ὅσιος Παπαδῆμος εἶχε κάνει πάλι τό θαῦμα του. Βρῆκε μιά γραμμή συμβιβασμοῦ μεταξύ τῶν ἀπαιτήσεων τῶν ξένων καί τῶν ἑλληνικῶν ἀντιρρήσεων. Ἐπέτυχε νά περάσει ἀπό τήν Βουλή τόν ἐφαρμοστικό νόμο τοῦ νέου Μνημονίου. Ἐξασφάλισε τήν συνέχιση τῆς χρηματοδότησης ἀπό τήν Τρόϊκα τοῦ δημόσιου ταμείου, τοῦ ὁποίου τά τακτικά ἔσοδα δέν ἐπαρκοῦν νά καλύψουν τίς τρέχουσες ὑποχρεώσεις του.
Τό πρόβλημά μας δέν λυνόταν, ἀλλά εἴχαμε ἀποκτήσει τό χρονικό περιθώριο γιά νά προχωρήσουμε σέ μιά ὀρθολογική ἐπανατοποθέτησή του μέ τόν σκοπό τῆς ἐξόδου μας ἀπό τήν κρίση.
Ἡ προαγγελία τῶν ἐκλογῶν γιά τόν Ἀπρίλιο ἤ τόν Μάϊο ἀνέτρεψε τήν θετική ἐξέλιξη.
Τίς ἤθελε ἀνενδότως ὁ κ. Σαμαρᾶς, βάσει τῶν δεδομένων τῶν δημοσκοπήσεων, γιά νά πραγματοποιήσει πλέον τήν μακροχρόνια φιλοδοξία του νά γίνει πρωθυπουργός. Τίς ἤθελε καί ὁ κ. Βενιζέλος - πού τό κόμμα του ἀποκλείεται νά τίς κερδίσει - γιά νά τσιμεντώσει τήν θέση του ὡς ἀρχηγοῦ του. Ὑπέρ τῶν ἐκλογῶν ἦταν, εὔλογα λόγω τῆς στρατηγικῆς τους, καί ὅλοι οἱ ἀντιμνημονιακοί πού προσβλέπουν σ’αὐτές τόν θάνατο τοῦ Μνημονίου καί πού ἀρνοῦνται νά ἀναμετρήσουν τίς συνέπειες τῆς ἐπιστροφῆς μας στήν δραχμή.
Εἶναι λοιπόν πολλοί οἱ συνυπεύθυνοι τῆς ἁμαρτίας τῶν ἐκλογῶν, τά ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας θά πληρώσει ὁ λαός.
Θά στοιχίσουν πρῶτον χρήματα στόν δημόσιο προϋπολογισμό, πού σέ τέτοιες ὧρες θά ἦταν πολύ καλλίτερο νά πήγαιναν στήν κάλυψη πραγματικῶν ἀναγκῶν. Θά στοιχίσουν στήν ἀπόδοση τῆς κρατικῆς μηχανῆς πού σέ προεκλογικές περιόδους ἀφήνει τά σπουδαῖα νά ρυθμίσει ἡ νέα κυβέρνηση. (Ἤδη ἄρχισαν τά συγκυβερνῶντα κόμματα νά μεταθέτουν τήν ἀπόφαση σημαντικῶν θεμάτων στήν νέα Βουλή πού θά προκύψει.) Θά στοιχίσουν στήν οἰκονομία γενικώτερα μέ τήν διάθεση μεγάλων ποσῶν ἀπό τά κόμματα γιά τόν προεκλογικό τους ἀγώνα. Καί θά στοιχίσουν στήν πλειοδοσία ὑποσχέσεων μετεκλογικῶν παροχῶν, πού παρά τό σύνηθες ¨εἶπα-ξεῖπα¨ τῶν πολιτικῶν σέ κάτί θά τούς ὑποχρεώσει στήν μετεκλογική περίοδο. Καί πάντως πού ἡ μή τήρηση τῶν ὑπεσχημένων θά ρίξει λάδι στήν φωτιά τῆς ἀναταραχῆς.
Σέ κάθε περίπτωση, ἀπό τίς ἐκλογές αὐτές δέν θά βγεῖ ἰσχυρώτερη στήν Βουλή ἡ ἄποψη τῆς συνεργασίας μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση γιά τήν ὑπέρβαση τῆς κρίσης μας. Θά μεγαλώσει ἡ ἀνεδαφική ἐσωστρέφεια, μέ κίνδυνο νά μεγαλώσει καί τό ρεῦμα στούς εὐρωπαίους, πού λέει ¨νά βάλουν κόκκινη γραμμή¨ σέ ὅσα τούς ἔχουμε στοιχίσει καί νά μᾶς ἀφήσουν στήν τύχη μας.
Οἱ ἐκλογές αὐτές δέν εἶναι μόνο ἄχρηστες. Εἶναι καί ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΔΕΣ.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Οἱ Εὐρωπαῖοι καί ἐμεῖς

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 159/Ἀπρίλιος 2012)

Ἡ πολιτική τῆς Τρόϊκας γιά τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν δεινή οἰκονομική κρίση στήν ὁποίαν ἔχουμε βυθισθει κινεῖται σέ λανθασμένη βάση. Ὑπαγορεύει τήν περιστολή τῶν δαπανῶν τοῦ κράτους σέ μισθούς, δημόσια ἔργα, κοινωνικές παροχές κλπ καί ἐπιβάλλει συνάμα στήν αὔξηση τῶν παλαιῶν φορολογικῶν συντελεστῶν καί τήν ἐπιβάρυνση τῆς οἰκονομία μέ καινούργιους φόρους. Ἕνα ἀκαθάριστο ἐθνικό προϊόν πού βαίνει μειούμενο δέν μπορεῖ νά καλύψει τίς ἀπαιτήσεις τῆς αὐξημένης φορολόγησης. Ἐξ οὗ καί ἔχουμε μπεῖ σέ ἕναν φαῦλο κύκλο, στόν ὁποῖο τό δημόσιο ἔλλειμμα αὐξάνει.
Τό κακό εἶναι πώς δέν μποροῦμε νά ἀλλάξουμε πορεία μέ δική μας ἀπόφαση. Διότι μᾶς λείπουν τά χρήματα γιά νά καλύψουμε τίς τρέχουσες ἀνάγκες μας καί συνεχίζουμε νά δανειζόμαστε ἀπό τούς Εὐρωπαίους.
Ἀξιολόγηση τῶν ἑταίρων μας
Στόν ἑλληνικό λαό ἔχει σχηματισθεῖ μιά ἔντονα ἀρνητική ἀντίληψη γιά τούς ἄλλους Εὐρωπαίους. Ὅτι δέν τηροῦν τήν ὑποχρέωση τῆς κοινοτικῆς ἀλληλεγγύης, δέν θυμοῦνται αὐτά πού τούς ἔχουμε προσφέρει, ἐνδιαφέρονται μόνο νά εἰσπράξουν ἐκεῖνα πού τούς χρωστᾶμε κλπ.
Ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι τελείως ἁπλοϊκή. Δέν ὑπάρχει ἕνας ἑνιαῖος τύπος τοῦ μή-Ἕλληνα Εὐρωπαίου. Ὅπως δέν ὑπάρχει καί ἕνας ἑνιαῖος τύπος Ἕλληνα.
Ἄλλοι ἀπό τούς ἡγέτες τους εἶναι φιλότιμοι καί ἐργατικοί, ἄλλοι σκάρτοι πού ἐνδιαφέρονται μόνο γιά τήν ἐπικοινωνιακότητά τους. Ἄλλοι θέλουν ἁπλῶς νά ξαναμαζέψουν τά λεφτά πού μᾶς ἔχουν δώσει καί ἄλλοι, πού πιστεύουν στό εὐρωπαϊκό ἰδανικό, θέλουν νά ὀρθοποδίσουμε. Καί ὁ συνήθης εὐρωπαῖος ψηφοφόρος, ὅπως καί ὁ ἕλληνας, νοιάζεται νά πληρώσει λιγώτερους φόρους.
Πρέπει λοιπόν μέ πραγματιστική ἀντίληψη νά πολιτευόμαστε μέσα στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἡ ὁποία ἔχει πλέον γίνει τό εὐρύτερο σπίτι μας, καθώς καί ὅλων τῶν λαῶν της.
Ἡ στροφή
Εἶναι εὐοίωνο σημεῖο, ὅτι στίς εὐρωπαϊκές χῶρες ἀνεβαίνει ἡ δύναμη τῶν σοσιαλιστῶν, οἱ ὁποῖες ἐπισημαίνουν τά ἀδιέξοδα τῆς μονεταριστικῆς πολιτικῆς, ἡ ὁποία ἀνανπτύχθηκε στήν περίοδο πού κυριάρχησε ἡ φιλοσοφία τοῦ οἰκονομικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.
Μαζί μέ τούς σύγχρονους φιλέλληνες, στήν πολιτική, τήν διανόηση καί τήν κοινή γνώμη, θά μπορέσουν νά ἀλλάξουν τήν ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης περί τοῦ πρακτέου.
Τί χρειάζεται νά γίνει
Ὅσο καί ἄν φαίνεται περίεργο, στόν σκληρά πραγματιστικό χῶρο τῆς οἰκονομίας, δέν ἀπουσιάζουν τά θαύματα. Ἕνα τέτοιο ἔγινε π.χ. στήν Τουρκία τήν προηγούμενη δεκαετία, ὅταν ἡ κοινούργια πολιτική ἡγεσία της ἐνέπνευσε τόν λαό της σέ μιά ἐντονώτερη προσπάθεια.
Στήν Ἑλλάδα δέν βλέπω τήν ὥρα αὐτήν ἕνα κόμμα, πού νά μπορεῖ τίς ἐπαγγελίες του γιά τήν αὔξηση τῆς παραγωγικότητας νά μεταφράσει σέ συγκεκριμένες πράξεις. Ὑπάρχει ὅμως ἡ τεράστια ἐθνική ἐφεδρεία τοῦ Λουκᾶ Παπαδήμου, ὁ ὁποῖος σάν σάκκος τοῦ μπόξ δέχθηκε ἕνα πλῆθος χτυπήματα ἀπό τούς ἀνίδεους ἀπό τούς δόλιους καί ἄντεξε στήν γραμμή τῆς συνέπειας καί τοῦ ρεαλισμοῦ.
Τόν Παπαδῆμο ὀφείλουμε νά στηρίξουμε ὅλοι ὅσοι ἔχουμε τά μάτια μας ἀνοιχτά – καί δέν εἴμαστε λίγοι – γιά νά μπορέσει καί μετά τίς ἐκλογές, πού δέν θά ἀποδώσουν μιά καθοριστική πλειοψηφία στήν νέα Βουλή, νά ἀναλάβει τήν διεύθυνση καί τῆς ἑπόμενης κυβέρνησης.
Ἡ δημόσια τάξη εἶναι τό κομβικό πρόβλημα
Εὐτυχῶς ἡ κοινή γνώμη ἔχει συνειδητοποιήσει, ὅτι ἡ ἀνεξέλεγκτη εἴσοδος καί κυκλοφορία ἀλλοδαπῶν στήν χώρα μας προκαλεῖ καταστροφικές καταστάσεις. Ἀντιτίθενται στόν περιορισμό καί τόν ἐπαναπατρισμό τους οἱ τοπικές κοινωνίες, πού δέν ἐννοοῦν νά παραδεχθοῦν τήν μεταβολή ἐκείνου πού τούς βολεύει. Καθώς καί κάποιοι ἰδεαλιστές τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πού δέν λογαριάζουν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ λύση ὅμως τοῦ προβλήματος τῆς ἀνεξέλεγκτης κίνησης τῶν ἀλλοδαπῶν ἔχει πάρει τόν δρόμο της.
Ὅπως ἔχει πάρει τόν δρόμο της καί ἡ συστηματική θεραπεία τῶν ναρκομανῶν καί ἡ παρεμπόδιση τῆς χρησιμοποίησης πανεπιστημιακῶν χώρων ὡς τόπου τιμωρίας τῶν ὀπαδῶν ἀντιθέτων ἰδεολογικῶν πεποιθήσεων. Ὡς τώρα τά πανεπιστήμια, παρά τήν κατάργηση τοῦ ἀναχρονιστικοῦ ¨ἀκαδημαϊκοῦ ἀσύλου¨, ἐξακολουθοῦσαν νά εἶναι προνομιακό πεδίο τῆς βίας τῆς ἄκρας ἀριστερᾶς. Τώρα ἄρχισαν νά κάνουν τά ἴδια οἱ ὀπαδοί τῆς ἄκρας δεξιᾶς. Ὁ λεγόμενος ¨ὑπουργός τῆς προστασίας τοῦ πολίτη¨ θά ὑποχρεωθεῖ νά ἐπιβάλει στούς πανεπιστημιακούς χώρους τήν δημόσια τάξη.
Γενικά, πρέπει ἡ καθημερινότητα τῆς ζωῆς μας νά προστατευθεῖ ἀπό τήν ἀνασφάλεια πού ἔχει ἐξαπλωθεῖ. Νά περπατᾶμε καί τή νύχτα στούς δρόμους, χωρίς νά φοβόμαστε τήν ἐπίθεση ἑνός ληστῆ πού καραδοκεῖ.
Ἀπό τίς ἀπεργίες στήν ἔνταση ἐργασίας
Ὑπάρχουν βεβαίως πολλά δεινά πού πλήττουν εὐρύτατες λαϊκές ὁμάδες. Ἡ ἀπεργία ὅμως μιᾶς λαϊκῆς ὁμάδας γίνεται μάχη ἐναντίον ἄλλων λαϊκῶν ὁμάδων. Κάθε ὁμάδα πού ἐπιτυγχάνει νά κερδίσει κάτι μέ τήν ἀπεργία της, τό παίρνει σέ τελική ἀνάλυση ἀπό ὅλες τίς ὑπόλοιπες.
Συνολικά μέ τίς ἀπεργίες, τίς καταλήψεις τῶν δρόμων καί ὅλα τά συναφῆ, μειώνεται ἡ ἐθνική μας παραγωγή, ἐνῶ ἔχουμε ἀμεση ἀνάγκη νά τήν αὐξήσουμε καί νά τήν ἔχουμε φθηνή γιά νά μεγαλώσει ἡ ζήτησή της ἀπό τούς ξένους.
Πρέπει ἐπιτέλους νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι τελοῦμε σέ μία κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης, πού δέν διαφέρει πολύ ἀπό ἕναν πόλεμο. Στούς πολέμους δέν εἶναι ἐπιτρεπτές οἱ ἀπεργίες. Ἐνόσω μᾶς ρημάζει ἡ οἰκονομική κρίση τό κέντρο τῶν ἐπιδιώξεων μας πρέπει νά εἶναι ἡ ὑπέρβασή της.

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Fast (πατα)track!

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 159/Απρίλιος 2012)

Επειδή «όποιος πεινάει στον ύπνο του καρβέλια βλέπει», με ανεπιφύλακτη αισιοδοξία υποδέχτηκαν κάποιοι υπεραισιόδοξοι την κυβερνητική πρωτοβουλία για την απλοποίηση της διαδικασίας ίδρυσης μιας επιχείρησης με τη διεκπεραίωσή της από μία υπηρεσία, δηλαδή την καθιέρωση της διαδικασίας της “μιας στάσης” (“one stop” στα δημώδη δημοσιογραφικά και οικονομολογικά “greeklish”). Έκτοτε δε περιμένουν ανυπόμονα να αρχίσουν να συρρέουν έμπλεοι ενθουσιασμού επιχειρηματίες και επενδυτές από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να ξεκινήσουν τις δραστηριότητές τους στη χώρα της ενδημικής επενδυτικής υπνηλίας.
Μάταια, φυσικά! Αντίθετα, παρέστησαν μάρτυρες νέων επεισοδίων φυγής από την χώρα των ξένων επιχειρήσεων που είχαν την αποκοτιά να την τιμήσουν! Και τούτο γιατί, απλούστατα, οι πολύπλοκες, χρονοβόρες και “ευρωβόρες” διαδικασίες ανοίγματος μιας επιχείρησης δεν ήταν ο μοναδικός παράγοντας που αποθαρρύνει ακόμα και τον πιο τολμητία επενδυτή να στρέψει τη ματιά του και προς τα δω. Μπορεί να αποτελούσε – για τους αλλοδαπούς κυρίως – την πρώτη τραυματική εμπειρία των επαφών τους με την ελληνική δημόσια διοίκηση και τη γραφειοκρατία της, που έκοβε εν τη γενέσει του τον ενθουσιασμό τους, αλλά ακολουθούσαν και πλήθος άλλες που τους έκαναν να μετανιώσουν πικρά για την απόφασή τους, αν δεν τους οδηγούσαν στην “ξανθοπούλειο” απόγνωση που εκφράζει το μνημειώδες: «μάνα, γιατί με γέννησες;».
Τις φρούδες ελπίδες, αλλά και το μονοδιάστατο βήμα πάταξης της γραφειοκρατίας, τις γέννησε ασφαλώς η υπερ-προβολή από τα μέσα του “δέντρου” των διαβημάτων, του χρόνου και του κόστους της ίδρυσης μιας επιχείρησης. Έτσι, όμως, εξοστρακίστηκε από το οπτικό πεδίο το “δάσος” των υπόλοιπων συνυπαίτιων παραγόντων. Γιατί άντε και ίδρυσε κάποιος μια επιχείρηση. Κατέβηκε στη μοναδική “στάση”, ξεφόρτωσε την πραμάτεια του (δηλαδή τα αναγκαία δικαιολογητικά), πλήρωσε τα “κόμιστρα” και, στην επιστροφή, πήρε στα χέρια του το πολύτιμο “χαρτί”. Και μετά; Μετά τι γίνεται; Πως αντιμετωπίζει τις “τρικλοποδιές” που του βάζει ανελέητα και καταιγιστικά το “σύστημα”;
Πως, για παράδειγμα, θα καταφέρει να ξεμπλοκάρει την καθ’όλα νόμιμη επιχορήγηση που δικαιούται χωρίς “λάδωμα” του κυκλώματος, από το οποίο θα πρέπει να περάσει η έγκρισή της; (Οι τελευταίες αποκαλύψεις θα πρέπει να έχουν πείσει και τους απιστότερους των Θωμάδων ότι δεν πρόκειται για παραμύθια της Χαλιμάς).
Αν δεν τα καταφέρει να την “βγάλει καθαρός” πάλι, πως θα μπορέσει να καμουφλάρει λογιστικά το “μπαχτσίσι”; Και πως θα “κουλαντρίσει” (γιατί, βρε αδερφέ, αφού αποφασίσει να τιμήσει τη χώρα θα πρέπει να εξοικειωθεί και με την ορολογία της πιάτσας της) τον φορολογικό έλεγχο που έρχεται μιλημένος για τo αναγκαστικό μαγείρεμα των βιβλίων του, χωρίς να εμπλακεί σε ένα ατέρμον “αλισβερίσι”;
Πως, πάλι, θα αντεπεξέρχεται στα αντίστοιχα (όπως θρυλείται) στάδια της επιστροφής του Φ.Π.Α. που τυχόν του οφείλεται;
Πως θα εκπονήσει ένα αξιόπιστο επιχειρηματικό πλάνο, μέσα στη φορολογική ρευστότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα;
Πως θα το εκπονήσει όταν διαπιστώσει ότι για διάφορες επιβαρύνσεις (λόγου χάριν για τον υπολογισμό των δημοτικών τελών) δεν έχουν εφαρμογή κάποιοι στάνταρ κανόνες, αλλά κανόνες “ακορντεόν” που τον καθιστούν έρμαιο της ευμετάβλητης διάθεσης αυτών που θα κληθούν να πάρουν την απόφαση;
Πως θα αντιμετωπίζει την ανάγκη να τρέχει (ο ίδιος ή κάποιο καλοπληρωμένο υψηλόβαθμο στέλεχος της επιχείρησης που εκτελεί χρέη εκπροσώπου της) ολημερίς στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών για να θεωρεί το γνήσιο της υπογραφής του ακόμα και για να εξουσιοδοτήσει τον κλητήρα του να καταθέσει κάποια “χαρτιά” σε μια δημόσια υπηρεσία;
Πως θα αντισταθμίζει τα διάφορα (με ελληνική πατέντα) “χαράτσια” (“κερατιάτικα” στη γλώσσα της πιάτσας) που υποχρεώνεται να καταβάλει υπέρ κάποιων προνομιούχων συντεχνιών με την ευλογία του ελληνικού κράτους (όπως, λόγου χάριν, συμβολαιογραφικά μεταβίβασης μετοχών εταιρείας που έχει υπογράψει δημόσια σύμβαση, παραστάσεις δικηγόρων που ο ίδιος κρίνει ότι δεν τους έχει ανάγκη, άσκοπες και άχρηστες δημοσιεύσεις εταιρικών στοιχείων);
Πως θα συμβιβαστεί με τη συνεργασία με τους διάφορους επιτήδειους (τις και “νταβατζηλίκια” αποκαλούμενες), χωρίς τις οποίες δεν θα βλέπει “φως στην άκρη του τούνελ” της γραφειοκρατίας;
Πως θα κρατήσει αλώβητο το επιχειρηματικό του πλάνο, αν, αφού δεσμευτούν κάποια σημαντικά κεφάλαια, μια από αυτές τις κακόβουλες οργανώσεις περιοίκων (που φυτρώνουν σαν μανιτάρια, αλλά με κεντρικό εγκέφαλο, και δεν εκπροσωπούν τίποτε παραπάνω από τα μετρημένα στα δάκτυλα δυο χεριών μέλη τους) προσφύγει κατά της επένδυσης και πρέπει να περιμένει πέντε με δέκα χρόνια για να τον δικαιώσει ένα δικαστήριο;
Πως θα εξυγιάνει μία επιχειρηματική προοπτική που βασίστηκε στη δέσμευση μιας κρατικής υπηρεσίας ότι θα προβεί σε μία συγκεκριμένη ενέργεια, όταν μια άλλη κρατική υπηρεσία τον ενημερώσει ότι κακώς (ή χωρίς να έχει το δικαίωμα) δεσμεύτηκε η πρώτη;
Πως θα ξεμπλέξει “λευκός” από τον δαίδαλο της πολεοδομίας για να έχει έγκαιρα στα χέρια του την άδεια για να ξεκινήσει την επένδυσή του;
Πως θα διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά του όταν τα διοικητικά του έξοδα “φουσκώνουν” ασυγκράτητα από γραφειοκρατικές διατυπώσεις πολλαπλών σταδίων (όπως π.χ. για να εγκαταστήσει ένα “μαραφέτι" που θα τον προφυλάσσει από διακοπές ρεύματος), για τις οποίες αλλού αρκεί μία δήλωση (αν χρειάζεται κι αυτή);
Πως θα διαχειριστεί την πολυετή εκκρεμότητα μιας δικαστικής διαμάχης που, υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να λήξει μέσα σε λίγους μήνες;
Πως θα προστατεύσει τα “μάρμαρα” (δηλαδή τα πάγια) της επιχείρησής του από τον οποιονδήποτε ανεγκέφαλο κουκουλοφόρο που δεν φοβάται να πάθει τίποτε το κεφάλι του από την πανταχού απούσα αστυνομία;
Πως, τέλος και ανακεφαλαιωτικά, θα τα βγάλει πέρα απέναντι στο «καλό το παλληκάρι» που τον ανταγωνίζεται και «ξέρει κι άλλο μονοπάτι» (και «ο νοών νοείτω»);
Και πως, βέβαια, θα διατηρήσει την ψυχραιμία του όταν θα τον βρίζουν νυχθημερόν πατόκορφα και θα τον περιλούουν με τις ευηχότερες των εκφράσεων, άλλοτε γιατί ήρθε να πιει το αίμα των ντόπιων εργαζόμενων και άλλοτε γιατί τους άφησε στους τέσσερις δρόμους όταν δεν άντεξε, πήρε των ομματίων του απήλθε;
Για το μόνο που δεν θα πρέπει να αναρωτιέται είναι πως, ύστερα από όλα αυτά, θα μπορέσει να αποφύγει τον εγκλεισμό του σε φρενοκομείο. Γιατί θα έχει καταλάβει πάραυτα ότι για έναν ντόμπρο επιχειρηματία αυτή η χώρα είναι η ίδια ένα “απέραντο φρενοκομείο”!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΧΕΛΙΝΟΣ: Η αν-εύθυνη αριστερά

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 159/Απρίλιος 2012)

Το άκουσμα της διαχρονικής κριτικής της “αριστεράς”, δηλαδή του συνόλου των κομμουνιστικής προέλευσης εκφάνσεων της ελληνικής αριστεράς, για τα κατάντια της χώρας και, κυρίως, για τον επιμερισμό των ευθυνών, φέρνει αναπόφευκτα στο νου τα λόγια του Λυσία στον «Υπέρ Αδυνάτου» λόγο του: «ούτε χρήματα διαχειρίσας της πόλεως δίδωμι λόγον αυτών, ούτε αρχήν άρξας ουδεμίαν ευθύνας υπέχω νυν αυτής». Κοντολογίς: «νίπτω τας χείρας μου»! Την άποψη αυτή την συμμερίζονται και αρκετοί άλλοι, συχνά με την ιδιοτέλεια να επωφεληθούν από την επίρριψη των ευθυνών στα δύο κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα την τριακονταετία του κατήφορου· την “επαίσχυντη τριακονταετία” (“opprobrious thirty” ή “trente honteuses”), όπως θα μπορούσε να αποκληθεί κατ’ αντιδιαστολήν προς την “περικλεή τριακονταετία” (“glorious thirty” ή “trente glorieuses”) των ετών 1945 έως 1975 (ή, κατ’άλλους, 1943 έως 1973) της αδιατάρακτης κεϋνσιανής μεταπολεμικής ανάπτυξης της Ευρώπης.
Είναι, όμως, έτσι; Κάθε άλλο! Μπορεί οι διάφοροι ηγετίσκοι αυτής της “αριστεράς” να θέλγονται από αυτήν την απέκδυση ευθυνών και «ευλογώντας τα γένια τους» να της ψάλλουν αυτάρεσκα και στο πνεύμα των ημερών: «Άσπιλε, Αμόλυντε, Άφθορε, Άχραντε, Αγνή Παρθένε…», αλλά τόσο η ιστορία όσο και η πραγματικότητα δεν τους επιβεβαιώνουν. Πρόκειται για την αυθυποβολή ενός ιδεολογήματος εγγενούς αθωότητας της αριστεράς ή για την πίστη στην αποτελεσματικότητα των καθημερινών λουσιμάτων στα καθαρτήρια νερά μιας πολιτικής Κανάθου, που αποκαθιστά αενάως την σε καθημερινή βάση απώλεια της αθωότητάς της!
Κατ’αρχάς γιατί ευθύνες δεν δημιουργεί μόνον η άσκηση εξουσίας, αλλά και η αποφυγή της. Και η επιλογή της “αριστεράς” να περιορίζεται σε έναν καταγγελτικό λόγο που «χαϊδεύει αυτιά» την καθιστά υπεύθυνη απροθυμίας αναζήτησης ρεαλιστικών λύσεων. Ο δε λαός, που βαυκαλίζεται ότι εκπροσωπεί κατ’ αποκλειστικότητα, λέει πως «όποιος είν’έξω απ’τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει»! Είναι αλήθεια ότι η “αριστερά” δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία της “συγκυβέρνησης” του 1989, που την έφερε αντιμέτωπη με συντεχνίες και αντιδημοκρατικές διεκδικήσεις που ως τότε “λιβάνιζε” και εξακολούθησε μετέπειτα να “λιβανίζει”. Επειδή, όμως, αναγκάστηκε τότε να τις καταγγείλει, όπως μπορεί να διαπιστώσει από τα φιλικά της έντυπα εκείνης της εποχής, αποφεύγει έκτοτε «όπως ο διάβολος το λιβάνι» κάθε κυβερνητική ευθύνη.
Δεύτερον, γιατί υπέχει ευθύνες και για το πολιτικό τοπίο που διαμορφώθηκε στη συνέχεια, εξαιτίας τόσο της επιλογής της να συγκυβερνήσει όσο και της επιλογής της να περιορίσει στο ελάχιστο το πεδίο δράσης αυτής της συγκυβέρνησης.
Αλλά οι ευθύνες της δεν περιορίζονται σ’αυτήν την κυβερνητική της παρένθεση. Είναι διαχρονικές και, μάλιστα, υπερβαίνουν σε αρκετές περιπτώσεις εκείνες της εκάστοτε εξουσίας, οι δε συνέργειές της σε μικρά και μεγάλα “εγκλήματα” είναι κάτι παραπάνω από κραυγαλέες. Γιατί και «χρήματα διεχειρίσθη», έστω και εμμέσως, και, κυρίως, «αρχήν ήρξε»! Εκ του ασφαλούς, επιπλέον, καθώς τη δυσαρέσκεια για τα “κατορθώματά” της την εισέπραττε η εκάστοτε εξουσία.
Ελάχιστοι αρνούνται πια το ότι η καμπή, μετά την οποία δρομολογήθηκε η “κατρακύλα” της χώρας, τοποθετείται χρονικά στην αρχή της δεκαετίας του 1980. Μία από τις αιτίες της αποσάθρωσης υπήρξε η κομματικοποίηση των πάντων, από τα αθλητικά σωματεία ως τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, παράλληλα με την άλωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, την διάλυση της κρατικής μηχανής κ.λπ. κ.λπ… Αυτές, όμως, οι “ων ουκ έστιν αριθμός” και αθεράπευτες ως τώρα “πληγές του Φαραώ” δεν προέκυψαν με παρθενογένεση· κάποιοι τις σχεδίασαν και κάποιοι τις έφεραν σε πέρας. Και αν σε τελική ανάλυση εξυπηρετούσαν – και, όντως, εξυπηρέτησαν – την εγκαθίδρυση της μονοκρατορίας της νομενκλατούρας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τις διεκπεραίωσαν, όπως θα θυμούνται εκείνοι των οποίων η μνήμη δεν εμφανίζει επιλεκτικά κενά, «το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Όπου οι (ψευδεπίγραφες συν τοις άλλοις) «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» δεν ήταν παρά οι κομματικοί σχηματισμοί των οποίων επίγονοι είναι τα σημερινά κόμματα της ελληνικής “αριστεράς”.
Αυτή και μόνο η υπενθύμιση θα αρκούσε για να κλείσει το θέμα. Θα αρκούσε και μία άλλη: ότι δεν υπήρξε περίπτωση κινητοποιήσεων ομάδων με παράλογες και εκβιαστικές αξιώσεις, καταστροφικές για την κοινωνία και τη χώρα, στις οποίες η “αριστερά” δεν πλειοδότησε και των οποίων τις πικρές επιπτώσεις γεύονται οι πολίτες σήμερα, δεν υπήρξε λαϊκίστικη πολιτική, στην οποία δεν υπερθεμάτισε καθιστώντας το πολιτικό κόστος της αντίστασης και της εξυγίανσης δυσβάστακτο. Αλλά δεν θα ήταν άσκοπη μία επισήμανση και άλλων συνεργειών, τουλάχιστον μερικών, για ένα φρεσκάρισμα της μνήμης ή/και ένα ξύπνημα της κρίσης.
Την ίδια εποχή, λοιπόν, η παιδεία και, ιδιαίτερα, η ανώτατη εκπαίδευση παραδόθηκε στις κομματικές νεολαίες και σε ένα διδακτικό προσωπικό που “καθηγητοποιήθηκε” μέσα σε μια νύχτα, χωρίς να διαθέτει τα αναγκαία προσόντα, αφού είχε τοποθετηθεί στα διάφορα πόστα με μοναδικό κριτήριο το καταλάγιασμα της αντιδικτατορικής οργής από το μέχρι τότε καθηγητικό κατεστημένο. Έκτοτε, οι δύο αυτές δυνάμεις διαφεντεύουν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, βυθίζοντάς τα συνεχώς βαθύτερα στο τέλμα. Με δύο συνάμα μοχλούς και στόχους: τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους με την αποφασιστική συμμετοχή τους στην ανανέωση του προσωπικού και με την δυναμική απόρριψη κάθε εξυγιαντικής προσπάθειας. Το ποιος καθόριζε την πορεία αποδεικνύεται περίτρανα από τις κομματικές ταυτότητες των διαδοχικών ηγεσιών της διαβόητης Π.Ο.Σ.Δ.Ε.Π. (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού & Ερευνητικού Προσωπικού), στις οποίες η “αριστερά” διέθετε μία εκπροσώπηση σε πλήρη αναντιστοιχία ως προς την απήχησή της στην κοινωνία. Μόλις πριν από μία διετία οι παρατάξεις της έχασαν τον απόλυτο έλεγχο, χωρίς να την απαλλάξουν ολότελα από τη νοσηρή επιρροή των! Έτσι, απορρίφθηκαν υποψηφιότητες για εκλογή ως καθηγητών επιφανών επιστημόνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό για να προωθηθούν ιδεολογικά συγγενείς μετριότητες ή και μηδαμινότητες. Έτσι, στο όνομα του πανεπιστημιακού ασύλου για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών (!) και με τη βοήθεια “παραπανεπιστημιακών” (κατά το “παρακρατικών”) οργανώσεων, καταστρατηγήθηκε αυτή η ίδια η ελευθερία διατύπωσης γνώμης και επιβλήθηκε ένας ιδεολογικός αριστερός – ακροαριστερός μονόλογος. Έτσι, τα πανεπιστημιακά κτήρια μετατράπηκαν σε άντρα παρανομίας και τρομοκράτησης των πάντων. Ποιανού ευθύνη είναι αυτά τα κατάντια, αν όχι αυτών που συντηρούν ακόμα και με άκρατη βία τις γενεσιουργές αιτίες τους και παρέχουν κάθε ηθική υποστήριξη και πολιτική κάλυψη στους αυτουργούς;
Ποιανού ευθύνη είναι και “τα έργα και οι ημέρες” των σπλάχνων της “αριστεράς” που κατέλαβαν δημόσιες θέσεις; Γιατί ένα άλλο πεδίο, στο οποίο διαπρέπει η “αριστερά”, είναι η εκμετάλλευση αυτών των δημόσιων θέσεων από τα στελέχη της όχι για τη διεκπεραίωση του έργου με το οποίο ήταν επιφορτισμένα, αλλά ως “δούρειου ίππου” για την προώθηση και την εφαρμογή των ιδεοληψιών της. Πρακτική αντιδεοντολογική, γιατί ένας δημόσιος λειτουργός έχει ως αποστολή να υλοποιεί τις πολιτικές εκείνων, οι οποίοι εκλέγονται για να τις σχεδιάσουν και οι οποίοι λογοδοτούν για αυτές. Και όχι για να επιβάλλει τις προσωπικές του επιλογές ή τις επιλογές των καθοδηγητών του. Στην αποτελεσματικότητα αυτού του εγχειρήματος συμβάλλουν οι καθηγητικές θέσεις που έχει “καπαρώσει” η “αριστερά”, η αίγλη που παρέχουν στους κατόχους των και η προτεραιότητα που προσφέρουν στην στελέχωση επιτροπών, συμβουλίων και διαβουλίων… Έτσι, πολλά στελέχη της βρέθηκαν και βρίσκονται σ’αυτές τις πλεονεκτικές θέσεις ή καταφέρνουν να βραχυκυκλώνουν με δικούς τους ανθρώπους πλήθος κρατικών μηχανισμών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κυρίες Δραγώνα και Ρεπούση, οι οποίες, με τις πρωτοβουλίες τους, έφεραν σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς προϊστάμενούς τους, συγκατοικούν στην ίδια αριστερή κομματική παράταξη σήμερα. Δεν είναι τυχαίο το ότι η κυρία Πορτάλιου που τορπιλίζει κάθε έργο στην Αθήνα, με το κύκλωμα που διαθέτει στις υπηρεσίες του Δήμου (και όχι μόνον), στεγάζεται πολιτικά σε συγγενικό κομματικό χώρο. Οι ενέργειές τους, ωστόσο, έχουν επιπτώσεις. Και για αυτές τις επιπτώσεις η “αριστερά” φέρει ακέραια την ευθύνη.
Είναι εξίσου υπεύθυνη για τις ολέθριες για τη χώρα, αλλά και για τους εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι προστατεύει, συνέπειες των πρακτικών των συνδικάτων που ελέγχει. Όταν, για παράδειγμα κάποιοι ναυτεργάτες, με την καθοδήγηση του Π.Α.Μ.Ε. και τις ευλογίες όλων των κομματικών εκφράσεών της, απαγορεύουν την αποβίβαση ή την επιβίβαση επιβατών κρουαζιεροπλοίων είτε καταλαμβάνουν τους καταπέλτες ακτοπλοϊκών σκαφών και εμποδίζουν ή ματαιώνουν τον απόπλου τους, πλήττουν ανεπανόρθωτα τον μοναδικό παραγωγικό τομέα της χώρας που δεν επηρεάζεται άμεσα από την κρίση. Το ίδιο όταν αποκλείονται για ώρες οι είσοδοι μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με τη λειτουργία τους. Έτσι, όμως, οι ενέργειές τους επηρεάζουν αρνητικά τις επιχειρήσεις που εξαρτώνται από τη συγκεκριμένη οικονομική δραστηριότητα, οι δε συνέπειες δεν περιορίζονται μόνο στους εργαζόμενους σε αυτές, αλλά διαχέονται βαθμιαία σ’όλη την κοινωνία. Η επίκληση της δικαιολογίας ότι πρόκειται για “απεργία” είναι ολότελα κακοπροαίρετη και προσχηματική. Απεργία σημαίνει αποχή από την εργασία του απεργού και όχι παρεμπόδιση εργασίας μη απεργών και τρίτων ή, ακόμα χειρότερα, ομηρεία ατόμων που δεν έχουν καμία εμπλοκή στις σχέσεις εργοδοσίας και εργαζομένων. Πολύ δε περισσότερο όταν δεν πρόκειται καν για αντιδικία εργοδοσίας και εργαζομένων, αλλά για αντίδραση σε πολιτικές επιλογές, αντίδραση για την έκφραση της οποίας δεν έχουν καμία νομιμοποίηση και δικαιοδοσία! Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρόκειται για απεργία, αλλά για καθαρά “τραμπούκικη” κατάλυση κάθε έννοιας νομιμότητας και κοινωνικού συμβολαίου.
Ανάλογα, είναι υπεύθυνη για τις συνέπειες στην οικονομική ζωή του τόπου και για την ταλαιπωρία των πολιτών από τον στραγγαλισμό των κέντρων πόλεων από μερικές δεκάδες διαδηλωτές “για ψύλλου πήδημα” κάθε μια και δυο. Εξαιτίας τους χάνονται ώρες εργασίας, μειώνεται η παραγωγικότητα και παρακμάζουν επιχειρήσεις. Και αυξάνεται η ανεργία. Δηλαδή αφορμή-πρόσχημα για να κατέβουν πάλι στο δρόμο! Είναι υπεύθυνη και για τις ζημιές (αλλά και τις δολοφονίες) που προκαλούν οι “ταραξίες” που βρίσκουν καταφύγιο μεν στα μπλοκ των διαδηλωτών της, ηθική δικαίωση δε στις δηλώσεις των ηγετίσκων της “αριστεράς”, με τις οποίες υποτίθεται ότι καταδικάζουν τις εκδηλώσεις βίας.
Θα ήταν μακρύς ο κατάλογος της παράθεσης όλων των περιπτώσεων, για τις οποίες αυτή η ιδιότυπη “αριστερά” φέρει ακέραιη την ευθύνη. Περιπτώσεις για τις οποίες η ευθύνη των κομμάτων εξουσίας περιορίζεται στο ότι, είτε λόγω ιδεολογικής τρομοκρατίας είτε λόγων ενοχικών αισθημάτων, δεν τις αντιμετωπίζουν, όπως οφείλουν, δυναμικά για να απαλλάξουν την κοινωνία από τις επιπτώσεις της ανευθυνότητας της “αριστεράς”. Θα ήταν, ωστόσο, μάταιο να περιμένει κανείς από αυτήν την “αριστερά” κάποια μεταμέλεια ή εκλογίκευση. Όσο η κοινωνία δηλητηριάζεται από τον κυρίαρχο λαϊκισμό και όσο οι αρνητικές παρενέργειες των πρωτοβουλιών της διαλύονται σε ένα αμάλγαμα δυσαρέσκειας που, τελικά, εκφράζεται με αποστροφή προς αυτόν που κυβερνά, δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει. Ήταν, είναι και θα παραμείνει πολλαπλά και απύθμενα “ανεύθυνη”!

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Λ. ΕΥΔΟΞΟΣ: Απόηχοι της Επικαιρότητας (Τις πταίει;)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 160/Ιούνιος 2012)

Τις πταίει;(1)
Όπως γράφτηκε και, στη συνέχεια, έγινε “θέμα της ημέρας” στο διαδίκτυο, με την απογραφή οι υπεραιωνόβιοι, στους οποίους κατέβαλλαν επί σειράν ετών συντάξεις τα ασφαλιστικά ταμεία, μειώθηκαν από 23.550 σε 7.550. Κοντολογίς, δεν ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο 16.000 υπεραιωνόβιοι (ψευδο)συνταξιούχοι! Μεταξύ τους και ένας “μαθουσάλας” 124 Μαΐων! Από τους εναπομείναντες μακροβιότερος αποδεικνύεται ένας υπέργηρος 111 ενιαυτών.
Μπορεί, ωστόσο, το ενδιαφέρον να επικεντρώθηκε στη διάχυση στην κοινωνία της ροπής εξαπάτησης του κράτους, γιατί, προφανώς, κάποιοι συγγενείς εισέπρατταν για δεκαετίες συντάξεις “μουμιοποιημένων” συνταξιούχων, αλλ’εξίσου, αν όχι πιο ενδιαφέρον, είναι το τι στοίχισε αυτή η ιστορία στο κράτος και, εμμέσως, στην κοινωνία.
Αν υποτεθεί, λοιπόν, ότι για τον καθένα τους το ασφαλιστικό του ταμείο κατέβαλλε τη μηδαμινή μηνιαία σύνταξη των 600 ευρώ, το ετήσιο κόστος για τον καθένα θα ανερχόταν στα (600 Χ 14 =) 8.400 ευρώ το χρόνο και για όλους μαζί στα (8.400 Χ 16.000 =) 134.400.000 ευρώ σε σημερινές τιμές. Ναι, πάνω από 134 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο!
Αν, πάλι, υποτεθεί ότι, με μία μετριοπαθή εκτίμηση, αυτή η οικονομική αιμορραγία διαρκούσε 20 περίπου χρόνια κατά μέσον όρο για τον καθένα, τότε η “κομπίνα” κόστισε στα ασφαλιστικά ταμεία (134.400.000 Χ 20 =) 2.688.000.000 ευρώ, δηλαδή κάπου 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ, πολλαπλάσια από την κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων που σταμάτησαν και έρριξαν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους!!! Μπροστά τους, τύφλα να’χουν όλες οι “Siemens” μαζί!
Στην πραγματικότητα η “κομπίνα” κόστισε πολύ περισσότερο τόσο γιατί δεν μπορεί να ήταν μικροσυνταξιούχοι όλα τα “ζόμπι” της κοινωνικής ασφάλισης, όσο και γιατί το πιθανότερο είναι η 20ετία του υπολογισμού να υπολείπεται σημαντικά της πραγματικής διάρκειας της εικονικής παράτασης της ζωής των “συγχωρεμένων”. Πρόσθετα, όλο και κάποια φάρμακα θα γράφονταν στα βιβλιάρια υγείας των και όλο και κάποια κουπόνια κοινωνικού τουρισμού, εισιτήρια θεάτρων κ.λπ. θα μοιράζονταν στο όνομά των. Χώρια το διοικητικό κόστος διαχείρισης των υποθέσεών τους!
Μ’άλλα λόγια, μόνο στη συγκεκριμένη κομπίνα οφείλεται με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς πάνω από το 1% του “προ-κρίσεως” δημοσίου χρέους! Χώρια οι τόκοι! Γιατί όλα τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ελλειμματικά και, ως γνωστόν, τα ελλείμματά τους τα καλύπτει το δημόσιο, το οποίο, με τη σειρά του, ποτέ δεν είχε πλεόνασμα και δανείζεται για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Αν συνυπολογισθεί το κόστος των επιδομάτων σε “μαϊμού” ανάπηρους, τυφλούς κ.ά. και των λοιπών κρουσμάτων εκμετάλλευσης της διάλυσης του κράτους, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως έφτασε η χώρα εκεί που έφτασε και το πόσοι πολλοί συμμετείχαν στο “φαγοπότι”.
Κουΐζ: Πόσοι από τους ενόχους της απάτης κατέβαιναν στην Πλατεία Συντάγματος και διαδήλωναν “αγανακτισμένοι” με σφιγμένες γροθιές;
Τις πταίει;(2)
Ήρθε, βέβαια, μετά από λίγο η ανακοίνωση του Υπουργού Εργασίας & Κοινωνικής Ασφάλισης, σύμφωνα με την οποία εντοπίστηκαν 200.000 ψευδο-συνταξιούχοι, οι οποίοι επιβάρυναν τα ασφαλιστικά ταμεία με 750 ως 850 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, τα οποία πρόκειται πλέον (επιτέλους!) να εξοικονομηθούν.
Αν συνυπολογισθεί ότι ο προκάτοχός του είχε ανακοινώσει ότι κατά την απογραφή των δικαιούχων επιδομάτων του Υπουργείου δεν εμφανίστηκαν – για ευνόητους λόγους – 36.294 ψευδο-δικαιούχοι και ότι η αποκάλυψη της απάτης τους επρόκειτο να εξοικονομηθούν τουλάχιστον 110 εκατομμύρια ευρώ, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόσο είχε από-ενοχοποιήσει ο περιρρέων λαϊκισμός στη συνείδηση της κοινωνίας την εξαπάτηση του δημοσίου.
Όσο για τις οικονομικές επιπτώσεις της, αν αυτές περιοριστούν στους 200.000 ψευδο-συνταξιούχους της πρόσφατης αποκάλυψης και σε μία μέση ετήσια επιβάρυνση 800 εκατομμυρίων ευρώ, αυτή σε ένα εύλογο βάθος χρόνου 20ετίας κόστισε πάνω-κάτω (0,8 Χ 20 =) 16 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 6,12% του προ κρίσεως συνολικού χρέους (261,4 δισεκατομμύρια ευρώ), χωρίς να συνυπολογιστούν οι τόκοι που αναλογούν σ’αυτήν την “λαϊκή” κραιπάλη!
Κουΐζ: Πόσοι από τους ψευδο-δικαιούχους ενισχύσεων από τον κρατικό κορβανά μούντζωσαν, ευκαιρίας δοθείσης, πολιτικούς;
Τις πταίει;(3)
Αν, λοιπόν, προστεθούν σε βάθος 20ετίας το κόστος των ψευδο-συνταξιούχων, το κόστος των ψευδο-επιδοματούχων, το κόστος της σπατάλης στο σύστημα περίθαλψης (από την οποία εξοικονομείται πλέον, σύμφωνα με τον ίδιο Υπουργό, ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως), το κόστος διατήρησης σε ζωή ως δημόσιας επιχείρησης της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» στις διάφορες οβιδιακές μεταμορφώσεις της, οι “αποζημιώσεις” που μοιράζονταν αφειδώς, ως μη ώφελε, σε αγρότες που εκβίαζαν κλείνοντας εθνικές οδούς ή κατεβαίνοντας με τρακτέρ σε πόλεις (μόνον το 2009 ανήλθαν σε 500 εκατομμύρια ευρώ) κ.λπ. κ.λπ., καθώς και οι τόκοι που τους αναλογούν, θα ήταν μάλλον μετριοπαθής ένας υπολογισμός που θα τους καταλόγιζε το 25%, ίσως και παραπάνω, του χρέους.
Αν συνυπολογισθεί και το ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ένα 35 με 40 % οφείλεται σε κατάπτωση εγγυητικών του Δημοσίου υπέρ διαφόρων Δ.Ε.Κ.Ο., για να συντηρούν οι τελευταίες υπεράριθμο και καλά αμειβόμενο προσωπικό και να ασκούν λαϊκίστικη πολιτική χαμηλών χρεώσεων, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό το ότι χωρίς αυτό το “λαϊκό πανηγύρι” το χρέος της Ελλάδας θα κυμαινόταν, ως ποσοστό του Α.Ε.Π. της, σε επίπεδα άκρως ευνομούμενης ευρωπαϊκής χώρας.
Κουΐζ: Πόσοι από τους αποδέκτες αντιδεοντολογικών επιδομάτων ή επιδοτήσεων εκδηλώνουν τη συμπάθειά τους για τους αναξιοπαθείς συμπολίτες τους;
Τις πταίει;(4)
Είναι, όμως, κοινό μυστικό ότι ο λαός διαπρέπει και σε άλλα “αθλήματα”, στα οποία διεκδικεί σε μόνιμη βάση τα ευρωπαϊκά σκήπτρα. Πρόκειται, φυσικά, για την παραοικονομία, την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Στις επιδόσεις τους και ιδίως σε αυτές της φοροδιαφυγής, ωστόσο, συμβάλλει και σύμπασα η κοινωνία με την ανοχή της και την υποταγή της στους εκβιασμούς των ενόχων, όταν, λόγου χάριν, δεν απαιτεί αποδείξεις, συναινεί στην αναγραφή μειωμένων τιμών κ.λπ.
Αν δε, όπως υπολογίζεται, η παραοικονομία υπερβαίνει το 30% του Α.Ε.Π., τότε μια φοροδοτική απόδοση αυτής και μόνο της τάξης του 3,5% θα είχε απαλλάξει τη χώρα από δανειακές ανάγκες (30% Χ 3,5% Χ 20 =) 21% του Α.Ε.Π., πάντα σε χρονικό βάθος 20ετίας.
Κουΐζ: Πόσοι από τους “πρωταθλητές” στην παραοικονομία και στη φοροδιαφυγή καθυβρίζουν τους δανειστές της χώρας για αισχροκερδή επιτόκια;
Τις πταίει;(5)
Βέβαια υπάρχει και η διαφθορά. Δηλαδή τα διάφορα “δωράκια”, τα οποία καταβάλλουν οι πολίτες σε επίορκους, όπως αποκαλούνται, εκπρόσωπους του κράτους. Αυτά δε τα “δωράκια” δεν καταβάλλονται μόνο για να κάμψουν αντιστάσεις στην απόκρυψη – και, ως εκ τούτου, νομιμοποίηση – μιας παρανομίας, αλλά ακόμα και για να διεκπεραιωθεί μία καθ’όλα νόμιμη υπόθεση.
Αυτά λοιπόν τα “δωράκια”, πέρα από τα έσοδα που ενδεχομένως στερούν από τα δημόσια ταμεία, αυξάνουν τα εισοδήματα των “δωροληπτών”. Όμως αυτό το πρόσθετο εισόδημα παραμένει αδήλωτο και αφορολόγητο. Και δεν είναι αμελητέο, όπως προκύπτει από τις αποκαλύψεις της περιουσιακής κατάστασης υπαλλήλων που εκβίαζαν για να δώσουν το “πράσινο φως” σε καταβολές νομιμότατων επιδοτήσεων! Φυσικά, χωρίς να υποψιαστούν τίποτε οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Εκτός και αν «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»!
Θα πρέπει δε να τονισθεί ότι καμμία από τις διάφορες κατηγορίες (ψευδοσυνταξιούχοι, φοροκλέπτες, δωρολήπτες & σία) δεν θα πρέπει να επικαλείται τις επιπτώσεις της “ευαγούς” δραστηριότητας των άλλων για να υποστηρίξει ότι η πάταξή τους θα καθιστούσε άνευ σημασίας τη δική της συμβολή στο οικονομικό χάλι της χώρας. Γιατί, αν είχαν παταχθεί όλες, η χώρα όχι μόνο δεν θα είχε ανάγκη δανεικών, αλλά θα παρείχε υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους κατοίκους της και θα τόνωνε αποφασιστικά την οικονομική ανάπτυξη. Και δεν θα είχε καμμία ανάγκη από “τρόϊκες” και “μνημόνια” για να ορθοποδήσει.
Κουΐζ: Πόσοι από αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό το “αλισβερίσι” εκφράζουν δημόσια την αγανάκτησή τους για τις μίζες των πολιτικών;
Τις πταίει;(6)
Και φυσικά υπάρχει και η διαφθορά των πολιτικών με τα δικά τους “δώρα”: τις “μίζες” που δέχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Με τα ίδια χαρακτηριστικά: όχι μόνο για να «κλείσουν τα μάτια» σε παρανομίες, αλλά και για να μην μπλοκάρουν νόμιμες διαδικασίες. Η αποδοτικότητα, μάλιστα, αυτής της διαφοράς φτάνει σε απίθανα ύψη, όπως αποδεικνύει «ο βίος και η πολιτεία» προβεβλημένου πολιτικού που έκλεψε την παράσταση τελευταία.
Η συνολική επιρροή της, ωστόσο, έχει μάλλον υπερεκτιμηθεί, ίσως γιατί ο καθένας εκλαμβάνει τις επιδόσεις της ως “συγχωροχάρτι” για τα δικά του πεπραγμένα. Με δεδομένο ότι οι δημόσιες επενδύσεις δεν υπερβαίνουν τα τελευταία χρόνια το 10% των δαπανών του ελληνικού κράτους και με την απλόχερη υπόθεση ότι η διαφθορά αντιστοιχεί στο 20% αυτού του ποσού, τότε τα τελευταία είκοσι χρόνια μόλις και θα επιβάρυνε κατά (10% Χ 20% Χ 20 =) 40% ενός προϋπολογισμού (με την απλουστευτική παραδοχή ότι το ύψος του δεν μεταβάλλεται).
Κουΐζ: Πόσοι από τους διεφθαρμένους πολιτικούς ζητούσαν από τους νεόπτωχους ψηφοφόρους τους υπομονή για τα επώδυνα μέτρα που προωθούσαν;
Τις πταίει;(7)
Αν, τώρα, υποτεθεί ότι από κάθε απάτη είχαν όφελος και, ως εκ τούτου, την γνώριζαν κατά μέσο όρο τρία άτομα, ενώ συνεργαζόταν για το στήσιμό της (με το αζημίωτο φυσικά) ακόμα τουλάχιστον ένα, προκύπτει ότι συμμετοχή σε αυτό το “παλλαϊκό φαγοπότι” είχαν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, συν-έλληνες! Μόνο στις ψευδο-συντάξεις θα πρέπει να αναλογούν με τους μετριότερους υπολογισμούς εξακόσιες με επτακόσιες χιλιάδες συνένοχοι! Κάμποσες δεκάδες χιλιάδες είναι και οι αγρότες που παίρνανε τις παράνομες επιδοτήσεις και τις ξόδευαν για καλοπέραση. Φοροδιαφεύγουν, έστω και λίγο, δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες. Το δε 30% της παραοικονομίας δεν παράγεται από μετρημένες στα δάκτυλα οικονομικές μονάδες, αλλά, κυρίως, από χιλιάδες μικρο-επιχειρήσεις. Και, τέλος, από τα χαμηλά τιμολόγια δημοσίων υπηρεσιών επωφελήθηκαν όλοι οι Έλληνες.
Κουΐζ: Πόσοι από αυτούς που σούφρωσαν έτσι το “κατιτίς” τους αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας τον πληθωρικό πολιτικό που δήλωσε ότι «μαζί τα φάγαμε»;
Τις πταίει;(8)
Ωστόσο, τα “σφάλματα” του παρελθόντος δεν γίνονται μαθήματα για το παρόν και το μέλλον. Έτσι, σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, σταθμός διοδίων, όχι από τους πιο αποδοτικούς, είχε μέσα στο 2011 εξαιτίας των διαφόρων “κινητοποιήσεων” απώλειες εσόδων πάνω από 1.000.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος είχε απώλειες είσπραξης Φ.Π.Α. πάνω από (1.000.000 Χ 23% =) 230.000 ευρώ. Αλλά και απώλειες εταιρικού φόρου στο υπόλοιπο ποσό των (1.000.000 – 230.000 =) 770.000 ευρώ πάνω από (770.000 Χ 20% =) 154.000 ευρώ. Και απώλειες από τη φορολόγηση των μερισμάτων, στα οποία θα κατέληγε το υπόλοιπο ποσό των (770.000 – 154.000 =) 616.000 ευρώ, πάνω από (616.000 Χ 25% =) 154.000 ευρώ. Σύνολο: “χασούρα” πάνω από 538.000 ευρώ!
Για το σύνολο των σταθμών διοδίων της χώρας δεν θα ήταν παράλογο να δεκαπλασιαστούν αυτά τα ποσά!
Και αυτό για να κάνουν ανενόχλητοι την επαναστατική τους γυμναστική οι νεολαίοι του Κ.Κ.Ε. και τα στελέχη του Π.Α.Μ.Ε., οι ακτιβιστές του κινήματος «δεν πληρώνω» και οι εκβιαστές διαφόρων δυναμικών συντεχνιών, όπως των ταξιτζήδων!
Κουΐζ: Πόσοι από τους εκδρομείς – επιδρομείς εναντίον των σταθμών διοδίων μέμφονται την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών να εισπράξει ανείσπρακτα χρέη και εισφορές;
Τις πταίει;(9)
Έτσι, απεργία κήρυξε μεγαλοβδομαδιάτικα (Μεγάλη Τρίτη & Μεγάλη Παρασκευή) η ελεγχόμενη από τα κόμματα της ιδιότυπης ελληνικής αριστεράς Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (Π.Ν.Ο.). Ήταν αναπόφευκτο η απεργία τους να έχει αρνητικές συνέπειες στην πασχαλινή έξοδο των Ελλήνων που τονώνει τον εσωτερικό τουρισμό, στον καταταλαίπωρο τουρισμό των κρουαζιεροπλοίων που κάνει τα πρώτα του φετινά βήματα, στην τροφοδοσία των νησιωτικών αγορών και στις εξαγωγές των νησιωτικών αγροτικών προϊόντων. Και τούτο γιατί, ως γνωστόν, οι απεργίες της Π.Ν.Ο. δεν περιορίζονται στην αποχή από την εργασία. Αντίθετα, στα βήματα που χάραξε η πρωτοπόρος ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και με εκμετάλλευση του δόγματος λαϊκιστών τε και ψοφοδεών πολιτικών «να μην ανοίξει κεφάλι» (απεργών εννοείται), παίρνει την μορφή της στανικής ακινητοποίησης των πλοίων, κι ας αυτοκτονήσουν όσοι καταστρέφονται οικονομικά από τον “ετσιθελισμό” και την ανευθυνότητα των εργατοπατέρων.
Εντύπωση, πάντως, έκανε η αφέλεια ορισμένων (πολιτικών, δημοσιογράφων κ.ά.) που αναρωτιόντουσαν αν σκέφτηκαν αυτοί που αποφάσισαν την απεργία τις συγκεκριμένες ημέρες τις συνέπειές της. Μα φυσικά και τις σκέφτηκαν. Και αυτές ήταν ο στόχος τους. Τα αιτήματα του κλάδου ήταν απλώς το πρόσχημα, γιατί σκοπός τους είναι η εξαθλίωση της κοινωνίας και η άγρα συμπαθειών σε αυτό το κλίμα.
Κουΐζ: Πόσοι πιστεύουν ακόμα ότι αυτή η sui generis ελληνική “αριστερά” δεν απεργάζεται την εξαθλίωση του λαού για να ψαρέψει στα “θολά” της νερά;