ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Οἱ Εὐρωπαῖοι καί ἐμεῖς

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 159/Ἀπρίλιος 2012)

Ἡ πολιτική τῆς Τρόϊκας γιά τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν δεινή οἰκονομική κρίση στήν ὁποίαν ἔχουμε βυθισθει κινεῖται σέ λανθασμένη βάση. Ὑπαγορεύει τήν περιστολή τῶν δαπανῶν τοῦ κράτους σέ μισθούς, δημόσια ἔργα, κοινωνικές παροχές κλπ καί ἐπιβάλλει συνάμα στήν αὔξηση τῶν παλαιῶν φορολογικῶν συντελεστῶν καί τήν ἐπιβάρυνση τῆς οἰκονομία μέ καινούργιους φόρους. Ἕνα ἀκαθάριστο ἐθνικό προϊόν πού βαίνει μειούμενο δέν μπορεῖ νά καλύψει τίς ἀπαιτήσεις τῆς αὐξημένης φορολόγησης. Ἐξ οὗ καί ἔχουμε μπεῖ σέ ἕναν φαῦλο κύκλο, στόν ὁποῖο τό δημόσιο ἔλλειμμα αὐξάνει.

Τό κακό εἶναι πώς δέν μποροῦμε νά ἀλλάξουμε πορεία μέ δική μας ἀπόφαση. Διότι μᾶς λείπουν τά χρήματα γιά νά καλύψουμε τίς τρέχουσες ἀνάγκες μας καί συνεχίζουμε νά δανειζόμαστε ἀπό τούς Εὐρωπαίους.

Ἀξιολόγηση τῶν ἑταίρων μας

Στόν ἑλληνικό λαό ἔχει σχηματισθεῖ μιά ἔντονα ἀρνητική ἀντίληψη γιά τούς ἄλλους Εὐρωπαίους. Ὅτι δέν τηροῦν τήν ὑποχρέωση τῆς κοινοτικῆς ἀλληλεγγύης, δέν θυμοῦνται αὐτά πού τούς ἔχουμε προσφέρει, ἐνδιαφέρονται μόνο νά εἰσπράξουν ἐκεῖνα πού τούς χρωστᾶμε κλπ.

Ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι τελείως ἁπλοϊκή. Δέν ὑπάρχει ἕνας ἑνιαῖος τύπος τοῦ μή-Ἕλληνα Εὐρωπαίου. Ὅπως δέν ὑπάρχει καί ἕνας ἑνιαῖος τύπος Ἕλληνα.

Ἄλλοι ἀπό τούς ἡγέτες τους εἶναι φιλότιμοι καί ἐργατικοί, ἄλλοι σκάρτοι πού ἐνδιαφέρονται μόνο γιά τήν ἐπικοινωνιακότητά τους. Ἄλλοι θέλουν ἁπλῶς νά ξαναμαζέψουν τά λεφτά πού μᾶς ἔχουν δώσει καί ἄλλοι, πού πιστεύουν στό εὐρωπαϊκό ἰδανικό, θέλουν νά ὀρθοποδίσουμε. Καί ὁ συνήθης εὐρωπαῖος ψηφοφόρος, ὅπως καί ὁ ἕλληνας, νοιάζεται νά πληρώσει λιγώτερους φόρους.

Πρέπει λοιπόν μέ πραγματιστική ἀντίληψη νά πολιτευόμαστε μέσα στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἡ ὁποία ἔχει πλέον γίνει τό εὐρύτερο σπίτι μας, καθώς καί ὅλων τῶν λαῶν της.

Ἡ στροφή

Εἶναι εὐοίωνο σημεῖο, ὅτι στίς εὐρωπαϊκές χῶρες ἀνεβαίνει ἡ δύναμη τῶν σοσιαλιστῶν, οἱ ὁποῖες ἐπισημαίνουν τά ἀδιέξοδα τῆς μονεταριστικῆς πολιτικῆς, ἡ ὁποία ἀνανπτύχθηκε στήν περίοδο πού κυριάρχησε ἡ φιλοσοφία τοῦ οἰκονομικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.

Μαζί μέ τούς σύγχρονους φιλέλληνες, στήν πολιτική, τήν διανόηση καί τήν κοινή γνώμη, θά μπορέσουν νά ἀλλάξουν τήν ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης περί τοῦ πρακτέου.

Τί χρειάζεται νά γίνει

Ὅσο καί ἄν φαίνεται περίεργο, στόν σκληρά πραγματιστικό χῶρο τῆς οἰκονομίας, δέν ἀπουσιάζουν τά θαύματα. Ἕνα τέτοιο ἔγινε π.χ. στήν Τουρκία τήν προηγούμενη δεκαετία, ὅταν ἡ κοινούργια πολιτική ἡγεσία της ἐνέπνευσε τόν λαό της σέ μιά ἐντονώτερη προσπάθεια.

Στήν Ἑλλάδα δέν βλέπω τήν ὥρα αὐτήν ἕνα κόμμα, πού νά μπορεῖ τίς ἐπαγγελίες του γιά τήν αὔξηση τῆς παραγωγικότητας νά μεταφράσει σέ συγκεκριμένες πράξεις. Ὑπάρχει ὅμως ἡ τεράστια ἐθνική ἐφεδρεία τοῦ Λουκᾶ Παπαδήμου, ὁ ὁποῖος σάν σάκκος τοῦ μπόξ δέχθηκε ἕνα πλῆθος χτυπήματα ἀπό τούς ἀνίδεους ἀπό τούς δόλιους καί ἄντεξε στήν γραμμή τῆς συνέπειας καί τοῦ ρεαλισμοῦ.

Τόν Παπαδῆμο ὀφείλουμε νά στηρίξουμε ὅλοι ὅσοι ἔχουμε τά μάτια μας ἀνοιχτά – καί δέν εἴμαστε λίγοι – γιά νά μπορέσει καί μετά τίς ἐκλογές, πού δέν θά ἀποδώσουν μιά καθοριστική πλειοψηφία στήν νέα Βουλή, νά ἀναλάβει τήν διεύθυνση καί τῆς ἑπόμενης κυβέρνησης.

Ἡ δημόσια τάξη εἶναι τό κομβικό πρόβλημα

Εὐτυχῶς ἡ κοινή γνώμη ἔχει συνειδητοποιήσει, ὅτι ἡ ἀνεξέλεγκτη εἴσοδος καί κυκλοφορία ἀλλοδαπῶν στήν χώρα μας προκαλεῖ καταστροφικές καταστάσεις. Ἀντιτίθενται στόν περιορισμό καί τόν ἐπαναπατρισμό τους οἱ τοπικές κοινωνίες, πού δέν ἐννοοῦν νά παραδεχθοῦν τήν μεταβολή ἐκείνου πού τούς βολεύει. Καθώς καί κάποιοι ἰδεαλιστές τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πού δέν λογαριάζουν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ λύση ὅμως τοῦ προβλήματος τῆς ἀνεξέλεγκτης κίνησης τῶν ἀλλοδαπῶν ἔχει πάρει τόν δρόμο της.

Ὅπως ἔχει πάρει τόν δρόμο της καί ἡ συστηματική θεραπεία τῶν ναρκομανῶν καί ἡ παρεμπόδιση τῆς χρησιμοποίησης πανεπιστημιακῶν χώρων ὡς τόπου τιμωρίας τῶν ὀπαδῶν ἀντιθέτων ἰδεολογικῶν πεποιθήσεων. Ὡς τώρα τά πανεπιστήμια, παρά τήν κατάργηση τοῦ ἀναχρονιστικοῦ ¨ἀκαδημαϊκοῦ ἀσύλου¨, ἐξακολουθοῦσαν νά εἶναι προνομιακό πεδίο τῆς βίας τῆς ἄκρας ἀριστερᾶς. Τώρα ἄρχισαν νά κάνουν τά ἴδια οἱ ὀπαδοί τῆς ἄκρας δεξιᾶς. Ὁ λεγόμενος ¨ὑπουργός τῆς προστασίας τοῦ πολίτη¨ θά ὑποχρεωθεῖ νά ἐπιβάλει στούς πανεπιστημιακούς χώρους τήν δημόσια τάξη.

Γενικά, πρέπει ἡ καθημερινότητα τῆς ζωῆς μας νά προστατευθεῖ ἀπό τήν ἀνασφάλεια πού ἔχει ἐξαπλωθεῖ. Νά περπατᾶμε καί τή νύχτα στούς δρόμους, χωρίς νά φοβόμαστε τήν ἐπίθεση ἑνός ληστῆ πού καραδοκεῖ.

Ἀπό τίς ἀπεργίες στήν ἔνταση ἐργασίας

Ὑπάρχουν βεβαίως πολλά δεινά πού πλήττουν εὐρύτατες λαϊκές ὁμάδες. Ἡ ἀπεργία ὅμως μιᾶς λαϊκῆς ὁμάδας γίνεται μάχη ἐναντίον ἄλλων λαϊκῶν ὁμάδων. Κάθε ὁμάδα πού ἐπιτυγχάνει νά κερδίσει κάτι μέ τήν ἀπεργία της, τό παίρνει σέ τελική ἀνάλυση ἀπό ὅλες τίς ὑπόλοιπες.

Συνολικά μέ τίς ἀπεργίες, τίς καταλήψεις τῶν δρόμων καί ὅλα τά συναφῆ, μειώνεται ἡ ἐθνική μας παραγωγή, ἐνῶ ἔχουμε ἀμεση ἀνάγκη νά τήν αὐξήσουμε καί νά τήν ἔχουμε φθηνή γιά νά μεγαλώσει ἡ ζήτησή της ἀπό τούς ξένους.

Πρέπει ἐπιτέλους νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι τελοῦμε σέ μία κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης, πού δέν διαφέρει πολύ ἀπό ἕναν πόλεμο. Στούς πολέμους δέν εἶναι ἐπιτρεπτές οἱ ἀπεργίες. Ἐνόσω μᾶς ρημάζει ἡ οἰκονομική κρίση τό κέντρο τῶν ἐπιδιώξεων μας πρέπει νά εἶναι ἡ ὑπέρβασή της.