Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Λουκᾶς Παπαδῆμος

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 158/Φεβρουάριος 2012)

Ἀφοῦ ξεπετάχτηκαν τόν χρόνο πού πέρασε ἀπό τό κουτί τῆς Πανδώρας ἕνα πλῆθος ἀπό συμφορές, ἀνέτειλε ἡ ἐλπίδα, στό πρόσωπο τοῦ Λουκᾶ Παπαδήμου. Ἄνθρωπος ἐργατικός καί ἀκέραιος, μετριοπαθής ἀλλά καί ἀνυποχώρητος, ἀνέλαβε τήν πρωθυπουργία χάρις στήν πίεση τῆς κοινῆς γνώμης πρός τούς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι ἔψαχναν νά βάλουν στήν θέση αὐτή κάποιον ἀπό τό συνάφι τους.
Τό ἔργο του ἀπό τότε πού πῆρε τήν πρωθυπουργία ὑπῆρξε εὐεργετικό. Ἐπέτυχε μέ τό διεθνές κῦρος του νά μᾶς δώσει ἡ Τρόϊκα τήν τελευταία στιγμή, καί ἐνῶ παρέμεναν οἱ ἐκκρεμότητες ἀπό τίς μή τηρηθεῖσες ὑποσχέσεις μας, τά χρήματα γιά νά μήν ἀδειάσουν τά δημόσια ταμεῖα. Κάποιοι τοῦ καταλογίζουν, ὅτι ἀναλαμβάνοντας τήν ἐξουσία χωρίς νά δεσμεύσει τά κόμματα, ὅπως ἔκανε ὁ Μόντι στήν Ἰταλία, τούς ἐπέτρεψε νά συνεχίζουν τά παιγνίδια τους. Ἦταν ὅμως τόσο μεγάλη ἡ ἀνάγκη τῶν χρημάτων τῆς Τρόϊκας ἐκείνη τήν ὥρα, πού προτίμησε νά πάρει στούς ὤμους του μιά πρόσθετη μεγάλη δυσκολία στήν ἐκτέλεση τῆς ἀποστολῆς του.
Ἐπέτυχε νά πορευθεῖ σταθερά κάμπτοντας τίς ἀκρότητες τῆς Τρόϊκας καί δαμάζοντας τούς λαϊκισμούς τῶν κομμάτων. Δείχθηκε εὐέλικτος, ἀλλά καί ἕτοιμος νά βάλη μιά κόκκινη γραμμή πίσω ἀπό τήν ὁποία δέν θά πήγαινε.
Σήμερα εἶναι μαζί του πάνω ἀπό τά δύο τρίτα τῶν Ἑλλήνων, πού θέλουν νά συνεχίσει τό ἔργο του μέχρι νά περάσει ἡ χώρα ἀπό τήν κρίση σέ μιά πορεία ἀνοδική. Τό ἐρώτημα εἶναι μέχρι ποῦ μπορεῖ νά ἀποδώσει ἡ προσπάθειά του, ὅταν ὅλοι σχεδόν οἱ ὑπουργοί προέρχονται ἀπό τά κόμματα πού δείχθηκαν ἀνίκανα καί διεφθαρμένα καί πού ἐπισύρουν τήν λαϊκή ἀποδοκιμασία.
Καιρός νά γίνει ἕνα καινούργιο κόμμα ἐκ τῶν κάτω ἀπό νέες καί ἄφθαρτες προσωπικότητες, πού θά κερδίσει τίς ἐκλογές, δέν ὑπάρχουν. Ἐκλογές ὅμως θά γίνουν πρίν ἀπό τήν λήξη τῆς συνταγματικῆς θητείας τῆς Βουλῆς γιατί ἡ συνεργασία μεταξύ τῶν κομμάτων πού συμμετέχουν στήν κυβέρνηση γίνεται διαρκῶς πιό δύσκολη.
Θά πρέπει τότε ὁ Παπαδῆμος νά κατεβεῖ στίς ἐκλογές μέ δικό του πολιτικό σχῆμα ὑψηλῶν προδιαγραφῶν, πού θά τό συγκροτήσει μέ τήν συστηματικότητα πού τόν χαρακτηρίζει καί τό ὁποῖο θά κερδίσει κάτι πού θά πλησιάζει τό 80% τῶν ψήφων.
Στήν σκέψη αὐτή προβάλλεται ἡ ἀντίρρηση: «Μά θά θελήσει; Αὐτός εἶναι τεχνοκράτης δέν εἶναι πολιτικός». Ὅπως ὅμως δέν ἤθελε νά γίνει οὔτε ὑπουργός τοῦ Παπανδρέου καί ἡ κοινή γνώμη τόν ἀνάγκασε νά δεχθεῖ τήν πρωθυπουργία, πρέπει τώρα νά τόν ἀναγκάσουμε μέ μιά ἀσφυκτική λαϊκή πίεση νά κατεβεῖ στίς ἐκλογές καί νά ἐξασφαλίσει γιά τήν περαίωση τοῦ ἔργου του μιά πολύ ἰσχυρή πλειοψηφία στήν Βουλή.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Νά ἐπικεντρωθοῦμε στήν αὔξηση τοῦ ἐθνικοῦ προϊόντος

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 158/Φεβρουάριος 2012)

Οἱ παράγοντες πού συνέτρεξαν στό νά ὁδηγηθεῖ ἡ χώρα μας στήν σημερινή φρικτή οἰκονομική κρίση , εἶναι βεβαίως πολλοί: ἕνας ὅμως ἀπό αὐτούς εἶναι ἐκεῖνος πού προσδιορίζει πλέον τό παρόν καί ἀπειλεῖ τό μέλλον μας. Ἡ κακή συμφωνία μας μέ τήν Τρόϊκα.
Ἡ συμφωνία αὐτή μᾶς φορτώνει ἕνα τεράστιο καινούργιο χρέος γιά νά ἐξυπηρετήσουμε τά προηγούμενα καί δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια νά χρηματοδοτήσουμε ἀναπτυξιακές ἐπενδύσεις πού θά μᾶς βγάλουν ἀπό τήν φτώχεια.
Ἡ Τρόϊκα ἔχει τήν εὐθύνη γιά τό περιεχόμενο τῶν ὅρων πού μᾶς ἐπέβαλε καί πού ἐκπορεύονται ἀπό τόν οἰκονοφιλελεύθερο μονεταρισμό της. Ἡ δική μας εὐθύνη (δηλ. τῆς κυβέρνησης Παπανδρέου) ἔγκειται στήν μή ἔγκαιρη ἀντιμετώπιση τοῦ οἰκονομικοῦ προβλήματος καί στήν μή ἀναζήτηση ἑνός δανείου στήν διεθνῆ ἀγορά τῶν κεφαλαίων ὑπό συνήθεις ὅρους, καί χωρίς δεσμεύσεις ὡς πρός τήν χρησιμοποίησή του. Ἡ καθυστέρηση καί τά διάφορα κενά σχήματα τῆς κυβέρνησης μας (τοῦ τύπου «τό πιστόλι πάνω στό τραπέζι») τήν ἔκαναν νά προστρέξει στήν Τρόϊκα, ὅταν βρεθήκαμε πλέον στό χεῖλος τοῦ κρημνοῦ. Δέν μποροῦσε πλέον παρά νά ὑποκύψει στούς ὅρους πού μᾶς ἔθεσαν.
Ἡ ὕφεση
Ἡ πορεία τῆς οἰκονομίας μας ἀπό τότε πού ἁλυσσοδεθήκαμε ἀπό τήν Τρόϊκα εἶναι ἀπελπιστική. Βρισκόμαστε σέ μιά ἀποπνικτική ὕφεση, πού ἀπό τά ἐπίσημα στοιχεῖα προβλέπεται, ὅτι θά ἐπιταθεῖ μέσα σ’αὐτό τό ἔτος.
Οἱ ἄνεργοι πού τό 2009 ἦταν 470.100, ἔγιναν 810.500 τό 2011. Μέσα στό 2012 ὑπολογίζεται ὅτι θά γίνουν 901.300. Πόσο θά μπορέσει νά ἀντέξει ὁ μηχανισμός τῆς κοινωνικῆς ἀσφάλισης νά πληρώνει τά ἐπιδόματα ἀνεργίας, χωρίς μάλιστα νά τροφοδοτεῖται ἀπό τίς ἀσφαλιστικές εἰσφορές γιά τήν ἀπασχόληση τοῦ ἴδιου ἀριθμοῦ ἐργαζομένων; Πρέπει ἀκόμη νά ληφθεῖ ὑπ’ὄψιν, ὅτι δέν καταγράφονται ἀπό τόν ΟΑΕΔ ὡς ἄνεργοι αὐτοί πού ἔχουν μιά μερική ἀπασχόληση, ἔστω καί λίγων ὡρῶν τήν ἡμέρα ἤ καί τήν ἑβδομάδα, οὔτε καί αὐτοί πού δέν μπῆκαν ποτέ στήν ἀγορά ἐργασίας γιατί δέν βρῆκαν ἐργοδότη νά τούς προσλάβει.
Στίς τράπεζες μειώνονται οἱ καταθέσεις. Ἄλλες φεύγουν στό ἐξωτερικό γιά νά φυλαχθοῦν ἀπό ἐνδεχόμενη ἀδυναμία τῶν τραπεζῶν νά τίς ἀποδώσουν ὅταν τούς ζητηθοῦν. Ἄλλες ἀποσύρονται γιά τήν ἀναπλήρωση μισθοῦ, ὁ ὁποῖος χάθηκε μέ τήν ἀπόλυση τοῦ καταθέτη. Ἄλλες γιά τήν πληρωμή τῶν ηὐξημένων φόρων. Ἄλλες ἀπό ἐπιχειρήσεις πού μειώθηκαν τά ἔσοδά της ἀπό τίς πωλήσεις. Καί ἄλλες μέ τήν σπέκουλα τῆς ἐπιστροφῆς στήν δραχμή.
Οἱ ξένοι προμηθευτές ἔκοψαν τίς πιστώσεις τους στούς εἰσαγωγεῖς, μή ἐμπιστευόμενοι ὅτι θά τούς ἐξοφλήσουν ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα. Ἀλλά δέν δέχονται καί ἐγγυητικές ἐπιστολές ἑλληνικῶν τραπεζῶν, ὅπως πληροφορεῖ σέ ἄρθρο του στήν ¨Καθημερινή¨ τῆς 19.1.12 ὁ Λεωνίδας Στεργίου, γιατί ἀμφιβάλλουν γιά τήν διατήρηση τῆς φερεγγυότητάς τους.
Ἦταν ἀνατριχιαστική γιά τόν γράφοντα ἡ εἰκόνα μιᾶς ἀτέλειωτης σειρᾶς ἀπό ταξί, τό ἕνα πίσω ἀπό τό ἄλλο πού ἀνέβαιναν μιά νύχτα τήν λεωφόρο ἀπό τήν Ἀθήνα στήν Κηφισιά μέ ἀναμένο τό φῶς πού δείχνει ὅτι ἔψαχναν γιά πελάτη.
Ἡ ὕφεση μεγαλώνει. Καί μαζί τό πλῆθος τῶν ἀστέγων καί τῶν σιτιζομένων ἀπό τήν φιλανθρωπία.
Ἀπίσχνανση
Ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες ἀνέβηκε ἡ πολυτελής κατανάλωση μας εἶναι φανερό. Ἄλλοτε γύριζαν ἀπό τό ἐξωτερικό οἱ φοιτητές μας πού σπούδαζαν ἐκεῖ, μέ τήν ἀποπεράτωση τῶν σπουδῶν τους ὕστερα ἀπό χρόνια. Τώρα πᾶνε καί ἔρχονται στίς διακοπές καί ὄχι μόνο. Χαμηλόμισθοι ὑπάλληλοι κάνουν κάθε τόσο τουρισμό σέ ξένες χῶρες. Καί στήν ἔνδυση, στήν διατροφή καί στίς διασκεδάσεις μας ἔχουμε γίνει ἀνοιχτοχέρηδες.
Οἱ Εὐρωπαῖοι μᾶς συνιστοῦν μιά γενική ἀπίσχνανση τῶν ἀτομικῶν δαπανῶν μας γιά νά φθηνήνει ἡ ἐργασία μας καί νά χαμηλώσει τό κόστος τῆς παραγωγῆς μας καί οἱ τιμές τῶν προϊόντων πού προσφέρουμε στήν διεθνῆ ἀγορά.
Καί θά μᾶς εἶναι μέν ὠφέλιμο νά περιορίσουμε, κατά τήν διάρκεια τῆς κρίσης, τίς πολυτελεῖς μας δαπάνες, γιά νά ἀντεπεξερχόμαστε στίς ἀναγκαῖες μέ τά ἔσοδά μας πού ἔχουν περιοριστεῖ, ἀλλά δέν θά προκύψει ἐξ αὐτοῦ αὔξηση τῶν ἐξαγωγῶν μας.
Ὁ ἐργατικός μισθός πού εἶναι ἐνσωματωμένος στά προϊόντα πού ἐξάγουμε δέν ὑπερβαίνει τό 25% τῶν τιμῶν τῆς διάθεσης τους. Ὅσο χαμηλώνει ὁ μισθός αὐτός, τόσο πλαταίνει ὁ κύκλος τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν φθάσει στό ἀπροχώρητο καί εἶναι ἐπιρρεπεῖς σέ πράξεις ἀτομικῆς καί ὁμαδικῆς ἀπελπισίας. Καί κάθε κλάδεμα ἐργασιακῶν ἀποδοχῶν ἔχει μιά σειρά ἀπό ἀρνητικά ἀντικρύσματα: ἐλάττωση τῆς φορολογητέας ὕλης ἄρα καί τῶν κρατικῶν ἐσόδων, ἀνισορροπία στό κοινωνικοασφαλιστικό κύκλωμα, μικρότερη κίνηση στά μαγαζιά κοκ.
Γιά τήν αὔξηση τῶν ἐξαγωγῶν, ἡ ὁποία εἶναι καίριας σημασίας, δέν εἶναι ἡ πτώση τῶν μισθῶν, ἀλλά ἄλλα ἐκεῖνα πού χρειάζονται. Πολύ καί φθηνό τράπεζικό χρῆμα στόν ἐξαγωγέα γιά νά παρέχει αὐτός μακρότερη πίστωση στόν ἀγοραστή στό ἐξωτερικό, ἀσφάλιση του ἀπό τόν κίνδυνο ὁ ἀγοραστής νά μήν τόν πληρώσει, διαφήμιση τῶν ἑλληνικῶν προϊόντων, δραστήριοι ἐμπορικοί ἀκόλουθοι τῶν πρεσβειῶν μας.
Ἡ ἀπίσχνανση, τήν ὁποίαν μᾶς συμβουλεύουν οἱ Εὐρωπαῖοι, πρέπει νά ὑπάρξει στόν κρατικό μηχανισμό. Δέν ἐννοῶ ἀπολύσει καί ἐφεδρεῖες, οἱ ὁποῖες ἀφοῦ ἐπί μῆνες ἦταν ὑπό συζήτηση ἔχουν πλέον ξεχαστεῖ. Τό θέμα εἶναι στόν ρυθμό μέ τόν ὁποῖον δουλεύει τό δημόσιο. Στίς διαδικασίες πού ἀπορροφοῦν ἕναν ἰλιγγιώδη ἀριθμό ἀπό ἐργατοῶρες. Προσπαθεῖ τό κράτος νά λιγοστέψει τήν ἀπασχόληση μιᾶς ὑπηρεσίας, μετακυλιόντας τήν ἐργασία της σέ μιάν ἄλλη.
Ἔτσι βλέπουμε τήν εἴσπραξη τοῦ νέου χαρατσιοῦ στήν ἀκίνητη περιουσία νά ἔχει ἀνατεθεῖ στήν ΔΕΗ, ἡ ὁποία στό κάτω-κάτω ἔχει γίνει ἰδιωτική ἐπιχείρηση. Καί ἀντί νά γίνει τό νταραβέρι τῶν σχετικῶν ἐνστάσεων καί τῶν διευκρινήσεων στίς ἐφορίες, νά σχηματίζονται τεράστιες οὐρές στά ὑποκαταστήματα τῆς ΔΕΗ.
Γιά τήν κυβέρνηση μιά συναλλαγή τοῦ πολίτη μαζί της γίνεται εὐκαιρία νά τόν ἐλέγξει γιά μιά ἄλλη δραστηριότητά του. Ἐξ οὖ καί ἡ ἀνάγκη του νά συγκεντρώσει μιά σωρεία πιστοποιητικῶν, τά ὁποῖα σέ μικρό διάστημα χάνουν τήν ἰσχύ τους καί πρέπει νά τρέξει νά βγάλει καινούργια.
Ὁ δρόμος γιά τήν ἀνόρθωση
Χρειάζεται νά ἐπικεντρωθοῦμε στήν αὔξηση τοῦ ἀκαθάριστου ἐθνικοῦ προϊόντος. (Αὐτό τό ἔχουν συνειδητοποιήσει πλέον οἱ πάντες καί φωνάζουν γιά νέες ἐπενδύσεις.) Θά αὐξήσουμε ἀπό μιά μεριά τήν παραγωγή μας καταργώντας τίς ἀπεργίες κατά τήν διάρκεια τῆς κρίσης - ὅπως ἀπαγορεύονται καί ὅταν γίνεται ἕνας πόλεμος – καί ἀπό τήν ἄλλη μέ ἕνα μακρόπνοο καί συνεχῆ ἐξορθολογισμό τῆς λειτουργίας τοῦ κράτους.
Ἡ κυβέρνηση Παπαδήμου, ἀπαλασσόμενη ἀπό τό ἀνασταλτικό περίβλημα πού τῆς ἔχουν ἐπιβάλλει τά κόμματα καί ἀναδιαπραγματευόμενη μέ νέο κῦρος τούς ὅρους τῆς δανειοδότησης τῶν ξένων, θά εἶναι σέ θέση νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἀνόρθωση.

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Αμετροεπείς σταθμίσεις (ή η ανεπαρκής ανεκτικότητα σε “αιρετικές” απόψεις)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 158/Φεβρουάριος 2012)

Ένα χαρακτηριστικό της νέο-ελληνικής διανόησης, μία “σταθερά” με βάση την μεταπολιτευτική κουλτουριάρικη ορολογία, είναι η παντελής απροθυμία των περισσοτέρων συνιστωσών της να αναγνωρίσει στις άλλες τα δικαιώματα και τις ανοχές που θέλει να της επιδαψιλεύουν ανεπιφύλακτα αυτές. Ακόμα και αν δεν διακατέχονται από μία ακραία μισαλλοδοξία, δεν επιδεικνύουν γενικά την παραμικρή ανεκτικότητα σε “αιρετικές” αντιλήψεις.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν ασπάζονται την αρχή που αποδίδεται στον Βολταίρο (αλλά, μάλλον, αποδίδει μια θέση του, όπως παραδέχεται ακόμα και η αγγλίδα συγγραφέας Έβελυν Χωλλ που την πρωτοδιατύπωσε): «Δεν είμαι σύμφωνος με αυτά που λέτε, αλλά θα μάχομαι μέχρι θανάτου να έχετε το δικαίωμα να τα λέτε.». Αντίθετα, φαίνεται ότι διαπνέονται περισσότερο από την απαίτηση μίας μονόπλευρης ανοχής, την οποία αποτύπωσε σε μία επιγραμματική αποστροφή του ο γάλλος πολιτικός των μέσων του 19ου αιώνα Λουΐ Βεϊγιό: «Σας ζητάω στο όνομα των αρχών σας την ελευθερία που σας αρνούμαι στο όνομα των αρχών μου.»! Την εμμονή σ’αυτήν την στάση ήρθαν να επιβεβαιώσουν δύο φαινόμενα των τελευταίων μηνών.
Η κρίση, λοιπόν, που ταλανίζει τη χώρα απομυθοποίησε την περίφημη “γενιά του Πολυτεχνείου”. Από τη μία μεν απέδειξε ότι οι “αντιστασιακές περγαμηνές” και η “επαναστατική δράση” δεν επαρκούν για να κυβερνηθεί με σωφροσύνη μία χώρα (όπως είχαν διδάξει σε όσους διδάσκονται από την Ιστορία ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος και της αλλοδαπής), από την άλλη δε “έλυσε τις γλώσσες” και κάποια άτομα επιχείρησαν να εκφράσουν σκέψεις και απόψεις που μέχρι πρόσφατα ήταν αδιανόητο ότι θα αποτολμούσαν να δημοσιοποιήσουν άφοβα. Ανάμεσα στα θέματα που εθίγησαν ήταν και αυτά τα ίδια τα γεγονότα που συνέβησαν τη μεγάλη νύχτα του “Πολυτεχνείου”, τον Νοέμβριο του 1973. Κάποιοι από τους σχολιαστές επιχείρησαν να θέσουν σε πιο σωστή – κατά την άποψή τους ή με βάση τα στοιχεία που έχουν περιέλθει σε γνώση τους – βάση το δράμα που εκτυλίχθηκε εκείνη τη νύχτα. Οι περισσότεροι μάλλον καλοπροαίρετα, καθώς δεν είναι ούτε κατά διάνοιαν απολογητές της δικτατορίας ή ακροδεξιών πεποιθήσεων.
Το θέμα, όμως, δεν είναι το ποια θέση ανταποκρίνεται περισσότερο στα γεγονότα, μία από αυτές που προβλήθηκαν ή αυτή που πάγια υποστηρίζει μια άλλη πλευρά, που πιστεύει ακράδαντα ότι η πραγματικότητα έχει αποδοθεί άπαξ δια παντός από τις περιγραφές και τις στερεότυπα που έχουν επικρατήσει. Το θέμα είναι η αντίδραση αυτής της “άλλης πλευράς”. Οι πιστοί της (ή, τουλάχιστον, μία μερίδα από αυτούς) εξανέστησαν και κακολόγησαν ασύστολα αυτούς που δεν συμμερίζονταν τις απόψεις τους, αποδεικνύοντας έμπρακτα το πόσο επιρρεπείς είναι στην “ιδεολογική τρομοκράτηση” του αντιπάλου. Αυτήν, δηλαδή, που καταγγέλλει ο γάλλος φιλόσοφος, ιστορικός και δημοσιογράφος Ζαν Σεβιλιά ως εξής: «Ταυτίζει τον αντίπαλο με το αρχέτυπο του κακού.» και έτσι «Κάθε αντίπαλος μπορεί να κατηγορηθεί όχι για αυτό που σκέπτεται, αλλά για τις σκέψεις που του αποδίδουν. Και, όπως επιβάλλει ο μανιχαϊσμός, στο τέλος δρομολογείται μία άλλη λογική: η δαιμονοποίηση. Δεν χρειάζεται συζήτηση για να πεισθεί ο άλλος: αρκεί ο εκφοβισμός, η καλλιέργεια ενοχών, η απαξίωση.».
Σε αυτό το κλίμα, όλοι όσοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν έστω και το ελάχιστο από τα παραδεδεγμένα ταυτίστηκαν απερίφραστα με τους υμνητές της χούντας και τα κάθε είδους ακροδεξιά στοιχεία που, αναμφισβήτητα, εκμεταλλεύτηκαν και αυτά την “απελευθέρωση του λόγου” και εξαπέλυσαν τα ιοβόλα βέλη τους για να δυσφημίσουν ή/και να υποβαθμίσουν τη σημασία των γεγονότων. Μέχρι που εξομοιώθηκαν όλοι συλλήβδην με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος! «Στο κάτω κάτω, όταν άλλοι αμφισβητούν και αρνούνται το Ολοκαύτωμα, γιατί οι δικοί μας “αναθεωρητές” να μην αρνούνται το Πολυτεχνείο;», αναρωτιόταν, για παράδειγμα, στην τακτική κυριακάτικη στήλη του ο ποιητής και δημοσιογράφος Παντελής Μπουκάλας.
Το πιο αξιοσημείωτο, ωστόσο, δεν είναι η τωρινή αντίδραση αυτών πολλών από αυτούς που εμμένουν στην καθιερωμένη θέαση των τότε γεγονότων, όσο η σύγκρισή της προγενέστερες αντιδράσεις τους σε ανάλογες περιπτώσεις. Όπως αυτή κατά των επικριτών του σχολικού βιβλίου ιστορίας που περιείχε καινοφανείς, αντισυμβατικές ή ενοχλητικές θέσεις, αλλ’όχι ως εκ τούτου κατ’ανάγκην απορριπτέες, σε σχέση με αρκετά γεγονότα, με πιο εμβληματική την περιγραφή της φυγής των Ελλήνων της Σμύρνης κατά την Μικρασιατική Καταστροφή («Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα...»). Τότε, λοιπόν, πλείστοι όσοι από αυτούς που ενοχλούνται σήμερα είχαν υποστηρίξει το δικαίωμα της συγγραφέως του βιβλίου, Μαρίας Ρεπούση, να έχει άποψη για κάποιο ιστορικό γεγονός διαφορετική από τα παραδεδεγμένα. Και τούτο παρά το ότι αυτές δεν διατυπώθηκαν σε ένα τυχαίο έντυπο, αλλά σε ένα σχολικό εγχειρίδιο, στο οποίο, υποτίθεται ότι, αποτυπώνεται η “επίσημη” ιστορία. Με αυτή δε την ευκαιρία είχαν υποστηρίξει το δικαίωμα κάθε “αναθεωρητή” ή “αποδομηστή” ιστορικών γεγονότων να διατυπώνει και να υποστηρίζει την διαφορετική/αιρετική άποψή του!
Αποδεικνύεται, έτσι, ότι αυτή η ανεκτικότητά τους έχει τα όριά της: η “αναθεώρηση” ή “αποδόμηση” δεν πρέπει να θίγει τα δικά τους θέσφατα. Γιατί το (κατά τον αριστερο-κουλτουριάρικο νεολογισμό του συρμού) “διακύβευμα” σε αμφότερες τις περιπτώσεις δεν είναι το ποια πλευρά έχει δίκιο. Άλλωστε ποιος διαθέτει το αναμφισβήτητο αλάθητο και την απόλυτη αμεροληψία για μια τελεσίδικη κρίση; Το “διακύβευμα” είναι το αν όλοι ή μόνον οι “ιδεολογικά ορθοί” έχουν το δικαίωμα στην αμφισβήτηση και στην ελεύθερη διατύπωση της (ακόμα και “αιρετικής” με τα κριτήρια του κατεστημένου) άποψής τους.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ο σχηματισμός της υπό τον Λ. Παπαδήμα κυβέρνησης έδωσε το έναυσμα για εν σειρά διαμαρτυρίες ή αποτροπιασμούς για την υποστήριξη που της προσφέρει το κόμμα που τοποθετείται στο ακροδεξιό άκρο του κοινοβουλευτικού φάσματος της χώρας και την ανάληψη υπουργικών καθηκόντων από στελέχη του. Μάλιστα, αυτό το απαξιωτικό κλίμα μεταδόθηκε και στο εξωτερικό μέσω ανταποκριτών ή απεσταλμένων που, κατά κανόνα, αντλούν τις πληροφορίες τους και διαμορφώνουν τις κρίσεις τους από τους ντόπιους πληροφοριοδότες τους (με την καλή έννοια του όρου). Καθόλα θεμιτή η βδελυγμία τους, καθώς πολλά επιφανή στελέχη αυτού του κόμματος διέπονται από ιδέες εντελώς ασύμβατες με τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας. Ιδιαίτερα όταν η ιστορική πείρα υπενθυμίζει ότι το φάσμα του φασισμού πλανάται απειλητικά πάνω από μια χώρα σε περιόδους κρίσης. Θα ήταν δε ευχής έργο οι (χωρίς εισαγωγικά) δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου να ξεπερνούσαν τις αδυναμίες τους και να μπορούσαν να “βάλουν πλάτες” στο τιτάνιο έργο της αποφυγής της οικονομικής χρεοκοπίας χωρίς να αναγκάζονται “δεκανίκια”.
Μόνο που αυτή η χώρα ταλανίζεται εδώ και δεκαετίες και από άλλα φαινόμενα που δεν συνάδουν με τους δημοκρατικούς θεσμούς της: τραμπουκισμοί, χουλιγκανισμοί και βιαιοπραγίες κάθε είδους διανθίζουν αδιάλειπτα την καθημερινότητά της. Έτσι, εργατοπατέρες εντέλλονται τον ξυλοδαρμό εργαζόμενων που δεν συμφωνούν με απεργιακές κινητοποιήσεις του συνδικάτου των, συνδικαλιστές εξορίζουν τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου δημοσίων επιχειρήσεων για να εμποδίσουν αποφάσεις που δεν τους αρέσουν ή εισβάλλουν κατά τη διάρκεια της συνεδρίασής τους βρίζοντας και απειλώντας τα μέλη τους, “κουκουλοφόροι” λοιδορούν πολιτικούς και χειροδικούν εναντίον τους ή τους πετροβολούν (πολύ πριν η κρίση απαξιώσει στα μάτια της κοινωνίας τους τελευταίους), “φοιτητές” ανεμπόδιστα και ατιμωρητί καταχερίζουν πρυτάνεις που συμφωνούν με νόμους που οι πρώτοι απορρίπτουν ή “κτίζουν” καθηγητές μέσα στα γραφεία τους ή κάνουν γης μαδιάμ πανεπιστημιακά κτίρια και λεηλατούν ό,τι βρουν μπροστά τους, “κινήσεις πολιτών” φιμώνουν τον απροστάτευτο πολίτη και υποκαθιστούν την κοινή γνώμη, ομάδες “πολιτών” προπηλακίζουν δημοτικούς συμβούλους κ.λπ. κ.λπ. «Πρόκειται για τραμπούκους που τρομοκρατούν εκλεγμένους εκπροσώπους. Με απειλές τους υπαγορεύουν ποια απόφαση θα πάρουν.», ξεσπά ο συνήθως ηπίων τόνων νέος δήμαρχος της πρωτεύουσας με αφορμή τη δράση των τελευταίων!
Κοντολογίς, πολλοί από αυτούς που (δικαιολογημένα) βδελύσσονται την ιδεολογία των ακροδεξιών κυβερνητικών εταίρων, κλείνουν τα μάτια μπρος στον απτό, έμπρακτο και τουλάχιστον εξίσου επικίνδυνο “καθημερινό φασισμό” που ζει η χώρα. Γιατί, στην ουσία, αντιπαραβάλλεται από τη μεριά ο φόβος ενός δεδηλωμένου μεν, αλλά, με την εξαίρεση του εντοπισμένου “χρυσαυγίτικου” ακτιβισμού, θεωρητικού φασισμού, και ενός σε πλήρη δράση φασισμού, του οποίου η συνακόλουθη ιδεολογική/ψυχολογική τρομοκρατία ακρωτηριάζει θεμελιώδεις ελευθερίες και ακυρώνει στην πράξη τη δημοκρατία. Μάλιστα, ο πρώτος, παρά την κοινοβουλευτική του έκφραση και την άσκηση κυβερνητικού έργου, επηρεάζει πολύ λιγότερο την πολιτική – κοινωνική – οικονομική ζωή του τόπου, απ’ό,τι ο δεύτερος χάρις στις μεθόδους του και στα μέλη του κοινοβουλίου που τον συγκαλύπτουν, τον δικαιολογούν ή τον υποδαυλίζουν αφειδώς! Ίσως για να αποδειχθεί ότι δεν τους ενοχλεί η φύση του “φασισμού”, αλλά η ταυτότητα του φορέα του ή η πλευρά που επωφελείται (ή ενδέχεται να επωφεληθεί) από αυτόν.
Φαίνεται ότι στη χώρα όπου διατυπώθηκε το «παν μέτρον άριστον» μπορούν να συμβιώσουν πολλά «μέτρα» και, ως εκ τούτου, δεν αποτελεί ανορθογραφία η εφαρμογή του «δύο μέτρα και δύο σταθμά»!

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Οἱ ἐκλογές

 
Ἐκεῖ πού ἔμοιαζε, ὅτι εἴχαμε πάρει τόν καλό δρόμο γιά τό ξεπέρασμα τῆς οἰκονομιῆς κρίσης πού μᾶς καταδυναστεύει, ξεφύτρωσαν νέοι ἀπειλητικοί κίνδυνοι. Ἀπό τίς ἐκλογές πού προαναγγέλθηκαν ὅτι θά γίνουν στίς 29 Ἀπριλίου ἤ στίς 6 Μαΐου.
Ἡ κυβέρνηση ἔχοντας λάβει ἀκρως προσωρινό χαρακτήρα ἀποδυναμώθηκε. Ὁ κρατικός μηχανισμός θά ἐπικεντρωθεῖ στήν προετοιμασία τῶν ἐκλογῶν. Ἀνοίγει ὁ πλειοδοτικός διαγωνισμός ἐπαγγελιῶν τῶν κομμάτων πρός τούς ψηφοφόρους εἰς βάρος τῆς ἰσοσκέλισης τοῦ προϋπολογισμοῦ. Στή νέα Βουλή τά ἀντιμνημονιακά ἄκρα θά εἶναι ἐνισχυμένα. Τό γινόμενο ὅλων αὐτῶν εἶναι ὁ κίνδυνος νά μᾶς σπρώξουν οἱ ἑταῖροι μας ἔξω ἀπό τό εὐρώ καί ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.
Γεννᾶται τό ἐρώτημα τί ἦταν αὐτό πού μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν καλό δρόμο, στόν ὁποῖο μᾶς εἶχε ὁδηγήσει ἡ ἱκανότητα, ἡ αὐτοσυγκράτηση καί τό διεθνές κῦρος τοῦ Παπαδήμου : ἡ ἀπάντηση εἶναι, δύο φιλοδοξίες. Τοῦ Σαμαρᾶ πού βιάζεται νά γίνει πρωθυπουργός. Τοῦ Βενιζέλου, πού θέλει μέ τίς ἐκλογές νά «κλειδώσει» τήν ἀναμενόμενη ἀρχηγία του.
Ὁ Σαμαρᾶς παρουσιάζεται τόσο αἰσιόδοξος, πού μιλᾶ γιά αὐτοδυναμία καί καταγγέλλει τίς προθέσεις ὁρισμένων πασοκικῶν γιά συγκυβέρνηση ὡς ἀπόπειρες διαφυγῆς ἀπό μιά ἐκλογική καταδίκη. Ἐντωμεταξύ οἱ δημοσκοπήσεις δείχνουν, ὅτι ἡ νέα Βουλή θά εἶναι ἰδιαιτέρως κατακερματισμένη, ὁπότε μιά κυβέρνηση συνασπισμοῦ θά εἶναι ἀναπόφευκτη.
Καταλληλότερος ἀπό τόν ἀρχηγό τῆς Ν.Δ. γιά πρωθυπουργός, ὡς ἐπισύρων λιγότερες ἀντιρρήσεις στό πρόσωπό του, εἶναι ὁ Φώτης Κουβέλης. Πρᾶγμα πού θά ἀποβεῖ δίκαιη τιμωρία γιά τόν Σαμαρᾶ, ἀλλά μεγάλη ἀδικία γιά μᾶς πού δέν φταίξαμε, αλλά καί γιά τόν τόπο.