Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Ὁ Ἀνθρωπισμός ἐναντίον τῆς Ἀνθρωπιᾶς

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 170/Φεβρουάριος 2014)
 
Ὁ Μπέρτραντ Ράσσελ εἶχε πεῖ, ὅτι ἄν ἦταν αὐτός ἡ ἐξουσία θά ἔστελνε τούς κακούργους νά περάσουν τό ἐπίλοιπο τοῦ βίου τους σέ ἕνα παραδεισένιο νησί στίς νότιες θάλασσες ἐνῶ θά ἔλεγε στό κοινό, πού δέν θά τούς ξανάβλεπε ποτέ, ὅτι στήν φυλακή πού κρατοῦνται ὑποβάλλονται σέ ἀπαίσια βασανιστήρια. Στήν βάση τῆς ἰδέας αὐτῆς τοῦ μεγάλου ἀνθρωπιστῆ φιλοσόφου ὑπῆρχε ἡ σκέψη, ὅτι τά κίνητρα τοῦ κακουργήματος εἶναι περίπλοκα, κάποτε καί τυχαῖα καί ὁ μόνος σκοπός τῆς ποινῆς εἶναι ἡ ¨γενική πρόληψη¨. Νά ἐκφοβίζει τούς ἀνθρώπους γιά τίς συνέπειες πού θά ὑποστοῦν διαπράττοντας ἕνα κακούργημα.
Ἡ κοινωνία μας ἔχει υἱοθετήση τό ἀντίθετο ἄκρο. Θέλει νά διορθώση τήν ψυχή τοῦ κακούργου πληρώνοντας ἐκείνη τό κόστος τῆς μειωμένης γαλήνης της καί ἀσφάλειας. Ἔτσι ἐφευρέθηκαν οἱ ἄδειες τῶν φυλακισμένων, γιά νά μποροῦν κατά διαστήματα νά κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα ἀνάμεσα στούς ἄλλους, ὥστε νά ἐθισθοῦν στήν ζωή πού δέν ἀντιβαίνει τόν νόμο, προκειμένου μετά τήν ἀποφυλάκισή τους νά μήν ἐπανέλθουν στό ἔγκλημα.
Στήν Ἀμερική οἱ ἄδειες τῶν φυλακισμένων εἶναι ἄγνωστες. Ἀλλά γιά μᾶς ἡ Ἀμερική εἶναι μιά χώρα ὑπερσυντηρητική καί μόνο ὅταν διαμαρτυρόταν ὅτι ἔπληξε πολῖτες καί τά συμφέροντα ἐκείνης ἕνας ¨ἀδειοῦχος¨, παίρναμε ὑπ’ὄψιν τά παράπονά της, γιά νά μήν χαλάσουν οἱ σχέσεις μας μ’αὐτήν.
Μέ τό σύστημα τῶν ἀδειῶν πῆρε μιά σειρά ἀπό αὐτές ὁ Χριστόδουλος Ξηρός, μέχρις ὅτου ἀποφάσισε νά μήν ἐπιστρέψη πιά στίς φυλακές καί νά ἐπανιδρύση τήν 17 Νοέμβρη. (Ἄν εἶχε αὐτή πεθάνει στά χρόνια πού βρισκόταν στήν φυλακή καί δέν λειτουργοῦσε ὑπογείως.) Ἡ κυβέρνηση τρόμαξε, ὅτι μέ τά ὅπλα πού ἔκρυψαν ἤ πού ἀπέκτησαν οἱ τρομοκράτες κατά τήν διάρκεια τῆς φυλάκισής τους θά μποροῦσαν νά κάνουν μιά αἱματηρή ἐπίθεση ἐναντίον μελῶν της καί ἐπιφανῶν Εὐρωπαίων, πού ἔρχονται τακτικά ἐδῶ λόγω τῆς ἑξάμηνης προεδρίας μας. Ἔτσι εἴδαμε νά παίρνει ἰσχυρότατα μέτρα ἀποκλεισμοῦ καί φρούρησης τοῦ Ζαππείου καί τοῦ Ἐθνικοῦ Κήπου, τά ὁποῖα ταλαιπωροῦν τίς συγκοινωνίες καί ἐπιβαρύνουν τεράστια τόν χωλό προϋπολογισμό μας. Ὁ Ἀνθρωπισμός πού ἀσπαστήκαμε στήν ἀντεγκληματική πολιτική μας λειτούργησε εἰς βάρος τῆς Ἀνθρωπιᾶς τῆς ζωῆς μας.
Ἐνῶ δέ ἡ ἀστυνομία ἔδειχνε θάρρος καί ἀποφασιστικότητα συλλαμβάνοντας ἐπικίνδυνους τρομοκράτες, δικαστές πού ἀνησυχοῦσαν μήν γίνουν στόχοι τῆς συμμορίας τῶν δικαζομένων, τούς ἄφηναν ἐλεύθερους. Μήπως θά ἔπρεπε νά καθιερωθοῦν μάσκες γιά τούς δικαστές;

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Τα αδιέξοδα στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 170/Φεβρουάριος 2014)
 
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών στα ΕΠΑΛ / Επαγγελματικά Λύκεια και στις άλλες σχολές μέσης τεχνικής εκπαίδευσης, είναι παιδιά λαϊκών οικογενειών. Οι μαθητές αυτών των σχολών αντιμετωπίζουν και εφέτος σοβαρά εμπόδια για την σωστή ολοκλήρωση των σπουδών τους. Η επιλογή της κυβέρνησης να διακόψει την λειτουργία σε τομείς και ειδικότητες στα ΕΠΑΛ και στις διαφορές ΕΠΑΣ (Επαγγελματικές σχολές) έδωσε ένα νέο χτύπημα στο δικαίωμα των μαθητών να φοιτήσουν και να ολοκληρώσουν την επαγγελματική τους εκπαίδευση. Ο νόμος για το νέο Λύκειο προβλέπει πως κατά το σχολικό έτος 2013-14, οι μαθητές της Β΄ και Γ΄ τάξης των ημερήσιων ΕΠΑΛ Β΄ Γ΄ και Δ΄ τάξης των νυχτερινών ΕΠΑΛ και Β΄ τάξης των ΕΠΑΣ πως έχουν την ευχέρεια να συνεχίσουν ανεμπόδιστα την ολοκλήρωση των σπουδών τους, στον τομέα που είχαν επιλέξει από τον περασμένο Ιούνιο. Δηλαδή πριν την κατάργηση τομέων και ειδικοτήτων στην μέση τεχνική εκπαίδευση. Η εικόνα που αντικρίζουν ακόμα σήμερα οι μαθητές των εν λόγω σχολείων είναι διαφορετική. Όπως συμπεραίνουμε από τις διαμαρτυρίες εκπαιδευτικών, μαθητών, γονέων αλλά και άλλων φορέων, υπάρχουν σχολεία οι μαθητές των οποίων έχουν παρακολουθήσει ελάχιστες ώρες διδασκαλίας στην ειδικότητα που επέλεξαν. Μαθήματα της ειδικότητας στα οποία θα κληθούν να εξετασθούν στο μέλλον για την απόκτηση του πτυχίου. Είναι ορατός όπως επισημαίνουν οι ειδικοί ο κίνδυνος για την απώλεια του διδακτικού έτους. Εξ’ άλλου πολλά Λύκεια και σχολές της Τεχνικής εκπαίδευσης, μοιράζονται τα προβλήματα και άλλων σχολείων, τα οποία ασφυκτιούν εξ αιτίας της ισχνής χρηματοδότησης με άδεια τα ταμεία των σχολικών επιτροπών, τις συμπτύξεις και καταργήσεις τμημάτων που γίνονται με γνώμονα την αύξηση του προβλεπόμενου αριθμού ανά τμήμα ή την μεταφορά μαθητών από σχολείο σε σχολείο. Η τελευταία περίπτωση αφορά μαθητές των ΕΠΑΛ, οι οποίοι αναγκάζονται να παρακολουθούν μαθήματα σε σχολές άλλων περιοχών μακριά από τον τόπο κατοικίας τους.
Την στιγμή που το Υπουργείο Παιδείας προέβη στην κατάργηση ειδικοτήτων, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, οι μαθητές που παρακολουθούν τους τομείς και τις ειδικότητες πλησίαζαν τις 18.000. μεγάλη ζήτηση είχε ο τομέας, υγείας και προνοίας σε ΕΠΑΛ και σε ΕΠΑΣ, τον οποίο παρακολουθούσαν 10.000 παιδιά. Οι τομείς Αισθητικής, κομμωτικής και Γραφικών Τεχνών αφορούν επάνω από 4.000 μαθητές. Σύμφωνα με στοιχεία που έστειλαν στον ημερήσιο τύπο σύλλογοι καθηγητών που διδάσκουν στην τεχνική εκπαίδευση, τα ΕΠΑΛ μετρούν την απώλεια εκατοντάδων ωρών εκτός βέβαια από τα διάφορα προβλήματα ου αντιμετωπίζει το διδακτικό προσωπικό και οι μαθητές.
Συγκεκριμένα: Στα ΕΠΑΛ Νέας Ιωνίας Αττικής οι μαθητές ευρίσκονται από την αρχή του νέου έτους σε αναστάτωση, καθώς η κατάργηση διάφορων ειδικοτήτων στέρησε στο σχολείο 15 καθηγητές. Σύμφωνα με καταγγελίες των εκπαιδευτικών, η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει τους μαθητές δύο τμημάτων των καταργηθέντων ειδικοτήτων ιατρικών εργαστηρίων και βρεφοκόμων να μεταγραφούν σε ΕΠΑΛ του Χαλανδρίου.
Οι υπόλοιποι μαθητές των ΕΠΑΛ Ν.Ιωνίας αναγκάζονται να παρακολουθούν μαθήματα με ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς. Στο πνεύμα που έχει βάλει σε κίνηση το Υπουργείο για καταργήσεις ολιγομελών τμημάτων, οι μαθητές δύο τμημάτων οδεύουν για άλλα σχολεία και ήδη κάποιοι από τους μαθητές που αναγκάζονται να εργάζονται, σκέπτονται αν θα συνεχίσουν τις σπουδές τους, όταν θα πρέπει να μετακινηθούν σε άλλα σχολεία των Αθηνών.
Στο ΕΠΑΛ του Δήμου Συκεών Θεσσαλονίκης σύμφωνα με καταγγελίες του Δημάρχου δεν υπάρχει καθηγητής με διδασκαλία 12 ωρών σε ειδικότητα ιατρικών εργαστηρίων και καθηγητής Μηχανολογίας με διδασκαλία 8 ωρών.
Στα ΕΠΑΛ Ηρακλείου Κρήτης σύμφωνα με την τοπική ΕΛΜΕ μέχρι τα τέλη του Νοεμβρίου υπάρχουν πάνω από 20 κενά εκπαιδευτικών. Οι μαθητές της Γ΄ τάξης που θα διαγωνισθούν τον Ιούνιο στις Πανελλήνιες πραγματοποιούν 3 ημέρες την εβδομάδα μάθημα.
Οι 20 μαθητές στο ΕΠΑΛ Αριδαίας Πέλλης, που είναι γραμμένοι στο τμήμα Βρεφονηπιοκομίας δεν έχουν καθηγητές για τα μαθήματα που θα εξετασθούν στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Στο ΕΠΑΛ και στην ΕΠΑΣ Σάμου, στο εσπερινό ΕΠΑΛ και στο ημερήσιο ΕΠΑΛ Καρλοβασίου από την έναρξη του σχολικού έτους, οι περισσότεροι από τους 75 μαθητές σε εβδομαδιαία βάση δεν διδάσκονται πολλές ώρες σε μαθήματα ειδικότητας.
Οι μαθητές του τομέα Υγείας στο ΕΠΑΛ Αργοστολίου Κεφαλληνίας από τις 23 ώρες ειδικότητας διδάσκονται μόνον τις 8 ώρες. Οι 8 ώρες διδασκαλίας έχουν ανατεθεί σε ένα ωρομίσθιο καθηγητή.
Οι μαθητές των τμημάτων Υγείας και Πρόνοιας των ΕΠΑΛ του νομού Ηλείας, δύο μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους δεν διδάχθηκαν μαθήματα ειδικότητας. Σύμφωνα με καταγγελίες των καθηγητών υπάρχουν σχολεία να λειτουργούν μέχρι τις 11 το πρωί και κάποια άλλα να λειτουργούν δύο ημέρες την εβδομάδα.
Στο 1ο ΕΠΑΛ Αχαρνών Αττικής τα κενά δεν εντοπίζονται μόνον στις ειδικότητες, δεν γίνονται μαθήματα εδώ και αρκετό καιρό σε ειδικότητα της Γεωπονίας.
Στο ΕΠΑΛ του δήμου Ταύρου της Αθήνας οι μαθητές διδάσκονται μόνον τα μαθήματα που θα εξετασθούν στις Πανελλαδικές εξετάσεις, ενώ υπάρχουν ελλείψεις 18-20 ωρών στις Παραϊατρικές ειδικότητες και 4-8 ωρών στις ειδικότητες εφαρμοσμένων τεχνών στη Γ΄ Λυκείου.
Τα περισσότερα Λύκεια και Σχολές του νομού Πειραιά είναι υποστελεχωμένα σε διδακτικό προσωπικό, σε ειδικότητες και εργαστήρια.
Σε γενικές γραμμές αυτή η εικόνα παρατηρείται σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Εκτός αυτού από τις 22 Ιουλίου 1992 καθηγητές των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα καθώς υλοποιείται από την συγκυβέρνηση η πολιτική που στερεί σε πολλούς μισθωτούς το δικαίωμα για μόνιμη και σταθερή απασχόληση και αναπροσαρμόζει την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση να συμβαδίζει με τις εφήμερες ανάγκες των επιχειρήσεων. Τα κενά των καθηγητών που ετέθησαν σε διαθεσιμότητα καλύπτουν σε μερικές περιπτώσεις ωρομίσθιοι συνάδελφοί τους και σε άλλες περιπτώσεις εκπαιδευτικοί που επέστρεψαν στις θέσεις τους έπειτα από δικαστικές αποφάσεις.
Η παραπάνω πολιτική παρακινεί τους μαθητές των επαγγελματικών λυκείων και σχολών σε διαμαρτυρίες και διάφορες κινητοποιήσεις. Με την έναρξη του σχολικού έτους προχώρησαν σε κινήσεις απαιτώντας να μην καταργηθεί καμία ειδικότητα να επαναλειτουργήσουν αυτές που έκλεισαν να επανέλθουν οι καθηγητές στα σχολεία για την επάνδρωση νευραλγικών θέσεων. Οι μαθητές ζητούν την κατάργηση του έτους μαθητείας ως δωρεάν εργασία για τους εργοδότες και να γίνεται πρακτική εξάσκηση ενταγμένη οργανικά στη μάθηση.
Ο Υφυπουργός Παιδείας Σ.Κεδίκογλου σε εισήγηση σε επιχειρηματικό συνέδριο με θέμα «Επενδύοντας στο ανθρώπινο δυναμικό – Δια βίου μάθηση και τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση» επανέλαβε τα λόγια του γνωστού Αμερικανού Α. Τόφλερ μελλοντολόγου, συγγραφέα του πολύκροτου βιβλίου «Το τρίτο κύμα»: «Οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν θα είναι εκείνοι που δεν θα ξέρουν γραφή και ανάγνωση αλλά εκείνοι που δεν θα μπορούν να μάθουν να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν». Οι παρεμβάσεις του Υπουργείου σε αυτό το συνέδριο κατέληγαν στην άποψη πως μέσα από τις αναδιαρθρώσεις η επαγγελματική εκπαίδευση θα κάνει την κατάρτιση πιο μαζική για να παράγει ευέλικτο και παραγωγικό εργατικό δυναμικό. Το οποίο σύμφωνα με την πολιτική ου ακολουθείται είναι αναγκαίο να «ξεμάθει» κάποιος για να την αντικαταστήσει με την επόμενη απαιτούμενη από την αγορά δεξιότητα. Να προσαρμόζεται η εκπαίδευση σε εφήμερες δεξιότητες, οι οποίες δεν αποτελούν ολοκληρωμένη, επαγγελματική εκπαίδευση. Οι οποίες επιλέγονται ευκαιριακά, με τον επιχειρηματικό κόσμο να αποκτά θεσμικό ρόλο στο καθορισμό τους. Με λίγα λόγια να μετατρέπεται το σχολείο και οι μαθητές του ως όχημα για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Σε αυτό τον άξονα κινείται σήμερα η υπόθεση «Τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση».
Οι δεξιότητες στις οποίες είναι ολοκληρωτικά προσανατολισμένη η τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση δεν είναι παρά εξαρτήματα γνώσης, τα οποία απαξιώνονται με γοργό ρυθμό, απαξιώνοντας έπειτα και τους αποφοίτους της εκπαίδευσης, παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Στα οποία, όπως φωτογραφίζεται στο νόμο για το νέο Λύκειο, καλλιεργείται η αντίληψη ότι «Δεν παίρνουν τα γράμματα» και για αυτά ετοιμάζεται μια κατάρτιση φτηνή, υποβαθμισμένη, δεμένη με τις επιχειρήσεις.
Αυτή η λογική δεν προκαλεί έκπληξη για την κατάργηση ειδικοτήτων, τμημάτων, ή άλλες ελλείψεις και η υποβάθμιση στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, εξηγούνται με τον ρόλο που έχει προορίσει προς αυτή, σήμερα το σύστημα, σαν μοχλό παραγωγής απασχολήσιμων εργατοτεχνιτών με μειωμένα κοινωνικά δικαιώματα. Το ελιτίστικο Γενικό Λύκειο, η προσδοκία για άμεση εύρεση εργασίας οδηγεί μεγάλο αριθμό παιδιών των λαϊκών στρωμάτων στην επαγγελματική κατάρτιση που σήμερα υπάρχει στις σχολές της μέσης τεχνικής εκπαίδευσης στα ΕΠΑΛ στις ΕΠΑΣ, στις ΣΕΚ και στα ΙΕΚ. Σχολές που δεν παρέχουν ούτε πλήρη μόρφωση ούτε σωστή επαγγελματική εκπαίδευση. Σωστή διέξοδος και ώθηση στο δικαίωμα των παιδιών, ασχέτως από το οικογενειακό εισόδημα, για να μορφώνονται σωστά, για να έχουν μια σφαιρική αντίληψη της ζωής, είναι το ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο που θα μορφώνει ισότιμα, με πλήρης αναβαθμισμένες υπηρεσίες και περιεχόμενο, μέχρι τα 18 χρόνια. Η απαραίτητη επαγγελματική εκπαίδευση να έρχεται σε μια ώριμη ηλικία μετά την αποφοίτηση από το 12χρονο σχολείο, σε δημόσιες δωρεάν επαγγελματικές σχολές, ακολουθώντας έναν εκπαιδευτικό κύκλο, ο οποίος εκτός από την επαγγελματική ειδίκευση να παρέχει και πραγματικά εφόδια για την ζωή. Οι αγώνες των μαθητών και των γονέων τους εκτός από την βελτίωση των σπουδών στην τεχνική εκπαίδευση, είναι απαραίτητο να επικεντρώνονται στην διεκδίκηση μιας παιδείας με άξονα το 12χρονο σχολείο, ένα σχολείο χωρίς αποκλεισμούς και κοινωνικές διακρίσεις.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Μεγαλώνει ἡ τρικυμία τῆς οἰκονομίας μας

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 170/Φεβρουάριος 2014)
 
Παρά τίς γεμᾶτες αἰσιοδοξία προγνώσεις γιά τό μέλλον μας πού διασαλπίζει ἡ κυβέρνηση, τό παρόν γίνεται διαρκῶς δυσκολώτερο. Καί ὁ πολίτης πού θέλει νά ἐλπίζει πώς θά βγοῦν ἀληθινές (καί δέν ἀσπάζεται τόν πόθο τοῦ Σύριζα γιά τήν διάψευσή τους) βλέπει μέρα μέ τήν ἡμέρα τό βιοτικό του ἐπίπεδο νά ὀπισθοχωρεῖ.
Οἱ ἀπολύσεις τῶν ἐργαζομένων συνεχίζονται. Ἡ ἀνεργία ἀνέβηκε (27,8% τόν Ὀκτώβριο) καί πλήττει ἰδιαίτερα τούς νέους καί τίς γυναῖκες. Τά μαγαζιά ἐπαναλαμβάνουν τίς περιόδους τῶν ἐκπτώσεων γιά νά μήν κλείσουν, ἀλλά πολλαπλασιάζονται τά ἀζήτητα στά ράφια. Οἱ καταθέσεις ἀποσύρονται ἀπό τίς τράπεζες γιά νά γίνουν ρευστό στά σεντούκια, γιά τόν φόβο μήπως κάποιο πρωϊ ὑποστοῦν κούρεμα.
Φορολογική καταιγίδα
Ἡ κυβέρνηση γιά νά περιορίση τό παθητικό τοῦ προϋπολογισμοῦ παίρνει ἀλλεπάλληλα μέτρα εἰς βάρος τῶν φορολογουμένων. Ἔχει μιά ἰσχυρή δικαιολογία τήν ἀνεμελιά, μέ τήν ὁποίαν δανειζόταν στό παρελθόν ἡ χώρα γιά νά χρηματοδοτήση ἕνα ἐπίπεδο ζωῆς πάνω ἀπό ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐπέτρεπε τό ἐθνικό εἰσόδημα. Καί ἔχει καί τήν δικαιολογία τῶν σφαλερῶν ὁδηγιῶν τῶν δανειστῶν μας, οἱ ὁποῖες ἔχουν καταστῆ ὑποχρεωτικές, μιά καί γιά νά σωθοῦμε δεχθήκαμε τήν συρρίκνωση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας μας.
Στήν ἀγωνία της ὅμως νά συγκρατήση τήν πτώση τῆς χώρας ἡ κυβέρνηση παίρνει μέτρα σπασμωδικά. Δηλώνει, ὅτι θά κατεβάση στό 3% τόν φόρο τῆς μεταβίβασης τῶν ἀκινήτων γιά νά μπορέσουν νά τά ἐκποιοῦν οἱ ἰδιοκτῆτες τους καί νά ἀποκτήσουν μετρητά. Μετά ἐπανέρχεται στήν ταμειακή σκοπιμότητα καί ὁρίζει, ὅτι οἱ ἰδιοκτῆτες θά φορολογηθοῦν γιά τήν ὑπεραξία τῶν ἀκινήτων τους ἀπό τήν ἡμέρα πού τά ἀπέκτησαν. Σπᾶνε τά κεφάλια τους οἱ συμβολαιογράφοι, πού τούς ἔχει κάνει φοροεισπράκτορες, γιά τήν ἐξεύρεση τῆς ὑπεραξίας. Παγώνουν οἱ ἰδιοκτῆτες γιά τόν νέο φόρο πού θά ὑπερβῆ τό τίμημα πού θά εἰσπράξουν στίς πραγματικές τιμές τῆς ἀγορᾶς. Ἡ κυβέρνηση προχωρεῖ στήν ἀνάκληση τοῦ μέτρου.
Μετά μιά διακύμανση τῶν ἀποφάσεων γιά τό ποιοί χρειάζεται νά μαζεύουν τίς ἀποδείξεις τῶν ἀγορῶν τους καί ποιοί ὄχι (τελικά ὁρίστηκε ὅτι ὅλοι πρέπει νά τίς μαζεύουν), προχωροῦμε στόν δεύτερο μήνα τοῦ 2014 χωρίς νά ἔχει καθορισθῆ ποιά ἀπό αὐτά τά χαρτάκια (ἀπό τά ὁποῖα πολλά εἶναι γιά πέταμα, γιατί ἡ κυβέρνηση δέν ὑποχρεώνει τούς ἐκδότες τους νά μήν τσιγγουνεύονται τό μελάνι) θά ἰσχύσουν καί ποιά εἶναι ἄχρηστα.
Καί ἡ πιό ἀπλῆ συναλλαγή μέ τήν ¨μεγάλη φίλη¨ μας τήν Ἐθνική Τράπεζα ἀπαιτεῖ ἀναμονή ὡρῶν στά ταμεῖα της, γιατί οἱ ἀπολύσεις προσωπικοῦ ἦταν ὁ μπουναμᾶς της γιά τόν καινούργιο χρόνο. Σέ βαθμό μικρότερο ἡ καθυστέρηση τῆς ἐξυπηρέτησης τῶν συναλλασσομένων συμβαίνει καί στίς ἄλλες τράπεζες. Φοβόμαστε μήν ἐπεκταθῆ καί σ’αὐτές, ἀφοῦ μειώνουν συνεχῶς τό προσωπικό τους. Ὁπότε θά χάνουμε ἕνα ὁλόκληρο πρωϊ στίς τράπεζες, μόνο ὅταν εἶναι νά πληρώσουμε ἕναν φόρο γιατί οἱ ΔΟΥ εἶναι ὑπερφορτωμένες. Στίς μεταξύ μας συναλλαγές θά ἐπανέλθουμε οἱ ἰδιῶτες στό χέρι μέ χέρι;
Ἡ ἐλάττωση τῆς φορολογητέας ὕλης ἔκανε τήν κυβέρνηση νά ὁρίση τρομακτικά πρόστιμα τήν ἑπομένη τῆς ἡμέρας πού θά ἔπρεπε νά ἔχει ὑποβληθῆ ἡ δήλωση τοῦ ΦΑΠ καί δέν ἔγινε. Τρομερότερα ἀκόμη σέ ἐπανάληψη τοῦ ἁμαρτήματος. Ὑπέρμετροι εἶναι οἱ τόκοι γιά τήν καθυστέρηση καταβολῆς μιᾶς δόσης στό δημόσιο. Αὐτοί πού δέν εἶναι ἀποφασισμένοι νά μήν πληρώσουν σέ καμμία περίπτωση, μέ τήν προοπτική νά βροῦν στέγη καί σίτιση στήν φυλακή, ξεσηκώθηκαν. Ἡ ἀγανάκτηση τους ἔκανε τήν κυβέρνηση νά ἀποφασίση νά μειώση τά πρόστιμα.
Ἡ φυλάκιση ὡς εἰσπρακτικό μέσο
Μέ νέο νόμο ἡ διοίκηση μπορεῖ νά σέ κλείση στήν φυλακή, ὅταν κρίνει πώς δήλωσες στό κράτος μικρότερο φόρο ἀπό αὐτόν πού ἔπρεπε. Γιά νά προσφύγης στό διοικητικό δικαστήριο ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἀπόφασης καί νά βγῆς ἀπό τήν φυλακή, πρέπει νά καταθέσης τό μισό ἀπό τό ἀμφισβητούμενο ποσόν. Ἀναγκάζεσαι νά κάνης (ἄν ἔχεις τά λεφτά) ἕναν τσουχτερό συμβιβασμό.
Οἱ ἀναδρομικοί φόροι δίνουν καί παίρνουν. Γι’αὐτό καί δέν γίνονται νέες ἐπενδύσεις. Εὐνοημένοι τῆς ἐποχῆς εἶναι οἱ φοροτεχνικοί, τούς ὁποίους ἔχει ἀνάγκη πλέον ὁ καθένας γιά τήν τήρηση τῶν λογαριασμῶν τήν ὁποίαν τοῦ ἐπιβάλλει τό δημόσιο. Ἀλλά πληρώνουν τήν εὐημερία τους μέ τήν ἀγωνία τοῦ τί ἰσχύει κάθε μέρα καί γιά τό ἐξαγόμενο τῶν ἀσαφῶν ἤ ἀλληλοαναιρούμενων ἐγκυκλίων πού ἔχει ἐκδόσει τό ὑπουργεῖο (τό 2013 ἦταν 110). Πρός δόξαν τοῦ φημισμένου τεχνοκράτη κ. Στουρνάρα.
Ἤδη μιά ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας ἔβγαλε ἀντισυνταγματική τήν περικοπή τῶν ἀμοιβῶν τῶν ¨ἐνστόλων¨. Αὐτό σημαίνει νά τούς ἐπιστραφοῦν τά λεφτά κατά τά ὁποῖα εἶχαν μειωθῆ οἱ μισθοί καί οἱ συντάξεις τους. Ἀλλά τήν αἰτιολογία τῆς ἀπόφασης τοῦ Σ.τ.Ε. γιά τήν ἰδιαίτερη ἀξία τῶν ὑπηρεσιῶν πού προσφέρουν οἱ ἔνστολοι στήν κοινωνία μας, μποροῦν νά προβάλλουν καί ἕνα σωρό ἄλλοι. Οἱ δάσκαλοι π.χ., οἱ δικαστές, οἱ νοσηλευτές τῶν κρατικῶν νοσοκομείων, τό προσωπικό τῶν νεκροταφείων. Τό Σ.τ.Ε. μέ τήν ἀπόφαση αὐτή ἔγινε συμμέτοχος στήν ἄσκηση τῆς κρατικῆς πολιτικῆς. Καί ὁδηγεῖ στήν ἀνατίναξη τοῦ προϋπολογισμοῦ.
Ἡ οἰκονομική ἀποτυχία τῆς κυβέρνησης Σαμαρᾶ κουβαλᾶ νερό στόν μύλο τοῦ Τσίπρα. Καί αὐτός εἶναι δέσμιος τῶν ἀντιφάσεων τοῦ κόμματός του καί ἡ ἄνοδος του στήν ἐξουσία προοιωνίζει περιπέτειες χειρότερες ἀπό τίς σημερινές.
Τόν Μάϊο ἀνοίγει μιά περίοδος ἐκλογῶν. Ὁ κ. Σαμαρᾶς δηλώνει, ὅτι θά γίνουν ὅλες, καί οἱ προεδρικές καί οἱ βουλευτικές, τίς ἡμερομηνίες πού προκύπτουν ἀπό τό Σύνταγμα. Προφανῶς πρόκειται γιά τήν ἔκφραση μιᾶς εὐχῆς, γιατί χάνει τό ἔδαφος κάτω ἀπό τά πόδια του.
Τό ὅραμα τῆς Ἀλλαγῆς πού ἔσβησε
Οἱ βουλευτικές ἐκλογές, στίς ὁποῖες θά ὑποχρεωθῆ νά διεξαγάγη λόγω τῆς φθορᾶς τῆς κυβέρνησης του, θά ἦταν ἡ εὐκαιρία νά διαρραγῆ τό σύστημα πού μᾶς ἔφερε στήν δεινή κρίση, στήν ὁποίαν παραπαίει ἡ χώρα, καί νά ἀποκτήση τήν πλειοψηφία ἕνα νέο καινούργιο κόμμα ἀπό ἄφθαρτες καί συνεπεῖς δυνάμεις πού θά πραγματοποιήσουν τήν μεγάλη στροφή.
Ἐπί χρόνια προσπάθησε τό ΚΣΜ νά πείση ὅλες τίς ὁμάδες πού συμπίπτουν σ’αὐτήν τήν ἐπιδίωξη νά συμπράξουν στήν σύσταση τοῦ κόμματος τῆς ἀποφασιστικῆς στροφῆς. Στήν κοινή γνώμη ὑπῆρχε ἔντονος πόθος γιά τήν πραγματοποίηση της. Τό καινούργιο κόμμα χρησιμοποιῶντας τά σύγχρονα ἠλεκτρονικά μέσα ἐπικοινωνίας θά ξεπερνοῦσε τήν ἀντίθετη προπαγάνδα τῆς τηλεόρασης, τοῦ ραδιοφώνου καί τοῦ τύπου πού ὑπηρετοῦν τά διάφορα κατεστημένα καί θά κέρδιζε τήν λαϊκή ψῆφο πού θά τοῦ ἔδινε τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας.
Ὑπενθυμίζουμε ὅτι συζητήσεις μέ τίς διάφορες ὁμάδες πού θά μποροῦσαν νά συναπαρτίσουν τό κόμμα, γιά τό ὁποῖο ὁ λόγος, ἔγιναν πολλές κατά καιρούς. Στήν ἀρχή μέ προθυμία καί ἐνθουσιασμό. Κατόπιν ἔφθιναν μέ τήν προβολή τῶν ἰδιαιτέρων ἀξιώσεων τῆς κάθε ὁμάδας μέ τήν ὁποίαν συζητούσαμε. Ὁ πειρασμός τῆς σύμπραξης μέ ἕνα κατεστημένο κόμμα χάριν τῆς εὔκολης βουλευτοποίησης ἀποδείχθηκε ἰσχυρός. Οἱ συζητήσεις ναυάγησαν.
Ἤδη καί μέσα στίς διάφορες ὁμάδες πού εὐαγγελίζονται στό ἀπώτερο πλέον μέλλον τήν μεγάλη ἀλλαγή, τά στελέχη τους διαφοροποιοῦνται καί ἀναζητοῦν μιά ἀτομική τους συνεργασία μέ τά ὑπάρχοντα κόμματα γιά νά πάρουν μιά θέση στά ψηφοδέλτια τους γιά τίς περιφερειακές καί τίς δημοτικές ἐκλογές.
Ἡ χώρα μας ἔχει ἀφεθῆ νά κλυδωνίζεται στήν οἰκονομική θαλασσοταραχή.

ΝΙΚΟΣ-Λ. ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ: Τίκι-Τάκα

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 170/Φεβρουάριος 2014)
 
Είναι χαρακτηριστική, κάτι δηλαδή πρέπει να σημαίνει, η χρησιμοποίηση στην κοινωνία μας του όρου “ενημέρωση” εκεί που όλες οι άλλες ελεύθερες κοινωνίες κάνουν χρήση του “επικοινωνία”. Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης αντί για Μαζικά Μέσα Επικοινωνίας (Mass Communication Media).
Δεχόμενος τo “ενημέρωση” («πληροφόρηση,κατατοπισμός κάποιου για πρόσφατα συμβάντα ή γεγονότα, μεταβολές εξελίξεις» (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Α.Π.Θ.) σημαίνει ότι δέχεσαι παθητικά ως θέσφατα τις ειδησεολογικές και σχολιαστικές παροχές των τηλεοπτικών πρωτίστως καναλιών και των ραδιοφωνικών σταθμών λίγο πιο πίσω. Τους γνωρίζουμε όλοι μας. Οι ενημερωτές-δημοσιογράφοι το ψωμάκι τους πάνε να βγάλουν. Η αμοιβή πρέπει – λογικό – να είναι συνάρτηση της τηλεθέασης. Μόνο που το επίπεδο και ο τρόπος διαβιώσεώς τους έχουν ανεβεί σε αρκετό ύψος. Πρώτο και άμεσο μέσο προς την επιτυχία: λαϊκισμός του κερατά (συγγνώμη, αλλά έρχεται κουτί η λαϊκή έκφραση). Πουλάει! Βολεύει και τους καναλάρχες˙ πολλαπλασιάζει την πολιτική επιρροή και ισχύ τους. Ξέρετε πολλούς να κουβαλούν στην τσάντα τους πέντε εκατομμύρια ευρώ; Πρέπει˙ όπως κι εγώ ξέρω. Κοινό μυστικό˙ υπάρχουν δημοσιεύματα. (Στη δική του τσάντα ο γνωστός – και μη εξαιρετέος – Θ. Λιακουνάκος είχε μονάχα εξακόσιες χιλιάδες).
Επικοινωνία˙ αμφίδρομη σχέση: «η διαδικασία με την οποία μεταδίδεται ένα μήνυμα, μία πληροφορία κτλ. σε κάποιον ή ανταλλάσσονται γνώσεις, σκέψεις κτλ. χρησιμοποιώντας γραπτό ή προφορικό λόγο, διάφορα μέσα τηλεπικοινωνίας …» (ως ανωτέρω, η έμφαση δική μου). Όπου σταθώ και όπου βρεθώ χρησιμοποιώ τη διατύπωση: Μ.Μ. Επικοινωνίας. Διότι θέλω να διατηρώ το δικαίωμα να δέχομαι ή να απορρίπτω, να αμφισβητώ, να αντιδρώ εν πάση περιπτώσει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο σε ό,τι μου φουρνίρουν ως είδηση ή αλήθεια. Αυτό το δικαίωμα ασκώ με ετούτο μου το κείμενο.
Αυτές τις τελευταίες εβδομάδες – ημέρες γιορτάσιμες και πανηγυρικές – ο λαϊκισμός («ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων ή θέσεων που ευχαριστούν τον λαό – και γενικώς τους πολλούς - χωρίς όμως να τον ωφελούν, με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του», Λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη) ανέβηκε σε νέα ύψη˙ τόσο στον πολιτικό, όσο και στον επικοινωνιακό χώρο. Θα αναφερθώ σε ένα -από τα πολλά- περιστατικό. Το ζήτημα του εικοσιπεντάρικου (25€) για την εισαγωγή στα δημόσια νοσοκομεία. Βασικό θέμα στα δελτία ειδήσεων των καναλιών επί μέρες. Σύστημα τίκι–τάκα˙ αλλεπάλληλες, συνεχείς πάσες (στην ποδοσφαιρική ορολογία η τακτική του Πεπ Γκουαρντιόλα, ως προπονητή της Μπαρτσελόνα). Ως που να μπει το γκολ. Αλλεπάλληλες, χωρίς ανάσα, πάσες από τους δημοσιογράφους στους βουλευτές (συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους) και αντιστρόφως˙ ώρες ολόκληρες˙ στα δελτία ειδήσεων˙ με τα καλημερούδια στα τηλεπαράθυρα. Έλεγε ο ένας˙ επαύξαινε ο άλλος. Έτσι μετατράπηκε, επήρε τις διαστάσεις συνταρακτικού πολιτικού θρίλερ. Συγκλονίζει την κυβέρνηση. Πάει να την ρίξει.
Ως που επετεύχθη το γκολ: Καταργείται το 25ρικο. Αντικαθίσταται με πέντε λεπτά σε κάθε πακέτο τσιγάρα. Ασήμαντη επιβάρυνση˙ η δικαιολόγηση. Λέω εγώ: η χειρότερη από τις πιθανές λύσεις. Διότι είναι αντίθετη προς τις έννοιες της δικαιοσύνης και της ισότητας. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω πώς και γιατί: Στην Ελλάδα υπάρχουν (με πιθανή απόκλιση ±13%) 3.374.800 καπνιστές (οι Ελληνίδες με ένα 34,7% του γυναικείου πληθυσμού της χώρας είναι οι πρώτες καπνίστριες στον κόσμο). Μέση ημερήσια κατανάλωση κατά καπνιστή 21 τσιγάρα. Τον χρόνο 7.665. Πακέτα 383. Επί 5 λεπτά μας κάνουν 19 ευρώ τον χρόνο. Με τα οποία επιβαρύνεται ο κάθε καπνιστής χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει. Και ο πιο φτωχός. Και αυτός που δεν έχει καμία σχέση με δημόσιο νοσοκομείο μέσα στον χρόνο. Και αυτός που καταλήγει σε ιδιωτική κλινική. (Τα στοιχεία αναφέρονται στο 2012 και έχουν αντληθεί από μελέτη με τον τίτλο Smoking Prevalence and Cigarette Consumption in 187 countries 1980-2012. Έχει συνταχθεί από το Institute for Health Metrics and Evaluation του University of Washington και δημοσιεύεται σε ειδικό τεύχος -8 Ιανουαρίου 2014- της Journal of American Medical Association). Με το σύστημα του εικοσιπεντάρικου θα εξαιρούνταν (και σ’ αυτό έπρεπε να επικεντρωθεί η προσπάθεια) οι φτωχοί, οι χρονίως πάσχοντες, άτομα με ειδικές ανάγκες κ.ά.
Θα πλήρωναν οι άλλοι˙ 25 ευρώ για νοσηλία κόστους μέχρι εκατοντάδων και χιλιάδων ευρώ. Θα πλήρωναν όσο μια μερίδα φαγητού όσοι από τις χιλιάδες που γεμίζουν τα βράδια τις ταβέρνες και τα εστιατόρια˙ ανά την επικράτεια. Τόσο περίπου κατά μέσον όρο είναι το κόστος. Ή 5-6 καφέδες τον χρόνο οι καταλαμβάνοντες από το πρωί χιλιάδες καθισμάτων (υπαίθριων και εσωτερικών) καφενείων, καφενέδων, καφετεριών˙ το βράδυ για μπαρ, μπαράκια, σκυλάδικα, άνθη, σπάσιμο πιάτων υπερπολλαπλάσιες δαπάνες: χωρίς καμία χρησιμότητα. Απλώς κοινωνικές συναναστροφές ή για να περνάει η ώρα˙ και ικανοποίηση μερακλώματος.
Τρία ακόμα σημεία: 1) Η νοσοκομειακή περίθαλψη, η υγεία γενικώς έχει αυξανόμενο ιλιγγιωδώς κόστος. Ο Ιατρικός και νοσοκομειακός εξοπλισμός είναι υπόθεση πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Που, από πάνω πρέπει να αποσβεσθούν σε λίγα χρόνια˙ γιατί οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. 2) Αν το 25ρικο είναι τόσο βαρύ για τον μέσο Έλληνα, τι πρέπει να είναι τα 19 ευρώ για τον φτωχό, τον πάμφτωχο καπνιστή; Μήπως θα οδηγηθεί προς τη χρήση νοθευμένων ή και λαθραίων τσιγάρων; ως πιο φθηνών; 3) Θα παραθέσω δύο παρατηρήσεις από ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ανάλυση του θέματος στο Εβδομαδιαίο Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων (10 Ιανουαρίου) της ALPHA BANK: «Αποτελούσε [το μέτρο των 25€] στην ουσία το πρώτο θετικό μέτρο προς την κατεύθυνση της εκλογίκευσης και ομαλοποίησης της λειτουργίας των νοσοκομείων του ΕΣΥ [...] ...αποτελούσε το πρώτο ουσιαστικό μέτρο προς την κατεύθυνση της έναρξης της διαδικασίας πάταξης της διαφθοράς που ανθεί ακόμα και σήμερα και ιδιαίτερα στα νοσοκομεία …». Έπεσε θύμα της κατάρας του λαϊκισμού.
Θα καταλήξω με μία αποσαφήνιση περί ισότητας και δικαιοσύνης. Είναι του John Rawls (1921-2002), του σημαντικότερου – κατά σχεδόν γενική κρίση των ειδικών- πολιτικού φιλοσόφου του περασμένου αιώνα. Σε μία σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία συστατικό ακριβοδίκαιης ισότητας νοείται ότι κατά τη λήψη αποφάσεων και εφαρμογή μέτρων προέχει να «αποβαίνουν προς το μέγιστο όφελος των λιγότερο ευνοημένων μελών της κοινωνίας». Την ονόμαζε αρχή της διαφοράς (Η ΔΙΚΑΙΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ - Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΩΣ ΑΚΡΙΒΟΔΙΚΙΑ. ΜΙΑ ΑΝΑΔΙΑΤΥΠΩΣΗ. Μετάφραση Φ. Παιονίδη. Εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2006).

Κ.Σ.Μ.:Ἡ Διεθνής Σκηνή

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 170/Φεβρουάριος 2014)
 
Τό δυσκολώτερο θέμα γιά τήν ἑλληνική προεδρία τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης αὐτό τό ἑξάμηνο εἶναι ἡ διαχείριση τῶν σχέσεων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης μέ τήν Τουρκία.
Ἐπί ἕντεκα χρόνια προσωποποιοῦσε στόν κόσμο τήν Τουρκία ὁ Ἐρντογάν. Ὁ ἀποκατεστημένος ὀθωμανικός ἰσλαμισμός τοῦ προσέφερε τήν στήριξη τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἀνατολίας, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν μεγάλη πλειοψηφία τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος. Κέρδιζε διαδοχικά τίς ἐκλογές καί στρίμωξε στήν ἄκρη τόν κεμαλισμό, πού ὑπό τίς διάφορες παραλλαγές του εἶχε κυβερνήσει τήν Τουρκία ἐπί 80 χρόνια. Μή θορυβούμενος ἀπό τήν ἀντίδραση τῶν ἐργατοϋπαλλήλων ἔκανε τά μαγαζιά νά εἶναι ἀνοιχτά κάθε μέρα ἀπό νωρίς τό πρωϊ μέχρι ἀργά τήν νύχτα ἐνισχύοντας τήν προσέλευση τῶν τουριστῶν. Ἀλλά καί καταπολεμῶντας τίς ἀπεργίες φούντωσε τήν εἰσροή τῶν ξένων κεφαλαίων πού γίνονταν βιομηχανικές ἐπενδύσεις.
Ἡ εἰκόνα αὐτή ἄλλαξε ριζικά τούς τελευταίους μῆνες.
Ὁ ἱερωμένος Φετουλάχ Γκιουλμέν, πού εἶχε ὑπάρξει ὁ πνευματικός μέντορας τῶν τούρκου πρωθυπουργοῦ, ἀπό τήν Ἀμερική, ὅπου ἔχει σχηματίσει μιά μυθώδη περιουσία, καί ἀπό τήν ὁποία κινεῖ ἕνα τεράστιο δίκτυο γιά τήν διάδοση τῶν κηρυγμάτων του, κήρυξε πόλεμο στόν Ἐρντογάν.
Τόν κατηγορεῖ γιά τήν διαφθορά τοῦ οἰκογενειακοῦ του περιβάλλοντος καί τῶν νέων τζακιῶν πού ἔχει ἀνεβάσει στήν διακυβέρνηση τῆς χώρας.
Τόν Δεκέμβριο ἀποκαλύφθηκε, ὅτι ἡ κυβέρνηση εἶχε ἀναθέσει τήν μέ κρατικό χρῆμα κατασκευή μιᾶς φοιτητικῆς ἑστίας σέ ἕνα ἵδρυμα πού διοικοῦν ὁ γιός καί ἡ κόρη τοῦ Ἐρντογάν. Σκάνδαλο μικρῆς ἐμβέλειας. Προκάλεσε ὅμως πάταγο ἡ καταγγελία τοῦ ἁρμοδίου Εἰσαγγελέα, ὅτι τοῦ ἀφαιρέθηκε ὁ φάκελος τῆς ἀνακρίσεως καί ὅτι ἡ ἀστυνομία εἶχε παρακωλύσει τήν διεξαγωγή της, μή πραγματοποιῶντας τήν σύλληψη τῶν ἐμπλεκομένων στήν ὑπόθεση παρά τήν εἰσαγγελική ἐντολή. Τήν δήλωση τοῦ εἰσαγγελέα παρέλαβαν τά τουρκικά μέσα ἐνημέρωσης καί τήν ἔκαναν γνωστή σέ ὅλο τόν κόσμο.
Ὁ Ἐρντογάν γιά νά ἀποσείση τήν κατηγορία ἐναντίον του, πρόβαλε τήν ὕπαρξη μιᾶς ἐκτεταμένης συνωμοσίας, στήν ὁποίαν μετέχουν καί δικαστικοί καί στελέχη τῶν σωμάτων ἀσφαλείας, ἀλλά καί ξένοι παράγοντες. Ἔβαλε ἀμέσως μπροστά ἕνα νέο κύμα ἐκκαθαρίσεων τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ καί σέ λόγο του στίς 21 Δεκεμβρίου στήν Σαμψούντα μίλησε γιά πρεσβευτές διαπιστευμένους στήν Τουρκία πού «ἀναμιγνύονται σέ μερικές προκλητικές πράξεις». Χωρίς νά τούς ἐξειδικεύσει, ἀπευθυνόμενος πρός αὐτούς εἶπε «Δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά σᾶς κρατᾶμε στή χώρα μας». Ὁ κυβερνητικός τύπος προχώρησε περισσότερο, ἔγραψε σέ πανομοιότυπα δημοσιεύματα, ὅτι εἶναι ὁ ἀμερικανός πρέσβυς ἐκεῖνος τόν ὁποῖο ὑπονοοῦσε ὁ Ἐρντογάν. Ἔτσι ἡ μακροχρόνια ὑποστήριξή του ἀπό τήν Ἀμερική ὑπέστη βαρύτατο τραῦμα.
Τά σκάνδαλα διαφθορᾶς, οἱ συλλήψεις αὐτῶν πού τά φώναζαν καί ἡ κρίση στίς ἀμερικανοτουρκικές σχέσεις προκάλεσαν βαθειά ἀνησυχία στούς ξένους ἐπενδυτές. Ἄρχισαν νά φεύγουν. Ἡ κυβέρνηση γιά νά στηρίξη τήν τουρκική λίρα πούλησε στίς 27 Δεκεμβρίου 0,45 δισ. δολλάρια, στίς 30 τοῦ μηνός ἄλλα 0,6 δισ. καί προγραμμάτισε νά πουλήση μέχρι τό τέλος τοῦ Ἰανουαρίου ὁλόκληρα 6 δισ. Ἡ λίρα ὑποτιμήθηκε ἐπίσημα. Ἡ οἰκονομική εὐημερία τῆς Τουρκίας ἀποτελεῖ πιά παρελθόν.
Ὅπως γράφτηκε στήν ἀρχή αὐτοῦ τοῦ σημειώματος εἶναι δύσκολος ὁ ρόλος τῆς Ἑλλάδος νά διαχειριστῆ ὡς ὁ πρόεδρος τῆς Ε.Ε. αὐτό τό ἑξάμηνο τίς σχέσεις τῆς Εὐρώπης μέ τήν Τουρκία.
Διότι ὑπάρχουν οἱ ἰδιαίτερες σχέσεις μας μέ τήν γείτονα, πού εἶναι κάθε ἄλλο ἀπό ἁρμονικές. Τά ἀεροπλάνα της πετοῦν πάνω ἀπό τά νησιά μας, οἱ φρεγάτες της κάνουν βόλτες μέσα στά χωρικά μας ὕδατα ἐπιδεικνύοντας τούς πυραύλους της, τό τουρκικό προξενεῖο στήν Κομοτηνή καθοδηγεῖ χωριστικό κίνημα κλπ.
Δεινῶς ἐξασθενημένος ἐσωτερικά ὁ Ἐρντογάν ἀντιμετωπίζει πρόβλημα στό νά ἐπιτύχη νά ἐκλεγῆ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας πού εἶχε θέσει σκοπό. Μπορεῖ λοιπόν νά ἐπιδιώξη νά συνενώση γύρω του τόν λαό μέ ἕναν πόλεμο. Καί ὁ καταλληλότερος ἐχθρός γιά τήν τουρκική κοινή γνώμη εἴμαστε ἐμεῖς.
*
Τήν ἀραβική ἄνοιξη διαδέχθηκε ἕνα φθινόπωρο φορτωμένο μέ καταιγίδες. Ἐμφύλιοι πόλεμοι, γιά λόγους ἐθνοτικούς, θρησκευτικούς, ταξικούς ἤ ἁπλῶς γιά τά καπετανᾶτα, οἱ ὁποῖοι βρίσκουν προσωρινή ἀνάπαυλα μέ δικτατορίες, μαστίζουν τόν ἀραβικό κόσμο. Ἐντωμεταξύ τό μεταναστευτικό ρεῦμα ἀπό τίς βορειοαφρικανικές ἀραβόφωνες χῶρες πρός τήν ¨Χρυσή Δύση¨ ἐντείνεται. Καί κάθε τόσο τά πλοῖα μέ τούς λεγόμενους πρόσφυγες ἀνατρέπονται καί πνίγονται οἱ παράνομοι μετανάστες. Τά ἀνθρωπιστικά αἰσθήματα τῶν Εὐρωπαίων ἐξεγείρονται, ἀλλά ἡ κοινή δράση τῶν κυβερνήσεων τους χωλαίνει.
*
Ὑποτίθεται, ὅτι ἐπῆλθε ἕνας συμβιβασμός τοῦ δυτικοῦ κόσμου μέ τό Ἰράν. Οἱ δυτικοί νά ἄρουν τό ἐμπάργκο πού εἶχαν ἐπιβάλει καί τό Ἰράν νά ἀναστείλει τόν ἐμπλουτισμό τοῦ οὐρανίου πού εἶχε ἀγοράσει ἀπό τήν Ρωσία, ὅταν αὐτή εἶχε τίς μεγάλες φτώχιες της, γιά νά κατασκευάση πυρηνικές βόμβες. Τό Ἰσραήλ στέκεται παράμερα δυσπιστῶντας ὅτι ἡ συμφωνία θά λάβη μόνιμο χαρακτήρα. Στήν Συρία, μέ τήν παρέμβαση σ’αὐτήν τοῦ Ἰράν ὁ ἐμφύλιος πόλεμος ἔχει παγιωθῆ. Ὁ ΟΗΕ ἀπέτυχε νά τόν σταματήση. Ὁ Ἄσαντ καί τό στρατόπεδο τῶν ἀντιπάλων του ξεσποῦν σκοτώνοντας ἀμάχους τῆς ἄλλης πλευρᾶς.
*
Στήν Ἄπω Ἀνατολή οἱ σχέσεις Βόρειας καί Νότιας Κορέας ἐξακολουθοῦν νά εἶναι περιπεπλεγμένες. Ἡ Νότια Κορέα συνεχίζει νά καλύπτει τό ἔλλειμμα τῆς Βόρειας σέ τρόφιμα καί φάρμακα καί ἡ δεύτερη νά ἐξοπλίζεται. Ἡ Κίνα πού διατηρεῖ τήν δικτατορία τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος, ἀλλά ἔχει προσχωρήσει στόν καπιταλισμό, ἀνησυχεῖ ἀπό τόν ἐξοπλισμό τῆς Β. Κορέας. Γιά νά αὐξήση τήν πίεσή της πρός αὐτή ἄρχισε νά ναυπηγεῖ ἀεροπλανοφόρα.
*
Ἡ Ρωσία ἑτοιμάσθηκε νά τελέση μέ μεγαλοπρέπεια τούς χειμερινούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Οἱ μουσουλμάνοι ὑπήκοοι της, πού θέλουν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τόν ρωσικό ζυγό, βάλθηκαν νά ματαιώσουν αὐτούς τούς ἀγῶνες. Μέ τήν βοήθεια τῶν μουσουλμάνων τῶν γειτονικῶν τους χωρῶν ξεκίνησαν μέ μιά βομβιστική ἐπίθεση μέσα στήν Μόσχα καί δήλωσαν ὅτι κάθε ἐπισκέπτης τοῦ ρωσικοῦ χιονοδρομικοῦ κέντρου τοῦ Σότσι κινδυνεύει νά δολοφονηθῆ. Ἔτσι μειώθηκε ἡ πώληση τῶν εἰσιτηρίων. Προοίμιο μιᾶς νέας Τζιχάντ; Τό παρήγορο εἶναι, ὅτι ὁ Ὀμπάμα προσέφερε τήν ἀμέριστη τεχνική βοήθεια του στόν Πούτιν γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἰσλαμικῆς τρομοκρατίας.
*
Ἡ οἰκονομική κρίση ἐνῶ ἄρχισε νά ὑποχωρεῖ στήν Εὐρώπη, προχωρεῖ μεγενθυμένη στήν Λατινική Ἀμερική. Οἱ φτωχοί γίνονται πάλι φτωχότεροι. Ἡ πρόεδρος τῆς Ἀργεντινῆς ζήτησε ἀπό τίς χῶρες πού τήν ἔχουν δανείσει νέα ἀναδιάρθρωση τοῦ χρέους.
*
Οἱ ἐκλογές γιά τήν Εὐρωβουλή στά τέλη τῆς ἑλληνικῆς προεδρίας ἀναμένεται νά αὐξήσουν σ’αὐτό τήν δύναμη τῶν εὐρωσκεπτικιστῶν. Εἶναι σέ ὅλα τά εὐρωπαϊκά κράτη πολλοί οἱ ψηφοφόροι πού αἰσθάνονται, ὅτι ἡ χώρα τους θά ὑπηρετοῦσε μόνη της καλλίτερα τά συμφέροντά της. Στίς πλούσιες χῶρες τοῦ Βορρᾶ ἐπιδιώκεται ὁ περιορισμός τῆς δημοσιονομικῆς ἐκροῆς τους πρός τόν Νότο. Στίς χῶρες τοῦ Νότου ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τούς περιορισμούς τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς των τούς ὁποίους ὑπαγορεύει ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Ἡ Ε.Ε. θά τεθῆ ὑπό ἀμφισβήτηση.
Καί ὅμως ὁ μόνος δρόμος γιά ἕνα καλλίτερο μέλλον τῶν παιδιῶν μας εἶναι ἀπό μιά ἀτελής οἰκονομική ἕνωση νά μετατραπῆ ἡ Εὐρώπη σέ μιά πραγματική συνομοσπονδία.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Στις ρίζες της κοινωνίας των διαφορετικών ταχυτήτων

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 170/Φεβρουάριος 2014)

Δέκα τοις εκατό κάτω από το επίπεδο του 2000 βρέθηκαν το 2012 οι καθαρές αποδοχές ενός ατόμου που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό στη χώρα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας & Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ)(1). Την ίδια περίοδο, οι καθαρές αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα είχαν υποχωρήσει κατά 2,0%. Βέβαια, αυτή η σύγκριση αφορά μόνο αυτούς που διατήρησαν τη θέση εργασίας τους γιατί οι υπόλοιποι έμειναν πανί με πανί (εκτός και αν διατηρούν κάποιες “βρώμικες” αποδοχές). Η αντίστοιχη πτώση των καθαρών αποδοχών στην κεντρική διοίκηση ήταν μόλις 1,3%, ενώ στον ευρύτερο δημόσιο τομέα οι καθαρές αποδοχές όχι μόνο δεν έπεσαν, αλλά βρέθηκαν το 2012 σε στάθμη κατά 12,4% υψηλότερη εκείνης του 2000! Και αυτό όχι επειδή δεν πέρασαν από την προκρούστεια κλίνη της κρίσης. Ίσα-ίσα, “κουτσουρεύτηκαν” γενναία, αλλά είχαν προλάβει να “αυγατίσουν” πολύ γενναιότερα την δεκαετία της άκρατης ευωχίας.
«Για τα ΝΠΙΔ πρέπει να υπάρχει ρεαλιστική εφαρμογή του προϋπολογισμού τους. Αν δεν μπορούν να επιτευχθούν με αύξηση εσόδων θα πρέπει να γίνονται περικοπές» δήλωσε σε ραδιοφωνική εκπομπή(2) ο υπουργός που δεν θέλει να θεωρείται ως «ο υπουργός των απολύσεων». Δηλαδή, πρώτα να εξαντληθεί οικονομικά το ανδράποδο και μετά να νοικοκυρευτεί ή/και να κάνει περικοπές εξόδων και αμοιβών το ευαγές νομικό πρόσωπο.
Θα μπορούσε κανείς να γεμίσει σελίδες ολόκληρες με την παράθεση παραδειγμάτων της προνομιακής μεταχείρισης ορισμένων ομάδων της ελληνικής κοινωνίας από τους πολιτικούς κάθε απόχρωσης, με την κατά κανόνα αγαστή συγκατάνευση των μέσων ενημέρωσης. Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι ούτε η πλήρης καταγραφή τους, ούτε καν ένα απάνθισμα των πιο προκλητικών από αυτά, αλλά η ανατροπή αυτής της κατεστημένης συμπεριφοράς. Γιατί, έν τινι μέτρω, και αυτά συνέβαλαν στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας, αλλά και στην κρίση αξιών, της οποίας απότοκο είναι η οικονομική κρίση. Ενός τέτοιου εγχειρήματος, ωστόσο, θα πρέπει να έχει προηγηθεί η διάγνωση των συνθηκών που ευνοούν την ανάπτυξή της.
Μία πρώτη συνθήκη αποτυπώνεται επιγραμματικά στο συμπέρασμα του ειδικού ερευνητή της πανεπιστημιακής Σχολής Οικονομικών της Τουλούζης Nicolas Treich ότι: «τα θύματα που έχουν ταυτότητα τραβούν περισσότερο την προσοχή από τα θύματα που περνάνε στις στατιστικές.»(3). Ο Treich ξεκινά τον προβληματισμό του από την διαπίστωση του ειδικού ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται αφενός μεν για μεμονωμένες περιπτώσεις σε σχέση με ανάλογες μαζικές, αφετέρου δε για “αναγνωρίσιμους” στόχους σε σχέση με “στατιστικούς” (δηλαδή μη ταυτοποιήσιμους) στόχους. Αναφέρει, μάλιστα, και την περίφημη επιτομή του κυνισμού του “πατερούλη των λαών” Στάλιν ότι: «ο θάνατος ενός ρώσου στρατιώτη είναι μία τραγωδία, ένα εκατομμύριο νεκροί είναι στατιστική»!
Η διαπίστωση του Treich βρίσκει την πιο πειστική επαλήθευση στην στάση των ελληνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης (και αποβλάκωσης) και, κυρίως, των ελλήνων πολιτικών (με ακραία περίπτωση των εκπροσώπων της ψευδεπίγραφης ελληνικής αριστεράς) στο πρόβλημα της ανεργίας που μαστίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Τα μεν ξεπερνούν με συνοπτικές διαδικασίες τα μέτρα που οδηγούν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην απώλεια ενός κατά κανόνα χαμηλού εισοδήματος κι ας αντιπροσωπεύουν ήδη συνολικά κάπου ένα εκατομμύριο. Αντίθετα, ολοφύρονται νυχθημερόν και αφιερώνουν συζητήσεις επί συζητήσεων για μέτρα που θα έχουν ως επακόλουθο να έχει την ίδια τύχη μια φούχτα αμειβόμενων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και, λόγω της δημοσιότητας που δίνουν, ευαισθητοποιούν μεροληπτικά εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις. Οι δε ψηφίζουν χωρίς πολλές αναστολές τα πρώτα, αλλά στυλώνουν τα πόδια μόλις έρθει η στιγμή να ψηφίσουν τα δεύτερα. Και κωλυσιεργούν και αναζητούν(και επινοούν και ψηφίζουν ασύστολα) ισοδύναμα μέτρα κι ας ξέρουν πολύ καλά ότι τα θύματα των τελευταίων θα είναι πολλαπλάσια από αυτά που διασώζονται! Από την κριτική δεν εξαιρούνται ούτε οι εξ επαγγέλματος εκφραστές του «όχι σε όλα», οι οποίοι αφενός μεν βγάζουν την ουρά τους απέξω απ’τις ευθύνες των αποφάσεων, αφετέρου δε, εξισώνοντας τα πάντα, στην ουσία ευνοούν την μεροληπτική πολιτική που εφαρμόζεται. Άλλωστε, αφήνουν να προκύψει αβίαστα από τις επιλεκτικές διαμαρτυρίες τους το για ποια θύματα νοιάζονται κατά κύριο λόγο!
Εύλογα, γιατί, για παράδειγμα, τα θύματα της κατάργησης ενός (ακόμα και παρασιτικού) δημόσιου οργανισμού ή μιας (εν δυνάμει άχρηστης) δημόσιας υπηρεσίας είναι «αναγνωρίσιμα θύματα», συγκεκριμένοι στόχοι, ενώ (τα πολλαπλάσια) των μέτρων που πλήττουν τον ιδιωτικό τομέα θα ενταχθούν στην χορεία των «στατιστικών θυμάτων», καθώς θα προκύψουν από μία επιλεκτική διαδικασία αντοχής στις αντιξοότητες, ενώ η ευθύνη θα μπορεί κάλλιστα να μεταφερθεί στις πλάτες μιας “ανάλγητης εργοδοσίας”, ακόμα και αν αυτή έχει αναγκαστεί να βάλει λουκέτο στην υποτιθέμενη “όρνιθά” της που γεννά “χρυσά αυγά”!
Βέβαια, την ιδιότητα των «αναγνωρίσιμων θυμάτων» δεν την εκμεταλλεύονται μόνο οι τρόφιμοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Την εκμεταλλεύονται πολύ επιδέξια και διάφορες συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα, οι οποίες φενακίζουν την κοινή γνώμη σχετικά με τα (συχνά ιδιοτελέστατα) αιτήματά τους με την προβολή της υπεράσπισης του “δημόσιου συμφέροντος”. Την εκμεταλλεύονται στο έπακρο και οι “διασημότητες/celebrities” της ντόπιας υποκουλτούρας, οι οποίοι έχουν μπει στο απυρόβλητο περισσότερο και από υπουργούς χάρις στην (συντεχνιακή) συμπόνια των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αρκεί να θυμηθεί την στάση των περισσοτέρων από αυτά μετά το επεισόδιο μεταξύ ενός προβεβλημένου ζεύγους “διασημοτήτων” και αστυνομικών πριν από μια πενταετία περίπου. Το ζεύγος δεν σταμάτησε το όχημά του για αστυνομικό έλεγχο και, όταν αναγκάστηκε να το ακινητοποιήσει μετά από περιπετειώδη καταδίωξη, κλειδώθηκε μέσα βρίζοντας τα όργανα της τάξης. Και δεν υπέστη τελικά καμία κύρωση! Δουλοπρεπής και αντιδημοκρατική ελληνική ιδιαιτερότητα, αν την συγκρίνει κανείς με τις επιπτώσεις που έχουν υποδεέστερα κρούσματα παραβατικότητας σε ινδάλματα εκατομμυρίων στις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα.
Βέβαια, η «αναγνωρισιμότητα» δεν εξηγεί τα πάντα. Δεν εξηγεί, λόγου χάριν, το πως εξαναγκάζονται υποψήφιοι που εμφανίζονται λάβροι εναντίον ανάλογων φαινομένων να συμβιβαστούν ως εξουσία με τα κρατούντα. Στην “κωλοτούμπα” τους εξωθούν ορισμένες άλλες συνθήκες. Μία από αυτές είναι η ανεκτικότητα σε πρακτικές εκβιασμού, στις οποίες καταφεύγουν διάφορες ομάδες για να πετύχουν τους στόχους τους. Το αποτέλεσμα είναι το κομμάτι από την κοινή πίττα που αποσπά κάθε ομάδα να είναι ευθέως ή, μάλλον, εκθετικά ανάλογο με τις δυνατότητες εκβιασμού – δηλαδή ομηρείας της κοινωνίας – που διαθέτει η κάθε ομάδα.
Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Ευδοκιμεί ακόμα και σε κράτη με πολύ πιο αποφασιστική πολιτική ηγεσία. Υπάρχει, όμως μια διαφορά: εκεί, σε ανάλογες περιπτώσεις, αντιδρούν κατά προτεραιότητα οι υπεύθυνοι συνδικαλιστές. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Jürgen Bothner, επικεφαλής περιφερειακής οργάνωσης του γερμανικού συνδικάτου δημοσίων υπηρεσιών “Ver.di”, μετά από απόφαση να χορηγηθούν αυξήσεις 11% στους εργαζόμενους στους γερμανικούς σιδηρόδρομους, οι οποίοι είχαν οδηγήσει σε πλήρη παράλυση την κυκλοφορία για ένα διήμερο. «Δεν μπορώ να αποδεχτώ την επιδίωξη από μία ομάδα μισθωτών προνομίων αποκλειστικά για λογαριασμό της. Είναι επικίνδυνο να βολεύονται ορισμένοι καλλίτερα από τους υπόλοιπους, σε βάρος της αλληλεγγύης, επειδή μπορούν να προξενήσουν μεγαλύτερη ενόχληση.»(4), είχε δηλώσει. Έχει διανοηθεί ποτέ έλληνας συνδικαλιστής να εκστομίσει τέτοια (αιρετική για το ελληνικό κατεστημένο) άποψη, παρότι θα είχε πολλαπλάσιες ευκαιρίες να το πράξει;
Και τούτο γιατί η ανεκτικότητα έχει πάρει ιδιαίτερα μεγάλες διαστάσεις στην Ελλάδα. Σ’αυτό συνέβαλε το αντι-κρατικό κλίμα που κυριάρχησε από τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια. Συνέβαλε και το “καπέλωμα” των συνδικαλιστικών οργανώσεων από τους εκπροσώπους των ομάδων του δημόσιου τομέα που επιδίδονται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο “άθλημα” της ομηρείας. Ποιος μπορεί να αγνοεί το πώς ανέβηκε στα “ρετιρέ” το προσωπικό της Δ.Ε.Η. αφότου κρίθηκε “κεκτημένο δικαίωμα” όχι η απλή απεργία του, αλλά το κατά βούλησιν κατέβασμα των διακοπτών και η συνακόλουθη γενική ή επιλεκτικά τοπική διακοπή της ηλεκτροδότησης;
Συνέβαλε και το ότι τους μιμήθηκαν και πολλές συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα, οι οποίες είχαν τη δύναμη και τα μέσα να αιχμαλωτίσουν είτε τοπικές κοινωνίες είτε την κοινωνία ολόκληρη. Με το κλείσιμο κομβικών σημείων του οδικού δικτύου της χώρας με τρακτέρ πέτυχαν να εισπράξουν παράτυπα επιδοτήσεις ομάδες αγροτών· τα δε πρόστιμα, στη συνέχεια, τα πλήρωσαν οι απλοί φορολογούμενοι!
Κυρίως, όμως, συνέβαλε η ατιμωρησία των πρωταιτίων και η απροθυμία των κυβερνήσεων να τους αντιμετωπίσουν πιο δυναμικό υπό τον φόβο να υπάρξει κάποιο θύμα, που θα έδινε το έναυσμα για ευρείας κλίμακας καταστροφικές συγκρούσεις, όπως αυτές που ακολούθησαν τον φόνο από όργανο της τάξης ενός νεαρού τον Δεκέμβριο του 2008. Κορυφαία περίπτωση υπήρξε η ατιμωρησία των βιαιοπραγιών των “σταμουλοκολλάδων” το 1993, οι οποίοι επιπλέον επιβραβεύτηκαν από την κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές που ακολούθησαν, προφανώς γιατί θεωρήθηκε ότι συνέβαλαν τα μέγιστα στην πτώση της προκατόχου της. Ενδεικτική περίπτωση κυβερνητικής ατολμίας είναι η υπερκομματική και διαχρονική αναποφασιστικότητα να μπει μία τάξη στις σχεδόν καθημερινές πορείες στις πόλεις.
Αυτή, όμως, η κατάσταση οδηγεί σε μία μείζονα κοινωνικο-οικονομική στρέβλωση. Η ελληνική κοινωνία, όπως και κάθε κοινωνία, συντίθεται από ομάδες οι οποίες έχουν κάθε λόγο να προτάξουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και να ασκήσουν πίεση για την κατά προτεραιότητα ικανοποίησή των. Αυτή η εγωιστική και ιδιοτελής ροπή αμβλύνεται από μία αίσθηση ευθύνης απέναντι στο γενικό συμφέρον και από την επίγνωση του γεγονότος ότι συχνά και μακροπρόθεσμα οι επιπτώσεις της τακτικής ικανοποίησης του γενικού συμφέροντος είναι θετικότερες στις επιμέρους κοινωνικές ομάδες από την ικανοποίηση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Αυτή η γνώση είτε λείπει είτε αγνοείται από τις ντόπιες κοινωνικές ομάδες που αισθάνονται αρκούντως ισχυρές για να επιβάλουν την μονομερή βελτίωση της θέσης τους (σε βάρος, προφανώς, των υπολοίπων) και βλέπουν (κοντόφθαλμα είναι η αλήθεια) να δικαιώνεται τελικά η τακτική τους. Έτσι, όμως, διαρρηγνύεται ο συνδετικός ιστός της κοινωνίας περισσότερο από ό,τι στις κοινωνίες με τις οποίες θα έπρεπε να συγκρίνεται η ελληνική. Με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αδύνατη μία ευρύτερη κοινωνική σύγκλιση για το δέον γενέσθαι. Αντίθετα, να επιτυγχάνεται σε ακραίες (και αδιέξοδες) αρνήσεις.
 
(1) (Στοιχεία από το) Σωτήρης Νίκας: «Στα επίπεδα του 2000 έπεσαν οι αποδοχές των εργαζομένων, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ», στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» της 1ης Δεκεμβρίου 2013.
(2) Στην πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε στον σταθμό «Σκάι» της 20ης Ιανουαρίου 2014.
(3) Nicolas Treich: «Ecotaxe, santé…: attention à la médiatisation des souffrances. Les véritables victimes ne sont pas les plus visibles» στην εφημερίδα «Le Monde» της 22ας Νοεμβρίου 2013.
(4) (Αναφέρεται στο) Daniel Vernet: «Le désarroi de la classe moyenne allemande» στην εφημερίδα «Le Monde» της 24ης Ιανουαρίου 2008.