Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Γράμμα 658: 4η Αὐγούστου

 
Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 658/Πέμπτη 04.08.2016
 
4η Αὐγούστου
 
Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ὑπῆρξε ἕνας δικτάτορας, ἐνθουσιώδης φορέας τῶν φασιστικῶν ἰδεωδῶν. Πάνω ἀπό ὅλα, ὅμως, ἦταν ἕνας Ἕλληνας πού συνειδητοποιοῦσε ὅτι ἡ ἐπικράτηση τοῦ Μουσολίνι στόν παγκόσμιο πόλεμο, στόν ὁποῖο ὁδηγοῦσαν τά πράγματα, θά ἐσήμαινε τήν ὑποδούλωση τῆς χώρας μας.
Πρίν γίνει ἀκόμα πρωθυπουργός ἔλεγε σέ στενούς κύκλους φίλων του, ὅτι τό συμφέρον τῆς χώρας μας εἶναι νά παραμείνη στήν σύρραξη, πού θά προκύψη, οὐδέτερη. Ἀλλά ἄν καταστῆ ἀνέφικτο ἡ φυσική θέση τῆς χώρας εἶναι στό πλευρό τῆς Ἀγγλίας. Ὡς πρωθυπουργός στίς ἀπόρρητες συσκέψεις του μέ τά ἀνώτατα στελέχη τῶν ἐνόπλων δυνάμεων παρατηροῦσε ὅτι ἡ πολιτική του εἶχε γίνει βενιζελικώτερη ἐκείνης τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου.
Ἡ ἐξουσία του δέν ἦταν αὐτοδύναμη, γιατί τήν δικτατορία του εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Βασιλιᾶς Γεώργιος ὁ Β’ πρός τόν ὁποῖο ἦταν ἀφοσιωμένος ὁ στρατός. Μποροῦσε ὅμως χωρίς ἀντιρρήσεις νά βάζη τίς διοικήσεις τῶν διαφόρων ὀργανισμῶν, τίς ὁποῖες εἶχε διορίσει ὁ ἴδιος, νά τοῦ κάνουν χοντρές κολακεῖες (νά τόν ἀναγορεύουν πρῶτον ἐργάτη καί πρῶτον ἀγρότη). Εὐτυχία εὕρισκε στίς ἐκδηλώσεις ἀφοσίωσης στό πρόσωπό του ἀπό τήν ὀργάνωση τῆς Νεολαίας, πού εἶχε ἱδρύσει (“τά χρυσᾶ μου τά παιδιά”!) καί πού περνοῦσαν τόν χρόνο τους στήν ὀργάνωση μέ τραγούδια καί παρελάσεις. Κακέκτυπα τοῦ Προσκοπισμοῦ, τόν ὁποῖο διέλυσε.
Παρ’ὅλα αὐτά ὅμως ὁ κρατικός μηχανισμός ἔκανε δουλειά ἐξαιρετικῆς ποιότητας. Ἀφήνοντας κατά μέρος τά ἔργα τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, στρεφόμαστε στήν προετοιμασία ἀπόκρουσης ἐχθρικῆς εἰσβολῆς. Ἀγοράστηκαν ἄφθονα πολεμικά μέσα, γέμισαν οἱ ἀποθῆκες μέ πυρομαχικά καί κατασκευάστηκαν σέ διάφορα σημεῖα ὀχυρωματικά ἔργα (ἡ Γραμμή Μεταξᾶ στά σύνορα μέ τήν Βουλγαρία).
Ὅταν μᾶς τορπίλλισαν οἱ Ἰταλοί τήν «Ἕλλη» τόν Δεκαπενταύγουστο στήν Τῆνο, δέν ἔδωσε στήν δημοσιότητα τίς φωτογραφίες μέ τά θραύσματα τῶν τορπιλλῶν πού ἀποκάλυπταν τήν ἰταλική προέλευσή τους.
Ὅταν κατόπιν ἄρχισαν οἱ ἰταλικές προωθήσεις στήν μεθόριο τῆς Ἠπείρου τίς γνωστοποίησε θαρρετά στήν κοινή γνώμη προκαλῶντας τήν ἀγανάκτησή της.
Ἔτσι, ὅταν στίς 28 Ὀκτωβρίου ὁ ἰταλός πρεσβευτής τοῦ ζήτησε νά ἐπιτρέψη τήν εσοδο στήν Ἑλλάδα τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ, τοῦ ἀπάντησε μέ ἕνα κοφτό «ὄχι», μέ τό ὁποῖο συντάχθηκε σύσσωμος ὁ ἑλληνικός λαός.
Τήν ἡμέρα πού πέθανε ὁ Μεταξᾶς (29.1.1941) ὁ ἑλληνικός στρατός ἀπό νίκη σέ νίκη εἶχε εἰσχωρήσει βαθειά στό ἀλβανικό ἔδαφος. Ὁ Μεταξᾶς ἐξακολούθησε νά διευθύνη τήν ἐξωτερική πολιτική μας μέ ἄκρο ρεαλισμό προβλέποντας καί τήν γερμανική ἐπίθεση, στήν ὁποία πάλι δέν θά ἐνέδιδε.
Σέ μία ἀπό τίς τελευταῖες καταχωρίσεις του (5.1.1941) στό ἡμερολόγιο πού κρατοῦσε σέ ὅλη τή ζωή του, γράφει «Θά μᾶς συγχωρήση ὁ Θεός […] τό 1915. Φταῖμε ὅλοι! Καί ὁ Βενιζέλος ἀκόμα! Τώρα αἰσθάνομαι πόσο ἔφταιξα!»
Τί ὑπέροχη εἰλικρίνεια γιά τήν εὐθύνη τοῦ Διχασμοῦ…