Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Πόλεμος ὅλων ἐναντίον ὅλων

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 157/Δεκέμβριος 2011)

Οἱ ἀπεργίες ἔχουν γίνει ἐνδημικές. Σταμάτησαν γιά λίγο μέσα στήν ἀναμονή τῆς μετάβασης ἀπό Παπανδρέου εἰς Παπαδῆμο, ἀλλά τώρα μέ τά νέα μέτρα προβλέπεται νά ἐπαναληφθοῦν σέ μεγαλύτερη ἔνταση.
Φυσικό εἶναι μέσα στήν δεινή οἰκονομική κρίση νά προσπαθοῦν νά ὑπερασπισθοῦν τό βιοτικό τους ἐπίπεδο οἱ διάφορες ὁμάδες μέ ἀπεργίες. Ἀλλά κάθε μία ἀπό αὐτές γιά νά διεκδικήσει τίς ἀνάγκες της πλήττει τίς ἀνάγκες μιᾶς ἄλλης. Ὅταν ἀπεργοῦν οἱ ναυτεργάτες, δέν μποροῦν νά φέρουν τά προϊόντα τους στήν μεγάλη ἀγορά οἱ ἀγρότες. Ὅταν ἀπεργοῦν οἱ τραπεζικοί ὑπάλληλοι, οἱ καταθέτες δέν ἔχουν πρόσβαση στά χρήματά τους. Ὅταν ἀπεργοῦν οἱ δάσκαλοι, καθυστερεῖ ἡ ἐκπαίδευση τῶν μαθητῶν. Ὅταν ἀπεργοῦν οἱ ἐφοριακοί, τό κράτος δέν πληρώνει τούς μισθούς. Ὅταν ἀπεργοῦν οἱ γιατροί ὑποφέρουν οἱ ἄρρωστοι.
Τελικά, τήν ἀπερχία τήν πληρώνει τό σύνολο μέ τό νά ἀργεῖ ὁ παραγωγικός μηχανισμός καί νά μήν παράγει κατά τήν διάρκεια της. Τό κόστος της εἶναι διπλό, ὅταν καταβάλλονται στούς ἀπεργούς οἱ ἀποδοχές τοῦ χρόνου πού δέν ἐργάζονταν, ὅπως ἔχει ἐπικρατήσει τά τελευταῖα χρόνια.
Τό δικαίωμα τῆς ἀπεργίας ἔχει νομιμοποιηθεῖ στόν δυτικό κόσμο ὡς τρόπος ὑπεράσπισης τῶν συμφερόντων μιᾶς ὁμάδας ἐργαζομένων πού δέν ἔχει τήν δυνατότητα νά ὑπερασπισθεῖ ἀλλοιῶς. Ὅπως ἔχουν ὅμως τώρα τά πράγματα σέ μᾶς, οἱ ἀπεργίες εἶναι καταστροφικές, γιατί ἐμποδίζουν τήν αὔξηση τῆς παραγωγῆς μας. Τίποτε ἄλλο δέν μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπό τό χάος, παρά τό νά παράγουμε περισσότερα καί φθηνότερα καί νά τά πουλᾶμε στούς ξένους καί νά εἰσάγουμε ἀπό αὐτούς λιγώτερα. Ἡ ἀπεργία αὐτήν τήν ἐποχή ἀποτελεῖ ἔγκλημα ἐναντίον τοῦ λαϊκοῦ συνόλου καί θά ἔπρεπε μιά ἱκανή καί ἰσχυρή κυβέρνηση νά τήν ἀπαγορεύσει.
Πῶς ὅμως ἀπό τήν μεριά τους νά συναινέσουν οἱ διάφορες ὁμάδες τῶν ἀπεργῶν στήν ἀναστολή τοῦ δικαιώματος των νά ἀπεργοῦν, ὅταν βλέπουν κόμματα, πολιτικούς ἀρχηγούς, ὑπουργούς καί βουλευτές νά μήν ἔχουν τό νοῦ τους στό καράβι πού βουλιάζει καί νά κυττάζει ὁ καθένας νά προωθήσει τό ἀτομικό του συμφέρον;
Βρισκόμαστε σέ ἕναν πόλεμο ὅλων ἐναντίον ὅλων.

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Μια διαφορετική “αθηναϊκή τριλογία”

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 157/Δεκέμβριος 2011)

Ερώτηση: - Τι κάνουν τρεις οργανισμοί και τρία ιστορικά αθηναϊκά κτήρια;
Απάντηση: - Τρεις παράλληλες “πονεμένες” ιστορίες!
Οργανισμός πρώτος: το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο, ένα πάλαι ποτέ κάτι παραπάνω από εύρωστο ταμείο, το οποίο, είναι αλήθεια, το έφεραν σε δύσκολη θέση, μεταξύ άλλων, και κυβερνητικοί χειρισμοί πριν από κάπου είκοσι πέντε χρόνια. Μόνιμα, έκτοτε, είναι στη γύρα με το χέρι προτεταμένο σε αναζήτηση ενίσχυσης από τα κρατικά ταμεία για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τους ασφαλισμένους του.
Οργανισμός δεύτερος: ο Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων, μία ανώνυμη εταιρεία του ελληνικού δημοσίου, η οποία, με κρατική χρηματοδότηση, μεριμνά για τη στέγαση των σχολείων της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, επειδή το κρατικό θησαυροφυλάκιο αποδείχθηκε “Πίθος των Δαναΐδων”, πρόσφατα άρχισε απ’τη μια να γλυκοκοιτάζει τα “όβολα” του ιδιωτικού τομέα και από την άλλη να “σφίγγει το ζωνάρι του” (συγχωνεύοντας και συστεγάζοντας σχολικές μονάδες).
Οργανισμός τρίτος: το Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, το αρχαιότερα και μεγαλύτερο ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Χρηματοδοτείται κυρίως από τον κρατικό προϋπολογισμό, του οποίου, όπως αποδείχθηκε τελευταία, οι δαπάνες για την ανώτατη παιδεία είναι, ως ποσοστό του Α.Ε.Π., από τις μεγαλύτερες τις Ευρώπης, χωρίς τα ανάλογα αποτελέσματα σε εκπαιδευτικό έργο.
Τους οργανισμούς τους συνδέει ένα κοινό χαρακτηριστικό: και οι τρεις, ως “κουτσοί και στραβοί” του λαϊκού αποφθέγματος, προσφεύγουν στον “Άγιο Παντελεήμονα” του κρατικού κορβανά!
Κτήριο πρώτο: η Πολυκατοικία Παπαλεονάρδου στη συμβολή των Οδών Πατησίων & Σκαραμαγκά. Πολυώροφο διατηρητέο κτήριο του μεσοπολέμου, στο οποίο το γεγονός ότι αποτέλεσε την επί οκταετία αθηναϊκή εστία της Μαρίας Κάλλας δίνει μια ιδιαίτερη ιστορική αίγλη και τη δυνατότητα να αποτελέσει – μέρος του τουλάχιστον – διεθνή πόλο έλξης τουριστών, με την κατάλληλη διαμόρφωση και προβολή φυσικά.
Κτήριο δεύτερο: η Βίλλα Αμαλία στη διασταύρωση των Οδών Χέυδεν και Αχαρνών. Προπολεμικό διατηρητέο και ιστορικό για την πόλη κτίσμα, καθώς φιλοξένησε για χρόνια το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων, από το οποίο αποφοίτησαν πολλές προσωπικότητες.
Κτήριο τρίτο: το πολυώροφο κτίριο στη συμβολή των Οδών Λέλας Καραγιάννη (πρώην Λήμνου) και Ιωάννου Δροσοπούλου. Πολυώροφο διατηρητέο κτήριο του μεσοπολέμου, ιδιαίτερα επιβλητικό λόγω της πανταχόθεν ελεύθερης δόμησής του.
Τα τρία κτήρια τα συνδέουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:
α) Όλα έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια στην τύχη τους.
β) Ωστόσο, λόγω του μεγέθους των δεν είναι μόνο διατηρητέα, αλλά και διατηρήσιμα. Διαθέτουν, δηλαδή, τον ελάχιστο κρίσιμο όγκο που επαρκεί για να “ζωντανέψουν” ακόμα και χωρίς επιδοτήσεις και άλλες ελεημοσύνες.
γ) Όλα βρίσκονται στο έλεος “καταληψιών”, το πρώτο από το 2009, το δεύτερο από το 1990 και το τρίτο από το 1988! Μάλιστα, κατά καιρούς οργανώνονται και γιορτές για την επέτειο της “κατάληψής” των!
Μ’άλλα λόγια, συνθέτουν μια διαφορετική παραμελημένη “τριλογία” σε σχέση με την εμβληματική αρχιτεκτονική τριλογία της πρωτεύουσας (Ακαδημία – Πανεπιστήμιο – Βιβλιοθήκη).
Τους τρεις οργανισμούς τους συνδέει με τα τρία κτήρια το ιδιοκτησιακό καθεστώς: το πρώτο κτήριο ανήκει στον πρώτο οργανισμό, το δεύτερο στον δεύτερο και το τρίτο στον τρίτο. Βρισκόμαστε, δηλαδή, μπροστά στο καταπληκτικό φαινόμενο κρατικοδίαιτοι οργανισμοί να μην αξιοποιούν “φιλέτα” (κατά τον δημοσιογραφικό χαρακτηρισμό του συρμού) της ακίνητης περιουσία τους!
Και δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες “καταλήψεις” τόσο στο κέντρο της πόλης, όσο και στα περίχωρά της. Αλλά και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Με τη φοβική αβουλία του κράτους, την ψοφοδεή σιωπή (αν όχι “αβάντα”) της κυρίαρχης ψευτο-διανόησης, την ηθική (και υλική;) συμπαράσταση μιας “αριστεράς” που δυσφημεί την αριστερά και την αμήχανη απραγία των ιδιοκτητών τους. Οι τελευταίοι, βέβαια, είναι οι πιο δικαιολογημένοι, καθώς θα ήταν παράλογο να τους ζητήσει κανείς να αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία, αν δεν είναι δεδομένη η συμπαράσταση του κράτους και η προστασία των δυνάμεων ασφαλείας.
Ωστόσο, αυτή η εν τοις πράγμασι αδυναμία τους δεν νομιμοποιεί απόλυτα την πρόθεση του Προέδρου του Ν.Α.Τ. να διαπραγματευθεί με τους “καταληψίες”, όπως δήλωσε λίγο μετά την προσωρινή απελευθέρωση της Πολυκατοικίας Παπαλεονάρδου στις 29 Ιουλίου από την Αστυνομία. Γιατί η επίδειξη τόσης ενδοτικότητας θα “νομιμοποιήσει” τις διαπραγματεύσεις με κάθε παραβάτη του νόμου και θα ενθαρρύνει την κάθε λογής παραβατικότητα.
Όταν επικρατεί ένα τέτοιο κλίμα, δεν είναι τυχαίο ότι τη γενικευμένη υποχωρητικότητα των αρχών και την αδιαφορία για τους περίοικους εκμεταλλεύονται, φρονίμως ποιούντα για την πάρτη τους, τα ακροδεξιά στοιχεία.
Μήπως, λοιπόν, θα ήταν σκόπιμο την επόμενη φορά που οι εργατοπατέρες των ναυτεργατών κλείσουν λιμάνια, δρόμους και ο,τιδήποτε άλλο για τα αιτήματά τους, να τους ζητηθεί να απαλλάξουν την περιουσία του ταμείου τους από τα παρείσακτα στοιχεία και να την εκμεταλλευτούν; Και να συσταθεί στους “φοιτητοπατέρες” να πράξουν τα ανάλογα, μόλις ξαναζητήσουν περισσότερα κονδύλια για την Παιδεία; Και να παρακινηθούν οι διάφοροι τοπικοί σύλλογοι, που ζητάνε νέα σχολικά κτήρια, να πιέσουν για το εξωπέταγμα των “τρωκτικών” που ρημάζουν το βιός του οργανισμού που τα φτιάχνει;
Μήπως, τέλος, θα ήταν επίσης σκόπιμο να εξηγήσουν οι αρμόδιοι ποιοι επιβαρύνονται, σε εποχές κρίσης και λιτότητας, το κόστος των παροχών των οργανισμών κοινής ωφέλειας (φως και νερό) σε όλα αυτά τα “ευαγή ιδρύματα”;

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Ναυσιπλοΐα μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 157/Δεκέμβριος 2011)

Ἀπό μῆνες ἔθελγε τήν σκέψη τοῦ κ. Παπανδρέου ἡ ἰδέα ἑνός δημοψηφίσματος. Ὁ κ. Παπανδρέου δέν ἔχει ἱκανότητα στήν διακυβέρνηση, ἀλλά εἶναι ὑψηλῆς ἐπίδοσης δημοσιοσχεσίτης. Ἰδιαίτερα δέ στήν ἐπικοινωνία του μέ τήν κοινή γνώμη, τήν ὁποία βομβαρδίζει τακτικά μέ νέες ἐντυπώσεις.
Ἔτσι μιλοῦσε γιά ἕνα δημοψήφισμα σχετικά μέ μιά συνταγματική μεταρρύθμιση πρός ἐκσυγχρονισμό τοῦ δημόσιου βίου. Τώρα, τό πῶς θά μποροῦσαν τά πολυσχιδῆ θέματα τῆς συνταγματικῆς ρύθμισης νά ἀποκρυσταλλωθοῦν σέ συγκεκριμένα ἐρωτήματα καί τί ἀξία θά εἶχε θεσμικά τό ἀποτέλεσμα, εἶναι ἄλλη ὑπόθεση.
Τήν Κυριακή 30 Ὀκτωβρίου, ἔχοντας τήν ἀνάγκη νά ἀναβαπτισθεῖ στήν κοινή γνώμη, ἔπειτα ἀπό τόν καταεξευτελισμό τοῦ κράτους στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις τῶν προηγούμενων ἡμερῶν, ἀνακοίνωσε, ὅτι θά κάνει δημοψήφισμα γιά τίς σχέσεις μας μέ τήν Εὐρώπη. Προκειμένου νά ἐγκριθεῖ ἀπό τόν λαό ἡ συμφωνία τήν ὁποία ἔκλεισε μέ τούς ἑταίρους μας στίς 26 Ὀκτωβρίου. Δημιούργησε ἔτσι θέμα κύρους τῆς συμφωνίας. Ὅτι αὐτά πού εἶχε συνομολογήσει δέν ἐδέσμευαν τήν χώρα μας, ἀφοῦ ὁ λαός θά μποροῦσε νά μήν τά ἐγκρίνει.
Ἀπό εὐρωπαϊκῆς πλευρᾶς τήν ἔκπληξη ἀκολούθησε ἀμέσως ἀγανάκτηση γιά τό περιεχόμενο της. Ἄν ὅσα συμφώνησε ἡ ἑλληνική κυβέρνηση, μποροῦσε νά ἀπορρίψει ὁ ἑλληνικός λαός, γιά τήν συνέχιση τῆς δανειοδότησης θά ἔπρεπε νά γίνει καινούργια διαπραγμάτευση. Μεταξύ δέ τῶν εὐρωπαίων ὑπάρχουν ἀρκετοί, πού θεωροῦν ὅτι ἡ Ἑλλάς τούς στοιχίζει πολύ ἀκριβά καί χρειάζεται νά σταματήσει ἡ στήριξή της.
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς συνάντησης τῶν G 20 στίς Κάννες, κάλεσαν τόν κ. Παπανδρέου οἱ προεξάρχοντες τῆς ὁμάδας τοῦ εὐρώ, Μέρκελ καί Σαρκοζύ, νά σπεύσει ἐκεῖ γιά ἐξηγήσεις, στήν πραγματικότητα γιά νά τοῦ ὑπαγορεύσουν τήν ἀλλαγή τῆς ἀπόφασης του. Τό τί ἐλέχθηκε ἀκριβῶς στίς ἰδιαίτερες συζητήσεις τους μ’αὐτόν, δέν μποροῦμε νά γνωρίζουμε. Ἡ ἀναστάτωση ὅμως στίς κυβερνήσεις τοῦ εὐρώ, στήν εὐρωπαϊκή κοινή γνώμη, στά χρηματιστήρια καί στίς παγκόσμιες ἀγορές ἦταν ἤδη συγκλονιστική. Ὁ κ. Παπανδρέου γύρισε ἀπό τίς Κάννες μέ τροποποιημένο τό ἐρώτημα τοῦ δημοψηφίσματος – εἶπε ὅτι αὐτό θά εἶναι «εὐρώ ἤ δραχμή» - διαμαρτυρούμενος ὅμως ὅτι ἡ πρώτη διατύπωσή του ἦταν ἐκείνη πού ἀνταποκρινόταν στήν κατάσταση, καί ὅτι ἡ δεύτερη ἦταν προϊόν ἀνάγκης νά μήν συγκρουσθεῖ μέ τήν Τρόϊκα.
Ἤδη πρίν ἀπό τίς συζητήσεις του στίς Κάννες, μέσα στό ΠΑΣΟΚ εἶχε ἐκδηλωθεῖ ζωηρότατη ἀντίδραση κατά τοῦ δημοψηφίσματος. Ὁ κυριώτερος συνεργάτης του στήν οἰκονομική πολιτική, ὁ κ. Βενιζέλος ἄφησε ἀδιάψευστες τίς πληροφορίες, ὅτι εἶχε ἀποστασιοποιηθεῖ ἀπό τήν ἀπόφαση τοῦ πρωθυπουργοῦ. Ἀπό τούς ὑπουργούς ὁ κ. Λοβέρδος ἐξέφρασε ἔντονη διαφωνία στό ἔκτακτο ὑπουργικό συμβούλιο πού εἶχε γίνει τήν 1η Νοεμβρίου, ἐνῶ καί οἱ κ.κ. Διαμαντοπούλου καί Ραγκούσης ἐκφράστηκαν καί αὐτοί ἀρνητικά. Ἀπό 6 μέλη τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου τοῦ ΠΑΣΟΚ, στενούς συνεργάτες τοῦ κ. Σημίτη ὅταν ἦταν πρωθυπουργός, τούς κ. Γ. Θωμᾶ, Εὐ. Μαλέσιο, Στ. Μανίκα, Δ. Μπατζελῆ, Γ. Νικολάου καί Μ. Σταυρακάκη, κυκλοφόρησε ἐπιστολή γιά τήν ἀνάγκη νά φύγει αὐτή ἡ κυβέρνηση γιατί ἡ πολιτική της «δημιουργεῖ ἀπραξία». Παρόμοιες ἀντικυβερνητικές δηλώσεις ἐκαναν καί ἄλλοι βουλευτές τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἡ ἐντυπωσιακότερη ἐκδήλωση, ἦταν τῆς πρώην ὑφυπουργοῦ κ. Μιλένας Ἀποστολάκη, ἡ ὁποία ἀνεξαρτητοποιήθηκε περιορίζοντας στά 152 τά μέλη τῆς κοινοβουλευτικῆς ὁμάδας τοῦ ΠΑΣΟΚ.
Ἡ μεταστροφή τῆς Νέας Δημοκρατίας
Ἀπό τήν ἀντιπολίτευση ἐπαναλήφθηκαν, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, οἱ ἀξιώσεις γιά ἐκλογές. Ὁ κ. Σαμαρᾶς εἶπε, ὅτι θά ἀναλάβει πρωτοβουλίες γιά νά ἀποτρέψει πάση θυσία τήν διεξαγωγή τοῦ δημοψηφίσματος. Δήλωσε ὅμως τήν ἑπομένη, ὅτι τό κόμμα του δέν εἶναι κατά τῆς δανειακῆς σύμβασης - ἀλλά μόνο κατά τῶν οἰκονομικῶν μέτρων πού τήν συνοδεύουν. Καί ἀπό ἐκεῖ ἄρχισε μιά ἐντυπωσιακή μεταστροφή τῆς Νέας Δημοκρατίας. Ὁ κ. Σαμαρᾶς δέχθηκε νά στηρίξει μαζί μέ τό ΠΑΣΟΚ μιά προσωρινή μεταβατική κυβέρνηση μέ πρόσωπα κοινῆς ἀποδοχῆς, ὥστε ἀφοῦ ἐξασφαλισθοῦν συνθῆκες ὁμαλότητας καί ψηφισθεῖ ἡ δανειακή σύμβαση γιά νά ξεμπλοκαριστεῖ ἡ ἕκτη δόση, νά προκηρυχοῦν πρόωρες ἐκλογές.
Ἔτσι ὅμως ἄνοιξε τό δρόμο μιᾶς μακρότερης συγκυβέρνησης μέσω ἀντιπροσώπων, γιατί ἡ νέα δανειακή σύμβαση δέν φαίνεται νά μπορεῖ νά ἑτοιμαστεῖ ἀπό τήν Τρόϊκα μέσα σέ ἕξι ἑβδομάδες. Ἴσως μάλιστα, καθώς οἱ δανειστές μας βάζουν τό βάρος τῆς ἐπιδίωξης τους στήν προσέγγιση τῶν ἀντιλήψεων τῶν δύο μεγάλων κομμάτων, διά μιᾶς ἠθελημένης ἐπιβράδυνσης τῆς σύνταξης τῶν παραρτημάτων καί τῶν κωδικῶν τῆς σύμβασης, νά μεθόδευαν τήν καθυστέρηση τῶν ἐκλογῶν. Γιά νά παραταθεῖ ἡ συγκυβέρνηση.
Ὁ θρίαμβος τοῦ Γ. Παπανδρέου
Ἡ τριήμερη συζήτηση γιά τήν παροχή ψήφου ἐμπιστοσύνης πρός τήν κυβέρνηση, τήν ὁποία εἶχε ζητήσει ὁ πρωθυπουργός προτοῦ αἰφνιδιάσει τόν κόσμο μέ τήν δήλωση γιά τό δημοψήφισμα, ξεκίνησε τήν Πέμπτη 3 Νοεμβρίου, σέ ἀτμόσφαιρα μεγάλης ἀβεβαιότητας.
Εἶχε προηγηθεῖ νέα ἔκτακτη συνεδρίαση τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου καί κατόπιν συνεδρίαση τῆς κοινοβουλευτικῆς ὁμάδας. Σ’αὐτήν ἡ κ. Ἄννα Διαμαντοπούλου κατηγόρησε τόν κ. Παπανδρέου, ὅτι ἀποσιώπησε τίς δεσμεύσεις πού εἶχε ἀναλάβει στό ὑπουργικό συμβούλιο. Καί ἡ κ. Βάσω Παπανδρέου εἶπε πρός τόν πρωθυπουργό «Λυπᾶμαι γιατί ἔχετε πλήρη ἄγνοια τῆς κατάστασης στήν ὁποία ἔχετε φέρει τή χώρα. Περίμενα σήμερα τήν παραίτηση τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, λυπᾶμαι γιά τήν παράταξη, λυπᾶμαι γιά τή χώρα». Προηγουμένως εἶχε ἀνεξαρτητοποιηθεῖ ἡ κ. Εὔα Καϊλῆ καί ἡ δήλωση τῶν κ.κ. Ἕλενα Παναρίτη καί Σ. Μερωνίτη, ὅτι δέν θά δώσουν ψῆφο ἐμπιστοσύνης.
Ρητή ἀνάκληση τῆς ἀπόφασης γιά τό δημοψήφισμα δέν ἔκανε στήν κοινοβουλευτική ὁμάδα ὁ κ. Παπανδρέου. Ἄφησε νά τό δηλώσει μέ παρέμβασή του ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς κυβερνήσεως κ. Βενιζέλος. Πάντως αὐτό περιόρισε τήν ἔνταση μέσα στήν κοινοβουλευτική ὁμάδα, χωρίς ὅμως νά ἐξαφανίσει τήν δυσπιστία πρός τό πρόσωπο τοῦ ἀρχηγοῦ.
Στήν συζήτηση πού ξεκίνησε μέσα στή Βουλή γιά τήν ψῆφο ἐμπιστοσύνης ὁ κ. Σαμαρᾶς ἔκρινε σκόπιμο νά τονίσει τίς διαφορές του μέ τήν ἄποψη τοῦ ΠΑΣΟΚ ὡς πρός τήν κυβέρνηση πού θά ὑπογράψει τή νέα δανειακή σύμβαση. Κατόπιν χωρίς νά ἐξηγήσει τό λόγο πῆρε τήν ὁμάδα του καί ἔφυγαν ἀπό τήν αἴθουσα. Ἄφησε λοιπόν διόμισυ βράδια τόν κ. Παπανδρέου νά ἁλωνίζει. Ὀλέθριο σφάλμα.
Ὁ κ. Παπανδρέου καί οἱ φίλοι του ἀκούγονταν συνεχῶς. Ἡ Ν.Δ. δέν ἀπαντοῦσε. Ὁ κ. Παπανδρέου ἔπλεξε τό ἐγκώμιο του, τῆς οἰκογένειάς του καί τῶν ἐπιτευμάτων τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ὡς πρός τά τελευταῖα ἦταν σάν νά μιλοῦσε γιά τήν κυβέρνηση μιᾶς ἄλλης χώρας. Ἀναρρίπησε τό φιλότιμο τῶν βουλευτῶν του γιά ὅσα ἔκανε τό κόμμα τους ἀπό τότε πού ξεκίνησε καί ὑπενθύμισε τήν ἀποστασία τοῦ 1965, μέ τήν ἔμμεση ἀπειλή τῆς ρετσινιᾶς της γιά ὅσους τόν καταψηφίσουν. Φάνηκε πρόθυμος νά ἀμνηστεύσει ὅσους τόν εἶχαν κατακρίνει τίς τελευταῖες μέρες.
Ἀπουσιάζοντας ὁ κ. Σαμαρᾶς μέ τούς ὀπαδούς του μέχρι τήν στιγμή τῆς ψηφοφορίας, ἔχασε τήν δυνατότητα νά ἀναθερμάνει τίς ἀντιρρήσεις τριῶν τουλάχιστον πασοκικῶν βουλευτῶν, γιά νά μήν πάρει ἡ κυβέρνηση τίς 151 ψήφους καί νά πέσει. Ἄν εἶχε ἀλλάξει τήν ἀτμόσφαιρα μέ μιά φιλική στάση πρός τήν ἄλλη πλευρά - ὑπάρχουν ἄλλωστε πολλές ὑπηρεσίες πού ἔχει προσφέρει στόν τόπο ὁ κόσμος τοῦ Κέντρου – θά ἀποκτοῦσε τόν ἀέρα τῆς νίκης στήν ψηφοφορία καί θά ἔκανε νά συνταχθοῦν μαζί του ἡ κ. Ἔλσα Παπαδημητρίου καί ἡ κ. Μιλένα Ἀποστολάκη πού ἀπεῖχαν. Ἔτσι δέν θά ἔπεφτε ἁπλῶς ὁ κ. Παπανδρέου, ἀλλά ὁ κ. Σαμαρᾶς θά ἔπαιρνε σέ μερικές ἡμέρες διερευνητική ἐντολή σχηματισμοῦ κυβέρνησης.
Μέ τήν ἀναγγελία, ὅτι ἡ κυβέρνηση πῆρε 153 ψήφους, ἡ πλειοψηφία τῆς Βουλῆς ἐπεφύλαξε ἕναν θρίαμβο μέ διάρκεια ἄνευ προηγουμένου στόν ἀρχηγό της. Χειροκροτήματα, ἀγκαλιές κάι ἀσπασμοί πρός ἀπόδειξιν, ὅτι τό «ΠΑΣΟΚ εἶναι ἐδῶ, ἑνωμένο δυνατό».
Τά μετέπειτα
Μετά τήν ἐφιαλτική ἑβδομάδα τῆς ἀναγγελίας δημοψηφίσματος, τοῦ ἐξοργισμοῦ τῶν ἑταίρων μας, τῆς ἀναστάτωσης τῶν χρηματιστηρίων, τῆς ἀλλαγῆς τοῦ περιεχομένου τοῦ δημοψηφίσματος καί τῆς ἄνοστης συζήτησης στήν Βουλή, ἡ κοινή γνώμη περίμενε τό Σάββατο, ὅτι οἱ ἀρχηγοί τῶν δύο μεγάλων κομμάτων θά συναντιόντουσαν γιά νά συμφωνήσουν γιά τήν νέα κυβέρνηση. Ὄχι πώς θά μᾶς ἔβγαζε ἀπό τόν κατήφορο, ἀλλά πώς θά ἔκανε τήν πτώση λιγώτερο ὀδυνηρή.
Οἱ κ.κ. ἀρχηγοί δέν ἐπείγονταν νά συναντηθοῦν. Λίγες οἱ ἄμεσες ἐπαφές τους καί συνεχεῖς διαπραγματεύσεις μέσω ἀντιπροσώπων. Ὁ καθένας ἀπό τούς δύο ἀρχηγούς βρέθηκε ἀνάμεσα σέ μιά ὁμάδα ὀπαδῶν του πού ἤθελε τήν συγκυβέρνηση καί σέ μιά ἄλλη πού τήν ἀπέρριπτε. Ἄρχισαν νά ἀνησυχοῦν γιά τίς καρέκλες τους. Στό παιγνίδι τους ἐμπλέχθηκε καί ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας.
Ἐντωμεταξύ τήν πρώτη ἀνακούφιση τῆς Τρόϊκας, ὅτι εἶχε ἀποφασισθεῖ ἡ συγκυβέρνηση, ἀκολούθησε νέο ξέσπασμα ὀργῆς της γιά τήν καθυστέρηση. Προστέθηκε καί ἡ αὔξηση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης στήν Ἰταλία καί δυνάμωσαν οἱ φωνές γιά τήν ἀπεμπλοκή τῆς Ε.Ε. ἀπό τήν Ἑλλάδα.
Τά μέσα ἐνημέρωσης ἔφεραν στό προσκήνιο τό ὄνομα τοῦ κ. Παπαδήμου. Καλλίτερη ἐπιλογή γιά τό πρόσωπο τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς μεταβατικῆς ἤ κυβέρνησης συνεργασίας ἤ ὅπως ἀλλοιῶς τήν ποῦμε δέν μποροῦσε νά ὑπάρξει. Ὁ κ. Λουκᾶς Παπαδῆμος, ὡς πρώην διοικητής τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος καί ἀντιπρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κεντρικῆς Τράπεζας ἔχει ἀποδείξει καί μεγάλη διοικητική ἱκανότητα καί ἀποκτήσει τεράστια πείρα τῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν χειρισμῶν. Χαρά πάλι στήν Εὐρώπη.
Ἐνῶ λοιπόν ἐκλήθησαν οἱ ἀρχηγοί τῶν κομμάτων πού θά ἐστήριζαν τήν νέα κυβέρνηση - ἤ τῶν ἀστικῶν, ὅπως ἔχει ἀρχίσει νά λέγεται στήν τηλεόραση – οἱ δύο δηλαδή καί ὁ κ. Καρατζαφέρης τό ὄνομα τοῦ κ. Παπαδήμου εἶχε ἀποσυρθεῖ. Ὁ κ. Παπανδρέου τόν εἶχε κρίνει ἀκατάλληλο - ὁ κ. Σαμαρᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ νέος πρωθυπουργός δέν τόν ἀφορᾶ - καί ὁ κ. Παπανδρέου ἀφοῦ ἐξέτασε διάφορες ἄλλες ὑποψηφιότητες, κατέληξε στό ὄνομα τοῦ κ. Πετσάλνικου, τοῦ ἐπιστήθιου φίλου του.
Τήν κατάσταση ἐκείνη τήν στιγμή ἔσωσε ὁ κ. Καρατζαφέρης, ὁ ὁποῖος ἔφυγε ἀπό τήν συνάντηση, μόλις ἄκουσε ὅτι γιά Παπαδῆμο οἱ ἄλλοι μιλοῦσαν γιά Πετσάλνικο. Ἀλλά καί μέσα στό ΠΑΣΟΚ τό ὄνομα τοῦ προέδρου τῆς Βουλῆς, πού τό μοναδικό προσόν του εἶναι πώς εἶναι ἐπιστήθιος φίλος τοῦ κ. Παπανδρέου, προκάλεσε κῦμα ἀγανάκτησης.
Ἔτσι καταλήξαμε στήν ὁρκομωσία τοῦ κ. Παπαδήμου.

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ: Χρήμα… είναι και γυρίζει

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 157/Δεκέμβριος 2011)

Θα είχε ενδιαφέρον να εξακριβωθεί από πότε επαναλαμβάνεται η διαπίστωση ότι: «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι». Όχι γιατί κάποιοι δεν πλουτίζουν αδιάκοπα, αλλά γιατί, αν ίσχυε γραμμικά τόσα χρόνια αυτό το απλοϊκό σχήμα, οι περισσότεροι σημερινοί φτωχοί θα έπρεπε να ήταν τότε αρκετά καλοστεκούμενοι και οι σημερινοί πλούσιοι φτωχαδάκια! Ωστόσο, υπάρχει ένας τομέας στον οποίο έχει απόλυτη εφαρμογή τις τελευταίες δεκαετίες: ο αθλητισμός και δη τα ομαδικά αθλήματα και (δυο φορές) δη το ποδόσφαιρο.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει πέσει πολύ χρήμα στον αθλητισμό, ιδιαίτερα σε ορισμένα αθλήματα, χωρίς, ωστόσο, να αποβεί σε γενικές γραμμές υπέρ του αθλητισμού και του “αγνού πνεύματός” του, το οποίο έθελγε κάποιους παραδοσιακούς (και αφελείς για τα σημερινά δεδομένα) φίλαθλους. Όμως, η αφειδής ροή του χρήματος δεν είχε μόνο θετικά αποτελέσματα: μπορεί να απάλλαξε πολλούς αθλούμενους από το άγχος του βιοπορισμού, αλλά τελικά εκμαύλισε αθλητές, παράγοντες και παρατρεχάμενους και δεν απέβη υπέρ των αθλημάτων. Αντίθετα, άλλαξε ακόμα και τη φύση πολλών από αυτά, ενώ δημιούργησε σε κάθε άθλημα μία κατά τόπους ή γεωγραφικές ενότητες ασυναγώνιστη “ελίτ”, περιορίζοντας το ενδιαφέρον του φίλαθλου κοινού.
Η πηγή του κακού οφείλεται στο ότι το χρήμα που εισέρχεται στα ταμεία ομοσπονδιών και συλλόγων δεν προέρχεται μόνο από τις τσέπες των φιλάθλων, αλλά κατά κύριο λόγο από τη διαφήμιση. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, παραβιάζεται ένας βασικός νόμος της αγοράς που θέλει τον τελικό χρήστη ή καταναλωτή (και στην περίπτωση του αθλητισμού το φίλαθλο κοινό) ως τον εν δυνάμει αντικειμενικό παράγοντα διαμόρφωσης των αμοιβών. Με την παρεμβολή της διαφήμισης (και όχι μόνο στον αθλητισμό) κανείς δεν συναισθάνεται το πόσο καταβάλει στην πραγματικότητα για να στηρίζεται το επίπεδο αμοιβών κ.λπ. Ίσως, αν είχαν επίγνωση το τι πληρώνουν μέσα από την κατανάλωση διαφόρων προϊόντων ή τη χρήση διαφόρων υπηρεσιών όχι μόνο οι κοινοί καταναλωτές των, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι φανατικοί οπαδοί, οι εξωφρενικές αμοιβές των κορυφαίων αστέρων του αθλητισμού να διαμορφώνονταν σε πολύ λογικότερη στάθμη. Κάτι που θα συνέβαινε και με τις αμοιβές των αστέρων και άλλων κλάδων, οι οποίοι χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο ή αποκλειστικά από τη διαφήμιση, όπως π.χ. οι ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές με τους ακριβοπληρωμένους αστέρες τους. Έτσι, δεν θα μπορούσε το φετινό Νο 1 του τένις, ο σέρβος Νόβακ Τζόκοβιτς, να έχει κάνει ρεκόρ ετήσιων αποδοχών με 10,6 εκατομμύρια δολλάρια, πριν καλά-καλά συμπληρωθούν τα δύο τρίτα της σαιζόν! Αποτελεί κοινωνική πρόκληση και είναι άξιος συγχαρητηρίων ο αφρο-αμερικανού πρώην καλαθοσφαιριστής του Π.Α.Ο. και γιός δασκάλας Ντρου Νίκολας, που ομολόγησε την αμηχανία του για την υψηλή μεν, αλλά υποδεέστερη πολλών άλλων, αμοιβή του (1 εκατομμύριο δολλάρια το χρόνο τότε): «Δεν σας κρύβω ότι μου είναι αρκετά δύσκολο αυτό. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, ακόμα και σε περιόδους που δεν υπήρχε αυτή η κρίση, γιατί θα πρέπει εγώ να παίρνω 50 φορές περισσότερα από έναν δάσκαλο, που, σε τελική ανάλυση, ασκεί ένα λειτούργημα και έχει σημαντικότερο ρόλο στην κοινωνία, καθώς διαμορφώνει τους χαρακτήρες των παιδιών. Μου είναι πάντα δύσκολο να απαντήσω.»!
Βέβαια, το χρήμα δεν έρρευσε ομοιόμορφα σε όλα τα αθλήματα και, ως εκ τούτου, δεν προκάλεσε τις ίδιες στρεβλώσεις παντού. Υπάρχουν αθλήματα – παρίες, η εισροή στα οποία παραμένει περιορισμένη και των οποίων ακόμα και οι πρωταθλητές αμείβονται γλίσχρα, εκτός και αν οι τοπικές κυβερνήσεις επιδοτούν το άθλημα και τις επιτυχίες του για λόγους εθνικού γοήτρου.
Σε άλλα, ωστόσο, εισέρευσε πλουσιοπάροχα και, πέρα από την κοινωνική πρόκληση, δημιούργησε κάστες προνομιούχων, διευρύνοντας συνεχώς το χάσμα που τους χώριζε από αυτούς που έμεναν μακριά από την κορυφή, με αποτέλεσμα ο ανταγωνισμός σ’αυτό το επίπεδο να περιορίζεται σε ένα σχεδόν κλειστό κύκλωμα τόσο στα ατομικά όσο και στα ομαδικά αθλήματα.
Ωστόσο, στα ατομικά αθλήματα η κατάσταση είναι πιο ρευστή. Μπορεί οι κορυφαίοι αθλητές, π.χ. του τένις, με τις αμοιβές που απολαμβάνουν να συντηρούν ένα πολύ καλύτερο “τημ” (προπονητές, γυμναστές, φυσιοθεραπευτές κ.λπ.), που τους επιτρέπει να διατηρούν την απόσταση που τους χωρίζει από αυτούς που τους ακολουθούν, αλλά οι πιθανοί τραυματισμοί, το αναπόφευκτο ντεφορμάρισμα και, κυρίως, η φυσική φθορά και μείωση των αποδόσεων λόγω ηλικίας επιτρέπουν τόσο τις ανακατατάξεις όσο και τη σταδιακή ανανέωση.
Αντίθετα, στα ομαδικά αθλήματα, με πρώτο και καλύτερο το (ευρωπαϊκό) ποδόσφαιρο, οι υψηλές αμοιβές κάποιων ομάδων, που καθιέρωσαν οι θεσμικές εξελίξεις ουσιαστικά των δύο τελευταίων δεκαετιών, συντελούν στη διαιώνιση της κυριαρχίας των, γιατί δεν εξασφαλίζουν μόνο τη διατήρηση καλύτερων υλικών υποδομών και προπονητικού “τημ”, αλλά επιτρέπουν και τον διαρκή εμπλουτισμό του “ρόστερ” της ομάδας (δηλαδή του έμψυχου υλικού της) με ό,τι καλύτερο προσφέρει η μεταγραφική αγορά. Έτσι, παρήλθε ανεπιστρεπτί η εποχή που “κάποια” Ίπσγουϊτς ερχόταν από το πουθενά και στεφόταν πρωταθλήτρια Αγγλίας, που “κάποια” Στεάουα (ή “κάποιος” Παναθηναϊκός) έφθανε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, “κάποια” Λάρισα έπαιρνε το πρωτάθλημα Ελλάδας. Δημιουργήθηκε ένα κατεστημένο κλειστό “κλάμπ”, του οποίου το περίβλημα μπορεί να διαρρήξει μόνο η παρεμβολή κάποιου ρώσου ολιγάρχη ή κάποιου άραβα εμίρη.
Δύο παράγοντες έχουν συμβάλει σε αυτή την εξέλιξη. Ο πρώτος είναι η σχεδόν πλήρης απελευθέρωση των μετακινήσεων των παικτών. Τις “καλές εποχές” τις ομάδες στις περισσότερες χώρες συγκροτούσαν ομοεθνείς παίκτες με έναν σταθερό σκελετό. Λίγες ήταν οι περιπτώσεις ενίσχυσης του δυναμικού με αλλοδαπούς παίκτες, αλλά και οι κανόνες που ίσχυαν επιβάλλανε πολλούς περιορισμούς στις μεταγραφές. Οι εξαιρέσεις ήταν λίγες: για παράδειγμα, ήδη από τη δεκαετία του 1950 η Ρεάλ Μαδρίτης θύμιζε “Λεγεώνα των Ξένων”. Κάποια στιγμή αυτό άλλαξε· οι παίκτες θεωρήθηκαν ως κοινοί εργαζόμενοι που μπορούσαν να αλλάζουν σχεδόν κατά βούληση εργοδότη, κάτι που παρέβλεπε τελείως ουσιαστικές διαφορές στη φύση και τις συνθήκες της “εργασίας” τους. Αυτό ευνόησε κατ’αρχάς τις πιο πλούσιες ομάδες σε τοπικό επίπεδο που άρχισαν να απογυμνώνουν συστηματικά τις οικονομικά πιο αδύναμες ομάδες του κράτους των. Στη συνέχεια ήρθε η περίφημη κοινοτική οδηγία Μπόσμαν (από το όνομα του βέλγου παίκτη που την εκμαίευσε με την προσφυγή του στα ευρωπαϊκά δικαστήρια) που διεύρυνε το πεδίο της σχεδόν χωρίς περιορισμούς κινητικότητας σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο. Και ακόμα παραπέρα, καθώς αναπτύχθηκε η πρώτη “φάμπρικα” παράκαμψης της έννοιας του “κοινοτικού” με την αθρόα χορήγηση κοινοτικών διαβατηρίων (κυρίως από τις πρώην ανατολικές χώρες) σε παίκτες από τα πλέον εξωτικά μέρη. Έτσι, γκανέζοι παίζουν στην Ελλάδα με πολωνικά διαβατήρια, νιγηριανοί παίζουν στην Ισπανία με ουκρανικά διαβατήρια και δεν συμμαζεύεται… Με αυτόν τον τρόπο, όμως, αναπτύχθηκε και μία από τις μάστιγες του σημερινού ποδοσφαίρου: το “παιδομάζωμα”. Αετονύχηδες ανακαλύπτουν ταλέντα σε φτωχές (κυρίως αφρικανικές) χώρες, τα παίρνουν για “ψίχουλα” από τη φαμίλια τους και τα εκπαιδεύουν σε ειδικά κέντρα. Όσα ανταποκριθούν στις βλέψεις τους, τους αποφέρουν πολλαπλάσια, αλλά καταξιώνονται και τα ίδια. Τα υπόλοιπα αφήνονται στην τύχη τους.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι οι εξαιρετικά υψηλές “αποζημιώσεις” των ομάδων που συμμετέχουν στο Champions League που αντικατέστησε το πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών. Για να χρηματοδοτηθούν , όμως, έπρεπε να αυξηθούν τα έσοδα και ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό ήταν ο πολλαπλασιασμός των αγώνων και η συμμετοχή περισσότερων “πολύφερνων” ομάδων. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση έγινε με την αλλαγή της δομής της διοργάνωσης. Δεν μετείχαν πλέον σ’αυτήν μόνον οι πρωταθλήτριες των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά την κάθε χώρα εκπροσωπούσε ένας αριθμός ομάδων, ανάλογα με τη δυναμικότητά της. Μάλιστα, δεν έμπαιναν όλες μαζί στη μάχη, αλλά ορισμένες έπρεπε να περάσουν από μία επίπονη καλοκαιρινή δοκιμασία αποκλεισμών – προκρίσεων. Όσες προχωρούσαν και ανάλογα με τα αποτελέσματά τους μοιράζονταν ένα σημαντικό ποσό, κάπου το 80% από τα έσοδα της ευρωπαϊκής αρχής ποδοσφαίρου (η περίφημη U.E.F.A.) από διαφημίσεις, τηλεοπτικά δικαιώματα κ.ά. που τελευταία υπερβαίνει το 1 δισ. Ευρώ! Έτσι, ενώ μία ομάδα που “έμενε από λάστιχο” κατά την καλοκαιρινή δοκιμασία δεν έβγαζε καλά-καλά τα έξοδα των μετακινήσεών της, εκείνη που θα κατακτούσε το κύπελλο έβαζε στο ταμείο της τουλάχιστον 50 εκατομμύρια ευρώ! Στη μέση, κατά κανόνα αυτές που συμμετείχαν απευθείας στους “Ομίλους”, τσέπωναν κάπου 20 με 30 εκατομμύρια!
Με αυτόν τον τρόπο, όμως, όσες ομάδες τα κατάφερναν μία φορά, ξεκινούσαν με ένα σημαντικό οικονομικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, που τους επέτρεπε να “αγοράζουν” καλύτερη πραμάτεια στο μεταγραφικό παζάρι. Έτσι, σε κάθε χώρα και ανάλογα με τη δυναμικότητά της, δημιουργήθηκε ένα μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο που έβαζε στο χέρι τίτλους και προνομιούχες θέσεις. Οι εκπλήξεις σχεδόν εξέλιπαν! Χώρια, που το σύστημα εξουθενώνει όσες παρείσακτες ομάδες επιχειρούν να αμφισβητήσουν τα πρωτεία του κατεστημένου, γιατί η συμμετοχή στους θερινούς αγώνες τις αφήνει στο τέλος της ποδοσφαιρικής περιόδου χωρίς δυνάμεις, καθώς, ξεκινώντας με το χάντικαπ του ποιοτικά και αριθμητικά ασθενέστερου δυναμικού, δεν έχουν περιθώρια να ξεκουράσουν με εναλλαγές στη σύνθεση και να κρατήσουν φρέσκιες τις μονάδες τους. Παράπλευρη παρενέργεια αυτής της εντατικής προσπάθειας είναι το “κάψιμο” των ποδοσφαιριστών, ακόμα και των ομάδων με το πλουσιότερο “ρόστερ”, από τη συσσωρευμένη κούραση. Ιδιαίτερα οι διεθνείς, δηλαδή αυτοί που μετέχουν και σε αγώνες εθνικών ομάδων, αναγκάζονται να υπερβούν κατά πολύ τον αριθμό των σαράντα με σαράντα πέντε αγώνων τη χρονιά, που θεωρείται ανεκτός. Η επανάληψη αυτής της καταπόνησης για σειρά ετών εξαντλεί ταχύτερα το απόθεμα της ικμάδας τους με αποτέλεσμα η λάμψη τους να διαρκεί πολύ λιγότερο απ’ότι των μεγάλων ταλέντων του παρελθόντος. Βέβαια, για αυτή την κατάσταση φέρουν ευθύνη και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές: τα αστρονομικά ποσά των αμοιβών που ζητούν (ακόμα και σε καιρό κρίσης) πρέπει να φέρουν ανάλογα έσοδα!
Πρόσθετα, αυτό το ανυπέρβλητο οικονομικό πλεονέκτημα ορισμένων ομάδων αποθαρρύνει τους επενδυτές που θα ήθελαν, ενδεχομένως, να ενισχύσουν μία άλλη ομάδα, γιατί βλέπουν ότι εξαρχής δεν θα ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις τους αντιπάλους τους. Έτσι η διαφορά συντηρείται, αν δεν μεγαλώνει, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει! Πέντε με έξι ομάδες πρωταγωνιστούν πια στις μεγάλες χώρες, δύο με τρεις στις μικρότερες, μία σε κάποιες. Από τον κανόνα δεν ξεφεύγει η Ελλάδα. Μόνο που για τη διαμόρφωση της εδώ κατάστασης έπαιξε ρόλο και η ασυδοσία και ατιμωρησία της ντόπιας “παραγκούπολης”.
Παράλληλα, κυρίως το ποδόσφαιρο έπληξε και μία πρόσθετη εξέλιξη: το «στοίχημα», μία αρχικά βρετανική συνήθεια που σιγά-σιγά επεκτάθηκε σε όλη την υφήλιο. «Στοίχημα», χάρις στο οποίο ποντάρουν στη Σιγκαπούρη για αγώνες της ελληνικής τρίτης κατηγορίας! «Στοίχημα» για το τελικό αποτέλεσμα, «στοίχημα» για το αποτέλεσμα του πρώτου ημιχρόνου, «στοίχημα» για το πόσα τέρματα θα μπουν, για το ποια ομάδα θα σκοράρει πρώτη και πάει λέγοντας… «Στοίχημα» που αφενός μεν έφερε στο χώρο “κάθε καρυδιάς καρύδι” που έβλεπε το ποδόσφαιρο στην καλύτερη περίπτωση ως μέσο πλουτισμού και στη χειρότερη ως μέσο “ξεπλύματος μαύρου χρήματος”. «Στοίχημα» που άνοιξε “τον ασκό του Αιόλου” της χειραγώγησης αγώνων, όπως αποδείχθηκε σε πλείστες όσες χώρες, από τον εσμό των οποίων δεν μπορούσε όχι μόνο να λείψει, αλλά να φιγουράρει και σε περίοπτη θέση η Ελλάδα. Φυσικά, αρκετά κυκλώματα αποκαλύφθηκαν και ο πέλεκυς της αθλητικής δικαιοσύνης υπήρξε αμείλικτος, με τη θλιβερή εξαίρεση της χώρας της “φαιδράς πορτοκαλέας”, όπου, παρά τον πλούτο των στοιχείων, η “κάθαρση” κατέληξε σε φιάσκο! «Στοίχημα» που άλλαξε τη φύση του αθλήματος. Και μόνο το ότι, εξαιτίας του, καταργήθηκε ένας από τους βασικούς όρους ανεπηρέαστης έκβασης των αγώνων, η ταυτόχρονη διεξαγωγή των, αρκεί για να αποδείξει “του λόγου το αληθές”. Έτσι, αγωνιστικές σπάνε στα δύο, στα τρία ή και στα τέσσερα για να δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, το σύστημα (να παίζουν τα συνδρομητικά κανάλια της τηλεόρασης και να έχουν κοινό οι εκπομπές προγνωστικών και ενημέρωσης λεπτό προς λεπτό). Όμως, η γνώση του αποτελέσματος ενός αγώνος που έχει προηγηθεί αφαιρεί από την αγνότητα του αθλήματος, προσθέτει – ανάλογα – άγχος ή αυτοπεποίθηση και επιτρέπει τον εφησυχασμό ή την εγρήγορση, ανάλογα με την επιρροή που θα δείξουν τα κομπιουτεράκια των παραγόντων.

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Τό προσχέδιο τῆς ἔκθεσης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς γιά τό κόστος τῆς ἐργασίας καί τῆς ἀσφάλισης

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 157/Δεκέμβριος 2011)

Ὅλοι οἱ οἰκονομικοί παράγοντες πού διαμορφώνουν τό κόστος τῆς ἐργασίας ἐπιβάλλεται νά τεθοῦν ὑπό τόν μικροσκοπικό ἔλεγχο τῶν κοινωνικῶν ἑταίρων πρίν ἀπό τήν ὑπογραφή τῶν συλλογικῶν συμβάσεων, προειδοποιεῖ τό προσχέδιο τῆς ἔκθεσης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς γιά τά ἐργασιακά καί τά ἀσφαλιστικά μας ζητήματα. Χάριν συντομίας θά ἀναφέρεται ἀπό ἐδῶ καί κάτω μονολεκτικά: τό προσχέδιο.
Ἀναρτήθηκε πρόσφατα στό διαδίκτυο καί περιέχει ἕνα σαφές μήνυμα ὄχι μόνο πρός τήν ἐργοδοτική καί τήν συνδικαλιστική πλευρά, ἀλλά καί πρός τήν κυβέρνηση: Ὁ,τιδήποτε ἐπηρεάζει τό κόστος ἐργασίας, ἡμερομίσθια ἀνειδικεύτων, μισθοί ἐργατοτεχνιτῶν, γενικά οἱ ἀποδοχές ἐργασίας, τά διάφορα ἐπιδόματα καί τά ἄλλα «κεκτημένα» καθώς καί οἱ εἰσφορές τῆς κοινωνικῆς ἀσφάλισης πού ἐπιβαρύνουν τό μισθολογικό κόστος, πρέπει νά ἐπανεξετασθοῦν πολύ προσεκτικά.
Ἀπό τό προσχέδιο προκύπτει ἡ ἐπιθυμία τῶν Βρυξελλῶν νά προχωρήσει ἄμεσα ἡ κυβέρνηση στόν κοινωνικό διάλογο γιά τήν ἐπίτευξη μιᾶς «ἐθνικῆς τριμεροῦς συμφωνίας» γιά τήν τόνωση τῆς ἀπασχόλησης, τῆς ἀνταγωνιστικότητας καί τῆς ἀνάπτυξης στήν Ἑλλάδα. Πηγή τῶν σκέψεων του εἶναι, ὅτι βασική προϋπόθεση γιά τήν προσέλκυση τῶν πολυπόθητων ξένων ἐπενδύσεων εἶναι ἡ κοινωνική εἰρήνη. Αὐτή ὅμως δέν μπορεῖ παρά νά ὑποστεῖ σκληρή δοκιμασία ἀπό τήν αὐξανόμενη ἀνεργία. Τό προσχέδιο τήν ὑπολογίζει νά ἀνέλθει τό 16% πού ἔφθασε ἐφέτος (ἕνα ἱστορικά ὑψηλό ποσοστό ἀνεργίας, λέει) στό 17,5% τό 2012. (Πολλοί Ἕλληνες λέμε, μακάρι νά μείνει ὡς ἐκεῖ, διότι ἡ αὐξητική τάση της εἶναι τρομακτική.)
Οἱ προβλέψεις τῶν Βρυξελλῶν παίρνουν ἕνα αἰσιόδοξο χρῶμα, ὅταν ἀναφέρονται στήν ἀπασχόληση τῶν ἐτῶν 2014 καί 2015. Προβλέπουν μιά μικρή κάμψη τῆς ἀνεργίας. Στό 16,8% τό 2014, στό 16,5% τό 2015.
Ὅτι ἀνέβηκε ἐφέτος στόν βαθμό αὐτό ἡ ἀνεργία, τό ἀποδίδει τό προσχέδο στήν ἄρνηση τῶν ὑπεύθυνων τῆς ἐργασιακῆς πολιτικῆς νά προβοῦν σέ σοβαρές ἀλλαγές στίς συνθῆκες τῆς ἀγορᾶς της. Ὁ θεσμός τῆς ΕΓΣΕΕ (Ἐθνικῆς Γενικῆς Συλλογικῆς Σύμβασης Ἐργασίας) τίθεται φανερά στό στόχαστρο τοῦ προσχεδίου. Ἀσκεῖ αὐστηρή κριτική, ὑποστηρίζοντας ὅτι οἱ αὐξήσεις στούς κατώτατους μισθούς κατά 1,6 τόν περασμένο Ἰούλιο, ὅπως ὅριζε ἡ τριετής ΕΓΣΕΕ 2009-2011, εἶναι ὑπεύθυνη γιά τήν αὔξηση τῆς ἀνεργίας. Συγκεκριμένα τονίζει, ὅτι «ἡ αὔξηση αὐτή δέν συνάδει μέ τίς οἰκονομικές συνθῆκες καί τούς κινδύνους γιά περαιτέρω ἐπιδείνωση καί διόγκωση τῆς ἀνεργίας τῶν ἐργαζομένων χαμηλῶν προσόντων».
Εἴπαμε ἤδη ὅτι οἱ συντάκτες τοῦ προσχεδίου ἐλπίζουν ὅτι τό 2013 θά εἶναι ἔτος μεταβατικό, ἐκκίνηση μιᾶς δειλῆς πορείας γιά ἀνάκαμψη. Ἀλλά πῶς; Μέ τήν μείωση τοῦ κόστους ἐργασίας, (ἄρα καί τῶν ἀποδοχῶν) λόγω τῆς συνεχιζόμενης διεθνοῦς ὕφεσης καί τῶν πρωτοφανῶν δημοσίων παρεμβάσεων μέ στόχο τίς μισθολογικές δαπάνες.
Οἱ ἐφαρμογή τοῦ νέου μισθολογίου γιά τόν δημόσιο τομέα, τό ὁποῖο μέ τήν κατάργηση τῶν εἰδικῶν μισθολογίων καί τήν ἐνσωμάτωση στόν μισθό τῶν διαφόρων ἐπιδομάτων, προβλέπεται ὅτι θά μειώσει τίς ἀποδοχές τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων κατά 17% στά ἑπόμενα τρία χρόνια.
Τά συνταξιοδοτικά
Τό δεύτερο σκέλος τοῦ προσχεδίου ἐπικεντρώνει τό ἐνδιαφέρον του σέ ἕνα ἄλλο μεγάλο κοινωνικό θέμα πού ἀφορᾶ τό βιοτικό ἐπίπεδο τῶν συνταξιούχων τῆς χώρας: Τίς ἐπικουρικές συντάξεις. Προτείνει τήν ἀναμόρφωση τοῦ συστήματος τῶν ἐπικουρικῶν συντάξεων. Ἀναγνωρίζει, ὅτι στό χῶρο τοῦ συνταξιοδοτικοῦ συστήματος ἔχουν σημειωθεῖ θετικά βήματα τίς τελευταῖες δεκαετίες. Τονίζει τήν μείωση τῶν δαπανῶν πού προῆλθαν ἀπό τίς ἑνοποιήσεις τῶν διαφόρων ταμείων, τόν ἐξορθολογισμό τῶν ἰατροφαρμακευτικῶν δαπανῶν, τήν καταπολέμηση τῆς εἰσφοροδιαφυγῆς. Ὑπογραμμίζει ὅτι οἱ κυβερνήσεις πρέπει νά ὑλοποιήσουν τίς δεσμεύσεις τους ὅσον ἀφορᾶ τό κόστος τῶν ἀναπηρικῶν συντάξεων καί τόν βαρύ φάκελο τῶν ΒΑΕ (βαρέα καί ἀνθυγιεινά ἐπαγγέλματα). Οἱ ἀναπηρικές συντάξεις πρέπει νά περιορισθοῦν στό 10% τῶν συνταξιούχων, ἀντί τοῦ 14% στό ὁποῖο ἀντιστοιχεῖ σήμερα.
Μετά τίς ἀναπηρικές συντάξεις ἡ προσοχή τῶν κυβερνήσεων εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐπικεντρωθεῖ στό σύστημα τῶν ἐπικουρικῶν συντάξεων. Τά ἀποτελέσματα τῶν ἀναλογιστικῶν μελετῶν πού ἔχουν ἐκπονήσει διάφοροι ὀργανισμοί βρίσκοντα στήν διάθεση τῆς κυβέρνησης γιά νά προχωρήσει στήν ἀναγκαία μείωση τῶν ταμείων τῆς συμπληρωματικῆς ἀσφάλισης καί τόν περιορισμό τῶν ἐλλειμμάτων.
Οἱ συντάκτες τοῦ προσχεδίου «φωτογραφίζουν» τά «εὐγενῆ» ταμεῖα διαφόρων κλάδων, ὅπως τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος, καί προβάλλουν στίς διοικήσεις αὐτῶν τῶν ὀργανισμῶν, ὅτι εἶναι καιρός νά καταθέσουν νέες προτάσεις. Οἱ ὁποῖες νά ὁρίζουν ἕνα συνταξιοδοτικό καθεστώς πού νά μήν ξεφεύγει πολύ, ὅπως συμβαίνει σήμερα, ἀπό τά ἰσχύοντα στόν πρῶτο συνταξιοδοτικό φορέα τῆς χώρας, τό ΙΚΑ-ΤΕΑΜ.
Τό «διά ταῦτα» πρός τήν κυβέρνηση ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐπικουρική ἀσφάλιση εἶναι σαφές καί ξεκάθαρο: «νά ἐγγυηθεῖ τήν δημοσιονομική οὐδετερότητα τῶν συμπληρωματικῶν συνταξιοδοτικῶν συστημάτων μέσω μιᾶς αὐστηρῆς σύνδεσης εἰσφορῶν καί παροχῶν».
Ὡς πρός τίς ἐκκρεμότητες τοῦ ὑπουργείου γιά τήν κοινωνική ἀσφάλιση, ἀνησυχεῖ γιά τήν καθυστέρηση μιᾶς λίστας βαρέων καί ἀνθυγιεινῶν ἐπαγγελμάτων, καί τονίζει ὅτι τό νέο καθεστώς τῶν ΒΑΕ, τό ὁποῖο δέν θά καλύπτει στό μέλλον πάνω ἀπό τό 10% τῶν ἐργαζομένων, ἐπείγει νά πραγματοποιηθεῖ.
Ἡ ἀνάγνωση τοῦ προσχεδίου τῆς ἔκθεσης, πού δέν θά ἀργήσει ἀσφαλῶς νά γίνει ἡ ἴδια ἡ ἔκθεση, δέν εἶναι εὐχάριστη. Ἀλλά ἐκεῖ πού φθάσαμε, ὅλες οἱ γνωριμίες μέ τήν πραγματικότητα εἶναι θλιβερές.

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Πρέπει νά ἀλλάξουμε δρόμο

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 156/Οκτώβριος 2011)

Οἱ εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας καί τό Δ.Ν.Τ., τό ὁποῖο ρυμουλκοῦν κινήθηκαν πάνω σέ λανθασμένη βάση. Νά μᾶς δανείζουν γιά νά πάρουν πίσω αὐτά πού τούς χρωστᾶμε, ὥστε μέ τήν ἐξυγείανση τῆς οἰκονομικῆς θέσης μας νά μποροῦμε νά δανειστοῦμε ἀπό τίς ἀγορές μέ χαμηλούς τόκους, γιά νά πραγματοποιήσουμε νέες ἐπενδύσεις καί νά σταθοῦμε στά πόδια μας.
Ἡ κυβέρνησή μας ἄργησε νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό ¨ὑπάρχουν τά λεφτά¨, μέ τό ὁποῖο τό κόμμα της εἶχε κερδίσει τίς ἐκλογές. Καθυστέρησε νά διαπραγματευθεῖ μέ τήν Τρόϊκα καί δέχθηκε τελικά ὅσα τῆς ἀξίωναν, ἄσχετα μέ τό κατά πόσον ἦρθαν ὀρθά καί πραγματοποιήσιμα. Ἐνφανιζόταν στούς ξένους, ὅτι συμμορφώνεται σ’αὐτά πού τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ καί στούς Ἕλληνες ὅτι πασχίζει νά μήν τά ἐφαρμόσει.
Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά αὐξάνουν συνεχῶς οἱ δαπάνες τοῦ κράτους καί νά μειώνονται τά ἔσοδά του. Ἔτσι ἔχει καταλήξει ἡ κυβέρνηση νά βάζει διαρκῶς κανούργιους φόρους (στό σημεῖο καί ἀπό μέσα ἀπό τίς τάξεις τους νά ἀκούγεται πώς δέν ¨πάει ἄλλο¨ ) καί νά κινδυνεύει συγχρόνως νά κάνει στάση πληρωμῶν.
Εἶναι φανερό πώς ἡ ὑπόθεσή μας πρέπει νά ἀλλάξει πορεία. Τό νά διακόψουμε τήν σχέση μας μέ τήν Τρόϊκα, νά γυρίσουμε στήν δραχμή καί ἄλλα παρόμοια, θά μᾶς ἔφερνε σέ μιά φριχτή φτώχεια, σέ πλήρη ἀποδυνάμωση τῆς κρατικῆς μας ὀντότητας, σέ ἄγριες κοινωνικές ταραχές.
Χρειάζεται ἑπομένως μιά γενναία ἀναπροσαρμογή.
Τό νά ἀλλάζαμε τήν εὐρωπαϊκή πολιτική ἡγεσία δέν περνᾶ ἀπό τό χέρι μας. Τό νά ἀλλάξουμε τήν δική μας μποροῦμε.
Ὁ μοχλός γιά τήν ἀλλαγή εἶναι ἡ κοινή γνώμη. Αὐτή μπορεῖ νά δώσει στούς πολιτικούς νά καταλάβουν, ὅτι μέ τίς κοντόφθαλμες (μέ στόχο τίς ἑπόμενες ἐκλογές) ἐπιδιώξεις τους, ἡ χώρα δέν μπορεῖ νά ὀρθοποδήση. Καί ὅτι ἀπό τήν καταστροφή θά βγοῦν χαμένοι καί οἱ ἴδιοι. Ὥστε νά ἀναγκαστοῦν νά δώσουν τήν ἐξουσία σέ ἕνα πρόσωπο, ἔξω ἀπό τούς ἀνταγωνισμούς τους, καί νά τό στηρίξουν ἀνεπιφύλακτα στήν ἀποστολή του νά μᾶς βγάλει ἀπό τήν κρίση.
Μέ τήν πνοή τοῦ ἐνθουσιασμοῦ πού θά προκαλέσει στήν κοινή γνώμη ἡ ἀλλαγή, αὐτός θά μπορέσει νά σταματήσει τίς ἀπεργίες, τίς καταλήψεις καί ὅ,τι ἄλλο ἐμποδίζει τήν ἀνάπτυξη τῆς παραγωγῆς μας πού εἶναι τό κλειδί τῆς ἀνόρθωσής μας. Καί μέ τό κῦρος του θά μπορέσει νά ἐπαναδιαπραγματευθεῖ τήν σχέση μας μέ τήν Τρόϊκα σέ σωστή βάση.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Ἡ κρίσιμη κατάσταση ἀπαιτεῖ μιά ἀσυνήθιστη διαδικασία

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 156/Οκτωβρίου 2011)

Ἔχει ξαναγραφτεῖ σ’αὐτήν τήν Ἐφημερίδα, ἀλλά ἡ ἀλήθεια αὐτή εἶναι τόσο βασική, πού πρέπει νά ἐπαναλαμβάνεται μέχρι νά γίνει κοινό κτῆμα:
Μέ τίς συνηθισμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε. Τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε εἶναι τόσο μεγάλα καί πολυσχιδῆ, πού οἱ διαχειριστές τῆς ἐξουσίας μόνο σέ πρόχειρους, εὔθραστους καί προσωρινούς συμβιβασμούς μποροῦν νά συμφωνήσουν. Διαβάσαμε γιά ἕνα ὑπουργικό συμβούλιο, στό ὁποῖο ὁ πρωθυπουργός ἐπί ἐννέα ὧρες ἀγωνίστηκε νά φέρει σέ κοινό τόπο τίς ἀντίθετες ἀπόψεις τριῶν ὁμάδων ὑπουργῶν του. Μιά κυβέρνηση συνασπισμοῦ αὔριο, ὑπέρ τῆς ὁποίας ἔχει ἐκδηλωθεῖ ὁ κ. Πάγκαλος καί τήν ζητοῦν πολλοί βουλευτές καί δημοσιεύματα στόν τύπο, θά εἶναι ἀκόμη πιό δύσκολο νά φτιάχνει κοινή γραμμή.
Μιά κυβέρνηση τῆς Ν.Δ., ἄν γίνουν πρόωρες ἐκλογές καί τίς κερδίσει ἀποκτῶντας αὐτοτελῆ πλειοψηφία (πρᾶγμα πλέον ἤ ἀμφίβολο) θά ἔχει τίς ἴδιες δυσκολίες μέ τήν σημερινή. Γιατί σέ κανένα σοβαρό ζήτημα δέν ὑπάρχει μία μονοσήμαντη λύση. Σέ καθένα ἀπό αὐτά ἄλλοι θά βλέπουν τήν ἀνάγκη νά προτιμηθεῖ ἡ τάδε σκοπιμότητα καί ἄλλοι ἡ δείνα,
Πέραν αὐτῶν, ὑπάρχουν τά προσκόμματα πού φέρνουν οἱ βουλευτές, μεταφέροντας τίς ἀντιρρήσεις τῶν ψηφοφόρων τους καί ἡ ἀντίφαση τῆς συμμόρφωσης στίς ὑποδείξεις τῆς Τρόϊκας καί τῆς ἱκανοποίησης τῶν αἰτημάτων τῆς κοινῆς γνώμης.
Σ’αὐτήν τήν ζοφερή καί ἐκρηκτική κατάσταση πού ἔχουμε φθάσει, ἡ μόνη λύση πού μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπό τά ἀδιέξοδα εἶναι νά παραδώσουν οἱ βουλευτές ὅλη τήν ἐξουσία πού παρέχει τό Σύνταγμα στήν Βουλή καί τήν Κυβέρνηση, σέ ἕναν ἄνθρωπο. Γιά νά μᾶς κυβερνήσει μέ σιδηρά πυγμή μέχρι νά βγοῦμε ἀπό τόν σπειροειδῆ καθοδικό φαῦλο στόν ὁποῖον ἔχουμε ἐμπλακεῖ.
Ξαναθυμίζω τό πρότυπο τοῦ Αἰσυμνήτη, πού οἱ ἀρχαῖοι μας, ὅταν οἱ διαφωνίες τῶν πολιτικῶν μερίδων ἔθεταν σέ κίνδυνο τήν συνοχή τῆς πόλης, ψήφιζαν γιά νά ἐπαναφέρει μέ τά μέτρα πού θά ἔπαιρνε κατά τήν κρίση του, τήν συναίνεση πού εἶναι ἀπαραίτητη στόν δημοκρατικό βίο.
Αἰσυμνήτης ὑπῆρξε ὁ Πιττακός ὁ Μυτιληναῖος, ἕνας ἀπό τούς ἑπτά σοφούς. Στήν οὐσία καί ὁ Σόλων, ἄν καί δέν ἀποδυναμώθηκε τυπικά αὐτή ἡ ὀνομασία, ὁ ὁποῖος ὅταν κατέθεσε τήν ἐξουσία του εἶχε ἐφοδιάσει τήν Ἀθήνα μέ ἕνα δημοκρατικό σύνταγμα.
Ἡ ἀναφορά μου στόν Αἰσυμνήτη καί στόν δικτάτορα τῆς Ρώμης τῶν δημοκρατικῶν χρόνων, ἡ ὁποία μετέφερε ἀπό τήν Ἑλλάδα αὐτόν τόν θεσμό, ξεσήκωσε φωνές, ὅτι ὑποστηρίζει τήν διάσωση τῆς χώρας μέσω ἑνός δικτατορικοῦ καθεστῶτος, ἔστω κάι προσωρινοῦ χαρακτήρα – τό ὁποῖο ὑπάρχει κίνδυνος νά μονιμοποιηθεῖ.
Ἀλλά ἀκριβῶς ἡ πρότασή μου νά ἐπιλέξει ἡ Βουλή ἕναν Αἰσυμνήτη ὡς πρωθυπουργό, τόν ὁποῖο νά στηρίζει καθ’ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἀποστολῆς του, συνεχίζοντας φυσικά τήν ὕπαρξή της, ἀποκλείει τήν ἐκτροπή του σέ δικτάτορα τοῦ τύπου τῶν δικτατόρων τῆς παρακμῆς τῆς ρωμαϊκῆς δημοκρατίας, οἱ ὁποῖοι σοφίσθηκαν τόν καταξιωμένο τίτλο.
Γιατί νά συμφωνήσουν
Στήν ἰδέα γιά τόν Αἰσυμνήτη ἔχω ἀκούσει πολλές φορές νά ἀντιπροβάλλεται τό ἐρώτημα «Γιατί νά δεχθοῦν οἱ βουλευτές ἔστω καί πρόσκαιρα νά στερηθοῦν τίς γλύκες τῆς ἐξουσίας, τίς μπάζες τους ; κλπ κλπ»
Ἡ ἀπάντηση εἶναι «Γιατί καί οἱ βουλευτές εἶναι ἄνθρωποι». Πρῶτον, ἀνάμεσα σ’αὐτούς ὑπάρχουν – κανείς δέν μπορεῖ νά τό ἀρνηθεῖ - εὔορκοι καί ἔντιμοι δημόσιοι λειτουργοί. Δεύτερον, ὑπάρχει τό φυσικό ἔνστικτο τοῦ πατριωτισμοῦ. Αὐτό ἦταν πού ἔκανε κοτζαμπάσηδες ἀρχιερεῖς καί φαναριῶτες, πού ἦταν καλά βολεμένοι μέ τό καθεστώς τοῦ σουλτάνου, ὅταν ξέσπασε ἡ Ἐπανάσταση νά ἁδράξουν τή σημαία της. (Ὅτι οἱ σημερινοί εἴμαστε ἀλλοιώτικοι ἀπό τούς παλιούς, παραγνωρίζει τά συστατικά τῆς ἀνθρώπινης φύσης). Τρίτον, ὁ κίνδυνος εἶναι ἄμεσος καί μεγάλος γιά ὅλους.
Ὅσες μπάζες καί ἄν ἔχουν διοχετευθεῖ στό ἐξωτερικό καί ὅσες ἐναλλακτικές σταδιοδρομίες καί ἄν προσβλέπονται στήν μετανάστευση, ἄν ἡ Ἑλλάδα καταρρεύσει, ὅ,τι διαθέτει ὁ καθένας μας σ’αὐτόν τόν τόπο, θά τεθεῖ στήν διάθεση μιᾶς ξένης κυριαρχίας. Ὅσοι θά παραμείνουν ἐδῶ, θά γίνουν ραγιάδες.
Μιλᾶμε γιά ἕναν ὑποστασιακό κίνδυνο, ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ τό πλῆρες ξεπέρασμα τῶν ἀδυναμιῶν μας.
Ἡ διεθνής θέση τῆς χώρας μας
Ὁ κόσμος μετά τήν νίκη τῆς Ἀμερικής ἐπί τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ἔγινε πολύ ἀσταθής. Ἡ Ρωσία ἔγινε κομμάτια. Ἡ Γιουγκοσλαυϊα διαλύθηκε. Ἡ Σλοβακία πῆρε διαζύγιο ἀπό τήν Τσεχία. Ἡ ἑνότητα τοῦ Βελγίου συρρικνώθηκε. Τό Σουδάν διασπάστηκε. Στίς διάφορες ἀραβικές χῶρες ἔχουν ξεσπάσει ἐμφύλιοι πόλεμοι. Πολλές κυβερνήσεις στήν νοτιοανατολική Ἀσία δέν ἐλέγχουν τούς στρατούς τους. Οἱ εὐκαιρίες ξένων ἐπεμβάσεων ἀφθονοῦν.
Ἐμεῖς ἀντιμετωπίζουμε μέ τήν Τουρκία μιάν ἀπειλή πού μπορεῖ νά σημάνει τό τέλος τοῦ ἑλληνισμοῦ. Πέρα ἀπό τίς βλέψεις της στήν Θράκη, τό Αἰγαῖοι καί τήν Κύπρο καλλιεργεῖ τίς ἐπεκτατικές διαθέσεις τῆς Ἀλβανίας καί τῶν Σκοπίων. Ὁ νεο-οθωμανισμός εἶναι μιά ἰδεολογία ὁμογενοποίησης τοῦ χώρου πού τήν περιβάλλει.
Ποιά εἶναι τά δικά μας στηρίγματα στήν ἀπειλή; Τό ΝΑΤΟ ἔχει δηλώσει ἐπίσημα, ὅτι δέν θά εἶναι στό πλευρό μας σέ τουρκική ἐπίθεση. Ἡ Ἀμερική, ἰδιαίτερα, ρυθμίζει τήν στάση της ἀνάλογα μέ τά συμφέροντά της πού ἐξυπηρετεῖ κατά φορά ἡ Τουρκία. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση εἶναι μέν ἀντίθετη στήν τουρκική ἔνταξη, ἀλλά ἡ πρακτική ἀλληλεγγύη της μέ μᾶς εἶναι περιορισμένη.
Μέ τήν οἰκονομική κρίση καί τήν συνακόλουθη κοινωνική ἀναταραχή, πού μᾶς μαστίζουν, ἡ δύναμη ἀντίστασης μας στήν τουρκική ἀπειλή εἶναι μειωμένη.
Καί αὐτό εἶναι ἄλλος ἕνας λόγος, καίριος, νά χρειάζεται νά ξεφύγουμε ἀπό τά στεῖρα παιγνίδια μεταξύ τῶν κομμάτων καί νά περάσει ἡ ἐξουσία σέ ἱκανά καί ἀποτελεσματικά χέρια.
Μιά πολύτιμη πρόταση
Στό ¨Βῆμα¨ τῆς 18ης Σεπτεμβρίου τό κύριο ἄρθρο μέ τίτλο ¨Στήν ἐντατική ἤ στό νεκροτομεῖο - Ἀνοιχτή ἐπιστολή πρός τούς κ.κ. Γιῶργο Παπανδρέου, Ἀντώνη Σαμαρᾶ¨ ἔκανε μιά σημαδιακή ὑπόδειξη γιά τήν πορεία πού πρέπει νά ἀκολουθήσει ἡ χώρα.
Μετά μιάν ἐπισκόπηση τοῦ πῶς ἔφεραν τά δύο μεγάλα κόμματα τήν Ἑλλάδα στόν διεθνῆ διασυρμό καί τήν οὐσιαστική πτώχευση, ἔλεγε ὁ κ. Σταῦρος Ψυχάρης στούς ἀρχηγούς τους, ἐν ὄψει τῆς διάσκεψης πού θά γινόταν τήν ἑπομένη στίς Βρυξέλλες, ὅτι ὀφείλουν νά πᾶνε μαζί σ’αὐτήν καί νά δώσουν ἀπό κοινοῦ τήν τελική μάχη: «Καί ἄν χρειάζεται, παραμερῖστε καί ἀναθέσετε μέ κοινή ἀπόφαση σας τήν ἐκπροσώπηση τῆς χώρας σέ τεχνοκράτη πού ΔΕΝ πολιτεύεται, καί ΔΕΝ θά πολιτευθεῖ.»
Ἡ ὑπόδειξη ἦταν ὑπό τήν αἵρεση ¨ἄν χρειάζεται¨ καί ἀφοροῦσε τήν ἐπαναπροώθηση σέ συγκεκριμένη διάσκεψη. Ἐάν ὅμως ἡ ἀνάθεση τῆς ἐκπροσώπησης τῆς χώρας δινόταν σέ ἕνα πρόσωπο ἐκτός πολιτικῆς, ἑπόμενο θά ἦταν νά δοθεῖ στό ἴδιο ἡ ἐπίβλεψη τῆς ἐφαρμογῆς τῶν συμφωνηθέντων μέ τήν Τρόϊκα καί ἡ συναφής διακυβέρνηση τῆς χώρας κατά τήν διάρκεια τῆς κρίσης.
Τά δύο ΔΕΝ πού ἔγραψε ὁ κ. Ψυχάρης μέ κεφαλαῖα γιά τόν τεχνοκράτης παραπέμπουν κατ’εὐθείαν στόν Αἰσυμνήτη, ὅπως τόν περιέγραψε αὐτή ἡ Ἐφημερίδα. Ἐκπρόσωπο ἐκτός τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ χώρας καί τοῦ ὁποίου ἡ ἐπιτυχία δέν θά ἐμβάλλει σέ φόβο τούς πολιτικούς, ὅτι θά ἀποκτήσουν ἕναν ἀκαταγώνιστο ἀντίζηλο.
Ἐν ὄψει τῆς ἐπιρροῆς πού ἀσκεῖ στά πολιτικά τό ¨Βῆμα¨ περίμενα μέ ἀγωνία τά ἑπόμενα ἄρθρα του. Ὅτι θά προωθήσει τήν σκέψη πού πρόβαλε. Δυστυχῶς, τίς δύο Κυριακές πού ἀκολούθησαν ὁ κ. Ψυχάρης ἀσχολήθηκε μέ ἄλλα, νά προετοιμάσει καλά προγράμματα στά κόμματα, τήν ¨ἀνεργία¨ τῶν ὑπουργῶν κλπ. κλπ.
Ὅλα σώζονται ἀκόμη - Τό ζήτημα δέν ἔχει κλείσει.
Ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι ἀσφυκτιοῦν μέ τήν κατάσταση. Μέ τά λαϊκά εἰσοδήματατα πού συρρικνώνονται. Μέ τήν ἐπικέντρωση τῆς Τρόϊκας στό πῶς θά πάρει πίσω τά λεφτά πού τῆς χρωστοῦμε καί τήν παραγνώριση ἐκ μέρους της τῆς ἀνάγκης γιά οἰκονομική ἀνάπτυξη. Μέ τά ἀλλοπρόσαλλα μέτρα τῆς κυβέρνησης. Μέ τήν ἀνομία πού ἐξαπλώνεται.
Ἡ λέξη ¨δικτατορία¨ ἀπό καταραμένη κυκλοφορεῖ εὐρύτατα πλέον ὡς ἐλπίδα ἀπολύτρωσης.
Προσοχή ὅμως: Ἡ δικτατορία ἐκ μέρους ἑνός πού θά διαθέτει ὡς κυριώτερο ἐφόδιο τήν δύναμη τῶν ὅπλων γιά τήν ἐπιβολή της, θά εἶναι καταστροφική. Θά μᾶς ὁδηγήσει σέ ἄλλου εἴδους καί μεγαλύτερες περιπέτειες. Σέ συγκρούσεις μέ τίς ὁμάδες τῶν θιγομένων, σέ κλώτσημα ἀπό τήν Τρόϊκα, πού πολλοί πίσω της ζητοῦν νά πεῖ ¨ὅτι χάσαμε, χάσαμε¨ καί νά σταματήσει νά μᾶς δίνει.
Χρειαζόμαστε τόν Αἰσυμνήτη, μέ τά προσόντα πού ἔχουν περιγράψει αὐτές οἱ στῆλες, πού νά ἔχει τήν στήριξη τῆς Βουλῆς καί τήν ¨ἔξωθεν καλή μαρτυρία¨ στήν κοινή γνώμη.
Ὅλα σώζονται ἀκόμη, ἀρκεῖ ἡ κοινή γνώμη νά πείσει τήν Βουλή γιά τήν αἰσυμνητεία προτοῦ νά ἐπέλθει ἡ καταστροφή.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Νέο Δ.Σ. του Κ.Σ.Μ.


Κατά την Γενική Συνέλευση των μελών του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών της 12ης Δεκεμβρίου 2011 επανεξελέγη το απερχόμενο Διοικητικό Συμβούλιο, δηλαδή οι:
Πρόεδρος: Λέανδρος Σλάβης
Αντιπρόεδρος: Γιάννης Ζαχαρίου
Γενικός Γραμματέας: Γιάννης Καούνης
Ταμίας: Χαρίκλεια Μαυρομμάτη
Υπεύθυνος Συγκεντρώσεων: Λουκάς Θεοχαρόπουλος
Υπεύθυνος Τύπου: Λουκάς Θεοχαρόπουλος
Υπεύθυνος Εφημερίδας: Αντώνης Δροσόπουλος