Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Σχόλια από το τεύχος 151 του Δεκεμβρίου 2010 της "Εφημερίδας του ΚΣΜ"

(click)

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: "Προς ... απόκεντρα λακτίζειν" (τα προβ-λύματα του κέντρου της Αθήνας)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 150/Οκτώβριος 2010)

Ως “ζήτημα έκτακτης ανάγκης” παρουσίασε σε πρόσφατο άτυπο υπουργικό συμβούλιο την υποβάθμιση του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας πρωτοκλασάτος υπουργός της κυβέρνησης. Και, ως ένα σημείο, δεν έχει άδικο. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οι επαγγελματίες των κλάδων του εμπορίου και του τουρισμού διαμαρτύρονται εδώ και χρόνια για τον κατήφορο, ενώ όσοι από τους παραδοσιακούς κατοίκους της περιοχής είχαν απομείνει μετά από τα τόσα κύματα εξόδου ακολουθούν και αυτοί ασμένως τη δοκιμασμένη συνταγή του “όπου φύγει-φύγει”!
Ο υπουργός δεν δίστασε να συνδέσει τον κατήφορο των συνοικιών του κέντρου με το μεταναστευτικό. Παρά το ότι θα ήταν εύκολο να τον μεμφθεί κανείς ότι με τα λόγια του “ρίχνει νερό στο μύλο” της ρατσιστικής ακροδεξιάς, η διαπίστωσή του δεν είναι ανερμάτιστη. Το αποδεικνύει περίτρανα, άλλωστε, το γεγονός ότι σε μία από τις πιο πρόσφατες συρράξεις σε μία άλλη περιοχή με ανάλογα προβλήματα, στην “πυριτιδαποθήκη” του Αγίου Παντελεήμονα, είχαν συμμαχήσει οι ελάχιστοι πια έλληνες κάτοικοι της συνοικίας με τους πάλαι ποτέ “αποδιοπομπαίους τράγους” των, τους καλοστεκούμενους πλέον αλβανούς γείτονές τους, που άρχισαν να ενσωματώνονται στην ντόπια κοινωνία. Η μαζική συρροή μεταναστών, ιδιαίτερα με ασύμβατη και εσωστρεφή κουλτούρα που δεν τους αφήνει περιθώρια ομαλής ένταξης, αν δεν την αποτρέπει παντελώς, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Και, δυστυχώς, τα μέτρα που θα αποσοβούσαν έκρυθμες καταστάσεις και ρατσιστικούς παροξυσμούς, έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί “χθες”! Σήμερα, αρχίζει να είναι πια αργά. Και, από αυτή την άποψη, οι αρμόδιοι του κράτους και του δήμου έχουν αποτύχει. Το κέντρο της πόλης έχει ήδη μετατραπεί, κατά την προσφιλή έκφραση του συρμού, σε “γκέττο ανομίας”, στο οποίο βρήκαν την ευκαιρία να εισβάλουν το οργανωμένο έγκλημα, η επαιτεία, η πορνεία και το εμπόριο ναρκωτικών.
Τα μέσα ενημέρωσης, από την πλευρά τους, παίζουν το δικό τους άθλιο παιχνίδι “ρίχνοντας λάδι στη φωτιά”. Υπερθεματίζουν και, κατά την πάγια τακτική τους, υπερβάλλουν! Αλλά, πότε προς τη μια και πότε προς την άλλη κατεύθυνση. Έτσι, ανάλογα με τη συγκυρία, είτε διεκτραγωδούν με τα μελανότερα χρώματα τα κατάντια της περιοχής (και της κάθε περιοχής), είτε σιγοντάρουν τις εκδηλώσεις συμπαράστασης και προστασίας των μεταναστών.
Αλλά, αυτά ήταν γνωστά και συνιστούν ένα χρονικά χθεσινό πρόβλημα. Το σημερινό πρόβλημα είναι η πρόθεση του υπουργού να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Γιατί τίποτε δεν αποκλείει ότι το εγχείρημά του δεν θα έχει την ίδια τύχη, την παταγώδη αποτυχία δηλαδή, με αποσπασματικές ή σπασμωδικές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση στο παρελθόν. Κινήσεις των οποίων το αποτέλεσμα δεν ήταν η αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά η χωροταξική μετατόπισή του. Το αποδεικνύει περίτρανα η μετατροπή του πεζόδρομου της Οδού Τοσίτσα, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο(!), σε άντρο εμπορίας και χρήσης ναρκωτικών μετά από μια επιχείρηση “σκούπα” στην Ομόνοια και η ξεδιάντροπη ανοχή των αρχών!
Δύο είναι οι κύριες ενστάσεις (ή, έστω, επιφυλάξεις) στην πρόθεση του υπουργού. Η πρώτη πηγάζει από το γεγονός ότι το ιστορικό κέντρο δεν είναι η μοναδική περιοχή της Αθήνας που αντιμετωπίζει παρεμφερή προβλήματα. Οπότε γεννάται το ερώτημα: «γιατί το ενδιαφέρον μόνο το ιστορικό κέντρο;»
Η δεύτερη οφείλεται στην εντύπωση που έχει δημιουργηθεί ότι ο στόχος δεν είναι να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του, αλλά να καταχωνιαστεί στην αθέατη πλευρά της πόλης. Και οι δύο, ωστόσο, δεν αποτελούν παρά τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της συνειδητής διαίρεσης της πρωτεύουσας σε συνοικίες πατρικίων και πληβείων και της συνακόλουθης προστασίας ή μη αυτών από τις συνθήκες που οδηγούν σε παρακμιακή πορεία.
Τις ενστάσεις τις υποδαυλίζει η αναφορά από πολλούς αρμόδιους σε “απομάκρυνση από το κέντρο” των κατ’αυτούς αιτιών της παρακμής του ή σε “εκκαθάριση του κέντρου” από αυτές. Όμως, και οι δυο στην ουσία δηλώνουν ανοχή αυτών των “οχληρών” καταστάσεων, με την προϋπόθεση μετατόπισής των σε περιοχές που δεν εντάσσονται στις προτεραιότητες του ενδιαφέροντος των αρχών και των (δήθεν) ευαίσθητων περί το αστικό περιβάλλον ομάδων. Ωστόσο, αν μία δραστηριότητα είναι ενοχλητική για κάποιους περίοικους και, ως εκ τούτου, εξοβελιστέα από τη γειτονιά τους, είναι ενοχλητική για κάθε περίοικο και εξοβελιστέα από κάθε γειτονιά. Είναι εγκληματικά αντικοινωνική η οργουελλιανή άποψη ότι ορισμένες περιοχές (και οι κάτοικοί τους) είναι “πιο ίσες” από τις υπόλοιπες και, συνεπώς, έχουν δικαίωμα να μην επιβαρύνονται ούτε κατ’ελάχιστον με μέρος ακόμα και των αναπόφευκτων οχληρών λειτουργιών, δραστηριοτήτων και καταστάσεων της πόλης, άρρητη πεποίθηση δημοτικών αρχών προνομιούχων προαστίων (που την εφαρμόζουν σε κάθε ευκαιρία), στην οποία προσφέρουν θεωρητικό άλλοθι ιδεοληπτικές εμμονές ομάδων της αριστεράς. Είναι, ίσως, κουραστική η επανάληψη αυτής της διαπίστωσης, αλλά, δυστυχώς, οι αφορμές για υπόμνησή της έρχονται στην επικαιρότητα η μία μετά την άλλη. Και από αυτή τη σκοπιά δεν είναι διόλου αδικαιολόγητος ο φόβος ότι ο τρόπος αντιμετώπισης της παρακμής του κέντρου δεν θα είναι “μία από τα ίδια”, δηλαδή εκτόπιση των οχλήσεων στις γνωστές κοινωνικές χωματερές της πρωτεύουσας.
Άλλωστε, δεν είχαν περάσει πολλές μέρες από την ευαισθητοποίηση του υπουργού, όταν διάφορα δημοσιεύματα έφερναν στην επιφάνεια το δράμα αυτών των περιοχών. «Οι κάτοικοι της Πατησίων ζητούν βοήθεια» είχε ως τίτλο ένα από αυτά, που ανέφερε, ως ενημέρωση για τους νεότερους, ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια η περιοχή γύρω από την Οδό Τοσίτσα «ήταν κάτι σαν το “Κολωνάκι”, όπως νοείται σήμερα», ενώ «η πλατεία Αμερικής ήταν μία από τις πιο “μπουρζουά” περιοχές της Αθήνας». Περασμένα μεγαλεία, τα οποία, όμως, οι αρμόδιοι δεν πρέπει να τα διηγούνται χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα (όπως κάνουν άμα βρεθούν στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν την ενοχλητική πραγματικότητα), αλλά να τα θέσουν ως μεσο-μακροπρόθεσμους στόχους μιας ανάστροφης πορείας. Αλλού, η περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα αναφερόταν ως «περιοχή μιας ανερχόμενης αστικής τάξης», ενώ για τη γειτονική της περιοχή της Πλατείας Βικτωρίας τονιζόταν ο καθαρά «παραδοσιακός μεσοαστικός της χαρακτήρας».
Σήμερα, όλες αυτές οι περιοχές, καθώς και ένα πλήθος άλλες που δεν έχουν κατορθώσει να κινήσουν το ενδιαφέρον κάποιου δημοσιογράφου, έχουν μετατραπεί (ή βρίσκονται στο στάδια της μετατροπής των) σε γκέττο! Δεν θα ήταν αβάσιμο να υποστηριχθεί ότι η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη. Ήταν προορισμένες να αποτελούν τις “χωματερές” της πρωτεύουσας, γιαυτό και όλοι οι αρμόδιοι τις αποκλείανε (και εξακολουθούν να τις αποκλείουν) μόνιμα από τους επίσημους χάρτες της πρωτεύουσας που μοιράζονται στους κάθε είδους ξένους επισκέπτες της, μεθόδευση που θα πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία! Η κατά καιρούς ακμή μερικών από αυτές συνιστούσε ενοχλητική εκτροπή και γιαυτό δεν αποτέλεσε παρά πρόσκαιρη παρένθεση!
Δυστυχώς δε, δεν διαθέτει τα εχέγγυα ότι μπορεί να κάνει κάτι η σημερινή κυβέρνηση, παρά τη σοσιαλιστική ετικέτα της. Και τούτου γιατί, ακόμα και αν γίνει δεκτό ότι οι μετέπειτα εξελίξεις (η καθοδική πορεία παλιών καλών συνοικιών και η μετατροπή τους σε γκέττο) είχαν δρομολογηθεί προτού αναλάβει ως κόμμα τη διακυβέρνηση της χώρας, όχι μόνο δεν έκανε κάτι για να τις ανακόψει, αλλά τις ενίσχυσε με τις τότε πολιτικές της επιλογές.
Παρενθετικά, θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτή η επιλεκτική πολιτική υπέρ ορισμένων περιοχών δεν έχει μόνο κοινωνική, αλλά και οικονομική διάσταση για τους κατοίκους της πόλης. Γιατί εξαιτίας της κάποιοι έχουν βγει κερδισμένοι και κάποιοι χαμένοι ως επακόλουθο ενεργειών ή παραλείψεων, στις οποίες ήταν αμέτοχοι! Αρκεί να συγκρίνει κανείς τη σημερινή αξία δύο ακινήτων, π.χ. το ένα στο πάλαι ποτέ Βατραχονήσι ή στην περιοχή που τότε προσδιοριζόταν γενικώς και αορίστως “πίσω από το Χίλτον” και το άλλο στην Πλατεία Βικτωρίας ή την Φωκίωνος Νέγρη, με την ίδια τιμή αγοράς τις δεκαετίες του 1950 και του 1960! Θα διαπιστώσει δε, χωρίς δυσκολία, ότι η σχέση των αξιών για ισοδύναμα ακίνητα των περιοχών που αναφέρθηκαν ως παράδειγμα ήταν τότε αντιστρόφως ανάλογη της σημερινής.
Και ενώ η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, κάποιοι οραματίζονται αναστροφή της παρακμιακής πορείας με επιστροφή στις κατοικίες του κέντρου (ίσως δε και των υπόλοιπων “γκέττο”) της πρωτεύουσας. Το μόνο που θα μπορούσε να τους πει κανείς είναι: «κούνια που σας κούναγε»! Δεν πρόκειται να υπάρξει αναστροφή αν δεν προηγηθεί κάποια ριζική κάθαρση. Αν, δηλαδή, οι υποψήφιοι για “παλιννόστηση” δεν πεισθούν ότι θα βρεθούν σε ένα περιβάλλον σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με αυτό που τους εξώθησε σε ενδο-αστική μετανάστευση και με προοπτικές περαιτέρω βελτίωσης. Εφαρμογή προτάσεων, όπως η μείωση των δημοτικών τελών, η επιδότηση της αγοράς πρώτης κατοικίας ή η επιδότηση του κόστους βελτίωσης της υφιστάμενης κατοικίας, δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανένα. Εκτός, ίσως, από εκείνους που θα βρουν την ευκαιρία για μια ακόμα εξαπάτηση των αρχών, με μια πρώτη – μάλλον εικονική – μετακόμιση για είσπραξη των επιδοτήσεων και, στη συνέχεια, εγκατάλειψη της προσοδοφόρας εστίας! Μ’άλλα λόγια θα συντελέσουν στην επώαση ενός νέου σκανδάλου διασπάθισης δημοσίου χρήματος.
Για να αντιστραφεί, όμως, η τάση εγκατάλειψης του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας (αλλά και της συμπρωτεύουσας μιας και αντιμετωπίζονται παρόμοια προβλήματα και εκεί), καθώς και των υπόλοιπων συνοικιών που έχουν μετατραπεί σε χαβούζες κοινωνικής δυσοσμίας, δεν αρκούν μόνο κάποιες οικονομικές διευκολύνσεις. Απαιτούνται και μέτρα αναβάθμισης του περιβάλλοντος. Αναβάθμισης σύμφωνης με τις ανάγκες των κατοίκων, των οποίων επιδιώκεται η προσέλκυση, και όχι σύμφωνης με τις έμμονες ιδέες των “ταλιμπάν” της “περι-οικολογίας” (ήγουν των οικολογικών ευαισθησιών των κατ’επάγγελμα οικολόγων που προβάλλονται ως ευαισθησίες των περιοίκων)! Για να γίνει δε κατανοητή αυτή η ανάγκη ένα παράδειγμα αρκεί. Οι περισσότεροι τέως κάτοικοι των συνοικιών που υποβαθμίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες διαθέτουν ένα ή και δύο αυτοκίνητα ανά οικογένεια. Δεν πρόκειται ποτέ να πεισθούν να επιστρέψουν στις προγονικές γειτονιές, όσο το πάνω χέρι το έχουν όσοι μάχονται όχι απλά την καταχρηστική χρήση του αυτοκινήτου, αλλά αυτή την ίδια την κατοχή του. Αμελέτητες και αποσπασματικές πεζοδρομήσεις, ματαιώσεις κατασκευής χώρων στάθμευσης, δυσχέρανση της κυκλοφορίας κ.ά. παρεμφερή μέτρα θα έχουν με μαθηματική ακρίβεια το αντίθετο αποτέλεσμα (δηλαδή νέο κύμα φυγής)!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Τα μετά την 28η Οκτωβρίου

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 150/Οκτώβριος 2010)
(click)



Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: «Με επίγνωση της σκληρής πραγματικότητας»

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 149/Αύγουστος 2010)

(click)



Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Η ώρα των βουλευτών...

(click)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 150/Οκτώβριος 2010) 

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Ιστορίες καθημερινής… βδέλλας (τουτέστιν γραφειοκρατίας του ελληνικού δημοσίου)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/Τεύχος 136/Ιούνιος 2008)

Τη βδέλλα το θύμα της την παίρνει είδηση άμα έχει ήδη κολλήσει πάνω του. Ωσότου δε απαλλαγεί από αυτήν θα του έχει ρουφήξει αρκετό αίμα. Αλλά, ακόμα και τότε, δεν μπορεί να είναι βέβαιο ότι γλύτωσε γιατί δεν αποκλείεται, ενόσω αυτό είναι απασχολημένο με την αποκόλληση της πρώτης βδέλλας, μια δεύτερη να έχει προλάβει να κολλήσει σε κάποιο άλλο σημείο του σώματός του. Και φτου κι απ’την αρχή!
Κάπως έτσι κινδυνεύει να μπλέξει ο οποιοσδήποτε πολίτης, ο οποίος αναγκάζεται να έχει κάποια δοσοληψία με το ελληνικό δημόσιο. Ώσπου να πει: "Ουφ, τελείωσα μ’αυτό!", βρίσκεται πάλι στην αρχή μιας νέας περιπέτειας. Λες και παίζει «φιδάκι», στο τέρμα του οποίου ένας βόας ανακόντα τον καταπίνει και τον εκβάλει ξανά στο τετραγωνάκι με το νούμερο «1»! Και δεν ξέρει αν θα πρέπει να κλαίει ή να γελάει με την περίπτωσή του, γιατί, αν την πάρει στα σοβαρά, κινδυνεύει να συνθλιβεί από τους μηχανισμούς του καφκαϊκού πύργου, όπου είχε την αποκοτιά να μπει. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, η περιπέτειά του στο τέλος (αν υπάρξει τέλος) θα του έχει απομυζήσει ένα μεγάλο μέρος της ικμάδας του και δεν θα του αφήσει ίχνος κουράγιου να αποτολμήσει πάλι κάτι παρόμοιο. Και θα έχουν πάει στράφι οι παραπανίσιες ώρες που δούλεψε σε σχέση με τον ευρωπαίο ομόλογό του (όπως τον παραμυθιάζει κατά καιρούς ο τύπος με στατιστικά στοιχεία που δεν λένε πάντα την αλήθεια).
Πάρτε για παράδειγμα έναν άμοιρο συμπολίτη σας, που η μοίρα του έλαχε να μπλεχτεί με το στήσιμο μιας κατασκευής βαθειά μέσα στη γη. Ενός γκαράζ, ας πούμε, από αυτά που προσπαθούν, παρά την προκλητικά παντελή αδιαφορία της Τροχαίας και της Δημοτικής Αστυνομίας, να μαζέψουν τα αυτοκίνητα που σταθμεύουν παράνομα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ότι θα πρέπει να έχει στη διάθεσή του μία γεννήτρια – ηλεκτροπαραγωγό ζεύγος το λένε οι ειδικοί – για να αντιμετωπίσει μία διακοπή ρεύματος. Δεν είναι μικρό πράμα να βρεθεί σε απόλυτο σκοτάδι ο οδηγός που έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του σε κάποιο τέταρτο ή πέμπτο υπόγειο. Ή να κλειστεί κάποιος πελάτης του στο ασανσέρ. Ή να μην λειτουργούν οι αντλίες ενώ έξω «ρίχνει καρεκλοπόδαρα». Και ένα «μπλακ-άουτ» δεν είναι ούτε απίθανο, ούτε σπάνιο σ’αυτή τη χώρα. Γιατί, για να προκληθεί, δεν χρειάζεται, όπως αλλού, κάποιο απρόβλεπτο και έκτακτο συμβάν. Αρκεί να αποφασίσουν να κατεβάσουν τους διακόπτες οι συνδικαλιστές της Δ.Ε.Η., επειδή τους ξινίζει η φάτσα ενός μέλους του Δέλτα Σίγμα της Επιχείρησης. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε!
Αποφασίζει, λοιπόν, ο άμοιρος να προμηθευτεί και να εγκαταστήσει το ηλεκτροπαραγωγό ζεύγος σε κάποια ανήλια γωνιά, καθώς δεν ξέρει – ούτε καν υποπτεύεται – τι τον περιμένει. Και τότε αρχίζει ο Γολγοθάς του. Αν, βέβαια, θέλει να είναι σύννομος και να μην το στήσει στη ζούλα. Απευθύνεται στη Δ.Ε.Η. για να μάθει τι πρέπει να κάνει και, σαν πρώτο βήμα, υποβάλλει και τα απαραίτητα τεχνικά στοιχεία για να διασφαλίζεται η «μη παράλληλη» λειτουργία του με το δίκτυο της Δ.Ε.Η. ή, μ’άλλα λόγια, ότι δεν θα λειτουργεί ενόσω παρέχει ρεύμα το «εθνικό κεφάλαιο», δηλαδή η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, ή, με ακόμα πιο άλλα λόγια, ότι δεν θα ανταγωνίζεται την κραταιά επιχείρηση παρότι δεν θα διαθέτει ούτε το ένα δισεκατομμυριοστό της δυναμικότητάς της. Και, βεβαίως, δεν θα κινδυνεύουν οι εκάστοτε επικεφαλής του πανίσχυρου συνδικάτου της επιχείρησης να χάσουν τη δυνατότητα να εκβιάζουν κυβέρνηση και κοινωνία.
Στη συνέχεια, σύμφωνα με τις οδηγίες που έχει πάρει, απευθύνεται σε ένα από τα προϊόντα του πρόσφατου συρμού των «ανεξαρτήτων αρχών», τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (Ρ.Α.Ε.) και φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια. Χωρίς να μετακινηθεί από το γραφείο του, πληροφορείται ποια είναι τα στοιχεία που πρέπει να υποβάλει, τα υποβάλει ηλεκτρονικά και, σε ελάχιστες μέρες, παραλαμβάνει ηλεκτρονικά ειδοποίηση ότι εκδόθηκε η απόφαση που τον εξαιρεί από την υποχρέωση να πάρει άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
"Μπήκαμε στον 21ο αιώνα και δεν το κατάλαβα", σκέφτεται ικανοποιημένος, και σπεύδει να δώσει αντίγραφο στην αρμόδια υπηρεσία της Δ.Ε.Η. Εκεί μαθαίνει ότι πρέπει να υπογράψει και μια δισέλιδη πρόσθετη συμφωνία. "Τι είναι μια τζίφρα; Δε βαριέσαι. Μικρός ο κόπος!", σκέφτεται και συμμορφώνεται. Και γυρίζει στις δουλειές του με την εντύπωση πως ξέμπλεξε.
Αμ, δε! Δεν περνάει πολύς καιρός και έρχεται ένα αναπάντεχο «μπουγιουρντί». "Τόλμησες και εγκατέστησες ηλεκτροπαραγωγό ζεύγος χωρίς άδεια εγκατάστασης; Σπεύσε να θεραπεύσεις την παράλειψή σου, ειδάλλως σε περιμένουν κυρώσεις!", λέει με λίγα λόγια το έγγραφο της Διεύθυνσης Ανάπτυξης της Νομαρχίας. "Καλά," αναρωτιέται, "γιατί θα την έπαιρνα την εξαίρεση από την άδεια παραγωγής αν δεν ήταν να εγκαταστήσω μια γεννήτρια;"
Αφού, όμως, έχει μπει στο χορό πρέπει να χορέψει. Προμηθεύεται το έντυπο της αίτησης, το συμπληρώνει, μαζεύει τα αντίγραφα των στοιχείων που πρέπει να τη συνοδεύουν, όπως της απόφασης της Ρ.Α.Ε. αλλά και – άκουσον, άκουσον – του καταστατικού της εταιρίας, πληρώνει και τέσσερα (!) παράβολα στην Εθνική Τράπεζα και στο Δημόσιο Ταμείο του μηχανικού που είναι υπεύθυνος της εγκατάστασης, τα στέλνει πακέτο με το βοηθό του στη Νομαρχία και περιμένει. Περνάει ένας μήνας και δέχεται ένα τηλεφώνημα που τον πληροφορεί ότι του είχαν διαφύγει δύο επιπλέον παράβολα. Τι να κάνει, ξαναστήνεται στην ουρά, τα πληρώνει και τα υποβάλλει με τη δέουσα επισημότητα και αυτά.
Περνάει ακόμα ένας μήνας και τον ειδοποιούν ότι η άδεια εγκατάστασης του ηλεκτροπαραγωγού ζεύγους εκδόθηκε. Πανευτυχής σπεύδει ο ίδιος προσωπικά να την παραλάβει και να ευχαριστήσει τους αρμόδιους που δεν κάναν πέντ’έξι τέρμινα για να την βγάλουν. Τη βάζει στο χαρτοφύλακά του και κάνει μερικά βήματα προς την πόρτα της εξόδου. Δεν προλαβαίνει να την ανοίξει και ακούει πίσω του μια σοβαρή φωνή: "Και μην αμελήσετε να περάσετε σε μερικές μέρες με την αίτηση για την άδεια λειτουργίας."
Τον πιάνουν τα διαόλια του. "Και γιατί χρειάζεται ξεχωριστή άδεια λειτουργίας; Γιατί να την εγκαταστήσω τη γεννήτρια σε κείνη τη σκοτεινή γωνιά, απ’όπου δεν περνάει κανείς; Έτσι για μόστρα;", ξεσπά (από μέσα του, γιατί καταλαβαίνει ότι εξαρτάται από τον ίδιο υπάλληλο και δεν θα αποφύγει να γευτεί και αυτό το πικρό ποτήρι).
Παίρνει το έντυπο, γυρίζει στο γραφείο του, μαζεύει πάλι μερικά αντίγραφα στοιχείων, πάει και πληρώνει ακόμα δύο παράβολα, τα στέλνει στη Νομαρχία και περιμένει. Όχι πολύ. Σε δέκα μόλις μέρες το τελευταίο χαρτί είναι στα χέρια του. Ανασαίνει με ανακούφιση, αν και τρέμει το φυλλοκάρδι του μήπως, ώσπου να γυρίσει στο γραφείο του, του έχουν βγάλει κανένα άλλο παλούκι στη μέση. Στο δρόμο αναλογίζεται γιατί έπρεπε να προβεί σε τέσσερα διαβήματα σε τρεις διαφορετικές υπηρεσίες και όχι, συγκεντρωτικά, σε ένα και σε μία υπηρεσία. Και γιατί έπρεπε να στηθεί να πληρώσει (ο ίδιος ή κάποιος βοηθός του, δεν έχει σημασία) οκτώ παράβολα και όχι ένα της ίδιας συνολικής αξίας, με την κατανομή στους διάφορους λογαριασμούς (κωδικούς τους λένε τώρα) να γίνεται αυτόματα μέσω του υπολογιστή. Και δεν βρίσκει απάντηση. "Άσε, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε!", ψιθυρίζει χαμηλόφωνα, μην τον πάρουν στο ψιλό οι συμπολίτες του που περιφέρονται άσκοπα στους δρόμους.
Στο κάτω- κάτω της γραφής μόλις είχε ξεπετάξει μία βδέλλα από πάνω του και ήταν πια καιρός να ασχοληθεί και με καμιά παραγωγική εργασία. Δεν προλαβαίνει, όμως, να τελειώσει το συλλογισμό του και νιώθει ξανά φαγούρα. Σκύβει και βλέπει ένα όμοιο σιχαμερό και γλοιώδες σκουλήκι λίγο παραδίπλα. "Σε δουλεία να βρισκόμαστε!", λέει χαμηλόφωνα στον εαυτό του. Πρέπει να πάει σε κάποιο Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (Κ.Ε.Π.) για μια βεβαίωση του ιδιόχειρου της υπογραφής του στην εξουσιοδότηση του τεχνικού του που θα φροντίσει την ανανέωση του πιστοποιητικού πυρασφάλειας. Γιατί; Μα για να είναι σίγουροι στο Πυροσβεστικό Σώμα ότι δεν την έχει πλαστογραφήσει κανένας άσχετος αργόσχολος για να τρέχει (και να μη σώνει) εκείνος στη θέση του. Έτσι για πλάκα! Για να σκοτώνει την ώρα του!

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Το φούντωμα του τρομοκρατικού εγκλήματος

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 149/Αύγουστος 2010)

(click)

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Ένας λαϊκός συναγερμός εναντίον της πολιτικής βίας

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 148/Ιούνιος 2010)

(click)

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Α.Δ.: Δίφροι

...
Τό νά κινεῖται κανείς ἀτομικῶς μέ ταχύτητα αὐτοκινήτου μέσα στήν πόλη χωρίς νά καταλαμβάνει περισσότερο ἀπό ἕνα τετραγωνικό μέτρο τοῦ ὁδοστρώματος, εἶναι μιά ὀνειρώδης κατάσταση. Ἔγινε ὅμως καί πραγματοποιήσιμη.

Στήν Ἀθήνα ἐμφανίστηκαν μιά-μέρα μία σειρά διτρόχων πού οἱ ρόδες τους εἶναι παράλληλες ἡ μία μέ τήν ἄλλη καί ὁ ἐπιβάτης στέκεται ἀνάμεσά τους καί κρατάει ἕνα μπαστοῦνι χάρις στό ὁποῖο ἰσορροπεῖ καί κατευθύνει τό ὄχημά του. Μοιάζει μέ τούς ἀρχαίους δίφρους, μόνο πού τό ὄχημα αὐτό δέν σέρνουν ἄλογα, ἀλλά τό κινεῖ μιά μπαταρία πάνω στήν ὁποίαν στέκεται ὁ ἐπιβάτης.

Ἡ νέα ἐφεύρεση θά εἶναι σωσμός γιά τήν κυκλοφορία. Ὅταν τό αὐτοκίνητο θά περιορισθεῖ μόνο γιά τίς μεταφορές πραγμάτων καί προσώπων- μέ-εἰδικές-ἀνάγκες ἡ κίνηση στούς δρόμους θά εἶναι εὔκολη, ἄνετη καί ταχύτατη.

Μιά ἐξέλιξη τόσο θετική, μέσα στό σκοτάδι τῆς σύγχρονης πραγματικότητας, πού προκαλεῖ ἐνθουσιασμό καί αἰσιοδοξία.
Α.Δ.
...

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: H υπεράσπιση της Δημοκρατίας

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 141/Απρίλιος 2009)

(click)

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: O κίνδυνος της συλλογικής αυτοκτονίας

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 147/Απρίλιος 2010)

Όλοι έχουμε παράπονα εναντίον του κράτους. Φόροι που μπαίνουν στα βιαστικά χωρίς διάκριση των οικονομικών συνθηκών των φορολογουμένων. Kυβερνητικές υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Mακρά παραμέληση των δημοσίων εσόδων από τούς διαχειριστές της εξουσίας για λόγους ψηφοθηρικούς, που όταν έφθασε το έλλειμμα στο απροχώρητο επιχειρείται η τιθάσσευσή του με αρπακτικά μέτρα. Mια δημόσια υπαλληλία ράθυμη. Άφθονοι οι χρηματιζόμενοι κρατικοί λειτουργοί. Mικρή προσοχή στην ανεργία που εξαπλώνεται. Tα παράπονα κατά του κράτους είναι δικαιολογημένα.
Οι συλλογικές αντιδράσεις όμως ξεπερνούν το κοινό συμφέρον. Κάθε τόσο κλείνουν οι εθνικοί δρόμοι, χαλούν τα μεταφερόμενα αγαθά, ζημιώνονται οι ξένοι που χρησιμοποιούν το συγκοινωνιακό μας δίκτυο και μας εγκαλούν για αποζημιώσεις. Οι δημόσιες υπηρεσίες που καταλαμβάνονται μειώνουν την ήδη πενιχρή απόδοσή τους. Oι αλλεπάλληλες γενικές απεργίες λιγοστεύουν την παραγωγή και ανεβάζουν το κόστος της, εις βάρος φυσικά της ανταγωνιστικότητάς μας στη διεθνή αγορά.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη συνεργασία του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου θα εντείνει την πίεσή της για την εξομάλυνση του ρυθμού της οικονομικής ζωής της χώρας μας. Στρατό δεν πρόκειται να στείλει για να το επιβάλει. Δεν έχει άλλο μέσο παρά να κόψει τις επιδοτήσεις, οπότε η πτώση θα αποβεί χαοτική.
Αν επιμείνουμε στον ολοκληρωτικό κλεφτοπόλεμο με το κράτος, οδηγούμαστε σε μια συλλογική αυτοκτονία. Ούτε εθνική κυριαρχία μπορεί να έχει ένα κράτος του οποίου η οικονομία έχει διαλυθεί, ούτε συγκρατείται η εγκληματικότητα σε μια κοινωνία που την έχει κυριεύσει η φτώχεια. Xρειάζεται από τη γενική αλλά ασυστηματοποίητη αντίδραση στα κράτος, να πάμε σε μερικότερους νηφάλιους διαλόγους και σε ρεαλιστικούς συμβιβασμούς.
Oι ηγεσίες της πολιτικής, των συνδικάτων και των MME δεν πρόκειται να μας κατευθύνουν στην επιβεβλημένη αλλαγή της συμπεριφοράς μας, γιατί κάθε μία από αυτές ενισχύεται προωθώντας την υπερβολή των αξιώσεων της πελατείας της.
H ελπίδα βρίσκεται στον κοινό νου του απλού κοσμάκη, του λαϊκού συνόλου. Nα αντιληφθούμε την επιτακτική ανάγκη της αποκατάστασης της ομαλότητας του οικονομικού βίου.
Kαιρό έχουμε και αύριο και μεθαύριο για τις μακρόπνοες διαρθρωτικές αλλαγές. Τώρα πρωτεύει το σήμερα. Eίθε να μην καθυστερήσει αυτή η αποφασιστική μεταβολή της συμπεριφοράς μας.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Μουσειακές ιδέες

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 134/Δεκέμβριος 2008)

Μπορεί η χώρα να μην είναι ακριβώς «ένα απέραντο φρενοκομείο» και να υπάρχουν δω και κει νησίδες νηφαλιότητας και ευθύνης, ωστόσο, συχνά – πυκνά, το δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι έχει χαθεί η αίσθηση του μέτρου. Ότι ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του καπνίσει. Κάποτε αυτό ήταν γνώρισμα των πολιτικών που υπόσχονταν γεφύρια σε χωριά χωρίς καν ρεματιές. Ύστερα έγινε ίδιον των αστέρων των τηλεοπτικών παραθύρων, που με το πλεονέκτημα που τους έδινε η απουσία ή ο έλεγχος του αντιλόγου και η χωρίς προηγούμενο δυνατότητα διάχυσης του λόγου των, δηλητηρίαζαν με κάθε είδους «φούμαρα» την κοινή γνώμη. Το πού οδηγεί αυτή η (χωρίς αντίβαρο) ασυδοσία το πήρε είδηση πρόσφατα η κοινή γνώμη, μόνο που η μωρόπιστη μερίδα της μυαλό δεν έβαλε. Απλά, άλλαξε «κανάλι», δηλαδή είδωλο, και παραδόθηκε αμαχητί στους νέους λαοπλάνους.
Φαίνεται, όμως, ότι την αίγλη τους τη ζήλωσαν και οι θεράποντες των επιστημών, των τεχνών και των γραμμάτων, με αποτέλεσμα άλλοι μεν (όπως οι σεισμολόγοι) να μεταφέρουν τις αντιδικίες τους στις τηλεοπτικές οθόνες (σαν τους κακόμοιρους που τους γελοιοποιούν ανενδοίαστοι τηλεπαρουσιαστές), άλλοι δε πλασάρουν τις πιο απίθανες ιδέες χωρίς αναστολές.
Σ’αυτή την κατηγορία ανήκει και εικαστικός καλλιτέχνης, ο οποίος επανέρχεται τακτικά με επιστολές και συνεντεύξεις στον Τύπο με στόχο να εξιδανικεύσει ένα όραμά του για τη χωροθέτηση των μουσείων της πρωτεύουσας. Σημασία δεν έχουν το όνομά του και η τέχνη που υπηρετεί, αλλά το ότι προωθεί μία λανθασμένη ιδέα με έωλα και ανερμάτιστα επιχειρήματα!
Άξονας Μουσείων
Ζητά, λοιπόν, ο γνωστός εικαστικός να στηθεί το περιλάλητο και πολύπαθο Μουσείο του Ιδρύματος Β. & Ελ. Γουλανδρή, όχι στο χώρο του παλιού Αεροδρομίου του Ελληνικού (όπου το έχουν στείλει οι τελευταίες ασκήσεις επί χάρτου), αλλά στο χώρο του σημερινού γηπέδου του Παναθηναϊκού (αν και όταν, οψέποτε, ο αιωνόβιος πλέον αθηναϊκός σύλλογος αποκτήσει καινούργια στέγη). Παράλληλα, ζητά η Εθνική Πινακοθήκη να μετακομίσει στα «προσφυγικά» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας!
Με αυτόν τον τρόπο, ισχυρίζεται, η πρωτεύουσα θα αποκτήσει στο κέντρο της Άξονα Μουσείων (Ίδρυμα Θεοχαράκη – Μουσείο Μπενάκη – Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης – Βυζαντινό Μουσείο – Πολεμικό Μουσεία – Εθνική Πινακοθήκη – Μέγαρο Μουσικής – Μουσείο Γουλανδρή – Νέα Εθνική Πινακοθήκη), πλάι στον άξονα των νοσοκομείων (Ευαγγελισμός – Ν.Ι.Μ.Τ.Σ. – Ναυτικό Νοσοκομείο - Αιγινήτειο – Ευγενίδειο – Αρεταίειο – Αλεξάνδρας – Ιπποκράτειο – Ερυθρός Σταυρός – Ερρίκος Ντυνάν – στρατιωτικά – Νοσημάτων Θώρακος – Γενικό Κρατικό)! Ξεχνάει το Νομισματικό Μουσείο στον πρώτο και τα Έλενας Βενιζέλου, Ελπίδα, Άγιος Σάββας κ.α. στο δεύτερο, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι δε απορίας άξιο που δεν ζητά να μεταφερθεί κάπου στο κέντρο του Άξονά του το Αρχαιολογικό Μουσείο και να ακυρωθεί η βέβηλη δημιουργία ενός νέου (ήδη υπερφορτωμένου) πνευματικού πόλου κατά μήκος της Οδού Πειραιώς (Κεραμεικός, Γκάζι, παράρτημα Μουσείου Μπενάκη, ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού κ.λπ.)! Γιατί, είναι προφανές ότι, κατά την άποψή του, δεν είναι δυνατόν ιδρύματα αυτής της περιωπής να ξεπέφτουν σε παρακατιανές περιοχές. Το εκφράζει, άλλωστε, όταν εγκρίνει, για την υλοποίηση του οράματός του, την κατεδάφιση των «προσφυγικών» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όχι επειδή (κατά μία θεμιτή αντίρρηση) δεν είναι αξιόλογα αρχιτεκτονικά (αυτό εξυπακούεται), αλλά επειδή αρκούν τα ομόλογά τους στο Δουργούτι, στον Ασύρματο, στην Καισαριανή και αλλού! Προφανώς, δεν είναι άξια για την Αθήνα του κοινωνικού σουσουδισμού και του κουλτουριάρικου σνομπισμού!
Άξονας Νοσοκομείων
Μάλιστα, για να αποδείξει τη δεοντολογία του ισχυρισμού του, επικαλείται για μεν την ανάγκη του Άξονα των Μουσείων το ότι ο αρχιτέκτονάς του, που «κάτι θα ξέρει παραπάνω από μας» επιμένει ότι ένα μουσείο δεν μπορεί παρά να είναι στην καρδιά της πόλης με εύκολη πρόσβαση, για δε τον Άξονα των Νοσοκομείων ότι θα υπάρχει κάποιος λόγος για να είναι το ένα πίσω από το άλλο, που προφανώς θα γνωρίζουν οι γιατροί! Οι τελευταίοι το μόνο που ίσως ξέρουν είναι ότι αυτή η «εφ’ενός ζυγού» παράταξη των νοσοκομείων ευνοεί την πολυθεσία. Αντίθετα, αυτοί που έχουν επείγουσα ανάγκη να νοσηλευθούν και ξεκινάνε από την άλλη άκρη του Λεκανοπεδίου νοιώθουν πολύ καλά στο πετσί τους τις συνέπειες της ταξικής ευνοιοκρατίας που αποπνέει αυτή η χωροθέτηση. Την είχε, πολύ εύγλωττα, εκφράσει ο Max Frisch πριν από κάπου σαράντα χρόνια, όταν έβαζε στο στόμα του ήρωά του Βάλτερ Φάμπερ, που αναζητούσε απεγνωσμένα νοσοκομείο φτάνοντας οδικά στην Αθήνα από την Πελοπόννησο, τα λόγια: «Όλα τα νοσοκομεία βρίσκονται στην άλλη άκρη της Αθήνας» (“Homo Faber”, Εκδ. Κάλβος 1971, σελ. 145). Γιατί, αντίθετα με την αντίληψη που έχει ο εισηγητής του συγκεντρωτισμού, τα πάντα (κοινωνική δικαιοσύνη, πολεοδομικός σχεδιασμός, κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση κ.α.) συνηγορούν υπέρ της διασποράς των νοσηλευτικών – θεραπευτικών μονάδων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολεοδομικού συγκροτήματος, ακόμα και με τη μεταφορά πολλών από αυτά που συνωθούνται στη μια μεριά της πόλης. Το Αττικό Νοσοκομείο και το Θριάσιο Νοσοκομείο έδειξαν το δρόμο, αλλά δεν αρκούν.
Γιατί, όπως η Ελλάδα έχει – σύμφωνα με έκφραση που αριθμεί τουλάχιστον έξι δεκαετίες – μία υδροκέφαλη πρωτεύουσα, έτσι και η πρωτεύουσά της έχει ένα υδροκέφαλο κέντρο. Αυτή δε η διαπίστωση δεν αφορά μόνο τον τομέα των νοσοκομείων, που είναι εξόφθαλμο, αλλά και τις υποδομές διοικητικής εξυπηρέτησης του κοινού, τις ξενοδοχειακές υποδομές, το δίκτυο πνευματικών ιδρυμάτων κ.λπ. Στο τελευταίο εντάσσονται τα Μουσεία, αλλά όχι μόνο αυτά. Περιλαμβάνει και εκθεσιακούς χώρους, αίθουσες συναυλιών, μεγάλα πάρκα και άλλα ιδρύματα με υπερτοπική εμβέλεια, όπως το Μέγαρο Μουσικής (που αναφέρει ο εικαστικός), το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το Ευγενίδειο Πλανητάριο κ.α. Άλλωστε, παρήλθε ανεπιστρεπτί η εποχή κατά την οποία η Αθήνα πάσχιζε να αποδείξει σε ντόπιους και ξένους ότι δεν είναι πια ένα μεγάλο χωρίο, αλλά ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, και έχτιζε σχεδόν με «μεσοτοιχία» την «Αθηναϊκή Τριλογία» (Εθνική Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο και Ακαδημία Αθηνών).
Ιδιαιτερότητα Μουσείων
Ίσως η ανάγκη αυτής της αποκέντρωσης να μην είναι τόσο ευδιάκριτη όσο αυτή των νοσοκομείων, αλλά είναι εξίσου επιτακτική. Γιατί ένα μουσείο δεν είναι πλέον μόνον ένας χώρος (αποπνικτικής) συγκέντρωσης εκθεμάτων με μοναδικό στόχο την εύκολη επισκεψιμότητά τους από περαστικούς τουρίστες. Όπως εύστοχα είχαν επισημάνει πριν από μερικά χρόνια οι Frédéric Edelmann και Emmanuel de Roux «Την παραμονή της τρίτης χιλιετίας τα μουσεία έχει λοιπόν μετατραπεί σε έναν πολυσυλλεκτικό πολιτιστικό θεσμό. Δίπλα στα μόνιμα εκθέματα βρίσκονται αίθουσες περιοδικών εκθέσεων, ομιλιών και προβολών, πωλητήρια και εστιατόρια. Σχολές τέχνης με περιεχόμενο ανωτέρου επιπέδου και λαϊκό προορισμό, αποτελούν επίσης μέρος των υποχρεωτικών τουριστικών διαδρομών και με αυτό τον τρόπο είναι γενεσιουργός αιτία μίας όχι αμελητέας οικονομικής δραστηριότητας. Συνιστούν, όπως λέγεται, πόλους ικανούς να αναγεννήσουν γειτονιές ή να σταματήσουν την παρακμή πόλεων.» (“L’âge d’or des musées vivants” στην εφημερίδα “Le Monde”/27.12.1997). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τόσο μία ημερίδα μελέτης, στις 11 Οκτωβρίου 2002 στο Συνεδριακό Μέγαρο της γαλλικής πόλης Γκρας, όσο και μία συλλογή σχετικών κειμένων που εκδόθηκε στη συνέχεια είχε ως τίτλο: «Μουσεία: εργαλεία ανάπτυξης για τον τουρισμό και την τοπική οικονομία» (“Musées: outils de développement pour le tourisme et pour l’économie locale”, Εκδ. FAGE 2004)!
Με αυτά τα δεδομένα, η μεν ιδέα της πρόσθετης συγκέντρωσης μουσείων (και άλλων παρεμφερών πολιτιστικών κέντρων) έχει πλέον μουσειακό μόνο χαρακτήρα, ενώ, αντίθετα, είναι επιβεβλημένη η ευρύτατη αποκέντρωσή τους, τόσο σε επίπεδο πρωτεύουσας, όσο και σε επίπεδο χώρας (με την προϋπόθεση ύπαρξης κάποιων ισχυρών πόλων βέβαια). Γιατί, αντίθετα με ότι ισχυρίζεται ο γνωστός εικαστικός, δεν είναι διόλου σκόπιμο «να έχει την ευχέρεια ο επισκέπτης να βγαίνει από το ένα μουσείο και να μπαίνει, μετά από κάποια βήματα σε άλλο». Τα μουσεία δεν απευθύνονται σε βιαστικούς αγοραστές, που θέλουν να δουν στα γρήγορα τις βιτρίνες καταστημάτων μόδας, πριν καταλήξουν από πού θα ψωνίσουν.
Αναγκαία διασπορά
Ένα μουσείο που χωροθετείται έξω από τα συνηθισμένα τουριστικά δρομολόγια, σε μία όχι προβεβλημένη περιοχή, θα μπορούσε, σε συνδυασμό με άλλα αναξιοποίητα στοιχεία, να ενταχθεί σε νέες τουριστικές περιηγήσεις και να κρατήσει περισσότερο τους επισκέπτες στην πόλη. Να συμβάλει στην ανάδειξη μνημείων ή αξιοθεάτων, τα οποία από μόνα τους δεν μπορούν να αποτινάξουν το ζυγό της αφάνειας. Να επιτελέσει παιδευτικό έργο, διευκολύνοντας την επαφή με πολιτιστικά αγαθά ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας. Να αμβλύνει το φαινόμενο της ακτινωτής κίνησης από όλα τα σημεία της περιφέρειας προς ένα και μοναδικό κέντρο και αντίστροφα. Να βοηθήσει την ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας σε νεκρές οικονομικά (και όχι σε κορεσμένες) ζώνες. Να προλάβει τη συμφόρηση από τη συνεχή ανάπτυξη του τουριστικού ρεύματος.
Γιαυτό και διεθνώς το μουσείο έχει γίνει αξεπέραστος μοχλός αναβάθμισης υποβαθμισμένων περιοχών. Πρόσφατα, ο Π. Βοργία περίεγραφε πως ένας φουτουριστικός ναός της σύγχρονης τέχνης μεταμόρφωνε μια υποβαθμισμένη περιοχή (τη Μπάουερι στο νοτιοανατολικό Μανχάτταν) της Νέας Υόρκης (“Ποιος … έβαλε εδώ αυτό το Μουσείο;” στο ένθετο «Κ»/240/05-06.01.2008). Άλλωστε, την ίδια συνταγή έχουν ακολουθήσει και άλλες μεγαλουπόλεις, όπως το Παρίσι με το Μουσείο Πικασσό ή το Μουσείο των Πρωτόγονων Τεχνών, διαψεύδοντας τον ισχυρισμό του εικαστικού ότι συμβαίνει το αντίθετο, προφανώς λόγω άγνοιας της πραγματικότητας.

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Το Δ.Σ. του ΚΣΜ:

  • Πρόεδρος: Λέανδρος Σλάβης
  • Αντιπρόεδρος: Γιάννης Ζαχαρίου
  • Γενικός Γραμματέας: Γιάννης Καούνης
  • Ταμίας: Χαρίκλεια Μαυρομμάτη
  • Υπεύθυνος Συγκεντρώσεων: Λουκάς Θεοχαρόπουλος
  • Υπεύθυνος Τύπου: Λουκάς Θεοχαρόπουλος
  • Υπεύθυνος Εφημερίδας: Αντώνης Δροσόπουλος

Καταστατικό του ΚΣΜ:

Κ Α Τ Α Σ Τ Α Τ Ι Κ Ο
ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ «ΚΕΝΤΡΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ»
-------------------------------
 

ΙΔΡΥΣΗ – ΣΚΟΠΟΙ

 
Ἄρθρο 1ο
               Ἱδρύεται Σωματεῖο μέ τήν ἐπωνυμία «ΚΕΝΤΡΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ»

Ἄρθρο 2ο
Σκοπός τοῦ Σωματείου εἶναι ἡ διάδοση τῶν σκοπῶν καί τῶν ἀρχῶν τοῦ σοσιαλισμοῦ, ἡ μελέτη τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων καί ἡ ἀποκρυστάλλωση προτάσεων  γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ σοσιαλιστικοῦ μετασχηματισμοῦ καί ἡ συγκέντρωση στοιχείων τῆς ἱστορίας τοῦ σοσιαλιστικοῦ κινήματος.
Στή βάση τῶν σκοπῶν αὐτῶν βρίσκεται ἡ πεποίθηση, ὅτι ὁ σοσιαλισμός εἶναι πρῶτα ἀπ’ὅλα αἴτημα ἐλευθερίας καί εἶναι ἀξεχώριστος ἀπό τή δημοκρατία. Σοσιαλισμός καί δημοκρατικός σοσιαλισμός εἶναι ἔννοιες ταυτόσημες. Ἡ προσπάθεια τῶν σοσιαλιστῶν ἀποβλέπει στήν πραγματοποίηση μιᾶς κοινωνίας ἀπαλλαγμένης ἀπό κάθε μορφή καταπίεσης καί ἐκμετάλλευσης,  μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ μόνο μέ μέσα δημοκρατικά, μέ τήν ἀνάπτυξη τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί μέ σεβασμό πρός τόν πλουραλιστικό χαρακτήρα τῆς κοινωνίας μας.

ΜΕΣΑ


Ἄρθρο 3ο
Γιά τήν πραγματοποίηση τῶν σκοπῶν του τό Σωματεῖο μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖ κάθε μόρφή ἔρευνας καί διάδοσης ἰδεῶν, ὅπως ὁμιλίες, δημόσιες συζητήσεις, κυκλοφορία φυλλαδίων καί ἄλλων ἐντύπων.

ΕΔΡΑ - ΜΕΛΗ

Ἄρθρο 4ο

Ἡ ἔδρα τοῦ Σωματείου βρίσκεται στήν πόλη τῶν Ἀθηνῶν. Τό Σωματεῖο μπορεῖ νά ἱδρύει ἀλλοῦ τοπικά παραρτήματα.
Τακτικά Μέλη τοῦ Σωματείου μποροῦν νά γίνουν ἐνήλικα πρόσωπα πού στήν αἴτηση ἐγγραφῆς τους δηλώνουν, ὅτι ἀποδέχονται τούς σκοπούς τοῦ Σωματείου καί ἀναλαμβάνουν νά τηροῦν τό Καταστατικό του. Τήν ἐγγραφή τῶν Μελῶν ἀποφασίζει τό Διοικητικό Συμβούλιο.
Ἐπίτιμα Μέλη ἀνακηρύσσονται κατά πρόταση τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου ἀπό τή Γενική Συνέλευση πρόσωπα που ἔχουν προσφέρει σημαντικές ὑπηρεσίες στούς σκοπούς τοῦ Σωματείου.

Ἄρθρο 5ο
Τά  Τακτικά Μέλη καταβάλλουν μηνιαία συνδρομή πού ὁρίζεται μέ  ἀπόφαση τῆς Γενικῆς Συνέλευσης.

Ἄρθρο 6ο
Τά Τακτικά Μέλη πού εἶναι ταμειακά τακτοποιημένα ἔχουν τό δικαίωμα νά μετέχουν στή Γενική Συνέλευση, νά συζητοῦν ὅλα τά θέματα πού παρουσιάζονται σ’αὐτήν, νά ψηφίζουν, νά ἐκλέγουν καί νά ἐκλέγονται. Οἱ Σύμβουλοι εἶναι ἐπανεκλέξιμοι.

Ἄρθρο 7ο
Μέλη πού καθυστεροῦν τίς μηνιαῖες συνδρομές τους πάνω ἀπό ἕνα ἔτος ἤ πού ἡ συμπεριφορά τους ἔρχεται σέ καταφανῆ ἀντίθεση μέ τούς σκοπούς του, διαγράφονται μέ ἀπόφαση τοῦ Δοικητικοῦ Συμβουλίου. Ἡ σχετική ἀπόφαση ὑποβάλλεται πάντα πρός ἐπικύρωση στήν ἑπομένη Γενική Συνέλευση.


ΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ


Ἄρθρο 8ο
Τακτικοί πόροι εἶναι α) οἱ μηνιαῖες συνδρομές τῶν Τακτικῶν Μελῶν καί β) τά τυχόν εἰσοδήματα ἀπό τήν περιουσία τοῦ Σωματείου.
Ἔκτακτοι πόροι εἶναι ἔσοδα ἀπό δωρεές, ἔκτακτες εἰσφορές μέ συνδρομές, τό ἀντίτιμο πωλυμένων ἐντύπων καί κάθε ἄλλος νόμιμος πόρος.


ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ


Ἄρθρο 9ο
Τό Σωματεῖο διοικεῖται ἀπό ἑπταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, πού ἐκλέγεται κάθε διετία ἀπό τή Γενική Συνέλευση. Ὁ πλειοψηφίσας σύμβουλος φροντίζει ἐντός 10 ἡμερῶν νά συγκαλέσει τό Διοικητικό Συμβούλιο, γιά νά ἐκλέξει μεταξύ τῶν μελῶν του τόν Πρόεδρο, Ἀντιπρόεδρο, Γενικό Γραμματέα, Ταμία. Τό νέο Διοικητικό Συμβούλιο ἀναλαμβάνει τήν διοίκηση ἀπό τό ἀπερχόμενο.

Ἄρθρο 10ο
Τό Διοικητικό Συμβούλιο συνεδριάζει τακτικά κάθε μῆνα καί ἔκτακτα, ὅταν κληθεῖ ἀπό τόν Πρόεδρο ἤ τό ζητήσουν δύο τουλάχιστον μέλη καί εἶναι σέ ἀπαρτία, ὅταν εἶναι παρόντα τά μισά μέλη πλέον ἑνός. Ἐάν κατά τή διάρκεια τῆς θητείας τοῦ Διοικ. Συμβουλίου κενωθεῖ θέση Συμβούλου, τό Διοικητικό Συμβούλιο, σέ συνεδρία τῶν ἐναπομενόντων μελῶν, ἐκλέγει ἕναν προσωρινό ἀναπληρωτή, τοῦ ὁποίου ἡ ἐκλογή τίθεται πρός ἐπικύρωση στήν προσεχῆ Γενική Συνέλευση. Ἄν δέν ὑπάρξει ἐπικύρωση, ἐκλέγεται νέος Σύβουλος ἀπό τή Γενική Συνέλευση γιά τό ὑπόλοιπο τῆς θητείας τοῦ Διοικ. Συμβουλίου, οἱ πράξεις ὅμως τοῦ προσωρινοῦ ἀναπληρωτῆ παραμένουν ἔγκυρες.

Ἄρθρο 11ο
Τό Διοικητικό Συμβούλιο διοικεῖ ὑπεύθυνα τό Σωματεῖο βάσει τῶν νόμων καί τοῦ Καταστατικοῦ. Ἀποφασίζει γιά κάθε θέμα σχετικό μέ τούς σκοπούς του, διαχειρίζεται τήν περιουσία τοῦ Σωματείου καί ἐκτελεῖ τίς ἀποφάσεις τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως.

Ἄρθρο 12ο
Ὁ πρόεδρος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου ἐκπροσωπεῖ τό Σωματεῖο ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀρχῶν, προεδρεύει στίς συνεδριάσεις καί ἔχει τήν εὐθύνη τῆς ἐκτελέσεως τῶν ἀποφάσεων τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, ὅταν τό τελευταῖο δέν τίς ἔχει ἀναθέσει σέ ἄλλο ὄργανο τοῦ Σωματείου. Ὁ Γενικός Γραμματέας τηρεῖ τό μητρῶο τῶν Μελῶν, φυλάσσει τό ἀρχεῖο καί συντάσσει ὅλα τά ἔγγραφα τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου. Ὁ Ταμίας τηρεῖ τά ταμειακά βιβλία καί πραγματοποιεῖ τήν οἰκονομική διαχείριση τοῦ Σωματείου.

Ἄρθρο 13ο
Τό Διοικητικό Συμβούλιο δύναται νά ἀναθέσει καί σέ ἄλλα πρόσωπα, τήν ἐκπροσώπηση τοῦ Σωματείου, ὁρίζοντας σέ κάθε ἀπόφαση τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἐκπροσωπήσεως.


ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Ἄρθρο 14ο
Ἡ Γενική Συνέλευση ἀπαρτίζεται ἀπό τά Τακτικά Μέλη. Συγκαλεῖται τακτικά μία φορά τόν χρόνο (κατά μῆνα Δεκέμβριο) ὕστερα ἀπό γραπτή πρόσκληση τοῦ Προέδρου καί τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα πρίν ἀπό δέκα μέρες, ἡ ὁποία ἀναγράφει τόν τόπο, τήν ἡμέρα, τήν ὥρα καί τά πρός συζήτηση θέματα. Ἔκτακτα δέ, ὅταν αὐτό κριθεῖ σκόπιμο ἀπό τό Διοικητικό Συμβούλιο, ἤ τό ζητήσει ἐγγράφως τό 1/5 τῶν ταμειακά τακτοποιημένων Τακτικῶν Μελῶν. Ἡ Γενική Συνέλευση εἶναι σέ ἀπαρτία, ὅταν εἶναι παρόντα  περισσότερα ἀπό τά μισά Μέλη μέ δικαίωμα ψήφου. Ἄν τήν ὁρισθεῖσα ἡμέρα καί ὥρα δέν γίνει ἀπαρτία, ἡ Συνέλευση ἐπαναλαμβάνεται μετά μία ὥρα, ὁπότε θεωρεῖται σέ ἀπαρτία, ἀνεξάρτητα ἀπό τόν ἀριθμό τῶν παρόντων. Οἱ ἀποφάσεις παίρνονται μέ ἀπόλυτη πλειοψηφία. Πρίν ἀπό τήν ἐξέταση τῶν θεμάτων τῆς συνεδρίας ἐκλέγεται ὁ Πρόεδρος τῆς Συνελεύσεως.

Ἄρθρο 15ο
Ἡ Γενική Συνέλευση ἔχει τήν ἀνωτάτη ἐποπτεία καί ἀποφασίζει γιά κάθε θέμα πού ἀφορᾶ τό Σωματεῖο. Ἐγκρίνει τόν ἀπολογισμό καί προϋπολογισμό. Ἀπαλλάσσει ἤ καταλογίζει εὐθύνες στό Διοικητικό Συμβούλιο. Ἐκλέγει κάθε δεύτερο ἔτος Διοικητικό Συμβούλιο καί ἐπικυρώνει τήν ἀπόφαση τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου γιά τήν ἐκλογή προσωρινοῦ ἀναπληρωτῆ σέ θέση Συμβούλου πού ἐκενώθη. Ἀποφασίζει γιά τήν τυχόν ἐκποίηση τῆς περιουσίας τοῦ Σωματείου, καθώς καί γιά κάθε ἄλλο ζήτημα πού προβλέπεται στό Καταστατικό.


Ἄρθρο 16ο
Τό Καταστατικό τοῦ Σωματείου μπορεῖ νά τροποποιηθεῖ ἀπό τή Γενική Συνέλευση μέ παρουσία τῆς ἀπόλυτης πλειοψηφίας τῶν μέ δικαίωμα ψήφου Μελῶν καί μέ πλειοψηφία τῶν 3/4  τῶν παρόντων.

Ἄρθρο 17ο
Τό  Σωματεῖο διαλύεται στίς περιπτώσεις πού ὁρίζει ὁ νόμος. Ἡ Γενική Συνέλευση μπορεῖ νά ἀποφασίζει τή διάλυση, ἐφ’ὅσον παρίστανται σ’αὐτή ἕνα πλέον τοῦ μισοῦ ἀπό τά Μέλη μέ δικαίωμα ψήφου καί μέ πλειοψηφία τῶν 3/4 τῶν παρόντων. Μετά τήν τυχόν διάλυση τοῦ Σωματείου ἡ περιουσία του παρέρχεται σέ ἄλλο νομικό πρόσωπο πού θά ἐπιδιώκει παρεμφερῆ σκοπό, μέ ἀπόφαση πού θά λάβει ἡ Γενική Συνέλευση ἀμέσως μετά τήν ἀπόφαση της γιά τήν διάλυση τοῦ Σωματείου.

Ἄρθρο 18ο
Τό παρόν Καταστατικό διαβάστηκε κατ’ἄρθρο καί ψηφίστηκε ἀπό τήν Γενική Συνέλευση τῶν Ἱδρυτικῶν Μελῶν στίς 26 Νοεμβρίου 1983 καί θά ὑποβληθεῖ πρός ἔγκριση στό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν. Ἐντός μηνός ἀπό τῆς τελεσιδικίας τῆς δικαστικῆς ἀποφάσεως ἡ Προσωρινή Διοικοῦσα Ἐπιτροπή πού ἐξέλεξε ἡ Γενική Συνέλευση τῶν Ἱδρυτικῶν Μελῶν ὀφείλει νά καταρτιστεῖ σέ σῶμα σάν Διοικητικό Συμβούλιο, τοῦ ὁποίου ἡ θητεία θά διαρκέσει μέχρι τήν Τακτική Γενική Συνέλευση τοῦ ἔτους 1985.

Τά Ἱδρυτικά Μέλη



Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

To blog του ΚΣΜ - Χαιρετισμός

...
Τό Κέντρο Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν χαιρετίζει τούς ἐπισκέπτες τῆς ἱστοσελίδας του καί, ἰδίως, τούς νέους φίλους του πού τό ἀνακαλύπτουν ἀπό αὐτήν.

Τό Κ.Σ.Μ. ξεκίνησε τή δραστηριότητά του τό 1979.  Ἀπό τό 1984 ἔχει τήν καταστατική μορφή τοῦ μή κερδοσκοπικοῦ σωματείου. Σκοπός του εἶναι ἡ διάδοση τῶν ἀρχῶν τοῦ δημοκρατικοῦ σοσιαλισμοῦ, ἡ μελέτη τῶν πολιτικῶν –οἰκονομικῶν – κοινωνικῶν προβλημάτων καί ἡ διατύπωση προτάσεων γιά τή λύση τους στά πλαίσια τῶν ἀρχῶν πού πιστεύει.

Κοινή πεποίθηση τῶν μελῶν τοῦ Κ.Σ.Μ. εἶναι ὅτι ὁ σοσιαλισμός εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα αἴτημα ἐλευθερίας καί, ὡς ἐκ τούτου, εἶναι ἀλληλένδετος μέ τή δημοκρατία. Ἡ ἐπιδίωξη σοσιαλιστικῶν στόχων εἶναι θεμιτή καί ἀποτελεσματική μόνο μέσα ἀπό δημοκρατικές διαδικασίες, εἰδάλλως ὑπάρχει κίνδυνος ἀντιδημοκρατικῶν ἐκτροπῶν, ὅπως αὐτές πού ἐπί δεκαετίες στιγμάτισαν τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Πρόσθετα, τό Κ.Σ.Μ. πιστεύει ὅτι τόσο ἡ ἐπίτευξη τοῦ δημοκρατικοῦ σοσιαλισμοῦ, ὅσο ἡ ἐπιβίωση τῆς Ἑλλάδας μποροῦν νά ἐξασφαλισθοῦν μόνο μέσα στό πλαίσιο μιᾶς πραγματικά Ἑνωμένης Εὐρώπης. Γι’αὐτό καί ἀγωνίζεται γιά τή συνεχῆ πολιτική καί κοινωνική – πέρα ἀπό τήν οἰκονομική - ἐμβάθυνση αὐτῆς τῆς ἕνωσης.

Τό Κ.Σ.Μ. δραστηριοποιεῖται κατά κύριο λόγο μέ τρεῖς μορφές :
α) Μέ ἕνα πρόγραμμα ἑβδομαδιαίων συγκεντρώσεων κάθε Δευτέρα βράδυ ἀπό τά μέσα Ὀκτωβρίου ὡς τά μέσα Μαϊου, μέ ἐναλλαγή ἀνοικτῶν πολιτικῶν συζητήσεων καί ὁμιλιῶν. Οἱ ὁμιλίες ξεκινοῦν μέ μία εἰσήγηση ἀπό ὁμιλητές πού προέρχονται ἀπό διάφορους πολιτικούς, ἐπιστημονικούς καί πνευματικούς χώρους γιά νά ἀναπτυχθεῖ ὅλο τό φάσμα τῶν ἀπόψων καί ὁ σχετικός προβληματισμός. Μετά τήν εἰσήγηση ἀκολουθεῖ συζήτηση μέ τόν ὁμιλητή.
β) Μέ τήν ἔκδοση τῆς διμηνιαίας «Ἐφημερίδας τοῦ Κ.Σ.Μ.».  Ἡ ἔκδοσή της ξεκίνησε τόν Μάϊο τοῦ 1985 καί, ἔκτοτε, συνεχίζεται ἀνελλιπῶς. Μέχρι τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2015 εἶχαν ἐκδοθεῖ 179 φύλλα. Τό ἔντυπό μας ἀποτελεῖ ἕνα ἐλεύθερο βῆμα ἔκφρασης τῶν ἀπόψεων τόσο γιά τά μέλη τοῦ Κ.Σ.Μ., ὅσο καί γιά τούς φίλους του.
γ) Μέ τήν καθημερινή ἀποστολή σέ e-mail και ἀνάρτηση στήν ἱστοσελίδα "Γραμμάτων" μέ σχολιασμό τῆς ἐπικαιρότητας.

Ἐπίσης, τό Κ.Σ.Μ. παρεμβαίνει καί στήν πολιτική καί κοινωνική ζωή τοῦ τόπου μέσα ἀπό ἀνακοινώσεις πού στέλνει στόν Τύπο γιά διάφορα φλέγοντα θέματα.

Ὅσοι, ἀπό αὐτούς πού μᾶς ἀνακαλύπτουν γιά πρώτη φορά, ἐνδιαφέρονται νά παρακολουθοῦν τή δραστηριότητα τοῦ Κ.Σ.Μ., θά βρίσκουν τό πρόγραμμα τῶν συγκεντρώσεών μας στήν ἱστοσελίδα μας, ἐνῶ τήν ἀποστολή τῆς ἐφημερίδας μας καί τῶν "Γραμμάτων" μποροῦν νά τή ζητήσουν στή διεύθυνσή μας.

                                                 Τό Διοικητικό Συμβούλιο τοῦ Κ.Σ.Μ.