Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Γράμμα 36

 
Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 36
 
κυβέρνηση κρινε πς τό συμφέρον μας εναι ντί νά ποταμιεύουμε νά ξοδεύουμε τά λεφτά μας. Γι’ ατό μς ποχρέωσε νά μαζεύουμε ποδείξεις πό λες τίς μικρές δαπάνες μας καί νά τίς ποβάλλουμε στήν φορία μέ τήν τήσια δήλωση γιά τόν φόρο εσοδήματος. ν τό ποσόν πού προκύπτει πό ατές εναι μικρότερο πό ρισμένο ριο, μς πιβάλλεται εδικός φόρος.
μες ο συλλέκτες τν ποδείξεων, παρατηρομε τι πάρα πολλές πό ατές εναι χνά τυπωμένες καί, ταν θά ρθη στιγμή νά τίς ποβάλουμε, θά χουν γίνει διάβαστες. Κάποιες, μάλιστα, δη τήν στιγμή πού βγαίνουν πό τό ταμειακό μηχάνημα μφανίζουν μόνο σκιές.
Εναι φανερό τι ο κδότες τους γιά λόγους οκονομίας χρησιμοποιον κακό . λίγο μελάνι.
ρωτται γιατί κυβέρνηση, πού κάνει κάθε τόσο λέγχους, δέν κάνει λεγχο καί στίς ταμειακές μηχανές γιά νά μς προστατεύση, πως χει ποχρέωση. Τς εναι δύσκολο νά στέλνει πό καιρό σέ καιρό γορανομικά ργανα νά πιθεωρον τά μηχανήματα καί, ταν δέν βγάζουν ατά σωστές τίς ποδείξεις νά τιμωρονται ο κδότες τους.
κτός ν - παγε τς πονηρς σκέψης - κυβέρνηση θά πιθυμοσε τίς παράδεκτες ποδείξεις γιά νά μεγαλώνει τήν εσπράξή της.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Γράμμα 35

 
Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια μέ ἀριθμό 35
 
Μέ τόσες ὑποχρεώσεις ἀδειοδότησης, τόσους ἐλέγχους, τόσες διασταυρώσεις στοιχείων, εἶναι ἀπορίας άξιον πῶς ὑπάρχει τόση Ἀνομία στή χώρα μας.

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Τό κλείσιμο τῆς ΕΡΤ

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 166/Ἰούνιος 2013)

Ἡ κυβέρνηση προχωρεῖ σέ κακό δρόμο. Ἀλλεπάλληλα εἶναι τά ἄστοχα μέτρα πού πῆρε, τά ὁποῖα ζημιώνουν καί τόν φορολογούμενο καί τόν προϋπολογισμό.
Μέσα στήν μεγάλη οἰκονομική κρίση, στήν ὁποία βρισκόμαστε, ἄλλαξε τό περιεχόμενο τῆς δήλωσης γιά τόν φόρο εἰσοδήματος. Εἶναι ἑκατοντάδες τά ἐρωτήματα στά ὁποῖα πρέπει νά ἀπαντήση ὁ φορολογούμενος, ὁρισμένα ἀπό τά ὁποῖα εἶναι ἐντελῶς ἀκαταλαβίστικα. Τοῦ τύπου «Ἔχετε ὑποπέσει σέ παραβάσεις τῶν περ. α & β παρ. 10 ἄρθρου 5 ν. 2523/97» καί «Ἐμπίπτετε στίς διατάξεις τῆς παρ. 5 τοῦ ἄρθρου 73 ν. 3842/2010».
Τήν συμπλήρωση τῆς δήλωσης μπορεῖ νά κάνη μόνο ἕνας φοροτεχνικός, ἕνας σύγχρονος ἱεροφάντης, τήν κάστα τοῦ ὁποίου ἔχει προικοδοτήσει ἡ κυβέρνηση μέ τό σύνολο τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας. Ἡ δήλωση εἶναι δεκτή μόνο μέσῳ τοῦ internet καί αὐτό ἀπαιτεῖ οἱ περισσότεροι φορολογούμενοι, πού δέν διαθέτουν ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές, νά καταφύγουν σέ κάποιον πού διαθέτει καί ξέρει νά χειρίζεται μιά τέτοια συσκευή. Ἡ ὑποβολή τῆς δήλωσης ἔγινε δαπανηρή.
Ἄλλοτε τέτοια ἐποχή εἶχε λάβει πρίν ἀπό μῆνες ὅποιος εἶχε φορολογητέο εἰσόδημα ἕνα ἔντυπο τοῦ ὑπουργείου οἰκονομικῶν γιά νά τό συμπληρώση. Σαφές καί εὔληπτο. Μαζί καί ἕνα κείμενο ὁδηγιῶν. Ἡ συμπλήρωση τῆς δήλωσης καί ἡ ταχυδρόμησή της ἦταν εὔκολη ὑπόθεση. Ἡ ἐκκαθάριση ἀπό τήν ἐφορία γινόταν γοργά καί ἀπό τόν Μάρτιο ἄρχιζε ἡ καταβολή τῶν δόσεων τοῦ φόρου στά δημόσια ταμεῖα.
Ἐφέτος ἡ προθεσμία τῆς δήλωσης λήγει στίς 30 Ἰουνίου. (Ἡ συμπλήρωση τοῦ Ε9, ὅπου ὑπάρχουν μεταβολές, παρατάθηκε ἤδη ὡς τόν Αὔγουστο.) Οἱ συνταξιοῦχοι ὅμως ἔλαβαν μόνο τίς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ Μαϊου τά πιστοποιητικά γιά τίς συντάξεις πού πῆραν καί γιά τά ποσά τοῦ φόρου πού τούς παρακρατήθηκε. Ἡ νεοεισαχθεῖσα φορολόγηση τῶν τόκων τῶν τραπεζικῶν καταθέσεων δημιουργεῖ προβλήματα. Ἡ διευκρίνισή τους θά ἐπιβάλη νέα παράταση τῆς προθεσμίας γιά τούς θιγομένους.
Συνολική θά εἶναι ἡ παράταση καί ἡ ὑστέρηση τῶν εἰσπράξεων τοῦ δημόσιου κορβανᾶ, ἄν στίς ἑπόμενες ἡμέρες ἡ κυβέρνηση προχωρήση στήν διενέργεια ἐκλογῶν.

Λουκέτο στήν ΕΡΤ
Μέσα στήν κατάθλιψη ἀπό τίς συνεχεῖς ἀποτυχίες τῆς κυβέρνησης πού θά τίς πληρώση ὁ δημόσιος προϋπολογισμός (τελευταίως ἡ μή πραγματοποίηση τῶν προγραμματισμένων ἰδιωτικοποιήσεων) ἦρθε ξαφνικά ἡ ἀπόφαση νά κλείσουν τά κρατικά τηλεοπτικά μέσα καί νά περιέλθη ἡ περιουσία τους στό κράτος.
Ἡ ΕΡΤ δέν λειτουργοῦσε τέλεια. Ἦταν σπάταλη, εἶχε πλεονάζον προσωπικό μέσα στό ὁποῖο καί πολλούς ἀργόμισθους. Ἐπλήρωνε ἀκριβότερα ἀπ’ ὅ,τι ἀξίζουν τίς παραγωγές της. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὅμως συνέδεε τίς ἀκριτικές περιοχές μέ τό κέντρο καί ἔστελνε τήν φωνή τῆς πατρίδας στούς ἀπανταχοῦ ὁμογενεῖς. Ὁ σχολιασμός τῆς πολιτικῆς στίς ἐκπομπές της ἦταν νηφάλιος καί δέν ἐκτραχηλιζόταν ὅπως στά ἰδιωτικά κανάλια.
Ὁ κ. Σαμαρᾶς μέσα στόν ἕνα χρόνο πού βρίσκεται στήν ἐξουσία εἶχε ὅλο τόν καιρό νά διορθώση τά κακῶς ἔχοντα στήν ΕΡΤ. Δέν τόλμησε. Ζήτησε ἐκθέσεις εἰδικῶν γιά τήν ἀναδιοργάνωσή της καί τίς ἄφησε νά κοιμοῦνται στό συρτάρι.
Ἡ ἀπόφαση του νά καταργήση τήν ΕΡΤ καί νά φτιάξη μιά νέα δημόσια ἐπιχείρηση στήν θέση της, προκάλεσε ἀναστάτωση, πού πέρασε τά σύνορα τῆς χώρας. Ξένοι πολιτικοί τήν χαρακτήρισαν ἀκατανόητη. Ξένα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ἐκδήλωσαν τήν ἀλληλεγγύη τους μέ τήν καταργημένη ΕΡΤ.
Λίγες ὧρες μετά τήν ἐξαγγελία τῆς κατάργησής της ὁ κ. Σαμαρᾶς ἔστειλε τήν ἀστυνομία νά κόψη τήν ἠλεκτροδότηση τῶν σταθμῶν της καί νά ἐξωπετάξη ἀπό τά γραφεῖα τους τούς ὑπαλλήλους της.
Οἱ δημοσιογράφοι τῶν ἰδιωτικῶν καναλιῶν δήλωσαν τήν ἀλληλεγγύη τους μέ τούς ἀπολυθέντες συναδέλφους τους τῆς ΕΡΤ καί σταμάτησαν τήν μετάδοση εἰδήσεων. Ἀλλά καί τό ἰδιαίτερο κανάλι τῆς Βουλῆς, τό ὁποῖο δέν ἔχει καταργηθῆ μέ τό μέτρο τοῦ κ. Σαμαρᾶ, ἔπαψε νά δίνη σῆμα. Ἄλλη παράπλευρη ἀπώλεια ἀπό τήν ἀναστάτωση εἶναι, ὅτι πάψαμε νά μποροῦμε νά δοῦμε στούς δέκτες μας τό BBC καί τήν Deutsche Welle.
Σέ ἀπεργία ἀλληλεγγύης προχώρησαν ἡ ΓΣΕΕ καί ἡ ΑΔΕΔΥ. Παρέλυσαν οἱ συγκοινωνίες. Τά νοσοκομεῖα ἐργάστηκαν μέ προσωπικό ἀσφαλείας. Οἱ ἀπεργίες θά ἐπαναλαμβάνονται. Οἱ μόνοι δημοσιογράφοι τοῦ τηλεοπτικοῦ κλάδου πού ἐξακολουθοῦν νά ἐργάζονται κανονικά, εἶναι οἱ ἀπολυθέντες τῆς ΕΡΤ, πού ἀπευθύνονται μέσω τοῦ internet καί μέσω τοῦ καναλιοῦ τοῦ ΚΚΕ στό κοινό. Μέχρις ὅτου ἡ κυβέρνηση ἄρχισε νά κόβει τό ρεῦμα τοῦ τελευταίου, ὅταν δέν ἔκανε κομματική προπαγάνδα καί παρουσίαζε τίς ἐκδηλώσεις μπροστά στό Ραδιομέγαρο.

Τό φάσμα τῶν ἐκλογῶν
Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὑπερέβη τίς συνήθειές του λόγω τῆ ἐθνικῆς σημασίας τοῦ ζητήματος καί δημοσιοποίησε τήν ἀντίθεσή του στό κλείσιμο τῆς ΕΡΤ. Ἀνάλογα ἐκφράστηκε καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Ὅλα τά κόμματα πλήν Ν.Δ. καί Χρυσῆς Αὐγῆς πῆραν ἀποστάσεις ἀπό τήν κυβερνητική ἐνέργεια. Καθώς ἀνάμεσα στούς διαφωνοῦντες εἶναι καί τά δύο ἄλλα μέλη τοῦ τρικομματικοῦ κυβερνητικοῦ συνασπισμοῦ, τό ΠΑΣΟΚ καί ἡ ΔΗΜΑΡ, τό κλείσιμο τῆς ΕΡΤ δέν φαίνεται ὅτι θά ἐπικυρωθῆ ἀπό τήν Βουλή, στήν ὁποίαν ἔχει πάει ἡ ὑπόθεση.
Ὁ κ. Σαμαρᾶς γιά νά κάμψη τήν ἀντίσταση τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τῆς ΔΗΜΑΡ, ἀπείλησε, ὅτι θά προκαλέση πρόωρες ἐκλογές. Ἄν πραγματοποιηθῆ ἡ ἀπειλή του καί πᾶμε σέ ἐκλογές θά ὁδηγηθῆ ὁ τόπος σέ μία τρομερή περιπέτεια. Μπρός στήν ὁποία ἡ ἐλλιπής συμφωνία πού εἶχε κάνει ὁ κ. Σαμαρᾶς μέ τούς εὐρωπαίους ἑταίρους μας γιά τό Σκοπιανό καί οἱ πρόωρες ἐκλογές πού προκάλεσε κατόπιν ρίχνοντας τήν κυβέρνηση Μητσοτάκη, ἀποτελοῦν πταίσματα.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Τό λάθος

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 166/Ἰούνιος 2013)

Πολλοί φωνάζαμε ἀπό καιρό, ὅτι ἡ πολιτική τῆς σκληρῆς περικοπῆς τῶν κρατικῶν παροχῶν καί τῆς συνεχοῦς αὔξησης τῶν φόρων ὁδηγεῖ σέ ἐπιδείνωση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Διότι ὅταν συρρικνώνονται τά εἰσοδήματα ἑνός μεγάλου μέρους τοῦ πληθυσμοῦ, μειώνεται ἀντίστοιχα καί ἡ πώληση τῶν ἀγαθῶν καί τῶν ὑπηρεσιῶν τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς.
Τό Ἀκαθάριστο Ἐγχώριο Προϊόν, σέ σταθερές τιμές, τό 2007 ἦταν 210,895 δισ. εὐρώ καί πέρυσι 168,515. Τό πρῶτο τρίμηνο τοῦ 2013 ἐμφάνισε μιά νέα καθοδική τάση.
Ἔγινε μιά δραστική περικοπή τοῦ δημοσίου χρέους καί οἱ τράπεζες καί οἱ κάθε λογῆς ἐπιχειρήσεις καί ὀργανισμοί, πού εἶχαν ἀγοράσει ὑποχρεωτικά τά κρατικά ὁμόλογα, ἀλλά καί οἱ ἰδιῶτες πού εἶχαν τοποθετήσει σ’αὐτά τά ἀποταμιεύματά τους, ἔπαθαν μιά ἀπροσδόκητη καί δυσβάστακτη ζημιά. Ἐντωμεταξύ τό δημόσιο χρέος, πού εἶχε κατεβῆ μέ τό κούρεμα τόν Μάρτιο τοῦ 2012 στά 280,29 δισ., ἦταν τόν ἐφετεινό Μάρτιο 309,96. Δέν ἔπαψε νά μεγαλώνη.
Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι τήν κυβέρνηση μας βαρύνει μεγάλο μέρος καί τῶν τελευταίων ἀρνητικῶν ἐξελίξεων. Ὑπόσχεται στούς δανειστές μας διάφορα θετικά μέτρα, τά ὁποῖα δέν πραγματοποιεῖ. Ἀλλά ἡ χώρα μας ἔχει γίνει πιά ἕνα προτεκτορᾶτο, ὑπό τήν κυριαρχία τῆς Τρόϊκας. Αὐτή λοιπόν ἔχει καί τήν τελική εὐθύνη τῆς ἀκολουθουμένης πολιτικῆς.
Μιά ὁμάδα ἐμπειρογνωμόνων τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου, ἀποτιμῶντας τήν πολιτική πού ἐφήρμοσε στήν χώρα μας ἡ Τρόϊκα, διαπίστωσε τήν λανθασμένη πορεία της. Ἡ κυρία Λαγκάρντ δέν μποροῦσε παρά νά συμφωνήση μέ τούς ἐμπειρογνώμονές της καί παραδέχθηκε καί ἐκείνη τό λάθος. Ὕστερα γενικεύτηκε στόν κύκλο τῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν ὁ χαρακτηρισμός αὐτός τῆς πολιτικῆς πού ὑπαγορεύθηκε στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν Τρόϊκα. Καί δέν ἦταν δυνατόν νά γίνη ἀλλοιῶς γιατί τά πράγματα βοοῦν.
Ἐν τούτοις λάθος-ξελάθος τά δύο ἄλλα μέλη τῆς Τρόϊκας, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή καί ἡ Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ἐπιμένουν ἡ ἀποτυχημένη πολιτική τῶν περικοπῶν τῶν κρατικῶν παροχῶν καί τῆς αὔξησης τῶν φόρων νά συνεχιστῆ.

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Μια συνηθισμένη ιστορία (ματαίωσης ενός έργου)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 166/Ιούνιος 2013)

Η αφορμή
Στην ομιλία του «Η καθ’ημάς προστασία του περιβάλλοντος» ο Διονύσης Γουσέτης αναφέρθηκε στην περιπέτεια της κατασκευής ενός υπόγειου σταθμού αυτοκινήτων που επρόκειτο να εξυπηρετήσει τους επισκέπτες του Α’ Νεκροταφείου της πρωτεύουσας, αλλά και τους περίοικους. Δηλαδή σε μια “πονεμένη ιστορία”, η οποία, ωστόσο, παρά το περιορισμένο ενδιαφέρον του φυσικού αντικειμένου (δηλαδή του έργου), έχει ευρύτερο ενδιαφέρον ως υπόθεση, γιατί αναδεικνύει τα “παράθυρα” που επιτρέπουν στους πολέμιους κάθε ανάπτυξης στον τόπο να ματαιώνουν επενδύσεις, Ως εκ τούτου, αξίζει να εξιστορηθεί.
Η διαδικασία
Τέλειωνε ο 20ος αιώνας και το αρμόδιο υπουργείο έκρινε πως, εξαιτίας της επικείμενης διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, οι υποδομές της πρωτεύουσας έπρεπε να εμπλουτισθούν και με χώρους στάθμευσης. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι ότι η ανάγκη τους προϋπήρχε, αλλά κανείς δεν επωμιζόταν ως τότε το πολιτικό κόστος που συνεπαγόταν η σύγκρουση με κατεστημένες ιδεοληψίες και δυναμικές μειοψηφίες. Επειδή, όμως, δεν υπήρχαν πλέον κατάλληλοι ελεύθεροι χώροι σε οικοδομικά τετράγωνα, οι τότε αρμόδιοι οδηγήθηκαν στην εύλογη επιλογή της κατασκευής των κάτω από κοινόχρηστες επιφάνειες, επιλογή στην οποία είχαν καταλήξει προ πολλού όλες οι μεγάλες πόλεις που αντιμετώπιζαν ανάλογο πρόβλημα στάθμευσης. Χωρίς, μάλιστα, «να ανοίξει μύτη» γιατί αυτό επιβάλλει η κοινή λογική. Στην Αθήνα, όμως, όπου η τελευταία αποτελεί «είδος εν ανεπαρκεία» έμελλε να ανοίξουν όχι μύτες, αλλά μέτωπα (αντιπαράθεσης) και να απειλείται να ανοίξουν και κεφάλια!
Επειδή, λοιπόν, οι κοινόχρηστες επιφάνειες δεν ανήκουν στην κεντρική εξουσία, χρειάστηκε να ερωτηθούν αν συμφωνούν να χρησιμοποιηθεί ο υπόγειος χώρος των ιδιοκτησιών τους και οι τοπικές εξουσίες. Αυτές συμφώνησαν. Μάλιστα, ο τότε Δήμαρχος της πρωτεύουσας ζήτησε περισσότερους χώρους στάθμευσης και το αίτημά του έγινε αποδεκτό. Επειδή, όμως, «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων» και αυτά δεν περίσσευαν ακόμα και κατά την αιχμή της προ-ολυμπιακής ευφορίας, επιλέχθηκε η κατασκευή τους με την μέθοδο της παραχώρησης, σύμφωνα με την οποία το κράτος δεν βάζει και πολύ βαθειά «το χέρι του στην τσέπη», αλλά ζητά την ευγενική (με το αζημίωτο) συνδρομή του εκάστοτε αναδόχου, πάλι στο ίδιο μήκος κύματος με την διεθνή πρακτική.
Με αυτά τα δεδομένα, η υπηρεσία που επιφορτίσθηκε με την σχετική αρμοδιότητα ξεκίνησε, πάντα με βάση την διεθνή εμπειρία, την δημοπράτηση των έργων κατά ομάδες, και τούτο επειδή μερικά από αυτά κρίνονται αποδοτικά και μερικά όχι, οπότε τα τελευταία, αν δεν ομαδοποιηθούν, κινδυνεύουν «να μείνουν στο ράφι». Η πιάτσα αποκαλεί τη μέθοδο «ένα φιλέτο και έναν κατιμά».
Έτσι, ο υπόγειος σταθμός του Α’ Νεκροταφείου, ως “φιλέτο”, βρέθηκε παρέα με έναν “κατιμά” στην Καλλιθέα και έναν “ούτε κρύο ούτε ζέστη” στην Οδό Διοχάρους. Όμως, η προ-ολυμπιακή αναμπουμπούλα δεν άφηνε περιθώρια για να δρομολογηθούν τα πάντα. Οι προσφορές για τη συγκεκριμένη ομάδα υποβλήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2003, όταν ήταν προφανές ότι «το πουλάκι είχε πετάξει». Έτσι, το έργο ανασύρθηκε από τα αζήτητα μετά από δυόμιση χρόνια και η σύμβαση με τον ανάδοχο υπογράφηκε τον Ιούνιο του 2006. Αφού δε ξεπεράστηκαν και κάποια άλλα προβλήματα, οι προθεσμίες κάθε σταθμού άρχισαν να τρέχουν η μία μετά την άλλη το δεύτερο εξάμηνο του 2007. «Να τρέχουν» τρόπος του λέγειν, γιατί δεν είχε προλάβει να εκπυρσοκροτήσει το πιστόλι του αφέτη και έβαλαν τις πρώτες τρικλοποδιές οι συνήθεις “καλοθελητές” για να ακυρωθεί η “κούρσα”, με συνέπεια τα πάντα να κολλήσουν στον βατήρα της εκκίνησης!
Εξαίρεση αποτέλεσε ο “κατιμάς” μέχρι τον οποίο δεν έφτανε η χάρη (τουτέστιν η επιρροή) των καλοθελητών. Και εκεί, βέβαια, υπήρξε μία εμπλοκή, αλλά, τελικά, οι εργασίες ξεκίνησαν στις αρχές του 2009. Μετ’εμποδίων, ωστόσο, λόγω αρχαιολογικών ευρημάτων.
Η διαβουκόληση
Αντίθετα, οι δύο σταθμοί της πρωτεύουσας βρέθηκαν ευθύς εξαρχής στο στόχαστρο της γνωστής και μη εξαιρετέας δημοτικής παράταξης που, μόλις δει να ξεκινά έργο, παθαίνει παράκρουση. Δεν έχασαν καιρό τα κατά τόπους πλοκάμια της και ως “περίοικοι” ή οργανώσεις περιοίκων άρχισαν να βομβαρδίζουν τα δικαστήρια με προσφυγές κατά των έργων και αιτήσεις ασφαλιστικών έργων.
Η παραπληροφόρηση πήγαινε σύννεφο. Παλαίμαχος ηθοποιός δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι οι “περίοικοι” του σταθμού της Οδού Διοχάρους είχαν βρει κάτω από τα δέντρα της νησίδας του δρόμου σακούλες με περιεχόμενο μια περίεργη ουσία που, όπως απέδειξε ανάλυση, ξεραίνει τα δέντρα. Κυκλοφόρησε δε και φωτογραφία της νησίδας, στην οποία είχαν στηθεί τα χριστουγεννιάτικα έλατα που είχαν εγκαταλειφθεί στα πεζοδρόμια, για να εμφανιστεί πιο πυκνή η βλάστηση που υποτίθεται ότι κινδύνευε. Ο σταθμός τελικά έμπλεξε, όχι, όμως, λόγω των φαιδρών αιτιάσεών τους ή επειδή δικαιώθηκαν σε κάποιο δικαστήριο (αντίθετα δεν δικαιώθηκαν), αλλά γιατί αποδείχθηκε ότι βρίσκεται μέσα στην Β΄ Ζώνη Προστασίας του Υμηττού με βάση ένα υπό αναθεώρηση Προεδρικό Διάταγμα της δεκαετίας του 1970, το οποίο, ωστόσο, βασιζόταν σε ένα προπολεμικό χάρτη που στο συγκεκριμένο σημείο δεν εμφάνιζε δρόμο, ενώ εμφάνιζε το μεγαλύτερο μέρος της γύρω περιοχής άχτιστο!
Αυτή η εξέλιξη τους επέτρεψε να ρίξουν όλο το βάρος τους στον σταθμό του Α’ Νεκροταφείου. Αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων και προσφυγές ακολουθούσαν κάθε νέο διοικητικό βήμα, χάρις στην ευχέρεια που παρέχει ο νόμος να προσφεύγει κάποιος με την ίδια επιχειρηματολογία εναντίον κάθε απόφασης κ.λπ., ακόμα και αν πρόκειται για εκτελεστική μιας προηγούμενης. Έτσι, παραπέμφθηκαν στα δικαστήρια το Προεδρικό Διάταγμα Χωροθέτησης, η Άδεια Ίδρυσης, η Οικοδομική Άδεια και δεν συμμαζεύεται.
Το “βαρύ πυροβολικό” της επιχειρηματολογίας ήταν, ως συνήθως, η κοπή δένδρων. Ο συντελεστής αντικατάστασης – το ότι για κάθε δύο κομμένα δέντρα θα φυτευόταν τρία νέα – αποκρυβόταν επιμελώς. Από αυτό το επιχείρημα αναδεικνύεται και η έλλειψη σοβαρότητας: στα δικαστικά διαβήματα και στα υποστηρικτικά δημοσιεύματα ο αριθμός των δέντρων που κινδύνευαν να θυσιαστούν ξεκίνησε από 85 (στην πραγματικότητα δεν θα ξεπερνούσε τα 66) και έφτασε με τον καιρό τα 144! Φαίνεται ότι η καταμέτρηση βασιζόταν στην “επιστημονική” μέθοδο που είναι γνωστή ως «το παίγνιον της κολοκύνθης» (κοινώς «η κολοκυθιά»)!
Η τρομοκράτηση
Παρότι, όμως, κανένα αίτημα για ασφαλιστικά μέτρα δεν ευδοκίμησε εξαιτίας της αδύναμης επιχειρηματολογίας των, εργασίες δεν ξεκίνησαν. Ο λόγος: ο φόβος των αρμοδίων να αντιταχθούν στον ακτιβισμό των έξαλλων “ασκεριών” που προστρέχουν σε κάθε παρόμοια κινητοποίηση. Φόβος κατανοητός, από μία άποψη, αν σκεφτεί κανείς τα επεισόδια και το κάψιμο της περιοχής από κάποιους “μπουρλοτιέρηδες” στις αρχές του 2009, με αφορμή μία, άκομψη είναι η αλήθεια, απόπειρα της τότε δημοτικής αρχής να ξεκινήσουν οι εργασίες σε έναν δημοτικό χώρο στάθμευσης στην Οδό Πατησίων. Φόβος ακατανόητος, από μία άλλη άποψη, γιατί επιτρέπει στην παραμικρή δυναμική (αλλά κατά κανόνα μειοψηφική) ομάδα να επιβάλλει ετσιθελικά το δικό της.
Δύο φορές επιχειρήθηκε έναρξη των εργασιών, δύο φορές οι υπηρεσιακοί παράγοντες και το προσωπικό του αναδόχου βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους “περίοικους”, οι οποίοι είχαν την “εσωτερική πληροφόρησή” τους και είχαν στηθεί στην πλατεία από τα ξημερώματα. Ποιοι “περίοικοι” δηλαδή; Μερικές (ούτε τέσσερις) δεκάδες άτομα, όπως και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που είχαν προηγηθεί παρά τις έξωθεν ενισχύσεις. Αλλά αποφασισμένα. Είναι χαρακτηριστικό της διάθεσής τους το ότι, όταν, την δεύτερη φορά, εκπρόσωπος του αναδόχου προσπάθησε να επιχειρηματολογήσει, μέλος της κουστωδίας του ιθύνοντος νου των κινητοποιήσεων (και δημοτικής συμβούλου) τον πήρε παράμερα και τον “συμβούλευσε” δημοκρατικότατα να αποχωρήσει γιατί με αυτά που λέει εκνευρίζει τον κόσμο που δεν ξέρει πως θα αντιδράσει!!!
Η αντιδικία
Σε κάποιο σημείο παρεμβλήθηκε και η δημοτική αρχή, η οποία, για να εκτονώσει την κατάσταση (στο Δημοτικό Συμβούλιο εννοείται), διεκδίκησε το μερίδιο του Δημοσίου από τα έσοδα και την εκμετάλλευση του σταθμού μετά τη λήξη της συμβατικής παραχώρησής της. Αυτή η διεκδίκηση έδωσε το πρόσχημα στον ψοφοδεή αρμόδιο υπουργό την ημέρα της δεύτερης απόπειρας να παραπέμψει το θέμα στην (διόλου απαραίτητη συμβατικά) γνωμοδότηση του Δημοτικού Συμβουλίου, αντί να ζητήσει να επιβληθεί η τάξη. Η γνωμοδότηση εκκρεμεί ακόμα, καθώς κανείς δεν ασχολήθηκε με το θέμα που χωρίζει κεντρική εξουσία και δημοτική αρχή, αν και αυτό μπορούσε να βρει τη λύση του παράλληλα με την υλοποίηση του σταθμού. Πρόσθετα, η μεν πλειοψηφία του προηγούμενου Δημοτικού Συμβουλίου δεν τολμούσε να φέρει το θέμα σε ψηφοφορία γιατί δεν ήθελε να πάρει μονοπαραταξιακά το βάρος της απόφασης, η δε σημερινή το αποφεύγει αφενός μεν γιατί η ίδια είναι διχασμένη παρά τις καλές προθέσεις του επικεφαλής της και πολλών στελεχών της, αφετέρου δε βρίσκεται (άδικα) αντιμέτωπη και με την εκδικητική αντίδραση των καταλοίπων της πρώην πλειοψηφίας.
Η αρνησιδικία
Αλλά δεν εκκρεμεί μόνον αυτή. Εκκρεμούν και οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί των προσφυγών, αφού με την υποβολή κάθε νέας αναβάλλεται η εκδίκαση των προηγουμένων για συνεκδίκαση. Η παλιότερη έκλεισε ήδη πενταετία! Φωτεινή εξαίρεση κάποιες αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου, οι οποίες εκδόθηκαν σχετικά γρήγορα και δικαίωσαν τις επιλογές της διοίκησης! Αυτή η καθυστέρηση «έριχνε νερό στον μύλο» των “περιοίκων”, οι οποίοι, ελλείψει επιχειρημάτων και δικαστικής δικαίωσης, ζητούσαν να μην γίνει τίποτε πριν αποφανθεί το ανώτατο δικαστήριο, γνωρίζοντας ότι όσο παρατεινόταν η καθυστέρηση μειώνονταν οι πιθανότητες να υλοποιηθεί το έργο.
Η διάψευση
Εν τω μεταξύ μεσολάβησε μία εξέλιξη με σημασία που ξεπερνάει κατά πολύ το τοπικό ενδιαφέρον του έργου. Με μία πολύ έξυπνη κίνηση ο Δήμαρχος της πρωτεύουσας ζήτησε πόρτα-πόρτα την γνώμη των πραγματικών περιοίκων. Το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης ήταν εντυπωσιακό. Πάνω από τα τρία τέταρτα εκδηλώθηκαν υπέρ της κατασκευής του χώρου στάθμευσης! Και αυτό παρά το γεγονός ότι μέχρι τότε είχαν βομβαρδιστεί μονόπλευρα με την αντίθετη προπαγάνδα, η οποία δεν δίσταζε να προσφύγει στα πιο απίθανα μέσα παραπλάνησης. Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος της πάλαι ποτέ συμπαθητικής καθημερινής εφημερίδας που απηχεί πλέον τις απόψεις (εξαλλοσύνες) της παράταξης. «Από πλατεία, υπόγειο γκαράζ» διαλαλούσε τεχνηέντως και ασύστολα, ενώ, στην πραγματικότητα, το σημερινό υπαίθριο γκαράζ θα γινόταν πλατεία και τα οχήματα θα κρύβονταν στα έγκατα της γης. Οι πολέμιοι του σταθμού είχαν πιαστεί εξαπίνης και δεν είχαν προλάβει να τρομοκρατήσουν με τον τρόπο που γνωρίζουν καλά τον κόσμο. Αυτή η εξέλιξη δεν τους άρεσε με αποτέλεσμα να φυγομαχήσουν κατά την ημερίδα σχετικά με τη σκοπιμότητα του που οργάνωσε ο Δήμος της Αθήνας.
Από μία άλλη σκοπιά, βέβαια, η δημοσκόπηση ήταν περιττή. Από επιστημονική έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου το 2007 οι Αθηναίοι είχαν αξιολογήσει με ποσοστό 77,6% ως δεύτερο σημαντικό πρόβλημα (αλλά με τον υψηλότερο δείκτη σημαντικότητας) την έλλειψη χώρων στάθμευσης. Πρόσθετα, την ίδια περίοδο περίοικοι και “περίοικοι” διαμαρτύρονταν γιατί το παρακείμενο Άλσος Λογγίνου κατακλυζόταν από αυτοκίνητα που δεν έυρισκαν να παρκάρουν αλλού! Αυτά και μόνο τα στοιχεία καθιστούν περιττή κάθε επιπλέον επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητα του έργου.
Η ευρύτερη σημασία αυτής της εξέλιξης έγκειται στο ότι αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που πολλοί υποψιάζονταν: πολύ συχνά (αν όχι σχεδόν πάντα) αυτές οι οργανώσεις “περιοίκων”, που ξεφυτρώνουν από το πουθενά οπότε αποφασιστεί να γίνει κάτι, δεν είναι παρά καλά οργανωμένες και με κατεύθυνση από συγκεκριμένα κέντρα μειοψηφίες που “καπελώνουν” (και φιμώνουν με την ψυχολογική και ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν) τις τοπικές κοινωνίες και μιλούν δήθεν εκ μέρους τους, χωρίς ποτέ να τις ρωτήσουν και συχνά χωρίς να έχουν την σύμφωνη γνώμη τους!
Η κατάληξη
Με αυτά και με άλλα, ο καιρός περνούσε και κάποια στιγμή, καθώς μεσολάβησε και το ξέσπασμα της κρίσης, κατέστη σαφές ότι δεν ήταν πια εφικτό να υλοποιηθεί μία σύμβαση που είχε συναφθεί με βάση προσφορά που μετρούσε οκτώ (και ήδη δέκα) χρόνια. Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί το μεν κράτος επιδιώκει να περισώσει ό,τι μπορεί, δηλαδή να λειτουργήσει ο ημιτελής “κατιμάς”, ο δε ανάδοχος να απαλλαγεί από όλα αφού στο μεσοδιάστημα ακόμα και το “φιλέτο” είχε ξεπέσει σε “κατιμά”!
Αποτέλεσμα; Η σκοταδιστική αντίδραση, που δεν θέλει να δει άσπρη μέρα η χώρα, έχασε τόσο την επικοινωνιακή μάχη, όσο και όλες τις δικαστικές μάχες που δόθηκαν ως τώρα. Κέρδισε, όμως, τον πόλεμο, έστω και προσωρινά, χάρη στην ουσιαστική αρνησιδικία της δικαιοσύνης, στη δειλία των πολιτικών και στον σφετερισμό της έκφρασης της κοινωνίας.
Δίδαγμα: τα κατάντια της χώρας δεν είναι τυχαία!

Υστερόγραφο: Ο προπηλακισμός και το “γιαούρτωμα” των κομματικών εντεταλμένων στο Τυμπάκι από κατοίκους της περιοχής, τους οποίους πήγαν να ξεσηκώσουν εναντίον του διαμετακομιστικού λιμανιού που προγραμματίζεται να κατασκευαστεί εκεί, δεν θα πρέπει να εξέπληξε κανένα και, πρωτίστως, τα θύματα των επεισοδίων. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι ο κόσμος θα καταλάβαινε κάποτε ότι δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο επιβλαβές κάθε, μα κάθε επενδυτικό σχέδιο. Θα αντιλαμβανόταν ότι οι περιβαλλοντικοί, αρχαιολογικοί και λοιποί λόγοι που επικαλούνται δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίαις για την εξυπηρέτηση του κακόβουλου στόχου τους που δεν είναι άλλος παρά η, με την υπονόμευση κάθε προσπάθειας οικονομικής ανόρθωσης, πλήρης εξαθλίωση του λαού, η οποία, όπως ευελπιστούν, είτε θα τους προσφέρει κομματικά οφέλη είτε θα αποτελέσει τον σπινθήρα της κοινωνικής εξέγερσης που ονειρεύονται. Έπαιζαν χρόνια «εν ου παικτοίς» και ήρθε η ώρα να το πληρώσουν. Μόνο που σε καιρό κρίσης (και απελπισίας) το “αντίτιμο” δεν κινείται πάντα στα όρια της κοσμιότητας.
Θα έπρεπε, επιπρόσθετα, να συνειδητοποιήσουν ότι, με την τακτική τους να “ανησυχούν” κάθε φορά για το περιβάλλον, θα την πάθουν κάποια στιγμή όπως ο βοσκός που ξεσήκωνε τους συγχωριανούς του επειδή είχε δήθεν εμφανιστεί λύκος: θα έρθει η ώρα που θα υφίσταται όντως οικολογική απειλή και κανείς δεν θα τους παίρνει στα σοβαρά!
Το επεισόδιο στο Τυμπάκι, όμως, είναι χρήσιμο και για εκείνους που δεν έχουν άμεση σχέση με τα γεγονότα και δίνουν πίστη στα φληναφήματα των μόνιμα “ανήσυχων” πολιτών: τους διδάσκει ότι συχνά τον θόρυβο τον ξεσηκώνουν μικρές “τηλεκατευθυνόμενες” ομάδες χωρίς επαρκή επιτόπια αντιπροσωπευτικότητα και υποστήριξη!

Λ. ΕΥΔΟΞΟΣ: Απόηχοι της Επικαιρότητας (τα ίδια Παντελάκη μου…)

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 166/Ιούνιος 2013)
 
Φαίνεται ότι κυβερνητικά στελέχη, διοικήσεις δημοσίων οργανισμών, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί φορείς, αλλά και συντεχνίες με ισχυρές διασυνδέσεις κ.λπ. δεν έχουν αντιληφθεί ότι η χώρα εισήλθε (επιτέλους, θα λέγαμε ασμένως, αν αυτό δεν συνοδευόταν από επώδυνα οικονομικά μέτρα) σε αναγκαστική εκσυγχρονιστική πορεία και συνεχίζουν απτόητοι να της βάζουν τρικλοποδιές για να συντηρήσουν ό,τι μπορέσουν από το φαυλεπίφαυλο, ανορθολογικό και οπισθοδρομικό παρελθόν (με την αμέριστη έμπρακτη συμπαράσταση κατ’όνομα “προοδευτικών” δυνάμεων)!
Τα ίδια Παντελάκη μου…
Επαναφέρθηκε, με άρθρο σχετικού νόμου, διάταξη, η οποία είχε καταργηθεί πριν από τρία χρόνια και με βάση την οποία παρέχεται η δυνατότητα απόσπασης εκπαιδευτικού από την οργανική του θέση είτε στο ΙΝΕΔΙΒΙΜ (τουτέστιν, για τους αναλφάβητους του μαγικού κόσμου των αρκτικόλεξων του Παπανδρέου του Γ’, Ίδρυμα ΝΕολαίας και ΔΙα ΒΊου Μάθησης) είτε στο ΕΟΠΠΕΠ (τουτέστιν, για το ίδιο κοινό, Εθνικός Οργανισμός Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού).
Πρόκειται για διάταξη πατεντάτης ευνοιοκρατίας γιατί επιτρέπει στους “έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη” να παρεπιδημούν στην πρωτεύουσα και, ταυτόχρονα, αφενός μεν να εισπράττουν το επίδομα που δικαιολογεί η θέση από την οποία αποσπάστηκαν, αφετέρου δε ο χρόνος υπηρεσίας τους να λογίζεται χρόνος υπηρεσίας “στα κατσάβραχα ή στα ερημονήσια” όπου έχουν διορισθεί ή μετατεθεί (χωρίς να πατήσουν το πόδι τους εκεί)!
Η ευνοιοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει!
τα ίδια Παντελή μου (1)
Μία από τις νεολαιίστικες οργανώσεις της ανεπίδεκτης εκσυγχρονισμού αξιωματικής αντιπολίτευσης εισέβαλε (“μπούκαρε” κατά την φοιτητική lingua franca) στο γραφείο καθηγήτριας και την ανάγκασε να δεσμευτεί ότι δεν θα ξαναβάλει δύσκολα θέματα σε εξετάσεις! Και πανηγύρισε για το αποτέλεσμα αυτού του τύπου των δράσεων που χαρακτηρίστηκαν: «νίκες που βελτιώνουν τη φοιτητική καθημερινότητα και τους ρυθμούς των σπουδών»! Η δε σχετική ανακοίνωση κατέληγε με την ακόλουθη επαναστατική προτροπή: «Κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί, νόμος οι ανάγκες κάθε φοιτητή.»!
Προφανώς, «οι ανάγκες κάθε φοιτητή» επιτάσσουν να περνάει τα μαθήματα όσο γίνεται πιο εύκολα (με ένα “δημοκρατικό 5” για παράδειγμα) και να εθίζεται στο να βιώνει, όπως τόσα και τόσα μεταπολιτευτικά χρόνια, «λάθε» και όχι να μαθαίνει να κοπιάζει για να (αντ)αποδώσει στην κοινωνία με το παραπάνω τις γνώσεις που του παρέχονται.
Η ήσσων προσπάθεια ποτέ δεν πεθαίνει!
Τα ίδια Παντελάκη μου…
Την κατάργηση τριάντα πέντε (!) επιδομάτων, ανάμεσα στα οποία και τα παράλογα ή εξωτικά του “μέσου όρου ενδείξεων”, της “οδήγησης υπηρεσιακών οχημάτων” και της “απομόνωσης κατοικίας”, συμφώνησαν η διοίκηση της Δ.Ε.Η. και οι εργατοπατέρες του άτεγκτου συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων σ’αυτήν, της διαβόητης ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ! Με το αζημίωτο, φυσικά, αφού θα τα αντισταθμίσει διορθωτικό ποσό.
Επιπλέον, συμφώνησαν να διατηρηθούν μόνον τρία: της επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας, των απομακρυσμένων (παραμεθόριων) περιοχών και της θέσης ευθύνης. Και καλά το πρώτο, το δεύτερο γιατί να δίνεται ακόμα και για θέσεις περιζήτητες, όπως αυτές σε τουριστικές περιοχές όπως τα Δωδεκάνησα! Όσο για το τρίτο, φαίνεται ότι οι θέσεις εκείνων που δεν θα το παίρνουν (αν υπάρχουν τέτοιοι και δεν πρόκειται για εύσχημο τρόπο παράτυπης αύξησης μισθών) είναι θέσεις ανευθυνότητας!
Η “απλοχεριά” ποτέ δεν πεθαίνει!
τα ίδια Παντελή μου (2)
Αθωώθηκε, λόγω αμφιβολιών ποδοσφαιρικός σύλλογος για την επίθεση οπαδών του εναντίον δημοσιογράφου, κατά τη διάρκεια αγώνα. Και τούτο αφενός μεν επειδή δεν ανέφερε το περιστατικό ο εντεταλμένος “παρατηρητής”, αφετέρου δε επειδή οι εφημερίδες δεν περιέγραψαν ταυτόσημα το περιστατικό.
Μα τι περίμεναν; Ευελπιστούσαν ότι ο παρατηρητής θα ανέφερε, έστω και με υπονοούμενα, γεγονός που θα του στοίχιζε πιθανότατα τον εξοστρακισμό του από τους σχετικούς πίνακες ή ότι δημοσιογράφοι (και οι εφημερίδες εντολοδόχοι τους) θα περιέγραφαν τα όσα διαδραματίσθηκαν ανεπηρέαστοι από την σαφή οπαδική (θετική ή αρνητική) προδιάθεσή τους; Μετά θα απορούν άπαντες γιατί οι δράστες αφενός μεν θα υποτροπιάζουν (όπως το έπραξαν ήδη) ή θα βρίσκουν μιμητές. Αν και στην τελευταία περίπτωση ίσως οι αρμόδιοι δικαστές, κατά το συνήθειό τους, παραβλέψουν τις αμφιβολίες και εξαντλήσουν την αυστηρότητά τους στους θρασύτατους “αντιγραφείς”.
Η “παράγκα” ποτέ δεν πεθαίνει!
Τα ίδια Παντελάκη μου…
«Η λέξη “αγγελιόσημο” δεν έχει μπει στο τραπέζι με την τρόϊκα», δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός εργασίας, για να διασκεδάσει διακομματικές ανησυχίες αναφορικά με την τύχη μιας από τις πλέον κραυγαλέες επιβαρύνσεις υπέρ τρίτων που αφενός μεν στρεβλώνουν τη οικονομία της χώρας, αφετέρου δε καταργούν στην πράξη την θεωρητική ισότητα των πολιτών.
Είναι δε τόσο ισχυρή αυτή η προσκόλληση σε τέτοιες αναχρονιστικές ρυθμίσεις, που βουλευτίνα της αλλοπρόσαλλης αντιπολίτευσης (που κόπτεται για τους αγώνες της υπέρ των αδυνάτων) ενδιαφέρθηκε για το τα θα γίνει με τις ηλεκτρονικές εφημερίδες που δεν καταβάλλουν (και δεν χρεώνουν;) αυτό το “χαράτσι”!
Η “συντεχνιοκρατία” ποτέ δεν πεθαίνει!
τα ίδια Παντελή μου (3)
Πριν από ενάμιση χρόνο, μία “έξυπνη” διάταξη απάλλαξε τα δικαστήρια από ένα μεγάλο αριθμό καταχρηστικών αγωγών και καλλιέργησε την ελπίδα ότι η ελληνική κοινωνία θα απαλλαγεί από μία από τις γάγγραινες που την κατατρώγουν, την ουσιαστική αρνησιδικία.
Φευ, η ελπίδα αποδείχθηκε φρούδα. Νέα “εξυπνότερη” διάταξη επανέφερε το παλιό καθεστώς, ξαναμπήκε η θηλιά στο λαιμό της Δικαιοσύνης και οι “χαμένοι” της αρχικής ρύθμισης ανάσαναν.
Η “συντεχνιοκρατία” ποτέ δεν πεθαίνει (δις)!
Τα ίδια Παντελάκη μου…
Μέχρι και κατάληψη των αιθουσών των Πειραματικών και Προτύπων Σχολείων απείλησαν οι γονείς των μαθητών, οι οποίοι έχουν εισαχθεί σε αυτά με κλήρωση, για να εμποδίσουν την διεξαγωγή εξετάσεων για την εισαγωγή των αξιοτέρων στην αμέσως ανώτερη βαθμίδα αυτών (στην α’ τάξη του γυμνασίου ή του λυκείου από την τελευταία τάξη του δημοτικού ή του γυμνασίου αντίστοιχα).
Από κοντά και η διαβόητη ΟΛΜΕ (Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης), η οποία επέκρινε τις εξετάσεις ως «μία ακραία έκδοση της αριστείας»(!), λες και η «αριστεία» είναι έγκλημα καθοσίωσης, χαρακτήρισε τον δι’αυτών διαχωρισμό των μαθητών ως «ιδιότυπα ρατσιστικό». Τέλος, ως αυτόκλητος και απρόσκλητος συνήγορος, εξέφρασε την ανησυχία της για την ανατροπή του «οικογενειακού προγραμματισμού» των μαθητών εξαιτίας των εξετάσεων, λίγες μόνο εβδομάδες πριν γράψει στα «παλαιότερα των υποδημάτων της» τον «οικογενειακό προγραμματισμό» πολύ περισσότερων μαθητών κηρύσσοντας απεργία τις ημέρες των πανελλαδικών εξετάσεων!
Το ότι οι οικογένειες 8.058 μαθητών αποδέχτηκαν να χαλάσουν τον «οικογενειακό προγραμματισμό» τους για να διαγωνιστούν τα βλαστάρια τους για 2.699 θέσεις δεν σήμαινε γι’αυτούς τίποτε. Φυσικό και εύλογο αφού αυτό που διακυβεύεται είναι η βολή που προσφέρει η τύχη και το μέσο.
(Παρενθετικά ας αναφερθεί ότι στη χρονιά μου, το 1961, είχαν διαγωνισθεί 920 για 160 θέσεις σε πρότυπο σχολείο και δυο χρόνια αργότερα κάπου 1.250 για 200!)
Η αναξιοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει!
τα ίδια Παντελή μου (4)
Χρόνια τώρα οι “τζαμπατζήδες” των μέσων συγκοινωνίας συμβάλλουν με τον τρόπο τους και υπέρμετρα στην διόγκωση των ελλειμμάτων των (ούτως ή άλλως ελλειμματικών) οργανισμών που τα διαχειρίζονται. Ελλειμμάτων που μετακυλίονται στο κράτος και προσαυξάνουν το επαχθές χρέος της χώρας.
Επιτέλους, όμως, αποφασίστηκε να μπει μία τάξη και να αποτραπεί στο μέτρο του δυνατού η εισιτηριοδιαφυγή. Ένα από τα μέτρα που προκρίθηκαν είναι να τοποθετηθούν μπάρες στις εισόδους των σταθμών του μετρό. Αυτό ήταν. Αμέσως ξεσπάθωσαν οι κατ’επάγγελμα και καθ’έξιν λαϊκιστές για τη ν κυβερνητική αναλγησία. Όπως ο ανεκδιήγητος βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης που “κατακεραύνωσε” τον αρμόδιο υπουργό με το δίλημμα που του έθεσε: «Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι έχουν το δικαίωμα να μάθουν: ή με τις μπάρες ή με την αξιοπρέπεια;».
Η υποκρισία δεν περιορίζεται στο ότι οι άνεργοι έχουν ελάχιστες ανάγκες μετακίνησης, όσο στο ότι η πρόθεση αυτών που εξανέστησαν δεν ήταν τόσο να πιέσουν για να ληφθούν μέτρα για τις ασθενέστερες ομάδες, όσο να διατηρηθεί το σημερινό μπάχαλο, ενδεχομένως δε να επιστρέψει η εικονική (γιατί το κόστος από κάπου αλλού πληρωνόταν) “γαλαντομία” της δεκαετίας του 1980, όταν οι συγκοινωνίες τις πρωινές ώρες ήταν τζάμπα για όλους!
Ο λαϊκισμός ποτέ δεν πεθαίνει!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Γράμμα 34

 
Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 34
 
Τό Πολυνομοσχέδιο, καλς κακς, ψηφίστηκε πό τήν Βουλή τήν Τετάρτη καί γινε νόμος. Νά πιεστ κυβέρνηση μέ περγία νά ξανανοίξη τά θέματά του δέν πιδίωξαν ο συνδικαλιστικές ργανώσεις, διότι περγία τήν παραμονή τς συζήτησης εχε σκιώδη συμμετοχή. Πέτυχε μόνο νά ναστατώση τίς συγκοινωνίες βασανίζοντας τό κοινό.
Τήν μάχη μως συνέχισαν ο Μπαχαλάκηδες καταλαμβάνοντας τούς δρόμους καί παρατείνοντας τήν ταλαιπωρία μας.
λλά ταν λθε τήν πομένη σέ πίσκεψη κ. Σώϋμπλε, τήν παράλυση τν συγκοινωνιν νέλαβε δια κυβέρνηση, κλείνοντας να πλθος δρόμων καί τέσσερις σταθμούς το μετρό – γιά τόν φόβο τν Μπαχαλάκηδων.
ντί νά μς φήνει νά ταλαιπωρούμαστε κάθε λίγο, θά ταν καλλίτερα κυβέρνηση νά βάζει σέ κάθε πέμβαση τν πάσης πόχρωσης Μπαχαλάκηδων τήν στυνομία νά τούς μαντρώνει. σπασμωδικότητα τς πολιτικς πού κολουθε, στερε τήν κυβέρνηση πό τήν ατοπεποίθηση γιά τήν διαφύλαξη τς τάξης.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Γράμμα 33

Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 33

βρεις πού κτοξεύουν ο βουλευτές νας στόν λλον σέ συνεδρίες τς Βουλς εναι τς τάξης τν στιχομυθιν καυγάδων το χαμαιτυπείου.
Πρόεδρος τς συνεδρίας χει τήν δυνατότητα νά διατάξη νά διαγραφον ο βρεις πό τά Πρακτικά. Δέν μπορε μως νά προλάβη τήν τηλεόραση πού κινηματογραφε τίς σκηνές. τσι τίς βλέπουν ο νέοι πού πογοητεύονται πό τό πολιτικό μας σύστημα καί τίς βλέπουν σέ λη τήν γ καί γελον μαζί μας.
Θά μποροσε νά περιοριστ δραστικά τό κακό, ν πειθαρχικό ργανο τς Βουλς κοβε βαρειά πρόστιμα στούς βριστές βουλευτές. λλά γι’ατό θά χρειαζόταν μιά  βούληση πού νά ξεπερν τά κομματικά σχήματα. Καί ατό εναι τό δύσκολο.

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ἡ πρωτοβάθμια Ὑγεία,ὁ δημόσιος καί ὁ ἐπιχειρηματικός τομέας

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 166/Ἰούνιος 2013)
 
Ἡ Πρωτοβάθμια Φροντίδα Ὑγείας (ΠΦΥ), πού ἀποτελοῦσε βασική ἐπαγγελία τῆς κυβέρνησης, παρουσιάζει μεγάλα κενά στήν πραγματοποίησή της. Γιά τήν μεγάλη πλειονότητα τῶν λαϊκῶν στρωμάτων ἡ ἀπόλαυση τῶν παροχῶν της εἶναι πολύ δύσκολη μέχρι ἀνέφικτη.
Οἱ ὑπηρεσίες στίς ὁποῖες ἔχει ἀναθέσει ἡ κυβέρνηση τήν ΠΦΥ διαθέτουν ἐλλιπῆ τεχνολογική ὑποστήριξη καί ἐπιστημονικό προσωπικό μικρότερο ἀπό τό ἀπαιτούμενο. Δέν ἔχουν ἱκανοποιητική διασύνδεση μεταξύ τους καί μέ τά δημόσια νοσοκομεῖα. Δέν ἀνταποκρίνονται στίς ἰδιαιτερότητες τῆς κάθε περιφέρειας καί στά ἐπί μέρους προβλήματα τῶν διαφόρων πληθυσμιακῶν ὁμάδων.
Ἄλλη μιά λαϊκή ἐλπίδα διαψεύστηκε.
Τά αἴτια τῆς ἀποτυχίας
Τό καθῆκον τῆς παροχῆς τῆς Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Ὑγείας (ΠΦΥ) ἐκάλυπταν τό ΙΚΑ καί μιά σειρά ἄλλων κοινωνικοασφαλιστικῶν ὀργανισμῶν. Οἱ συγχωνεύσεις πού ἀκολούθησαν, δέν βελτίωσαν τό ἐπίπεδο τῶν παρεχομένων ὑπηρεσιῶν.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν διαρθρωτική κατανομή τους, αὐτήν τή στιγμή λειτουργοῦν 200 Κέντρα Ὑγείας (ἀγροτικά καί ἀστικά), 250 ὑγειονομικές μονάδες ὑπό τήν ἐποπτεία τοῦ νεοϊδρυθέντος ΕΟΠΥΥ, 1.400 περιφερειακά ἰατρεῖα, 80 πολυδύναμα περιφερειακά κέντρα, 40 εἰδικά περιφερειακά κέντρα.
Στήν ἀνεπάρκεια σέ προσωπικό καί ὑποδομές, πού ἔχει προκληθῆ ἀπό τίς κυβερνητικές πολιτικές τῶν δύο τελευταίων δεκαετιῶν, ἡ κοινωνία ἀναγκάζεται νά προσφύγει στόν ἰδιωτικό τομέα ὑγείας. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε τεράστια αὐτός ὁ τομέας: Πληθώρα ἰδιωτικῶν διαγνωστικῶν κέντρων, μικροβιολογικῶν ἐργαστηρίων, μονάδων χρονίων παθήσεων, ἐπείγουσας ἰατρικῆς κλπ. Ὁ ἰδιωτικός τομέας ἀπορροφᾶ τό 60% τῶν δαπανῶν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιά τήν ὑγεία. Ἕνας μέρος τους πηγαίνει σέ ἀμοιβές προσωπικοῦ καί ἀγορά ὑλικῶν. Τό ὑπόλοιπο, πού δέν εἶναι μικρό, γίνεται ἐπιχειρηματικό κέρδος, πού κάτω ἀπό τίς παροῦσες συνθῆκες δέν εἶναι διόλου ἀσήμαντο καί κοινωνικά ἐπιθυμητό.
Ἐξ ἄλλου σέ αὐτόν εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἀπευθύνονται οἱ ἀνασφάλιστοι, ἀφοῦ ἡ πρόσβασή τους στίς δημόσιες ὑπηρεσίες εἶναι δύσκολη καί χρονοβόρα, ὅπως συμβαίνει καί στά ἐξωτερικά ἰατρεῖα τῶν κρατικῶν νοσοκομείων, ὅπου στίς ἡμέρες τῶν ἐφημεριῶν τους ἐπικρατεῖ χαώδης κατάσταση.
Ἡ ἵδρυση τοῦ ΕΟΠΥΥ (Ἐθνικός Ὀργανισμός Παροχῆς Ὑπηρεσιῶν Ὑγείας), πού πραγματοποιήθηκε τό 2011 καί μέ τήν σταδιακή ἔνταξη σ’αὐτόν τοῦ 90% τῶν ταμείων ὑγείας εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά κατευθυνθῆ ὑπολογίσιμη μερίδα τῶν ἐργαζομένων καί τῶν συνταξιούχων στήν ἰδιωτική ἀγορά τῆς ὑγείας.
Μιά ἔρευνα τῆς Ἐθνικῆς Σχολῆς Δημόσιας Ὑγείας
Σύμφωνα μέ πρόσφατα στοιχεῖα πού παρουσίασε ἡ Ἐθνική Σχολή Δημόσιας Ὑγείας οἱ ἐπισκέψεις ἀσφαλισμένων, ἐργαζομένων καί συνταξιούχων, στά πρώην πολυϊατρεῖα τοῦ ΙΚΑ καί τῶν ἄλλων ἀσφαλιστικῶν ὀργανισμῶν μειώθηκαν ἀπό 32 ἑκατομμύρια σέ 8 ἑκ. τά τελευταῖα χρόνια.
Τό ἀνησυχητικό φαινόμενο τῆς κατακόρυφης πτώσης τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἐπισκέψεων ὀφείλεται στήν μεγάλη ταλαιπωρία καί τήν χρονοβόρα ἀναμονή στά κοινωνικοασφαλιστικά ἰατρεῖα καί γιά μιά πολύ ἁπλῆ ἐξέταση, ἀλλά καί ἐπειδή αὐξήθηκαν οἱ ἀνασφάλιστοι καί οἱ ἄνεργοι πού δέν ἔχουν πιά πρόσβαση στήν κοινωνική ἀσφάλιση.
Ἡ προαναφερόμενη ἔρευνα ἀναφέρει, ὅτι τό 58% τῶν πολιτῶν ἔχει μειώσει τήν χρήση τῶν ὑπηρεσιῶν τῆς ΠΦΥ, πέραν τῆς χαμηλῆς ποιότητάς των, λόγω τῆς πτώσης τῶν ἀτομικῶν εἰσοδημάτων. Ἕξι στούς 10 πού ἔχουν ἀνάγκη τῶν παροχῶν, ἐπιβραδύνουν ἤ ἀποφεύγουν νά προσέλθουν στά ὄργανα τῶν ΠΦΥ λόγω τῆς ἀνεπαρκοῦς λειτουργίας τῶν ὑπηρεσιῶν της, λόγω τοῦ νέου κανονισμοῦ παροχῶν, ἀλλά καί τῆς αἰσθητῆς μείωσης τῶν ἐργαστηριακῶν καί κλινικῶν ἐξετάσεων.
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἡ οἰκονομική κρίση μακροχρόνια μειώνει καί τήν πρόσβαση στήν ἰδιωτική ἐπιχείρηση ὑγείας. Ἄρα γενικά μειώνεται ἡ κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τῆς ὑγιεινῆς στόν τόπο μας.
Στήν δύσκολη κατάσταση πού περνᾶ ὁ ὅλος τομέας τῆς ὑγείας ὑπάρχει εὐτυχῶς ἡ ἀπάντηση τῆς ἰδιωτικῆς φιλανθρωπίας. Οἱ μή κυβερνητικές ὀργανώσεις πού πληρώνουν ἰατρούς γιά τήν θεραπεία ἀτόμων πού βρίσκονται σέ κατάσταση ἀνάγκης. Ἀλλά καί ἰατροί πού δέν παίρνουν, μέ δική τους πρωτοβουλία, ἀμοιβές ἀπό ἄτομα πού βρίσκονται σέ αὐτήν τήν κατάσταση.
Ὁ ΕΟΠΥΥ
Ἀρκετές φορές τό Ὑπουργεῖο Ὑγείας διαφημίζει τό ὅραμά του γιά ἕναν ἰσχυρό Ἐθνικόν Ὀργανισμό Παροχῆς Ὑπηρεσιῶν Ὑγείας. Καλύπτει 10 ἑκατ. ἀσφαλισμένους, ἀπασχολεῖ γύρω στούς 12.000 γιατρούς (6.500 μόνιμοι καί 5.550 συμβασιοῦχοι) καί 2.900 ὑγειονομικούς.
Ἐντούτοις ἡ κυβερνητική πολιτική πού στοχεύει «στό νοικοκύρεμα τῶν οἰκονομικῶν τοῦ κράτους» συρρικνώνει τόν ὄγκο τῶν δημοσίων δωρεάν ὑπηρεσιῶν ὑγείας. Ἡ μείωση τῶν παροχῶν καί οἱ συγχωνεύσεις τῶν ἀσφαλιστικῶν ὀργανισμῶν δημιουργοῦν ἕνα κοινωνικό πρόβλημα.
Τά φτωχά νοικοκυριά στενάζουν, ἀλλά καί μέρος τῆς μεσαίας τάξης δυσφορεῖ καί συχνά ἀκούγεται ἡ παλιά λαϊκή φράση «Ὅποιος δέν ἔχει νά πληρώση δέν θά εὕρη τήν ὑγειά του». Ἤ τό γνωστό «Νά μήν σοῦ τύχη».

Κ.Σ.Μ.: Ἄς προσέχαμε ...

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 166/Ἰούνιος 2013)
 



Ὅλα ἦταν γνωστά, ἐδῶ καί τρεῖς τουλάχιστον δεκαετίες, ὅσα κατέστησαν ἀναπόφευκτη τή σημερινή οἰκονομική καί κοινωνική τραγωδία, πού βιώνει ἡ χώρα.
Ἡ φράση αὐτή βρίσκεται στό ἐξώφυλλο τοῦ τελευταίου βιβλίου τοῦ κ. Γιάννη Μαρίνου, τό ὁποῖο ἔχει τόν ἴδιο τίτλο μέ αὐτόν τοῦ παρόντος σημειώματος, καί ἕνα σκίτσο τοῦ Κώστα Μητρόπουλου πού δείχνει ἕναν ἀνθρωπάκο νά ὁρμᾶ νά πιάση ἕνα χιλιάρικο πού φεύγει πάνω ἀπό ἕναν γκρεμό.
Τό κύριο βάρος τοῦ βιβλίου βρίσκεται σέ μιά σειρά ἄρθρων τοῦ συγγραφέα του πού δημοσιεύθηκαν στό ¨Βῆμα¨ ἀπό τό 1991 ὥς τό 1994. Ὁ κ. Μαρῖνος μπῆκε νεώτατος στόν Δημοσιογραφικό Ὀργανισμό Λαμπράκη πρίν ἀπό 47 χρόνια καί κέρδισε μέ τό σπαθί του ὅλες τίς προαγωγές του πού ἀκολούθησαν, χωρίς νά ἀπαλλοτριώση τήν ἀνεξαρτησία τῆς ἔκφρασής του. Ἀπό τόν Δ.Ο.Λ. δέν ἔλαβε ποτέ καμμία ὑπόδειξη γι’αὐτά πού ἔγραφε καί ἐκεῖνος δέν προσπάθησε ποτέ νά ἀνταποκριθῆ στήν εἰκαζόμενη ἐπιθυμία τοῦ ἐργοδότη του. Τό 1999 δέχθηκε νά ἐκλεγῆ Εὐρωβουλευτής μέ τό ψηφοδέλτιο τῆς Ν. Δημοκρατίας καί σταμάτησε νά δημοσιογραφῆ. Μετά τήν λήξη τῆς θητείας του στήν Εὐρωβουλή ἐπανῆλθε στό ¨Βῆμα¨ (χωρίς πλέον νά μισθοδοτεῖται) καί τά ἄρθρα του κάθε Κυριακή τόν ἀναδεικνύουν ὡς τόν πιό ἔγκυρο ἀναλυτή τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας.
Τά ἄρθρα γιά τά ὁποῖα ἔγινε λόγος, εἶναι γραμμένα σέ φιλοπαίγμονα τόνο πάνω σέ ὀγκόλιθους τεκμηρίωσης. Ἀποτελοῦνται ἀπό ἐπιστολές πού τοῦ ἔστελνε ἕνας ὑποθετικός Ἐργαζόμενος Νέος, ὁ ὁποῖος πρόσθετε στήν ὑπογραφή του σέ κάποιες ἀπό αὐτές τήν ἰδιότητα τοῦ βαρύτατα φορολογουμένου, σέ ἄλλες τοῦ μή δανειζομένου - ἀνάλογα μέ τά θέματα τῶν ἐπιστολῶν. Ὁ κ. Μαρῖνος ἔβαζε κάτω ἀπό τήν ὑπογραφή τοῦ Ἐργαζόμενου Νέου, τήν δική του μέ τήν ἔνδειξη «Καί γιά τήν ἀντιγραφή». Ὁ ἀναγνώστης βέβαια δέν ἀμφέβαλλε γιά τό ποιός ἦταν ὁ πραγματικός συγγραφέας τοῦ ἄρθρου, ἀλλά δεχόταν τό παιγνίδι, γιά νά μήν γίνουν ἀσήκωτες οἱ ἐπισημάνσεις του.
Ἀπό τό 1964 ὁ κ. Μαρῖνος εἶχε ἀρχίσει νά προειδοποιεῖ, ὅτι ἡ εὐημερία πού παρέχουν οἱ ἑκάστοτε κυβερνήσεις στούς ψηφοφόρους μέ δανεικά χρήματα θά ὁδηγήσουν σέ ἀδιέξοδο. Ἡ κριτική του δέν ἔκανε ποτέ πολιτική διάκριση τῶν κυβερνητῶν, ἀλλά καί τῆς ἰδεολογικῆς ταυτότητας τῶν συνδικαλιστῶν πού ἀποσποῦσαν ἐκβιαστικά παροχές ὑπερβολικές σέ σχέση μέ τό ἐθνικό εἰσόδημα.
Ὁ κ. Μαρῖνος δέν διεκδικεῖ τήν ἀποκλειστικότητα τῶν δυσοίωνων προγνώσεων του πού ἐπαληθεύτηκαν. Ἀναφέρει πρόθυμα τίς ἐπισημάνσεις πού ἔγιναν καί ἀπό ἄλλους καί παραθέτει ἀποσπάσματα σχετικῶν κειμένων.
Ἕνας πρόσθετος λόγος πού κάνει γοητευτικό τό βιβλίο εἶναι τά πανέξυπνα σκίτσα τοῦ Κώστα Μητρόπουλου πού τό διανθίζουν.