Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Γράμμα 22


Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 22

Καλή Χρονιά μέ ὑγεία καί προκοπή!

Τό 2012 μᾶς πότισε μέ πολλή πίκρα. Πρέπει νά παλέψουμε στόν Καινούργιο Χρόνο νά βγεῖ ὁ τόπος μας ἀπό τήν δεινή κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται. Νά μετάσχει ὁ καθένας μας στήν κοινή προσπάθεια καί θά δεῖ, ὅτι οἱ δυνατότητές του εἶναι μεγαλύτερες ἀπό ὅ,τι πίστευε.

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Ἐαυτούλης

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Σέ ἐποχές μιᾶς γενικῆς συμφορᾶς ἡ φυσική τάση τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἀλληλεγγύη. Στόν τόπο μας ὅμως τώρα, σάν ἐπακόλουθο προφανῶς τῆς μακρᾶς ἀποσάρθρωσης θεσμῶν καί ἀξιῶν, γιγαντώνει ὁ ἐγωϊσμός.
Θριαμβεύει ὁ Ἐαυτούλης.
Ἄλλοι κυττάζουν νά βγοῦν πλουσιώτεροι ἀπό τήν οἰκονομική κρίση. Κερδοσκοποῦν καί πηγαινοφέρνουν τά λεφτά τους στό ἐξωτερικό ἀνάλογα μέ τίς ἐνδείξεις τοῦ χρηματιστηρίου. Ἄλλοι ἀναπτύσσουν μιά ἔντονη μαχητικότητα γιά τίς διεκδικήσεις τῆς ὁμάδας τους. Ἔτσι ἔχουμε κάθε μέρα μία ἤ περισσότερες συνδικαλιστικές ὀργανώσεις νά ἀπεργοῦν - ὅταν ἡ αὔξηση τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς εἶναι προϋπόθεση τῆς ἐξόδου μας ἀπό τήν κρίση. Ἀπεργοῦν οἱ ἐφοριακοί καί καθυστερεῖ τό κράτος νά μαζέψει τά ἔσοδά του. Ἀπεργοῦν ἔμμεσα καί οἱ δικαστικοί προβάλλοντας αὐθαίρετες ἑρμηνεῖες τοῦ Συντάγματος καί ἡ λύση τῶν διαφορῶν τοῦ κοινοῦ παραπέμπεται σέ ἄδηλο χρόνο. Οἱ δρόμοι κλείνονται ἀπό διαδηλωτές καί ἀνεβαίνει τό κόστος τῶν συγκοινωνιῶν ἀπό τίς ἀναγκαστικές στάσεις καί τίς παρακάμψεις. Ἐπιπλέον ἀνεβαίνουν τά ἔξοδα τοῦ κράτους μέ τήν ἀνάγκη πρόσληψης προσθέτου ἀστυνομικοῦ προσωπικοῦ γιά τήν συγκράτηση τοῦ χάους στούς δρόμους.
Ὁ κάθε ἀπεργός καί ὁ κάθε διαδηλωτής γίνεται ἀντίπαλος τοῦ κάθε ἄλλου συμπολίτη, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ἀνάγκη μιᾶς ὁμόψυχης ἀλληλεγγύης. Πόλεμος ὅλων ἐναντίον ὅλων.
Στήν ὁμαδική κατακρήμνιση πρέπει νά ὑπάρξει ἀντίσταση. Νά δοῦμε ὅτι χρειάζεται νά δώσουμε ὅλοι τά χέρια γιά νά σηκώσουμε τόν τόπο ἀπό τό βάραθρο στό ὁποῖο ἔχει πέσει.
Οἱ ἀτομικές διασώσεις μέ ἀντικοινωνικές πράξεις δέν ὠφελοῦν.
Ἐπρός γιά τήν συνειδητοποίηση τοῦ ὅτι πάνω ἀπό τά ἰδιαίτερα συμφέροντα τῶν ἀτόμων καί τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων ὑπάρχει τό γενικό, τό ἐθνικό συμφέρον.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ: Σε αναζήτηση νέου πολιτικού προσωπικού

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Δύσκολα μπορεί κανείς να αντικρούσει τον Μανώλη Βασιλάκη όταν, στο κύριο άρθρο του Athens Review of Books (ARB), προτείνει «κυβέρνηση τεχνοκρατών τώρα!», επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια πολιτικών θηρευτών που οι ίδιοι την έφεραν στην σημερινή κατάσταση. Ο αρθρογράφος τονίζει, μεταξύ άλλων: «Οι προϊστορικοί θηρευτές ζούσαν εξοντώνοντας και καταβροχθίζοντας τα θηράματά τους. Το έκαναν αυτό χωρίς καμμία πρόνοια για το μέλλον, από τυφλό και γενετικά προδιαγεγραμμένο ένστικτο. Μόλις αποχώνευαν το τελευταίο θύμα τους, άρχιζαν να αναζητούν το επόμενο. Χωρίς να γνωρίζουν ή να ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από την εφήμερη ικανοποίηση του ενστίκτου. Η σκέψη και η στρατηγική τους εξαντλείται σε ένα και μόνον γεγονός: το επόμενο κυνήγι –την επόμενη παγανιά. Η πρωτόγονη αυτή αντίληψη χαρακτηρίζει σήμερα, δυστυχώς, το ελληνικό κράτος. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, το πολιτικό σύστημα που ακόμα το διαφεντεύει, σε μια αγαστή τριμερή σύμπραξη. Συμπεριφέρεται μάλιστα ως θηρευτής που έχει καταληφθεί από αμόκ και επιτίθεται αδιακρίτως σε όποιον και ό,τι βρεθεί μπροστά του».
Στο πλαίσιο της κατάστασης αυτής, όπου τελικά την νύφη πληρώνουν οι έντιμοι και παραγωγικοί Έλληνες, ο Μαν. Βασιλάκης γράφει: «Μόνη ελπίδα η χώρα να μην καταλήξει στα χέρια των άκρων είναι να δοθεί μία πραγματική ευκαιρία δημιουργίας ενός πολιτικού σκηνικού στο οποίο δεν θα πρωταγωνιστούν οι υπαίτιοι της καταστροφής. Μόνον έτσι είναι δυνατόν ο λαός να ηρεμήσει και να κάνει ορθολογικές επιλογές για το μέλλον. Στέλνοντας στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας τα ακραία πολιτικά φαινόμενα αυτής της ακραίας περιόδου, μιας περιόδου στην άκρη του γκρεμού.».
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τον δρόμο μάς τον έδειξαν οι Ιταλοί. Έφτιαξαν –εγκαίρως– μία πραγματική κυβέρνηση τεχνοκρατών, κυβέρνηση με πραγματικές εξουσίες• και παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν και την μακρά και επώδυνη διαδικασία αναγέννησης του πολιτικού τους συστήματος. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή αποφυγής της καταστροφής και για την Ελλάδα. Η ανάδειξη, δηλαδή, από την παρούσα Βουλή, το ταχύτερο δυνατόν, μιας πραγματικής κυβέρνησης ικανών τεχνοκρατών, που οι επικεφαλής της θα έχουν τον μόνο λόγο στην σύνθεση μιας κυβέρνησης από ανθρώπους που δεν ευθύνονται για τα όσα διαπράχθηκαν μέχρι σήμερα. Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να ηρεμήσει τον λαό, να τού προσφέρει την δυνατότητα να ανανεώσει ριζικά το πολιτικό σύστημα και να αφαιρέσει από τα άκρα το κύριο και λογικό στην βάση του επιχείρημά τους: ότι δεν μπορεί να κυβερνά την χώρα το σύστημα που την οδήγησε στην καταστροφή. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε κινδυνεύουμε να καταλήξουμε να κυβερνήσουν τα άκρα σε όλες τις μορφές και εκδοχές τους, καθώς ο κόσμος θα ψηφίζει τυφλά προκειμένου να απαλλαγεί από το διεφθαρμένο αυτό σύστημα».
Χωρίς να λέει ονόματα, ο αρθρογράφος του ARB είναι σαφές ότι βλέπει μια τέτοια κυβέρνηση να σχηματίζεται υπό τον κ. Παναγιώτη Πικραμμένο – ένα πρόσωπο εγνωσμένης νομικής αξίας και εντίμου βίου στην υπηρεσία της χώρας. Στα ίδια περίπου χνάρια κινείται και η αρθρογραφία του κ. Αντώνη Δροσόπουλου, δικηγόρου και πρώην προέδρου του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών (ΚΣΜ), του οποίου και παραμένει η ψυχή από την εποχή του ΚΟΔΗΣΟ. Κάνει λόγο για μία δημοκρατική επανάσταση κατά των συμφερόντων και της διαπλοκής, εντάσσει δε στην τελευταία και τις συντεχνίες, που από χρόνια τώρα απομυζούν το κράτος εις βάρος της έντιμης και παραγωγικής κοινωνίας των πολιτών. Παράλληλα, ο ιδρυτής του ΚΣΜ το 1980, προτείνει την αξιοποίηση των ηλεκτρονικών μέσων για την δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα και επικαλείται στο επίπεδο αυτό την πετυχημένη προσπάθεια του κ.Θ.Τζήμερου και της Δημιουργίας Ξανά –που, αν κρίνουμε από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στον Τύπο της περιφέρειας, απορρίπτει συλλήβδην και αυτός το παλαιό προσωπικό και κάνει λόγο για μία έντιμη και παραγωγική Ελλάδα.
Το θέμα με τις ανωτέρω προτάσεις και προσπάθειες είναι ότι η χώρα έχει ζωτική ανάγκη από άμεσες και καθοριστικές για το μέλλον της λύσεις τώρα. Από την άλλη πλευρά, δεν ήταν όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο. Στους κόλπους του υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που παραμένουν υπεράνω πάσης υποψίας. Είναι λοιπόν αναγκαία η δημιουργία συμμαχιών και συνεργασιών –υπόθεση διόλου εύκολη.
Συνεπώς, αν είναι αναγκαίος ο πολιτικός ανασχεδιασμός στην Ελλάδα και όχι μόνον σ’ αυτήν, τα προαπαιτούμενα είναι πολλά. Κατά κύριο δε λόγο είναι σημαντικό να καταγραφεί και πάνω σε ποιες βάσεις θα μπορούσε να έλθει στο προσκήνιο ένα νέο πολιτικό προσωπικό. Με άλλα λόγια, ποια θα είναι τα ιδεολογικά και πολιτικά ερείσματα νέων πολιτικών σχηματισμών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο κόσμος αλλάζει. Και όταν οι αλλαγές είναι κοσμογονικές, κάποιοι παραμονεύουν για να πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλλες»…

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Της αριστεράς και της… εφόδου (αναζήτηση ερμηνειών της στρατηγικής της ελληνικής αριστεράς)

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Πριν από ο,τιδήποτε άλλο μία διευκρίνιση: ο όρος “αριστερά” στο παρόν κείμενο δεν αναφέρεται γενικά και αόριστα στην αριστερά. Αναφέρεται στις εκφάνσεις αυτής της sui generis ελληνικής αριστεράς, γιατί ακόμα και μέσα στην ελληνική επικράτεια υφίσταται μία άλλη αριστερά που δεν έχει μολυνθεί από τα “κουσούρια” της πρώτης.
Μέχρι πρότινος, λοιπόν, επικρατούσε η εντύπωση ότι οι κατά περίπτωση φαινομενικά περίεργες ή παράλογες θέσεις της οφείλονταν σε ιδιορρυθμίες των κομματικών φορέων ή σε μία αταβιστική εξωτερίκευση ενός ρέμπελου χαρακτήρα που δεν προσαρμόζεται στις επιταγές ενός κράτους που ευνομείται και εξασφαλίζει την απρόσκοπτη συμβίωση των πολιτών του μέσω των κανόνων ενός (τουλάχιστον άτυπου) “κοινωνικού συμβολαίου”.
Φοβάμαι ότι έχει έρθει ο καιρός να πάψουμε να ζούμε με αυτές τις ψευδαισθήσεις. Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται για αιρετικές θέσεις με γραφική χροιά, αλλά για επιμέρους δράσεις στο πλαίσιο ενός σαφούς σχεδίου διάβρωσης και άτυπης de facto αναίρεσης (αν όχι κατάλυσης) του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας. Κάτι που συνάδει απόλυτα με την ψυχοσύνθεση και τη νοοτροπία ατόμων που δεν αποδέχθηκαν ποτέ την ήττα τους σε έναν οδυνηρό εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο έριξαν την χώρα, δεν αποδέχθηκαν ποτέ την πλειοψηφική απόρριψη της “ουτοπίας” τους, δεν συνέλαβαν ποτέ τις βαθύτερες αιτίες της αποτυχίας του συστήματος που ευαγγελίζονταν (και ευαγγελίζονται ακόμα), απέδιδαν τα πάντα στις παρεμβάσεις πανίσχυρων “ξένων δακτύλων”, απεχθάνονται δε μέχρι μυελού οστέων την ανοικτή κοινωνία που ζούμε, έχουν εμποτισθεί με ένα ανήμερο ταξικό μίσος και διακατέχονται από μία ασυγκράτητη ιδεολογική μισαλλοδοξία και ένα ασίγαστο μοχθηρό πάθος ρεβανσισμού.
Είναι αλήθεια ότι οι υποψίες για το ότι ορισμένες τουλάχιστον τακτικές είναι ενσυνείδητες επιλογές – επιβουλές δεν είναι πρόσφατες. Εδώ και δεκαετίας τις είχαν διατυπώσει κάποιες θαρραλέες φωνές, που δεν περίμεναν τα γεγονότα των τελευταίων ετών για να το συνειδητοποιήσουν. Όμως, η ηγεμονική ιδεολογία και η ιδεολογική τρομοκρατία των μεταδικτατορικών χρόνων συσκότιζε την πραγματικότητα.
Οι αρχικές υποψίες για υπέρβαση των εθιμικών αντιδράσεων και ύπαρξη σαφούς στόχου πίσω από τη δράση των ομάδων κρούσης αυτής της αριστεράς αφορούσαν τον τομέα της οικονομίας. Ήταν από καιρό φανερό ότι οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών παρακλαδιών τους και η δική τους συμπαράσταση δεν αποβλέπανε στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων, αλλά στην αποτροπή της οικονομικής ανάπτυξης και στην συνακόλουθη εξαθλίωση των στρωμάτων, των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν. Από αυτήν ευελπιστούσαν να αντλήσουν κομματικά οφέλη. Είχαν εμπεδώσει ότι, όπως έγραφε σε ανύποπτο χρόνο, εδώ και δύο αιώνες, ο Τοκβίλ «Οι λαοί δείχνουν λιγότερη προθυμία για επανάσταση στο μέτρο που μεταξύ τους η κινητή περιουσία διαφοροποιείται και ο αριθμός αυτών που την κατέχουν αυξάνει.» και, υπό την επήρειά του αποφάσισαν να αντικαταστήσουν την ξεπερασμένη πίστη τους στο ότι «Ο λαός είναι δυστυχισμένος, αλλά δεν το ξέρει. Πρέπει να του το μάθουμε!» από το «Ο λαός πρέπει να είναι δυστυχισμένος,», για να εξεγερθεί εννοείται, « αλλά δεν είναι. Πρέπει να τον κάνουμε!». Κοντολογίς, “ψάρευαν” κοινωνική απήχηση στα “θολά νερά” της ανεργίας και της κατάρρευσης των αμοιβών και της οικονομίας. Γιαυτό ξεσηκώνονταν με κάθε είδους πρόσφορη και “φτηνή” επιχειρηματολογία οπότε έμπαινε στα σκαριά κάποια σοβαρή επένδυση. Οι δήθεν οικολογικές ευαισθησίες και ο φόβος του κακοπροαίρετου ιδιωτικού τομέα δεν ήταν παρά “προφάσεις εν αμαρτίαις”. Το ότι ο τουρισμός, ο μοναδικός παραγωγικός τομέας του τόπου που δεν επηρεαζόταν άμεσα αρνητικά όταν ξέσπασε η τρέχουσα κρίση, βρέθηκε κατά προτεραιότητα στο στόχαστρό τους είναι αποκαλυπτικό. Με τη δράση τους υπονομευόταν το μοναδικό δραστικό αντίδοτο στην ομαδική οικονομική καταβαράθρωση!
Τώρα πλέον θα πρέπει να ενταχθούν στο ίδιο πλαίσιο και μερικές άλλες επιλογές. Όπως αυτές που συμβάλλουν έμπρακτα στην δημιουργία διαφόρων “γκέττο”. Η συνδρομή στη συγκρότηση συνεκτικών πυρήνων λούμπεν και περιθωριακών στοιχείων, η ενθάρρυνση της συγκέντρωσης μεταναστών σε ορισμένες περιοχές, που συχνά παίρνει την μορφή οργανωμένης επιχείρησης, η διεκδίκηση ή με το στανιό επιβολή συνθηκών πολυπολιτισμικότητας, η υποστήριξη της εγκατάστασης οχληρών (για κάποιους) λειτουργιών, η οργάνωση απωθητικών (για κάποιους) εκδηλώσεων, η σθεναρή υπονόμευση κάθε εγχειρήματος διαμόρφωσης συνθηκών που θα βελτιώσουν (για κάποιους) το περιβάλλον τους, η κάλυψη ή ενθάρρυνση κάθε είδους παραβατικότητας, οι επιλεγμένες και με σχεδόν περιοδικό ρυθμό καταστροφές, η υπονόμευση της δράσης συλλόγων με διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό, ο εκφοβισμός των κατοίκων κ.λπ. είναι επιμέρους δράσεις με έναν ανομολόγητο αλλά σαφή στόχο: την δημιουργία αφόρητων συνθηκών διαβίωσης για αυτούς τους “κάποιους”, οι οποίοι, όταν εξαντληθεί η αντοχή τους, θα “πάρουν των ομματιών τους” και θα απέλθουν για λιγότερο στρατηγικούς χώρους. Αυτοί δε οι “κάποιοι” δεν είναι παρά τα μεσαία αστικά στρώματα, αλλά και πολλά μικροαστικά ή λαϊκά, που αποτελούν τους παραδοσιακούς κατοίκους περιοχών του κέντρου των πόλεων. Αυτών την ευαισθησία έχουν ως στόχο οι “καταλήψεις”, τα υπαίθρια “παζάρια”, οι αντιδράσεις σε έργα και δράσεις που θα τους ανακούφιζαν ή θα τους εξυπηρετούσαν (χώροι στάθμευσης, πολυκαταστήματα, πολιτιστικές δραστηριότητες του γούστου τους κ.ά.). Η κατάληξη είναι μία “κοινωνικοταξική εθνοκάθαρση”, καθώς η φυγή των προς τα λιγότερο συμπαγή προάστια αφήνει ένα κενό πρόσφορο για τη δημιουργία νησίδων, στην οποία να μην επιβάλλεται η νομιμότητα και να μην ασκείται η κρατική εξουσία. Το παράδειγμα του άβατου των Εξαρχείων, όπου, σύμφωνα με δημόσια ομολογία αντιδημάρχων της πρωτεύουσας, η Δημοτική Αστυνομία δεν τολμά να εμφανισθεί, είναι ενδεικτικό. Όσο δε πιο καίρια είναι η θέση αυτής της νησίδας τόσο πιο πολύ εξυπηρετεί τον στόχο. Γιατί άλλο είναι μία εκτός ελέγχου περιοχή στα απώτατα όρια του αστικού ιστού και άλλο έξω από την πόρτα του διοικητικού κέντρου της χώρας! Γιατί πέρα από το “κράτος εν κράτει” που περιέρχεται στη δικαιοδοσία τους, η εικόνα (που αφειδώς – σκοπίμως ή αφελώς – αναπαράγουν τα τρισάθλια ντόπια μέσα ενημέρωσης για να αναμεταδοθεί τελικά και διεθνώς) δημιουργεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό την εντύπωση αφενός μεν μιας ανίσχυρης κρατικής εξουσίας αφετέρου δε μιας ανεξέλεγκτης αυτονόμησης κομβικών χώρων, με όσα αυτή η εντύπωση συνεπάγεται.
Γιαυτό και η παρουσία και η δραστηριοποίηση ακροδεξιών οργανώσεων στις περιοχές με έντονη συγκέντρωση αλλοδαπών δεν ενοχλεί τόσο ως δράση. Άλλωστε, η καταγγελία των είχε ξεκινήσει πολύ προτού εκδηλωθούν οι απεχθείς πρακτικές των. Ενοχλεί επειδή αφενός μεν απελευθερώνει τις γλώσσες και επιτρέπει να ακούγονται διαφορετικές γνώμες από απλούς κοινούς πολίτες και όχι από άτομα με φασιστική/ρατσιστική νοοτροπία, αφετέρου δε δεν επιτρέπει την απρόσκοπτη ενσωμάτωση αυτών των συνοικιών στις αυτόνομες περιοχές όπου δεν φτάνει το χέρι του νόμου και όπου δεν έχει λόγο η κοινωνία.
Η περίπτωση, πάλι, του πανεπιστημιακού ασύλου είναι εύγλωττη. Θα πρέπει να είναι κάποιος αφελέστατος για να πιστέψει ότι ο θόρυβος προκαλείται για την προστασία της “ελεύθερης διακίνησης των ιδεών”. Και αυτό όχι μόνο γιατί στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο: αυτό που πλήττεται κατά κύριο λόγο είναι αυτή η ίδια η “διακίνηση των ιδεών”, καθώς οι μόνες που διακινούνται απερίσπαστα είναι αυτές που αποπνέουν οι ανά ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα “τοποτηρητές” του ασύλου. Αλλά, γιατί με αυτόν τον τρόπο διατηρείται ένας αυτόνομος χώρος, κατά περίπτωση επιχειρησιακό ορμητήριο ή καταφύγιο των επίσημων και ανεπίσημων (παρααριστερών κατά το παρακρατικών) δυνάμεων κρούσης. Γιαυτό και μάχονται με νύχια και με δόντια να το διαφυλάξουν.
Με τον έλεγχο των πανεπιστημιακών χώρων επιτυγχάνεται και ένας άλλος στόχος: η ιδεολογική κυριαρχία. Γιατί, με τη συνεργασία ενός αρχικού πυρήνα διδακτικού προσωπικού (μιας “πέμπτης φάλαγγας” που συγκροτήθηκε με την αγαστή συνέργια του πολιτικού καιροσκοπισμού της δεκαετίας του ’80) και τη συνδρομή του “τραμπουκισμού” των “δυνάμεων κατοχής” των πανεπιστημιακών χώρων, οι φίλα προσκείμενοι και εγκάθετοι διδάσκοντες κατέκτησαν μία δεσπόζουσα θέση παντελώς δυσανάλογη προς την απήχηση της ιδεολογίας των στην κοινωνία, φιμώνοντας παράλληλο με εκφοβιστικές μεθόδους τους διαφωνούντες. Αυτή, όμως, η σχεδόν μονοπώληση του ακαδημαϊκού λόγου από μία ιδεολογική σχολή είχε ορισμένες παρενέργειες. Πρώτον: δεν άφηνε ουσιαστικά να ακουσθούν αντίθετες απόψεις μέσα από τις τάξεις της. Δεύτερον: εντύπωνε στην κοινή γνώμη την αίσθηση της ανωτερότητας του ιδεολογικού στίγματός της, καθώς μόνο αυτό εκπορευόταν από τους θεωρητικά πνευματικούς πατέρες της κοινωνίας. Τρίτον (και κυριότερο): ενστάλαζε στις επερχόμενες γενιές το δηλητήριο των πνευματικών στρεβλώσεων και ιδεοληψιών της. Και τέταρτον: αποθάρρυνε τη διατύπωση αντίθετων απόψεων ή διέβαλλε όσους την αποτολμούσαν με μεθόδους πνευματικής τρομοκρατίας. Μιας τρομοκρατίας που, όπως την αποκρυπτογραφεί ο Ζαν Σεβιλιά: «Είναι ένα ολοκληρωτικό σύστημα. Αλλά ένας ολοκληρωτισμός υποκριτικός και ύπουλος. Αποσκοπεί στην αφαίρεση του λόγου από αυτόν που αντιλέγει, ο οποίος μετατρέπεται σε ένα στόχο που πρέπει να εξοντωθεί. Χωρίς, όμως, να χυθεί αίμα: απλά με τη διάχυση λέξεων.»
Όλες αυτές αποτελούν μερικές από τις επιμέρους επιθετικές τακτικές της στρατηγικής αυτής της εγχώριας αριστεράς. Υπάρχουν, όμως και οι αμυντικές. Μία από αυτές είναι και η, κοινή μεταξύ των ομοϊδεατών της του δυτικού κόσμου, υποστήριξη της παρουσίας οικονομικών μεταναστών και η παντοειδής προστασία που τους παρέχει. Ο στόχος είναι προφανής: ο προσεταιρισμός αυτού του πολυάριθμου ανθρώπινου δυναμικού. Όχι βέβαια λόγω μονοπώλησης των ανθρωπιστικών συναισθημάτων, όπως είχε αποδείξει περίτρανα η εχθρότητα που απέπνεε έναντι των μεταναστών από τον πάλαι ποτέ σοβιετικό συνασπισμό, πριν από την κατάρρευσή του, αλλά και αμέσως μετά ωσότου εμπεδωθεί το ότι “το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”. Ούτε στο πλαίσιο ενός καλοπροαίρετου “buonismo”. Απλά, γιατί, όπως έδειχναν οι εξελίξεις πριν από την κρίση και όπως πιθανόν να συμβεί όταν αυτή οψέποτε ξεπεραστεί, ένα μεγάλο μέρος αυτού του δυναμικού, του οποίου το μέγεθος δεν έχει φτάσει στο μέγιστό του, δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη χώρα. Και, επιπλέον, αυτό θα αποτελέσει κατά κύριο λόγο το μελλοντικό προλεταριατό, στο οποίο θα απευθύνεται.
Όσο για την έμμονη προτίμηση της προώθησης της πολυπολιτισμικότητας αντί της πολιτιστικής ενσωμάτωσης/αφομοίωσης των κοινοτήτων των αλλοεθνών, αυτή εξυπηρετεί έναν πολύ πιο καταχθόνιο στόχο: την έσωθεν αποδόμηση του ανοικτού και δημοκρατικού συστήματος των δυτικών κοινωνιών, λόγω της πλήρους ασυμβατότητας της κουλτούρας και της νοοτροπίας πολλών από αυτές με αυτό και της εχθρότητας προς την Δύση από την οποία διαπνέονται.

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΣΠΟΥΛΟΣ: Πρακτικές παρατηρήσεις σχετικά μέ τήν δημιουργία τοῦ Καινούργιου Κόμματος

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Ἡ Τρόϊκα ἀκολουθεῖ μιά λάθος πολιτική, δέν μποροῦμε ὅμως νά τήν σταματήσουμε γιατί χωρίς τά λεφτά της τά δημόσια ταμεῖα θά μείνουν ἄδεια. Μοιάζουμε μέ ἕναν ἄρρωστο πού βλέπει τήν ἀποτυχία τῆς θεραπείας πού τοῦ γίνεται, ἀλλά δέν διώχνει τό γιατρό του γιατί στό χωριό του δέν ὑπάρχει ἄλλος.
Ἡ ἀποτυχία τῶν συνταγῶν τοῦ Μνημονίου συνεχίζεται ἐπί χρόνια. Στό τέλος κάθε περιόδου βρισκόμαστε χειρότερα ἀπό ὅτι εἴμαστε στήν ἀρχή. Διαρκῶς καί ἄλλα μαγαζιά βάζουν λουκέτο καί πληθαίνουν οἱ ἄνεργοι. Δέν λέω, ὅτι δέν ὑπάρχουν καί ἑλληνικές εὐθῦνες γι’αὐτό, οἱ ἑταῖροι μας ὅμως πού καθορίζουν τήν πορεία μας θά ἔπρεπε νά διαθέτουν ἕνα καλλίτερο σχέδιο. Δυστυχῶς ἐξακολουθοῦν νά εἶναι αἰχμάλωτοι τῆς μονεταριστικῆς ἀντίληψης, ἡ ὁποία ἐξέλαμψε στά μέσα τοῦ 20ου αἰώνα, καί παραβλέπουν τίς σοφές κεϋνσιανές διδασκαλίες πού δικαιώθηκαν στό ξεπέρασμα τῆς τρομερῆς κρίσης πού συγκλόνισε τόν κόσμο πρίν ἀπό τόν β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Οἱ ἑλληνικές δυνατότητες
Γιά νά βγοῦμε ἀπό τόν λανθασμένο δρόμο, θά ἔπρεπε νά ἔχουμε δημόσια ἔσοδα, τά ὁποῖα θά μᾶς ἀπήλασσαν ἀπό τήν ἀνάγκη νά μένουμε δεμένοι στήν χρηματοδότηση τῆς Τρόϊκας. Τό κράτος ὅμως ὑπολειτουργεῖ. Δέν εἶναι εἰς θέσιν νά εἰσπράξει τούς φόρους, δέν μπορεῖ νά ρευστοποιήσει τό ἐνεργητικό του, ἀκόμη καί ἀγνοεῖ διαθέσιμά του πού κοιμοῦνται.
Ἡ κατάσταση μοιάζει ἀπελπιστική, ἀλλά δέν εἶναι. Ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα στό βάθος τοῦ κουτιοῦ τῆς Πανδώρας. Καί αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή πολιτική σκέψη καί ἡ θέληση νά τήν θέση σέ ἐφαρμογή.
Δυστυχῶς ὁ πολιτικός κόσμος μας εἶναι ἐθισμένος στήν προχειρότητα καί ἀποφεύγει τά δύσκολα. Οἱ βουλευτές δίνουν συνέχεια μάχες γιά τήν προστασία τοῦ συμφέροντος κάποιας τάξης καί κάνουν πολύ δύσκολη καί βραδυκίνητη τήν τήρηση ὅποιων θετικῶν ἀποφάσεων τῆς κυβέρνησης.
Μέσα στήν γενική ἀπαξίωση τοῦ δημοσίου βίου, ἀναδύεται ἡ ἀπαξιωτική διάθεση τῆς κοινῆς γνώμης γιά τό σύνολο τοῦ πολιτικοῦ κόσμου.
Τό Καινούργιο Κόμμα
Ἡ ἐλπίδα στό βάθος τοῦ κουτιοῦ τῆς Πανδώρας, γιά τήν ὁποία ἔγραφα πιό πρίν, εἶναι ἕνα κίνημα ἐκ τῶν κάτω, τό ὁποῖο θά ἀναστρέψει τήν πορεία πρός τήν καταβαράθρωση.
Θά εἶναι ἀριστερό, δεξιό ἤ κεντρῶο αὐτό τό κίνημα; Τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά. Διότι ἡ κατάσταση ἐμφανίζει συνεχῶς μεταλλαγές. Πλέουμε ἀνάμεσα σέ βράχους καί ὑφάλους καί χρειάζεται νά στρίβουμε κάθε τόσο ἀπότομα τό τιμόνι. Πραγματισμός χρειάζεται γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ γενικοῦ συμφέροντος. Καί σκληρή προσήλωση στήν ἐπιδίωξή του.
Τό ΚΣΜ στήν ἔκτακτη Γενική Συνέλευση τοῦ Μαϊου ἔλαβε τήν ἀπόφαση νά ἐργαστεῖ γιά ἕνα Καινούργιο Κόμμα, πού θά ἔθετε τό κοινό συμφέρον, πάνω ἀπό τίς ἐπιδιώξεις τῶν ἀτόμων καί τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων. Τότε ὁ κίνδυνος νά κερδίσει τίς ἐκλογές ὁ Τσίπρας, πού θά ὁδηγοῦσε τήν χώρα σέ μιά χειρότερη ἀκόμη κατάσταση ἀπό αὐτήν στήν ὁποία βρισκόταν, ἔκαναν πολύ ἑλκυστική τήν ἰδέα τοῦ Καινούργιου Κόμματος.
Ἦταν καί ἄλλες ὁμάδες πολιτῶν πού εἶχαν παραπλήσια ἀντίληψη περί τοῦ πρακτέου μέ αὐτήν τοῦ ΚΣΜ. Σπεύσαμε νά ἔλθουμε σέ ἐπαφή μαζί τους καί ἀνοίξαμε συζητήσεις. Ὁ Τσίπρας ὅμως δέν ἐνίκησε, ἦρθε καί ἡ χαλάρωση τῶν θερινῶν διακοπῶν, καί ὁ διάλογος γιά τό Καινούργιο Κόμμα ἔλαβε βραδύ ρυθμό.
Ποῦ βρισκόμαστε σήμερα
Ὑπάρχουν πάντοτε διάφορες ὁμάδες πού λένε Ναί στήν συγκρότηση τοῦ κόμματος τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς, κάθε μία ὅμως ἀπό αὐτές τό θέλει σύμφωνα μέ τίς δικές της προδιαγραφές. Προσχωρήσετε σέ μᾶς, λέει στίς ἄλλες ὁμάδες, καί θά τά βροῦμε ὅλοι μαζί: διακηρύξεις, πρόγραμμα, καταστατικό. Δικαιολογημένα ὅμως αὐτές δέν στέργουν νά μποῦν σέ ἕνα στημένο σχῆμα μέ τήν προϋπάρχουσα ἰδεολογία καί θεωρία του, τήν στελέχωσή του καί τήν ἀτμόσφαιρα πού ἔχει δημιουργήσει.
Ἡ ἀνάγκη εἶναι νά γίνει κάτι ἐξ ὑπαρχῆς, λιτό καί ἁπλό, ἐπικεντρωμένο στήν ἀποστολή του.
Τό ΚΣΜ δέν θέλει νά εἶναι τό ἴδιο τό Καινούργιο Κόμμα. Θέλει νά διατηρήσει τήν ἰδεολογική του ταυτότητα, γιά νά τήν προωθήσει ὅταν θά ξεπεραστεῖ ἡ τωρινή πολυδιάστατη κρίση, καί εἶναι πρόθυμο νά ζητήσει ἀπό τά μέλη του νά ἐγγραφοῦν στό Καινούργιο Κόμμα ἀ τ ο μ ι κ ά. Μέσα σ’αὐτό θά ψηφίζουν ὄργανα καί γραμμή κατά τήν προσωπική τους κρίση. Τό ΚΣΜ δέν πάει νά καπελώσει τό Κανούργιο Κόμμα. Ἀκόμη καί αὐτή ἡ ὀνομασία πού τοῦ ἔχουμε δώσει ἀποτελεῖ ἁπλή πρότασή μας.
Στό μόνο στό ὁποῖο εἴμαστε ἀμετακίνητοι, εἶναι ἡ θέση τοῦ γενικοῦ συμφέροντος, πάνω ἀπό τά ἰδιαίτερα τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων καί τῶν ἀτόμων.
Κάναμε ἤδη δύο ἀνοιχτές συζητήσεις γιά τό θέμα αὐτό στήν αἴθουσα πού νοικιάζει τό ΚΣΜ. Ἡ πρώτη εἶχε μεγαλύτερη προσέλευση ἀπό ὅ,τι εἶχε ἡ δεύτερη. Φαινόμενο πού δείχνει ὅτι σάν λαός ἐνθουσιαζόμαστε στήν ἀρχή γιά μιά καλή ἰδέα, ἀλλά στήν συνέχεια κουραζόμαστε στήν συζήτηση τῶν προβλημάτων τῆς ἐφαρμογῆς της.
Ποῦ θά βροῦμε τά τεράστια ποσά πού ἀπαιτεῖ ἡ πορεία τοῦ Καινούργιου Κόμματος, ἦταν ἕνα ἐρώτημα πού ἐτέθηκε. Ἡ ἀπάντηση, ὅτι ἡ τεχνολογική ἐξέλιξη βρίσκεται μέ τό μέρος μας καί τό e-mail ἀπέδειξε στίς τελευταῖες δύο ἐκλογές, ὅτι ἐπικαλύπτει τήν ἀντίθεση τοῦ ἐμπορικοῦ τύπου, δέν ἱκανοποίησε αὐτούς πού ἔθεσαν τήν ἐρώτηση. Καί ὅμως καί τοῦ e-mail αὐξάνονται συνεχῶς οἱ παραλῆπτες του καί ἡ διάδοση τοῦ κινήματος γιά τό Καινούργιο Κόμμα, θά κάνει νά τό πλησιάσουν διάφορες ἐφημερίδες.
Τί πρέπει νά γίνει αὔριο
Ἐμεῖς δέν ἀπογοητευόμαστε ἀπό τίς ἀντιξοότητες πού συναντήσαμε. Θά συνεχίσουμε μέ πεῖσμα τήν προσπάθειά μας. Μέ θυσίες εἰς βάρος τῆς τσέπης καί τοῦ ἐλεύθερου χρόνου τῶν πρωταγωνιστῶν της.
Ἡ ἰδέα τοῦ παραμερισμοῦ τοῦ πολιτικοῦ κατεστημένου καί τό αἴτημα γιά τήν δημιουργία ἑνός νέου κόμματος τῆς ἀνορθωτικῆς ἀλλαγῆς κερδίζει ἔδαφος. Τό βλέπουμε σέ πολλά ἄρθρα πού δημοσιεύουν τόν τελευταῖο καιρό.
Χρειάζεται μιά ἁπλῆ διαδικασία τῆς ἐκκίνησης γιά νά μήν χρονοτριβεῖ ἡ προσπάθεια.
Ἕνας ἤ δύο ἐντεταλμένοι ἐκπρόσωποι τῆς κάθε ὁμάδας πού συμφωνεῖ σ’αὐτήν νά κάτσουν γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι, νά ἐξαντλήσουν τά διαδικαστικά ζητήματα καί νά συντάξουν τό πλαίσιο τῆς ἐκκίνησης.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Πρόγραμμα Ομιλιών 2013


Το πρόγραμμα των τακτικών ομιλιών/συναντήσεων του Κ.Σ.Μ. για τους πρώτους μήνες του 2013 έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής ως εξής:

14.01.2013: Κοπή της Πίττας του Κ.Σ.Μ.

21.01.2013: Αθανάσιος Παπανδρόπουλος, οικονομολόγος & δημοσιογράφος: "Οικονομιλή ανάλυση του 2012, προβλέψεις για την οικονομία του 2013".

28.01.2013: Κωνσταντίνος Αιλιανός, πρέσβυς ε.τ.: "Η στάση της Αυστροουγγαρίας απέναντί μας στους πολέμους του 12-13".

04.02.2013: Πολιτική Συζήτηση.

11.02.2013: Χάρης Καλπούζος, νομικός: "Η πνευματική τρομοκρατία".

18.02.2013: Πολιτική Συζήτηση.

25.02.2013: Αλέξανδρος Κόντος, φιλόλογος: "Ο Άβαξ των αρχαίων".

04.03.2013: Πολιτική Συζήτηση.

11.03.2013: Αντώνης Βενέτης, επ. δικηγόρος - ιστοριοδίφης: "Η εθνική προσφορά των Ελλήνων της διασποράς τα προηγούμενα χρόνια".

18.03.2012: Καθαρή Δευτέρα (δεν έχει ομιλία).

25.03.2013: 25η Μαρτίου (δεν έχει ομιλία).

01.04.2013: Διονύσης Γουσέτης, πολιτικός μηχανικός - μέλος Διεθνούς Αμνηστίας: "Η καθ'ημάς προστασία του περιβάλλοντος"

08.04.2013: Λέανδρος Σλάβης, πολιτικός μηχανικός: "Οι Συμβάσεις Παραχώρησεις ως αναπτυξιακό εργαλείο".

15.04.2013: Πολιτική συζήτηση.

22.04.2013: Αντώνης Δροσόπουλος, δικηγόρος - Δρ. Π.Ε.: "Σοσιαλισμός".

29.04.2013: Πολιτική συζήτηση.

06.05.2013: Δευτέρα του Πάσχα (δεν έχει ομιλία).

13.05.2013: Πολιτική συζήτηση.

20.05.2013: Γεώργιος Στεφανάκης, πρόεδρος του Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου: "Αποτίμηση του φύλλου του Απριλίου της Εφημερίδας του Κ.Σ.Μ.".

27.05.2013: Πολιτική συζήτηση.
Οι ομιλίες/συναντήσεις αρχίζουν πάντα στις 08:00 μ.μ. και γίνονται στην αίθουσα του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, στο κέντρο των Αθηνών, οδός Πανεπιστημίου 16, β' όροφος. Εξαίρεση η κοπή της πίττας του Κ.Σ.Μ. που γίνεται παραδοσιακά στο Τυπογραφείο του Θ. Κυριάκου, Ερεσσού 47-49, στο ημιυπόγειο, στα Εξάρχεια.

Γράμμα 21


Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 21

Στό προχθεσινό ¨Βῆμα¨ ὑπῆρχε ἄρθρο γιά τήν προοπτική ἵδρυσης Καινούργιου Κόμματος εἴτε ἀπό τόν πρώην πρωθυπουργό Λουκᾶ Παπαδῆμο, εἴτε ἀπό τόν πρώην πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμμένο.
Στό ΚΣΜ εἴχαμε ἐπί μακρόν προτείνει νά τεθῆ ἐπικεφαλῆς ἑνός Καινούργιου Κόμματος, ἀφιερωμένου στό γενικό συμφέρον τῆς χώρας καί πού θά θέση κατά μέρος τά ἰδιαίτερα, ἀτομικά καί συντεχνιακά, ὁ κ. Λουκᾶς Παπαδῆμος. Ἀλλά καί γιά τόν κ. Παναγιώτη Πικραμμένο πιστεύουμε, ὅτι διαθέτει ὅλα τά στοιχεῖα γιά τήν ἀποτελεσματική ἀνάληψη αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς.
Ἡ τάξη τῶν ἐπαγγελματιῶν πολιτικῶν, πού διοικοῦν τόν τόπο μας σάν κυβέρνηση καί σάν ἀντιπολίτευση, δέν μπορεῖ νά μᾶς βγάλη ἀπό τήν δεινή κρίση, στήν ὁποίαν βυθιζόμαστε. Ἐπιτακτική λοιπόν εἶναι ἀνάγκη γιά τό Καινούργιο Κόμμα.
Εἴτε θά εἶναι ἐπικεφαλῆς του ὁ κ. Παπαδῆμος, εἴτε θά εἶναι ὁ κ. Πικραμμένος, αὐτό πρέπει νά συγκροτηθῆ γρήγορα, διότι οἱ καιροί οὐ μενετοί καί διότι πολύ πιθανόν νά ἔχουμε πρόωρες ἐκλογές λόγω τῶν συνεχῶν διαφωνιῶν μεταξύ τῶν κομμάτων πού στηρίζουν τήν παροῦσα κυβέρνηση.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Η μεγάλη φυγή των καταθέσεων

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 163/Δεκέμβριος 2012)

Η πρωτοφανής οικονομική ύφεση στις φτωχότερες χώρες της Νομισματικής ζώνης της ΕΕ, επέφερε σε αυτές τις χώρες μια μετανάστευση εξειδικευμένου προσωπικού αλλά και κεφαλαίων. Ο αριθμός των οποίων ξεπερνά την φυσιολογική κινητικότητα των εργαζομένων και κεφαλαίων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου προς τις άλλες χώρες της Ε. Ένωσης. Η κίνηση αυτή έχει κατεύθυνση, από τις οικονομίες της περιφέρειας προς τις οικονομίες του σκληρού πυρήνα. Όσον αφορά την ηλικιακή σύνθεση πρόκειται σε μεγάλα ποσοστά νέους/ες επιστήμονες και εργατοτεχνίτες. Όταν πρόκειται για μεταβίβαση κεφαλαίων, σήμερα το κοινό νόμισμα και τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα, είναι υπόθεση ελαχίστου χρόνου, εάν γίνεται λόγος για νόμιμα κεφάλαια, παρά για ανθρώπινο δυναμικό. Η μετανάστευση επιστημόνων από χώρους όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία είναι ακόμη χαμηλή και δεν φαίνεται προς το παρόν να απειλεί την πορεία των χωρών αυτών. Η Ιρλανδία, πρότυπο στις «καλές εποχές» για τους νέο-συντηρητικούς, αντιμετωπίζει πρόβλημα λόγω φυγής των επιστημόνων της προς τις αγγλοσαξονικές χώρες, προφανώς λόγω ομοιοτήτων του εκπαιδευτικού συστήματος και του προσανατολισμού της οικονομίας της προς τις χώρες αυτές. Αντιθέτως η φυγή κεφαλαίων των παραπάνω χωρών, αλλά και της Ιταλίας τώρα τελευταία, είναι υπολογίσιμη για τα οικονομικά μεγέθη τους, είναι αληθινός πονοκέφαλος. Πέραν των άλλων επιπτώσεων για την δημόσια ζωή επιφέρει και αύξηση του κόστους δανεισμού για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Η επιχειρηματικότητα γίνεται δυσκολότερη, μειώνει τους δείκτες ανάπτυξης, αυξάνει τα ποσοστά ανεργίας, δημιουργεί προβλήματα στα δημόσια οικονομικά του κράτους. Εν ολίγοις ακόμη ένα πικρό ποτήρι για τις οικονομίες της Ευρωζώνης που δέχονται «μνημόνια» και δημοσιονομικές εξυγιάνσεις. Τα στοιχεία που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας τον Σεπτέμβριο του 2012 για τις χώρες που δέχονται τις επιτιμήσεις που προαναφέραμε (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) και την Ισπανία που ευρίσκεται στα πρόθυρα του δικού της μνημονίου δεν είναι για επανάπαυση.
Από τον Ιούνιο του 2011 έτους τον Ιούλιο του επομένου έτους εκταμιεύθηκαν από τις τράπεζες των τεσσάρων χωρών ποσά της τάξης των 326 δισεκ. ευρώ.
Η Ελλάδα και η Ιρλανδία που χτυπήθηκαν πιο σκληρά από την κρίση, η αισθητή μείωση των καταθέσεων παρατηρείται από την άνοιξη του 2010, για να ακολουθήσουν το καλοκαίρι του 2011, οι χώρες της Ιβηρικής με τους ίδιους ρυθμούς. Το ποσοστό των αναλήψεων των τραπεζικών καταθέσεων είναι υψηλό, που δεν δικαιολογείται με το σοβαρό επιχείρημα, ότι οι μειώσεις οφείλονται στη μείωση του εισοδήματος των καταθετών, στην αύξηση της ανεργίας στη σκληρή φορολογία και σε άλλες επιβαρύνσεις λόγω των «μνημονιακών» πολιτικών. Στην απέναντι πλευρά, στις τράπεζες των 7 ισχυρότερων χωρών της Ευρωζώνης, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, καταγράφεται μια αύξηση των 300 δισ. Ευρώ, με τους υψηλότερους ρυθμούς αύξησης σε Γαλλία και Γερμανία. Στοιχεία που δείχνουν τι κατεύθυνση ακολούθησε η φυγή των αποταμιεύσεων. Βάσει των στοιχείων που εδημοσίευσε η ιστοσελίδα του οικονομικού πρακτορείου Bloomberg, σε διάστημα ενός έτους, οι τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα μειώνονται κατά 42 δισ. Ευρώ, στην Ισπανία κατά 224 δισ. Ευρώ, στην Ιρλανδία κατά 37 δισ. Ευρώ και τέλος στην Πορτογαλία 22 δισ. Ευρώ.
Όσον αφορά τους τραπεζικούς ομίλους τα μεγαλύτερα πλήγματα εδέχθησαν οι Ισπανικοί και συγκεκριμένα οι ισχυρές τράπεζες Santander και Popular Espaniol, οι οποίες θα απωλέσουν σε ένα μήνα 6,3% και 9,5% των εγχώριων καταθέσεων. Ο ισχυρός σεισμός στις καταθέσεις των Ισπανών σημειώθηκε τον περασμένο Ιούλιο και όχι τυχαία. Όταν εφημολογείτο ότι η Ισπανία πρόκειται να ακολουθήσει την Ελληνική συνταγή, για να εμφανισθεί την επαύριο ο πρόεδρος της Ε.Κ.Τ. Μάριο Ντράγκι να ανακοινώνει την αγορά Ισπανικών ομολόγων για να μην επεκταθεί η πυρκαγιά και σε άλλη χώρα του Ευρωπαϊκού νότου.
Ο φόβος εξόδου της χώρας αυτής από το ευρώ, όπως και στην Ελλάδα, κατά την περασμένη προεκλογική περίοδο, έφερε συνωστισμό στα ταμεία των Ισπανικών τραπεζών. Ο ψυχολογικός παράγοντας βοηθούμενος από την ανεύθυνη συνθηματολογία και τον λαϊκισμό των «ειδικών» της ενημέρωσης, είναι ένας παράγοντας για την φυγή των καταθέσεων. Όπως και η παρερμηνεία δηλώσεων οικονομικών υπουργών χωρών του Ευρωπαϊκού βορρά για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης που συνήθως έχουν προειδοποιητικό χαρακτήρα, αλλά και εκθέσεις οικονομολόγων αμφιλεγόμενων επενδυτικών οίκων, σημαίνουν άσχημα νέα για τα διαθέσιμα των τραπεζών του Ευρωπαϊκού νότου, ή όταν αυτά μειώνονται, τα επιτόκια καταθέσεων αυξάνονται για να συγκρατηθούν οι ψύχραιμοι αποταμιευτές. Εν συνεχεία επέρχεται αύξηση των επιτοκίων δανεισμού προς τις εταιρείες και για το ευρύ καταναλωτικό κοινό, με αποτέλεσμα να επικρατεί ατμόσφαιρα ασφυξίας στην αγορά.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο μέσος όρος επιτοκίου δανεισμού στην Ελλάδα το 7%, η κατάσταση στην Ιταλία και Ισπανία δεν είναι και τόσο καλύτερη. Τα επιτόκια δανεισμού ευρίσκονται στο 6,5% και 6,2% αντίστοιχα. Στις χώρες του σκληρού πυρήνα (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία) κινούνται στο 4%. Πράγμα που σημαίνει μια πρόσθετη δυσκολία για την ανταγωνιστικότητα επιχειρήσεων του Νότου με εκείνες της Β. Ευρώπης, εισέρχονται στον στίβο του ανταγωνισμού από διαφορετικά σημεία εκκίνησης.
Η πρόσφατη οικονομική κρίση είναι μάθημα για αυτούς που χαράζουν την μελλοντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η περίφημη σύγκλιση των οικονομιών των κρατών μελών, που ελάχιστα έχει προχωρήσει, παραμένει ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ένωσης. Καιρός λοιπόν να χαραχθούν πολιτικές που μεταφέρουν τα πλεονάσματα του Βορρά για παραγωγικές επενδύσεις στο Νότο. Παρατηρείται όμως σήμερα όχι μόνον οι πλούσιοι αλλά και τα μεσαία στρώματα να μεταβιβάζουν τα χρήματά τους στον βορρά για να είναι ασφαλείς για την αυριανή ημέρα.
Εντός της Νομισματικής ζώνης το στοίχημα της σύγκλισης να μην χαθεί.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Κ.Σ.Μ.: Βρίσκει ανταπόκριση η ιδέα του νέου κόμματος


Ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές που αντιλαμβάνονται την ανάγκη ανάειξης ενός νέου πολιτικού φορέα από άφθαρτα πολιτικά πρόσωπα, ιδέα που υποστηρίζει στην αρθογραφία του στην "Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ." εδώ και μήνες ο ιδρυτής του Κ.Σ.Μ. Αντώνης Δροσόπουλος.
Με αναφορά σ'αυτήν την αρθογραφία και προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται και ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Θανάση Παπανδρόπουλου, το οποίο μπορεί να αναζητηθεί σε έγκυρες ιστοσελίδες, όπως, για παράδειγμα, με τα ακόλουθα στοιχεία:
ή


Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Ἡ Βία καί ἡ Δημοκρατία

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 162/Ὀκτώβριος 2012)
 
Τά στρατιωτικά κινήματα πίστευε ἡ κοινή γνώμη, ὅτι ἀνήκουν ὁριστικά στό παρελθόν. Ὅτι οἱ ἀξιωματικοί – γιατί αὐτοί εἶναι πού ἀποφασίζουν τά κινήματα, οἱ φαντάροι ἐκτελοῦν τίς διαταγές τους – λόγω τῆς καταστροφῆς ἀπό ἐκεῖνο τοῦ 1967, λόγω Εὐρώπης, λόγω τῆς ἐκπαίδευσης πού τούς γίνεται κλπ, δέν θά ξαναπαραβιάσουν τόν ὄρκο τους.
Τό ¨Βῆμα¨ τῆς 30ης Σεπτεμβρίου ἔρριξε μιάν ἀστραπή. Στό πρωτοσέλιδο ἄρθρο του καί κατόπιν ὡς κύριο θέμα ἀφηγήθηκε, ὅτι μόλις πρίν ἀπό ἕνα χρόνο ἡ ἀνώτατη στρατιωτική ἡγεσία, ὁ ΓΕΕΘΑ καί οἱ ἀρχηγοί τῶν τριῶν ὅπλων, μέ τήν παρότρυνση ἀκροδεξιῶν καί παραεκκλησιαστικῶν κύκλων, ἑτοιμάζονταν νά καταλάβει τήν ἐξουσία καί ὁ ὑπουργός Ἀμύνης γιά νά προλάβει τό κίνημα τήν ἀποστράτευσε καί στήν συνέχεια καί ἄλλους 13 ἀνώτατους ἀξιωματικούς.
Ὁ βαθμός τῆς ἀκρίβειας αὐτῶν τῶν πληροφοριῶν παραμένει ἀνεξακρίβωτος. Φαίνεται πάντως, ὅτι κάτι σχετικό συνέβη ἐκεῖνες τίς ἡμέρες. Καί ἔχουν σημειωθεῖ ἐπανειλημμένως κρούσματα ἀπειθαρχίας στίς ἔνοπλες δυνάμεις, ὅπως ἡ παρέλαση στίς 28 Ὀκτωβρίου 2011 στήν Θεσσαλονίκη μαθητῶν στρατιωτικῆς σχολῆς, ἐναντίον τῆς διαταγῆς πού εἶχαν λάβει. Ὅλα αὐτά τά ἀντιπειθαρχικά κρούσματα ἔχουν μείνει δυστυχῶς ἀτιμώρητα.
Ἀπό τόν σχολιασμό τῶν δημοσιευμάτων τοῦ ¨Βήματος¨ στά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης προκύπτει ἡ πεποίθηση τῆς κοινῆς γνώμης, ὅτι ἕνα στρατιωτικό καθεστώς δέν μπορεῖ πλέον νά ἐπιβληθεῖ. Αὐτό ὅμως δέν ἀποκλείει μιά τέτοια ἀπόπειρα. Μέ κόστος βαρύ καί ἰδιαίτερα στήν διεθνῆ ἀξιοπιστία τῆς χώρας.
Ὑπόγειες συζητήσεις γιά τήν ἀνάγκη τῆς ἐπέμβασης τοῦ στρατοῦ ἀφθονοῦν ἀπό καιρό. Εἶναι πολλοί, καί ποικίλων πολιτικῶν προελεύσεων, πού ἐξομολογοῦνται, ὅτι τήν ἐλπίζουν, διότι ὁ πολιτικός κόσμος ἔχει ἀποδειχθεῖ ἀνίκανος νά βγάλει τήν χώρα ἀπό τήν πολυδιάστατη κρίση της. Καί περιμένουν πώς καί ἡ Ε.Ε. θά βρεῖ μιά φόρμουλα γιά νά συμβιώσει μέ μιά στρατοκρατική ἐκτροπή τοῦ πολιτεύματός μας, κουρασμένη νά βλέπει τά χρήματά της νά μήν πιάνουν τόπο...
Ἡ συλλογιστική αὐτή εἶναι βαθύτατα ἐπικίνδυνη. Ἡ ἀπόπειρα ἑνός στρατιωτικοῦ πραξικοπήματος δέν μπορεῖ νά τελεσφορήσεη, ἀλλά ἡ βία πού θά ἐκπέμψει θά γυρίσει τόν τόπο μας δεκάδες χρόνια πίσω. Ἡ ἀπάντηση στά προβλήματά μας πρέπει νά εἶναι καλλίτερη δημοκρατία. Ἐξ οὗ καί τό αἴτημα γιά τό Καινούργιο Κόμμα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Αναζήτηση των στοιχείων του νέου κόμματος

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 162/Ὀκτώβριος 2012)

Συνήθιζαν οἱ κυβερνῆτες μας κάθε φορά πού μᾶς ἀνήγγελλαν περικοπές παροχῶν καί αὐξήσεις φόρων, νά λένε, ὅτι τά μέτρα αὐτά εἶναι τά τελευταῖα μέ τά ὁποῖα μᾶς βαρύνουν - ἐάν ἐμεῖς βοηθήσουμε στήν ἐφαρμογή τους. Ἔτσι, ὅταν ἀναγκάζονταν νά πάρουν μετά κάποιο διάστημα νέα ἐπαχθῆ μέτρα, χωρίς νά μᾶς κατηγορήσουν ἀνοιχτά ἄφηναν νά καταλάβουμε, πώς ἐμεῖς εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιά τήν μή ἀπόδοση τῶν παλαιῶν. Καί τό παιγνίδι συνεχιζόταν.
Τώρα, ὅταν ἐξήγγειλε ὁ κ. Σαμαρᾶς τήν ἐφαρμογή νέων ἀνάλογων μέτρων, παραιτήθηκε τῆς ρήτρας διαφυγῆς του ἐάν Εἶπε, ὅτι τά νέα μέτρα εἶναι τά τελευταῖα, διότι ὁ ἑλληνικός λαός δέν ἀντέχει ἄλλα.
Ἀλλά πῶς θά τηρήσει τήν ὑπόσχεσή του; Οὔτε ἡ εἴσπραξη τῶν κρατικῶν ἐσόδων συμβαδίζει μέ τίς προδιαγραφές τοῦ προϋπολογισμοῦ, οὔτε ἡ ἐκποίηση τῆς κρατικῆς περιουσίας μέ τό πρόγραμμα. Τό τελευταῖο θλιβερό ἀστεῖο εἶναι ἡ ἀποκάλυψη, πώς τό κράτος δωρεές πού τοῦ ἔχουν γίνει, τίς ἔχει ἀφήσει ἀνείσπρακτες ἀπό χρόνια. Καί ἔτσι ἀπολαμβάνουν μέν τόν τόκο αὐτῶν τῶν ποσῶν οἱ τράπεζες στίς ὁποῖες εἶναι αὐτά κατατεθειμένα, στό ὕψος πού ἔχουν ὁρίσει οἱ ἴδιες, ἀλλά τό κεφάλαιο τους δέν ἔχει ἀνακουφίσει τόν προϋπολογισμό.
Ἡ ἀνεπάρκεια αὐτή τοῦ δημοσιονομικοῦ μηχανισμοῦ εἶναι χαρακτηριστική.
Ἡ ταλαιπωρία τοῦ πολίτη
Ὅπου καί νά ρίξουμε τό μάτι μας, βλέπουμε τήν κρατική μηχανή νά ὑπολειτουργεῖ καί νά σταματᾶ ἀπό ἐμπλοκές της. Μᾶς λένει, ὅτι φταίει γι’αὐτό τό ἠλεκτρονικό δίκαιο τοῦ ὑπουργείου τῶν οἰκονομικῶν, πού δέν ἦταν κατασκευασμένο γιά μιά τόσο ἐκτεταμένη χρήση. Ἀλλά ὅταν χάνει ἐξ αὐτοῦ τό δημόσιο τόσο μεγάλα ποσά, δέν θά ἀποτελοῦσε πολυτέλεια νά ἀγοράσει ἕνα συμπληρωματικό ἠλεκτρονικό δίκτυο.
Ἡ κατάσταση αὐτή ἀποβαίνει γιά τόν ἁπλό πολίτη ἀπελπιστική. Ἡ μητέρα μιᾶς φίλης μου καί συνεργάτριας αὐτῆς τῆς Ἐφημερίδας, ἔχει νά εἰσπράξει ἀπό τόν περασμένο Φεβρουάριο τήν σύνταξή της. Καθώς ὅμως εἶναι κατάκοιτη καί χωρίς λογική ἐπαφή μέ ὅσα συμβαίνουν γύρω της, εἶναι ἀδύνατον νά πάει στό ΙΚΑ, γιά νά βεβαιωθοῦν ἐκεῖ ὅτι ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ καί ὅτι δέν πρόκειται γιά μία ἀκόμη περίπτωση ἑνός ἀνύπαρκτου συνταξιούχου.
Ἡ σύνταξη διεκόπη, ἐπειδή ἔληξε ἡ θητεία τοῦ ¨οἰκονομικοῦ διαχειριστή¨, παρ΄ὅλο πού εἶχε γίνει ἐγκαίρως ἡ αἴτηση γιά παράτασή της. Εἶχε χαθεῖ ὁ φάκελος. Τό ἀναπηρικό ἐπίδομα διεκόπη γιατί ἡ ἐπιτροπή τό εἶχε βγάλει γιά 2 χρόνια. Ξαναπέρασε ἡ ἐπιτροπή μετά ἀπό 7 μῆνες.
Ἡ σύνταξη τελικά μπῆκε στίς 22 Σεπτεμβρίου ἀλλά χωρίς τό ΕΚΑΣ καί τό ἀναπηρικό ἐπίδομα.
Ἡ ἐπανάσταση τῶν συντεχνιῶν
Ὑπολειτουργεῖ ἡ κρατική μηχανή, ἀλλά οἱ συνδικαλιστικές ὀργανώσεις τῶν μελῶν του ὑπερεργάζονται.
Ἐπί ἡμέρες τά δελτία τῶν εἰδήσεων παρουσιάζουν τόν ἀγώνα τῶν δικαστικῶν ἐναντίον τῶν νέων μειώσεων τῶν ἀποδοχῶν τους. Γιά νά μήν καμφθεῖ τό ἐνδιαφέρον τοῦ τηλεοπτικοῦ κοινοῦ ἀπό τήν ρουτίνα τῶν ἐκδηλώσεων τους, ἐμφανίστηκε σέ μιά συγκέντρωσή τους μιά εἰσαγγελέας πού ἀσκοῦσε κύριο ρόλο σ’αὐτήν, φορώντας τήν τήβενο καί τό κάλυμα τῆς κεφαλῆς τοῦ ἀξιώματός της. Μιά ὑποβάθμιση τῶν συμβόλων χάριν τῶν συνδικαλιστικῶν ἐπιδιώξεων.
Καί ὁ μέν συνδικαλισμός τῶν δικαστικῶν, πού ἦταν ἄλλοτε ἀδιανόητος, ἔχει πλέον ἐπιτραπεῖ, ἀλλά τήν ἀπεργία τους καί «μέ ὁποιαδήποτε μορφή», τήν ἀπαγορεύει κατηγορηματικά τό Σύνταγμα. (Ἄρθρο 22 κεφ. 2)
Στήν συνέλευσή τους τά μέλη τῆς Ἕνωσης Δικαστῶν καί Εἰσαγγελέων «ἐκφράζοντας τήν δυναμή ἀντίδρασή τους στήν ὑποβάθμιση τοῦ λειτουργήματος καί τήν ἐπιχειρούμενη ὑπαλληλοποίησή τους» ἀποφάσισαν:
Νά ἐξακολουθήσουν νά διακόπτονται οἱ συνεδριάσεις τῶν δικαστηρίων ἀπό τίς 24 Σεπτεμβρίου μέχρι τίς 20 Ὀκτωβρίου ἀπό τίς 10 τό πρωϊ ὥς τίς 3 τό ἀπόγευμα. (Μετά τήν ὥρα αὐτή οὕτως ἤ ἄλλως συνεδριάσεις δέν γίνονται.) Καί τήν κατά τό ἴδιο διάστημα τήν ἀναβολή τῆς δημοσίευσης τῶν πολιτικῶν ἀποφάσεων ἐκτός ἀπό τίς ἐπείγουσες.
Σέ τί διαφέρουν αὐτές οἱ ἐνέργειες ἀπό τήν ἀπεργία - ἐκτός ἀπό τό ὄνομα. Εἶναι ὀδυνηρό, ὅτι οἱ κρατικοί λειτουργοί, στούς ὁποίους εἶναι κατ’ἐξοχήν ἀνατεθειμένη ἡ ἐφαρμογή τοῦ νόμου, κατασκευάζουν σοφιστικά τερτίπια γιά νά προσδώσουν νομιμοφάνεια σέ ἐκεῖνο πού τούς ἀπαγορεύει ρητά τό Σύνταγμα.
Ἡ νέα συνέλευση τῶν δικαστῶν καί τῶν εἰσαγγελέων ἔχει προσδιορισθεῖ ἀπό τώρα στίς 20 Ὀκτωβρίου. Ἀναμένεται, ὅτι θά δώσει νέα παράταση στήν συγκεκαλυμένη ἀπεργία.
Ὁ βραδύς ρυθμός στήν ἐκδίκαση τῶν ὑποθέσεων εἶναι ἀπό χρόνια ἀρνητικό στοιχεῖο στήν ἀπονομή τῆς δικαιοσύνης στήν Ἑλλάδα. Ἀναβολές γιά ψύλου πήδημα κλπ. Τό εἶχε ἐπισημάνει ἡ Τρόϊκα ὑπογραμμίζοντας, ὅτι ἡ κατάσταση αὐτή ἀποθαρρύνει τίς νέες ἐπενδύσεις. Μέ τήν ἐπιδείνωση τώρα τῆς βραδύτητας ἐκ τῶν συνδικαλιστικῶν διεκδικήσεων, μεγάλο ποσοστό τῶν διαδίκων θά φύγει ἀπό τή ζωή χωρίς νά ἔχει βγεῖ ἀπόφαση ἐπί τῆς ὑπόθεσής τους.
Τό ἄρθρο τοῦ Συντάγματος πού ἀναφέρθηκε πρίν, περιλαμβάνει στήν κατηγορηματική ἀπαγόρευση τῶν ἀπεργιῶν καί τά σώματα ἀσφαλείας. Τά μέλη τους σήμερα παραβιάζουν ἐπιδεικτικά τόν συνταγματικό περιορισμό. Σέ μιά ἐποχή πού ὀργιάζει τό ἔγκλημα καί ἡ ἀσφάλεια καί ἐπεκτείνεται ἡ ἀνασφάλεια στόν δρόμο, ἀλλά ἀκόμα καί μέσα στά σπίτια μας. Στά σώματα ἀσφαλείας περιλαμβάνεται καί τό πυροσβεστικό σῶμα. Ἡ συνδικαλιστική του ὀργάνωση προβάλλει τήν ἴδια προτεραιότητα στίς διεκδικήσεις της. Τό ἔλλειμμα τῆς προστασίας πού δικαιοῦται τό κοινό πιάνει ὅλες τίς διαστάσεις τῆς ζωῆς μας.
Τήν ὥρα πού γράφονται αὐτές οἱ γραμμές ἀπεργοῦν γιά ἕνα τριήμερο οἱ ἐφοριακοί. Ἰσχναίουν τά χρηματικά ἀποθέματα τοῦ Δημοσίου, γιά νά καλύψει αὐτό τίς ὑποχρειώσεις του.
Ἡ ἐπανάσταση τῶν συντεχνιῶν ἀπολήγει σέ μιά καθολική ἀμφισβήτηση τοῦ κράτους. Ἀλλά τό κράτος εἶναι τό βασικό ὄργανο τῆς κοινωνίας καί ἡ ἀποδυνάμωσή του στρέφεται ἐναντίον ὅλων μας.
Οἱ πολιτικοί
Κράτος εἶναι βέβαια ἕνα ἄθροισμα ἀπό ὑπηρεσίες, ἀλλά γιά τόν πολίτη μετροῦν ἐκεῖνοι πού τίς κατευθύνουν. Οἱ ἐνδιάμεσοι μεταξύ τῆς ψήφου του καί τῆς κρατικῆς μηχανῆς. Οἱ πολιτικοί.
Ποτέ δέν εἶχε πέσει τόσο χαμηλά ἡ ἐκτίμηση τοῦ λαοῦ γιά τόν πολιτικό κόσμο. Καθημερινά μαθαίνονται πράγματα πού γεμίζουν ἀγανάκτηση τήν κοινή γνώμη. Τριάντα ἕνα πολιτικά πόσωπα, ἀπό τά ὁποῖα τά 13 προέρχονται ἀπό τό ΠΑΣΟΚ, 14 ἀπό τήν ΝΔ καί 4 ἀπό ἄλλα κόμματα καί διετέλεσαν ὑπουργοί, ὑφυπουργοί καί βουλευτές, περιέχονται στήν ¨λίστα¨ τῆς ΣΔΟΕ. Οἱ ἐναντίον τους κατηρορίες εἶναι γιά φοροδιαφυγή, παράνομες οἰκονομικές δραστηριότητες, ψευδεῖς δηλώσεις τοῦ ¨πόθεν ἔσχες¨, μέ διάφορες προεκτάσεις κατά περίπτωση.
Τήν ἀνασφάλεια πού αἰσθάνεται ὁ πολιτικός κόσμος ἀντιμετωπίζοντας τήν κοινή γνώμη, δείχνει ὅτι γιά τίς κατηγορίες πού ἐξαπέλυσε ἐναντίον του μιά κυριακάτικη φυλλάδα προβληματικῆς ἀξιολόγησης, ὁ κ. Μεϊμαράκης ἔσπευσε νά δηλώσει τήν παραίτησή του. Μετέγνωσε κατόπιν καί ἀποφάσισε νά ἀπέχει ἀπό τά καθήκοντά του τοῦ προέδρου τῆς βουλῆς καί τά ὁποῖα μετεβίβασε στούς δύο πρώτους ἀντιπροέδρους γιά ὅσον καιρό θά συνεχίζεται ἡ ἐξέλεγξη τῶν ἐναντίον του κατηγοριῶν.
Ἡ κοινή γνώμη κυττάζει μέ ἀπαξίωση ὁλοκληρο τόν πολιτικό κόσμο. Ἄσχετα μέ τήν ψῆφο πού ἔχει δώσει στά διάφορα κόμματα καί τήν σημερινή πρόθεση ψήφου της. Ἐπικρατεῖ ἡ ἐντύπωση, ὅτι ὅλοι τελικά βολεύονται ἀπό τήν ἐνασχόλησή της μέ τήν πολιτική. Ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού βάλλουν ἐναντίον τοῦ συστήματος, ὁ Τσίπρας, οἱ «Ἀνεξάρτητοι Ἕλληνες», ἡ «Χρυσή Αὐγή». Ὅτι ὅλοι χρησιμοποιοῦν τά προνόμια πού ἔχουν καθιερωθεῖ γι’αὐτούς πού δρασκελίζουν τήν πόρτα τῆς βουλῆς καί τά ὁποῖα πληρώνει ὁ ἀνώνυμος κοσμάκης.
Ἡ ἐμπιστοσύνη στό μέλλον τῆς χώρας ἔχει χαθεῖ. Τό ὑβρεολόγιο ἐναντίον τῶν πολιτικῶν μετασχηματίζεται σέ κατηγορία ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού ἀνέδειξε τήν ὑπάρχουσα πολιτική τάξη. Ἡ γνώση τοῦ κινδύνου νά διαλυθεῖ ὁ τόπος εἶναι γενικά διαδεδομένη. Κυκλοφορεῖ ἡ ἐλπίδα, ὅτι οἱ ἑταῖροι μας γιά τά δικά τους συμφέροντα, ἔστω καί μέ ἐλλάτωση τῶν παροχῶν τους, θά ἐξακολουθήσουν νά μᾶς συγκρατοῦν ἀπό τό νά πέσουμε στό χάος καί ὅτι θά διατηρηθοῦμε ἔτσι ὡς χώρα. Ἡ ἀστάθεια ὅμως τοῦ σύγχρονου κόσμου εἶναι δεδομένη καί ἰδιαίτερα τοῦ γεωγραφικοῦ χώρου, στόν ὁποῖον βρίσκεται ὁ τόπος μας.
Εἶναι φανερό, ὅτι χρειάζεται μιά ριζική ἀλλαγή στό πολιτικό τοπίο.
Τό κόμμα γιά τήν ἀνόρθωση
Ἡ ἐπανάσταση τῶν συμφερόντων πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ μία ἀντίθετη ἐπανάστση πού νά βάζει τό συμφέρον τῆς ὁλότητας πάνω ἀπό τά ἀτομικά.
Ἡ ἐπανάσταση αὐτή πρέπει νά εἶναι δημοκρατική, γιατί οἱ μόνες ἐπαναστατικές ἀλλαγές πού ἀντέχουν στόν χρόνο εἶναι αὐτές πού πραγματοποιοῦνται μέ δημοκρατικά μέσα. Ἄρα μᾶς χρειάζεται ἕνα κόμμα.
Φίλος μου, πού εἶχε συμμετάσχει στήν ἵδρυση τοῦ ΚΣΜ, μέ ρώτησε μέ ἀπαισιοδοξία γιατί νά ἀγκαλιάσει ὁ λαός τό Καινούργιο Κόμμα, πού ἐμεῖς τοῦ προτείνουμε. Γιατί - ὅταν οἱ διάφορες ὁμάδες πού μέ τά δανεικά καί ἀγύριστα πού ἀποσποῦμε ἀπό τούς κουτόφραγκους, βλέπουν μέν τό βιοτικό τους ἐπίπεδο νά ὑποχωρεῖ, ἀλλά εἶναι μακρυά ἀπό τήν ἐξαθλίωση καί τήν πεῖνα. Καί μέ πιό ἠθικό θά χαλάσουν τήν βολή τους γιά μιά ἐπαναστατικῶν διαστάσεων ἐπαναστατική ἐξόρμηση.
Ἐπειδή καί ἀρκετοί ἀναγνῶστες αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου μποροῦν νά διερωτηθοῦν τά ἴδια, σπεύδω νά τούς ἀπαντήσω μέ αὐτά πού εἶπα στόν φίλο μου.
Ἡ βολή τοῦ κοσμάκη μέσα στήν σημερική κατάσταση εἶναι πολύ σχετική. Ὅλους τούς βασανίζει ἡ ἀγωνία γιά ΄το μέλλον. Καί ἡ προσκόλληση στήν ἥσσονα προσπάθεια διαλύεται, ὅταν ἀνοίγει ἡ ἐλπίδα μιᾶς πραγματικῆς ἀνόρθωσης.
Προδιαγραφές τοῦ Καινούργιου Κόμματος
Θά ἐπαναλάβω ἐκεῖνο πού εἶπα πρίν γιά τήν τοποθέτηση τοῦ γενικοῦ συμφέροντος πάνω ἀπό τά ἀτομικά. Ἡ ἀρχή αὐτή πρέπει νά εἶναι τό θεμέλιο τοῦ Καινούργιο Κόμματος. Ἀμετακίνητη.
Τό κόμμα πρέπει νά συγκροτηθεῖ ἀπό μιά συνέλευση, στήν ὁποίαν θά μετάσχουν, μέ τήν ἀπόφαση νά τά βροῦν τό ΚΣΜ καί ὅσες ἄλλες ὁμάδες ἀντιλαμβάνονται ἐξ ἴσου ἔντονα τήν ἀνάγκη του. Καί νά συγκροτήσουν ἕνα ὀργανωτικό πυρήνα γιά τήν ὁριστική διαμόρφωση του καί τήν κατάρτιση προγράμματος.
Τό πρόγραμμα πιστεύω, ὅτι θά πρέπει νά εἶναι πολύ λιτό. Τό κόμμα πρέπει νά ἀφεθεῖ ἐλεύθερο νά καθορίζει τή στάση του πάνω στήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Ἄλλη πορεία πρέπει νά τηρήσει, ἄν ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀποκτήσει πολιτική ἑνότητα καί ἄλλη ἄν τά κράτη-μέλη της ἐξακολουθήσουν νά κυριαρχοῦνται ἀπό τά ἰδιαίτερα συμφέροντά της. Ἄλλα πρέπει νά προτείνει ἄν ἀποδώσουν θετικά οἱ ἔρευνες τοῦ ὑπογείου πλούτου τῆς χώρας καί ἄλλα ἄν διαρκέσει ἡ πίεση τῆς ἀνάγκης νά προσελκυθοῦν ξανά ἐπενδυτές. Τό μέλλον περικλείει πολλούς ἀγνώστους πού θά ὑπαγορεύσουν διάφορες ἐναλλακτικές λύσεις.
Ἕνα ἐρώτημα πού θά θέσουν πολλοί ὅταν προχωρήσει ἡ διαδικασία γιά τό νέο κόμμα, θά εἶναι γιά τό ποιός θά εἶναι ὁ ἀρχηγός του. Ἡ κοινή γνώμη θέλει νά προσωποποιεῖ τά κόμματα καί ἰδιαίτερα τά καινούργια. Νομίζω, ὅτι ὁ καταλληλότερος γιά νά γίνει ἡ ἐμβληματική φυσιογνωμία του εἶναι ὁ Λουκᾶς Παπαδῆμος. Τά χαρίσματά του εἶναι πολύ γνωστά καί δέν χρειάζεται νά τά ἐπαναλάβω. Ἀκούω τήν ἀντίρρηση, ὅτι δέν θά δεχθεῖ ὁ ἴδιος, γιατί δέν τό ἑλκύουν οἱ κοινοβουλευτικοί ἀγῶνες. Πέφτει σέ μᾶς τό βάρος νά τόν πείσουμε, ὅτι γιά ἄλλη μία φορά καί σέ μεγαλύτερο βαθμό ἀπό τήν προηγούμενη πρέπει νά τόν πείσουμε νά προσφέρει τόν ἑαυτό του στήν πατρίδα μας.
Γιά νά δώσει τό νέο κόμμα στήν κοινή γνώμη τήν αἴσθηση τῆς ἀφετηρίας καί τῆς ἐκ βάθρων ἀλλαγῆς πού ἐπιδιώκει πρέπει νά ἀποκλείσει ἀπό τήν στελέχωσή του τούς ἐκπροσώπους τοῦ παλαιοῦ πολιτικοῦ κόσμου. Ἀσφαλῶς δέν ἔχουν διαπράξει ὅλοι ὅσοι διετέλεσαν ὑπουργοί καί βουλευτές πράξεις διαφθορᾶς καί κακοδιοίκησης, κάποιοι δέ ἀπό αὐτούς ἔχουν πραγματοποιήσει ἀξιόλογο ἔργο. Ὁ κόσμος διψᾶ γιά μιά βαθειά τομή μέ τό παρελθόν.
Οἱ διστάζοντες προβάλλουν τό μεγάλο οἰκονομικό κόστος τῆς προβολῆς ἑνός νέου κόμματος. ¨Ποῦ νά βρεῖς τά λεφτά πού θά διαθέτουν γιά τήν προπαγάνδα τους τά παλαιά κόμματα! ¨ Ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὅτι ἡ τεχνολογική ἐξέλιξη εὐνοεῖ τίς πολιτικές ἐξορμήσεις τῶν μερῶν καί τῶν ἀδυνάτων. Χάρις στίς ἱστοσελίδες τους ὁ Τζήμερος, οἱ ¨Ἀνεξάρτητοι Ἕλληνες¨ καί ἡ ¨Χρυσή Αὐγή¨ ἔγιναν ἐπιλογές σέ ἀγνώστους των.
Τό ΚΣΜ ἔχει ἀποκτήσει ἤδη μιά ἠλεκτρονική διάδοση, πού μερικούς μῆνες πρίν τοῦ ἦταν ἀπλησίαστη.
Τά ὅρια
Ἡ λιτότητα τοῦ προγράμματος γιά τήν ὁποία ἔκανα λόγο, δέν σημαίνει ὅτι δέχομαι τήν ἀνυπαρξία κάποιων βασικῶν περιορισμῶν. Πρέπει νά εἶναι ἀντιληπτό στό ὑποψήφιο μέλος καί στόν ἐκλογέα, ὅτι τό Καινούργιο Κόμμα ἔχει ὁρισμένες ¨κόκκινες γραμμές¨, πού δέν μπορεῖ νά ὑπερβεῖ οὔτε πρό τά πάνω, οὔτε πρός τά κάτω. Σάν τέτοιες βλέπω τίς ἀκόλουθες:
• Δέν εἶναι λύση νά ἀγοράσουμε τήν ἀνόθρωση τῆς χώρας μέ τήν ἐξαθλίωση τῶν ἤδη φτωχῶν της. Ἄρα ἀπαραίτητη ἡ κοινωνική πολιτική.
• Ἡ κοινωνική πολιτική δέν μπορεῖ νά φθάσει σέ σημεῖο πού νά στραγγαλίζει τήν ἰδιωτική ἐπιχειρηματικότητα. Τό κράτος ἔχουμε δεῖ πόσο μικρή ἱκανότητα διαθέτει ὅταν γίνεται τό ἴδιο ἐπιχειρηματίας. Πρέπει οἱ ἰδιῶτες νά ἐνθαρρυνθοῦν νά παράγουν περισσότερα καί καλλίτερα.
• Ἡ αὔξηση τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς εἶναι τό κλειδί γιά τήν ἀνόρθωση. Ἀνάγκη γιά στρώσιμο στήν δουλειά.
Οὔτε ἡ ἀνεργία εἶναι ἀνεκτή, οὔτε οἱ ἀπεργίες ἐπιτρεπτές, κατά τήν ἄποψή μου. Βρισκόμαστε σέ μιά κατάσταση πού λίγο διαφέρει ἀπό τήν ἀπόκρουση μιᾶς ἐχθρικῆς εἰσβολῆς. Κάτι σάν σέ ἕναν πόλεμο. Καί στούς πολέμους οἱ ἀπεργίες εἶναι πισώπλατη μαχαιριά στό μαχόμενο ἔθνος.

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Ολυμπιακοί Αγώνες ΚΜΕΑ (δηλαδή για Κράτη Με Ειδικές Ανάγκες)

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 162/Ὀκτώβριος 2012)

Δεν πρόλαβαν να σβήσουν τα φώτα της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και άρχισαν οι συζητήσεις (και οι αντεγκλήσεις) για την τύχη των διάσπαρτων ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Συζητήσεις (και αντεγκλήσεις) που δεν κόπασαν, παρότι πέρασαν ήδη οκτώ χρόνια, και δεν φαίνεται να κοπάσουν στο άμεσο μέλλον. Λογικό αφού η θέα των περισσοτέρων από αυτές είναι θλιβερή και δεν φαίνεται να αλλάζει σύντομα, όπως αποδεικνύουν οι περιπέτειες εκείνων, για τις οποίες έγινε μία προσπάθεια αξιοποίησης.
Τις δυσοίωνες προβλέψεις επικύρωσε μία τελευταία απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία η μετατροπή των προσωρινών εγκαταστάσεων για το αγώνισμα του Μπάντμιντον, στο Πάρκο Γουδή, σε μόνιμες κρίθηκε αντισυνταγματική. Έτσι, βρέθηκε στο αέρα η πιο πετυχημένη αξιοποίηση ολυμπιακών εγκαταστάσεων, η οποία έχει περάσει από σαράντα κύματα χωρίς ποτέ να ολοκληρωθεί, εξαιτίας των εμμονών γνωστών κύκλων, τους οποίους δήθεν ενοχλούσε η “ρανίδα” των μόλις οκτώ δομημένων στρεμμάτων στον “ωκεανό” των 3.500 στρεμμάτων του Πάρκου. Τους επιβράβευσε άλλωστε η εφήμερη και ανεκδιήγητη “περιβαλλοντολόγα” υπουργός, που φρόντισε, λίγο πριν ξεκινήσει την παρισινή παρεπιδημία της με έξοδα των φορολογουμένων, να προδιαγράψει την κατεδάφισή τους όταν λήξει η σημερινή 20ετής μίσθωσή τους!
Η οικοδομική άδεια του θεάτρου, το οποίο είχε γίνει γνωστό και στο εξωτερικό λόγω των δημοφιλών παραστάσεων που ανέβαζε, ακυρώθηκε και το ίδιο το θέατρο κρίθηκε αυθαίρετο επειδή η προσωρινή εγκατάσταση μετατράπηκε σε προσωρινή σε μόνιμη, ενώ η ανέγερσή της είχε συνδυαστεί με την απομάκρυνσή της μετά τους αγώνες, και επειδή άλλαξε χρήση από αθλητική σε πολιτιστική. Η απόφαση προφανώς θα θεμελιώνεται επαρκώς από τυπική άποψη. Από άποψη ουσίας, όμως, όχι. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις για να γίνει αντιληπτό ότι όχι μόνο αυτή η περιορισμένων διαστάσεων παρέμβαση δεν υποβαθμίζει τον αχανή χώρο του Πάρκου, αλλά, αντίθετα, του δίνει ζωή με δραστηριότητες κατά κανόνα υψηλού επιπέδου και με απήχηση στο κοινό.
Το Θέατρο του Μπάντμιντον δεν είναι το μοναδικό θύμα της μισαλλοδοξίας των «ταλιμπάν» της οικολογίας και των κατά περίπτωση συναγωνιστών τους. Σε ανάλογα γρανάζια έχει μπλέξει και η αξιοποίηση τόσο της Μαρίνας του Αγίου Κοσμά, όσο και του Γηπέδου Μπάσκετ στο Γαλάτσι. Επειδή, όπως λέγεται, «όταν κάτι συμβαίνει μία πρώτη φορά είναι τύχη, όταν επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά σύμπτωση και όταν γίνεται και τρίτη παράδοση», η σχεδόν ταυτόσημη πορεία της απόπειρας αξιοποίησης των τριών ολυμπιακών εγκαταστάσεων δείχνει ότι η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη εξαιτίας ανίατων χρόνιων (μεταπολιτευτικών) πληγών του κράτους και της κοινωνίας, θύματα των οποίων έχουν πέσει και άλλα φιλόδοξα και μεγαλόπνοα σχέδια.
Το πρώτο ζευγάρι αδυναμιών ενοχοποιεί τους κυβερνητικούς και κρατικούς μηχανισμούς. Αυτοί, για διάφορους λόγους, από τη μια υπονομεύουν προκαταβολικά την υλοποίησή τους και από την άλλη δεν κατοχυρώνουν επαρκώς την τυπική νομιμότητά τους. Αν, λοιπόν, στην περίπτωση του θεάτρου του Μπάντμιντον κάποιοι κυβερνητικοί ή/και υπηρεσιακοί παράγοντες είχαν εξαρχής προδιαγράψει την αποκλειστική του χρήση για αθλητικούς σκοπούς και την απομάκρυνσή του μετά από συγκεκριμένους αγώνες, τότε είχαν ενσυνείδητα και ασύγγνωστα τορπιλίσει πριν καλά-καλά σχεδιαστεί κάθε μεταγενέστερη αξιοποίησή της. Αλλά και οι διάδοχοί τους, που δρομολόγησαν την αξιοποίηση χωρίς να εξουδετερώσουν τις νάρκες και να εξασφαλίσουν εκ των προτέρων την τυπική κατοχύρωσή της, δεν πάνε πίσω. Όμως δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Τέτοιου είδους απερισκεψίες και απρονοησίες (με ή χωρίς εισαγωγικά) είναι ενδημικές στην ελληνική πραγματικότητα. Δυστυχώς, όμως, οι ευθύνες αυτής της πλευράς δεν σταματάνε εδώ. Ακόμα και όταν αποφασισθεί κακήν-κακώς η προώθηση της διαδικασίας της αξιοποίησης, η προχειρολογία, η βιασύνη της τελευταίας στιγμής, η προετοιμασία στο “άρπα-κόλλα”, η τσαπατσουλιά, η αδιαφορία και άλλες χρόνιες διοικητικές ασθένειες, την αφήνουν έκθετη στις κακόβουλες διαθέσεις των πολέμιων κάθε προόδου. Οι οποίοι, όπως φαίνεται, διαθέτουν μία “πέμπτη φάλαγγα” στα ενδότερα της δημόσιας διοίκησης, η οποία είτε υπονομεύει τα έργα εκ των έσω είτε ενημερώνει υπογείως τους “καλοθελητές” για τα ευάλωτα σημεία τους.
Η δεύτερη πληγή είναι οι τοπικοί δημοτικοί άρχοντες, οι “περίοικοι” και, τέλος, τα ποικιλώνυμα σωματεία των γύρω περιοχών. Οι πρώτοι δεν παρεμβαίνουν, κατά κανόνα, με στόχο τη δυσφήμιση ή την καταγγελία της νομιμότητας της αξιοποίησης. Αυτές αποτελούν τα “όπλα” τους. Επιδίωξή τους είναι η οικειοποίηση των υφιστάμενων χώρων ή εγκαταστάσεων και η, μέσω αυτής και της διαχείρισής των, προσωπική τους προβολή στους δημότες τους. Και τούτο παρότι αφενός μεν αυτ’ο που έχουν βάλει στο μάτι χρηματοδοτήθηκε από τη φορολόγηση όλων των Ελλήνων και όχι μόνον των δημοτών τους, αφετέρου δε πάλι, μέσω της κρατικής ενίσχυσης που θα ζητήσουν για τη συντήρησή του, πάλι θα προσφύγουν στην τσέπη εκείνων που διαμένουν μακριά από τα όρια του μετεριζιού τους. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αμφίπλευρες. Υπάρχουν δημοτικοί άρχοντες που “βάζουν πλάτες”, ακόμα και σε βάρος της δημοτικότητάς των, για να στηρίξουν ακόμα και μέτρια σχέδια, υπάρχουν και δημοτικοί άρχοντες που σαμποτάρουν εσκεμμένα ακόμα και τα καλύτερα σχέδια.
Οι αρνητικής προδιάθεσης δημοτικές αρχές έχουν παραστάτες τους “περίοικους”. Τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα γιατί πολλοί από αυτούς είτε δεν είναι πραγματικοί περίοικοι, είτε υποκινούνται από τρίτους, είτε, αγνοώντας τις πραγματικές διαστάσεις των θεμάτων, πέφτουν θύματα της προπαγάνδας επιτηδείων. Οι υπόλοιποι, οι ενσυνείδητα αντίθετοι, κατά κανόνα μία μειοψηφία, κινούν απλά τα νήματα. Τα εισαγωγικά είναι δυο φορές απαραίτητα για τις τρεις επίμαχες περιπτώσεις αξιοποίησης ολυμπιακών εγκαταστάσεων γιατί η θέση των τελευταίων, στο μέσο αδόμητων εκτάσεων και μακριά από κατοικίες, αναιρεί αυτή την ίδια την έννοια της “περιοίκησης”.
Από την τελευταία συνιστώσα των “περιοίκων”, τους ενσυνείδητα αντίθετους, συγκροτείται ο σκληρός πυρήνας των διαφόρων συλλόγων και των ποικίλων σωματείων, στο ενεργητικό των οποίων ως μοναδική δραστηριότητα πιστώνεται το “κυνήγι των μαγισσών”, δηλαδή των έργων. Οι αφοσιωμένοι στον σκοπό ακτιβιστές τους ξεσκαλίζουν ό,τι στοιχείο βρουν για να ανακαλύψουν την “αχίλλειο πτέρνα” του και να προσφύγουν στα δικαστήρια. Εκούσιο αρωγό στο έργο τους έχουν την πληροφόρηση από το δίκτυο των προσκείμενων στις ιδέες τους δημόσιων λειτουργών, οι οποίοι, αντιδεοντολογικά, προτάσσουν της εκτέλεσης των καθηκόντων τους την εξυπηρέτηση των ιδεοληψιών τους και των ομοϊδεατών τους. Ακούσιο αρωγό στο έργο τους έχουν την Δικαιοσύνη, η οποία, με τους ρυθμούς χελώνας με τους οποίους κινείται και με την ευχέρεια των αλλεπάλληλων παρεμβάσεων που τους παρέχει, τους δίνει την ευχέρεια να τρενάρουν για χρόνια μια υπόθεση εξαντλώντας και την πιο “γαϊδουρινή” υπομονή!
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι κατά κανόνα δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε παραπάνω από τον εαυτό τους. Απλά, η στράτευσή τους σε έναν σκοπό τους προσφέρει “φωνή”, ανάλογη της οποίας δεν αναζητούν οι πραγματικοί περίοικοι που έχουν αντίθετη άποψη, είτε γιατί είναι πολυάσχολοι, είτε γιατί ανήκουν στην μερίδα των πολιτών που πιστεύουν ότι αυτά τα θέματα πρέπει να τα χειρίζονται οι αρμόδιοι εκπρόσωποί τους, είτε γιατί φοβούνται τυχόν αντίποινα εξαιτίας της ψυχολογικής τρομοκρατίας που ασκούν τα ασκέρια των οργανωμένων “ταλιμπάν” κάθε υπόθεσης.
Έτσι, με επωνυμίες που συσχετίζουν τα γκρουπούσκουλά τους με την κατά περίπτωση περιοχή, σφετερίζονται την εκπροσώπηση του συνόλου των περιοίκων και, στο όνομα αυτών, προβάλλουν ή και επιβάλλουν στανικά την άποψή τους. Την ως επί το πλείστον αναντιστοιχία των επιδιώξεών τους και της βούλησης του σώματος των περιοίκων απέδειξε περίτρανα πριν από λίγο καιρό δημοσκόπηση πόρτα με πόρτα που οργάνωσε ο δήμαρχος της πρωτεύουσας σε μια συνοικία της σχετικά με ένα έργο που επρόκειτο να γίνει εκεί, το οποίο είχαν παρεμποδίσει ποικιλοτρόπως οι τοπικοί ακτιβιστές και οι καθοδηγητές τους. Παρότι δεν είχε προηγηθεί παρά μόνον η μονομερής προπαγάνδα των τελευταίων, οι περίοικοι ετάχθησαν υπέρ του έργου σε αναλογία της τάξης του 3 προς 1!
Δύο είναι τα κίνητρα αυτών που χειραγωγούν αυτές της κινήσεις: η αποφυγή της αναβάθμισης των περιοχών, για να ενδημεί η μιζέρια που τους φέρνει, όπως ευελπιστούν, οπαδούς και η αποστροφή προς την ενεργότερη συμμετοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της οποίας ενδεχόμενη καλή εντύπωση μπορεί να αναστρέψει καθεστηκυίες ιδεοληψίες. Εξυπακούεται ότι οι (κατά κανόνα) περιβαλλοντικές, αρχαιολογικές ή ο,τιδήποτε άλλο ευαισθησίες που επικαλούνται ότι τους παρακινούν δεν είναι παρά εύπεπτες και ελκυστικές προφάσεις, προς άγραν ευπίστων και απόκρυψιν των πραγματικών στόχων. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το ότι, όποιος ανασκαλέψει λίγο πίσω από την βιτρίνα θα πέσει πάνω σε λίγα, πάντα τα ίδια, πρόσωπα με ένα κοινό κομματικό στίγμα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Γράμμα 20


Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 20

Τήν Δευτέρα 15.10.12 στήν αἴθουσα τῆς Πανεπιστημίου 16 κάναμε μέ εἰσηγητή τόν Ἀ. Δροσόπουλο τήν πρώτη συζήτησή μας αὐτοί πού πιστεύουν, ὅτι ὁ τόπος μας χρειάζεται ἕνα Καινούργιο Κόμμα, ἀφοσιωμένο στό συνολικό ἐθνικό συμφέρον καί πού θά παραμερίζει τά συμφέροντα τῶν ἀτόμων καί τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων.
Κάποιοι ἀπό τούς παρευρεθέντες ἐξέφρασαν ἀρνητικές γνῶμες: ὅτι ἕνα τέτοιο κόμμα δέν χρειάζεται, ἤ ὅτι δέν μπορεῖ νά συγκροτηθεῖ.
Τήν Δευτέρα 29.10.12 πάλι στίς 8 μ.μ. στήν ἴδια αἴθουσα τῆς Πανεπιστημίου 16 θά συνεχίσουμε τήν συζήτησή μας - ἐκεῖνοι πού εἴμαστε πεπεισμένοι γιά τήν ἀνάγκη τοῦ Καινούργιου Κόμματος - πάνω σέ πρακτικά ζητήματα, ὅπως τό ἐπικοινωνιακό μέ τήν κοινή γνώμη, τήν ἐξεύρεση πόρων, τό ὀργανωτικό σχῆμα.
Οἱ πολιτικές ἐξελίξεις ἀπό τήν προηγούμενη συνάντησή μας μέ τά τωρινά πολιτικά κόμματα, ἀκόμα κι αὐτά πού συγκυβερνοῦν, νά σπαράσσονται μέ συνεχεῖς διαφωνίες, ἐπιβεβαίωσε τήν σκέψη μας, ὅτι ὁ ὑπάρχων πολιτικός κόσμος δέν εἶναι σέ θέση νά κάνει τόν τόπο νά ὀρθοποδήσει.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Γράμμα 19

 
Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 19
 
Ξεκινήσαμε χθές, μετά τίς καλοκαιρινές διακοπές, τίς Δευτεριάτικες συναντήσεις μας στήν αἴθουσα τῆς Πανεπιστημίου 16.
Ἡ χθεσινή συνάντηση δέν ἦταν στό παλαιό πλαίσιο τοῦ ΚΣΜ, τῆς ἀνάπτυξης θεμάτων τῆς ἱστορίας, τῆς οἰκονομίας, τοῦ πολιτισμοῦ κλπ. Ἦταν ἀφιερωμένη στήν ὑπόθεση τῆς ἵδρυσης ἑνός Καινούργιου Κόμματος, σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση τῆς ἔκτακτης Γεν. Συνέλευσής μας τοῦ Μαϊου.
Τό πόσο ἐπιτακτική εἶναι ἡ ἀνάγκη μιᾶς ἐκ βάθρων ἀλλαγῆς πού θά φέρει σέ κανονική λειτουργία τόν κρατικό μηχανισμό, ἀποδείχθηκε ἀπό τό ὅτι ἐνῶ εἴχαμε ἀπό τήν περασμένη Τρίτη ταχυδρομήσει τό φύλλο τοῦ Ὀκτωβρίου τῆς Ἐφημερίδας τοῦ ΚΣΜ, αὐτό δέν ἔχει φθάσει ὡς τώρα στούς ἀναγνῶστες του. Τό πληρώσαμε μέ μιά μικρότερη προσέλευση στήν συνάντησή μας ἀπό ἐκείνων πού περιμέναμε.
Τήν ἀνασκόπηση τῆς πολιτικῆς κατάστασης ἔκανε ὁ Πρόεδρος τοῦ ΚΣΜ Λέανδρος Σλάβης. Τήν εἰσήγηση ἐπί τοῦ θέματος τῆς συνάντησης ἔκανε ὁ Ἀ. Δροσόπουλος, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι τό καθοριστικό χαρακτηριστικό τοῦ Καινούργιου Κόμματος, πρέπει νά εἶναι ἡ ἀφοσίωση στό συνολικό, ἐθνικό, συμφέρον καί ὁ παραμερισμός τῶν συμφερόντων τῶν ἀτόμων καί τῶν ἐπιμέρους ὁμάδων.
Ἀκολούθησε εὐρύτατη συζήτηση μέ πρῶτο ὁμιλητή τόν Μελέτη Μελετόπουλο, κοινωνιολόγο, Δρα τοῦ Παν/μίου τῆς Γενεύης [meletopoulosm@yahoo.gr]. Ἀπό τίς ἄλλες παρεμβάσεις πού ἔγιναν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον εἶχε αὐτή τοῦ Παναγιώτη Μοροζίνη, μηχανολόγου-ἠλεκτρολόγου [panmornf35@gmail.com] ὁ ὁποῖος εἶναι στήν ἴδια ὁμάδα μέ τόν Μελετόπουλο καί στῆς ὁποίας τήν ἑπόμενη συγκέντρωση θά παρευρεθοῦμε.
Ἡ χθεσινή συζήτηση θά συνεχιστεῖ τήν Δευτέρα 29 Ὀκτωβρίου, πάλι στίς 8 μ.μ. καί στόν αὐτό τόπο. Μέ τήν συμμετοχή ἐκείνων πού δέν ἀμφιβάλλουν στήν ἀνάγκη τοῦ Καινούργιου Κόμματος, γιά νά συζητήσουμε πρακτικά θέματα, ὅπως τό ἐπικοινωνιακό μέ τήν κοινή γνώμη, τήν ἐξεύρεση πόρων, τό ὀργανωτικό σχῆμα.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Γράμμα 18

 
Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 18
 
Ἡ ἐπίσκεψη τῆς κυρίας Μέρκελ ὑπῆρξε θετική.
Ἐδημιούργησε ἕνα καλλίτερο κλῖμα ἀνάμεσα στίς δύο χῶρες. Τόν τελευταῖο καιρό οἱ δυσάρεστες παρατηρήσεις τῶν γερμανικῶν ΜΜΕ γιά τήν Ἑλλάδα ἔκαναν τά ἑλληνικά ΜΜΕ νά ἀπαντοῦν μέ δυσάρεστες ἐκφράσεις γιά τήν Γερμανία. Καί τ’ἀνάπαλιν. Ἡ γερμανίδα καγκελλάριος ἔχει ἀποκτήσει μιά πολύ μεγάλη δημοτικότητα στήν χώρα της καί οἱ ἔπαινοί της γιά τίς ἑλληνικές προσπάθειες θά βροῦν ἀπήχηση στήν γερμανική ὁπτική.
Συγκεκριμένες ὑποχρεώσεις νά μᾶς βοηθήσει ἀνέλαβε πολύ λίγες. Καί αὐτές συνδεδεμένες μέ προϋποθέσεις ἀνάλογης δικῆς μας συμμόρφωσης στό μνημονιακό καθεστώς. Ἐλπίζουμε, ὅτι πίσω ἀπό τίς ἐπίσημες δηλώσεις, ὑπάρχουν μεγαλύτερες ὑποσχέσεις.
Σέ κάθε περίπτωση τό Μνημόνιο δέν μπορεῖ νά λύσει τό πρόβλημά μας. Χρειάζεται νά ἀποκτήσουμε μιά ἀποτελεμσατική πολιτική ἡγεσία καί τό Καινούργιο Κόμμα, πού θά βάζει τό ἐθνικό συμφέρον πάνω ἀπό τό ἀτομικό, ἀποτελεῖ ἐπιτακτική ἀνάγκη.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Γράμμα 17


Γράμμα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν σ’αὐτούς πού θέλουν τήν ἀλήθεια 17

Ἡ ἀνάγκη γιά ἕνα Καινούργιο Κόμμα, μέ κύριο χαρακτηριστικό τήν τοποθέτηση τοῦ συμφέροντος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ πάνω ἀπό τά ἀτομικά συμφέροντα, κερδίζει συνεχῶς ἔδαφος.
Στήν πολυδιάστατη κρίση, στήν ὁποίαν εἶναι βυθισμένη ἡ χώρα, ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν πολιτῶν ἔχει χάσει τήν ἐμπιστοσύνη της στήν ἱκανότητα τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καί στήν ἀρετή του. Χρειάζεται ἑπομένως μιά ἀνανέωση ἡ πολιτική ζωή μας, πού μπορεῖ μόνο ἐκ τῶν κάτω νά προέλθει.
Ἡ ἔκτακτη Γεν. Συνέλευση πού ἔκανε τό ΚΣΜ τόν Μάϊο πῆρε τήν ἀπόφαση νά μοιραστοῦν οἱ Δευτεριάτικες Συναντήσεις μας ἀνάμεσα στίς διαλέξεις γιά θέματα ἱστορικά, πολιτικά, οἰκονομικά κ.λπ., ὅπως κάναμε ὡς τώρα, καί σέ ἀφιερωμένες  ἀποκλειστικά στήν συζήτηση γιά τό πῶς πρέπει νά ὀργανωθεῖ καί νά ἐκφρασθεῖ τό νέο Κόμμα.
Στό τρέχον πρόγραμμα τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ ΚΣΜ, ἡ Ἐφημερίδα μας γράφει ὡς θέμα τῶν Συναντήσεων τῆς Δευτέρας 15.10.12, 29.10.12, 26. 12.12 καί 17.12.12 ¨Πολιτική Συζήτηση¨. Κάθε τέτοια ἀπό αὐτές τίς Συζητήσεις θά ἀσχολεῖται μέ τήν προετοιμασία τοῦ Καινούργιου Κόμματος. (Ἡ ἐπωνυμία αὐτή ἀποτελεῖ μόνο πρότασή μας, σέ ἐκεῖνο στό ὁποῖο εἴμαστε ἀνυποχώρητοι εἶναι στήν οὐσία αὐτοῦ τοῦ κόμματος.)
Ἀρχίζουμε λοιπόν τόν διάλογο γιά τό Καινούργιο Κόμμα τήν Δευτέρα 15.10.12 καί ρα 8 μ.μ., στήν γνωστή αἴθουσα τῆς Πανεπιστημίου 16, β΄ ὄροφος.
Ἔχει ἤδη δηλώσει, ὅτι θά μιλήσει σ’αὐτήν  μετά τήν γενική εἰσήγηση ὁ Μελέτης Ἠ. Μελετόπουλος, κοινωνιολόγος, Δρ. τοῦ Παν/μίου τῆς Γενεύης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἔνθερμος θιασώτης τῆς ἰδέας ἑνός Καινούργιου Κόμματος. Ζητᾶμε νά  προστεθοῦν στήν συζήτηση καί οἱ ἄλλοι ἀκροατές, πού συμμερίζονται αὐτήν τήν πρόθεση. Ἡ εἴσοδος εἶναι φυσικά ἐλεύθερη.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Γιατί τό Καινούργιο Κόμμα

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 161/Αύγουστος 2012)
 
Ἐξακολουθοῦμε νά βαδίζουμε πάνω σέ μία γραμμή, πού μᾶς ἔχει ὁρίσει ἡ Τρόϊκα. Ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς χώρας βρισκόταν διαρκῶς πίσω ἀπό τά πράγματα καί ἀναγκαζόταν νά ὑποκύψει σ’αὐτά πού τῆς ζητοῦσαν οἱ ξένοι - ἔχοντας κατά νοῦν νά τά ἐφαρμόσει στήν πράξη κατά τόν ὀλιγώτεορ ἐπώδυνο τρόπο γι’αὐτήν. Τό ἔκανε καί περιέπλεξε τίς σχέσεις μας μέ τίς Βρυξέλλες.
Ὅ,τι μᾶς ὑπαγορεύει ἡ Τρόϊκα δέν εἶναι σοφό. Ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἐμπλεγμένη σέ μία μονεταριστική φιλοσοφία καί νά χρησιμοποιεῖ συνταγές παλαιοῦ τύπου. Βλέπουμε λοιπόν τήν ἀνεργία νά μεγαλώνει, τήν παραγωγή νά πέφτει, τό ἐθνικό εἰσόδημα νά συρρικνώνεται. Ἐντωμεταξύ τό ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ μᾶς κάνει δέσμιους στήν ἀνάγκη νά ἐξακολουθήσει ἡ χρηματοδότηση τῆς Τρόϊκας. 
Ὁ δαίδαλος τῆς γραφειοκρατίας
Γιά νά σταθοῦμε στά πόδια μας χρειάζεται νά ἀποκτήσουμε μιά κυβέρνηση ἀποφασισμένη νά βάλει τάξη στό κράτος, τοῦ ὁποίου οἱ ὑπηρεσίες δυσλειτουργοῦν. Μέτρα ἐξαγγέλλονται, κάποιοι σπεύδουν νά συμμορφωθοῦν καί τά μέτρα σύντομα ἀνακαλοῦνται. Ὁ ξυπνός πολίτης προτιμᾶ νά καθυστερεῖ περιμένοντας τήν βελτιωτική γι’αὐτόν ἀναδιατύπωση τῶν μέτρων.
Ἑκατοντάδες χιλιάδες φορολογικές δηλώσεις δέν διεκπεραιώνονται, διότι ἔχει μπλοκάρει τό ἠλεκτρονικό δίκτυο τοῦ κράτους.
Τό κουβάρι τῆς γραφειοκρατίας μεγαλώνει καί γίνεται διαρκῶς πιό περίπλοκο. Καί οἱ πρόθυμοι καί ἐξυπηρετικοί δημόσιοι ὑπάλληλοι σηκώνουν τά χέρια ψηλά γιατί δέν παίρουν ἀπό τόν ὑπουργό τους ξεκάθαρες ὁδηγίες. Ἔτυχε νά παρακολουθήσω τήν ὑπόθεση ἑνός συμπολίτη πού ζεῖ μόνιμα στό ἐξωτερικό καί ἔφερε χρήματα ἀπό ἐκεῖ νά φτιάξει μιά ἐπιχείρηση γιά νά βοηθήσει τήν ἐθνική οἰκονομία. Χρειάστηκαν ἑξίμιση μῆνες γιά νά ἀρχίσει ἡ νέα ἐπιχείρηση νά λειτουργεῖ. Στήν χώρα τῆς μόνιμης ἐγκατάστασής του, μοῦ εἶπε, ὅτι αὐτό θά ἀπαιτοῦσε ἑξίμιση ὧρες. 
Ἀνεργία καί ἀπεργίες
Ἐπιτακτική εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς αὔξησης τῆς ἐθνικῆς μας παραγωγῆς. Τόσο γιά νά μειωθοῦν οἱ εἰσαγωγές μας, ὅσο καί γιά νά αὐξηθοῦν τά ἐμβάσματα ἀπό τό ἐξωτερικό. Καί ἐνῶ φουντώνει ἡ ἀνεργία αὐξάνουν οἱ ἀπεργίες. Οἱ δρόμοι κλείνονται κάθε τόσο ἀπό διάφορες ὁμάδες διεκδικητῶν, κάποτε καί ὀλιγάριθμες, καί παραλύει τό οἰκονομικό κύκλωμα.
Δέν ὑπάρχει ἔλλειψη λόγων γιά τίς ἀπεργίες. Ἐκτός ἀπό τούς συνήθεις κερδοσκόπους, πού πλουτίζουν σέ κάθε ἀναμπουμπούλα, γινόμαστε κάθε μέρα φτωχότεροι. Τό ¨λίπος¨ πού ἔχει παραμείνει ἀπό τά προηγούμενα ἔτη ἐξαντλεῖται.
Θά εἴμαστε ὅμως πιό ὑπομονετικοί, ἄν βλέπαμε στήν ἄλλη ἄκρη τῆς σήραγγας φῶς, ἀλλά μέ τόν πολιτικό κόσμο πού διαθέτουμε ἔχει χαθεῖ ἡ ἐλπίδα. 
Τό καινούργιο κόμμα
Μέσα στήν δεινή κατάσταση πού βρισκόμαστε, ὑφέρπει ἡ προσδοκία γιά τόν «ἄνθρωπο πάνω στό ἄλογο», ὁ ὁποῖος θά μᾶς σώσει. Τόν δικτάτορα τοῦ τύπου τοῦ 20ου αἰώνα, ὁ ὁποῖος μέ στρατιωτική στήριξη θά ἐπιβάλει ἕνα καθεστώς πού θά ξεπεράσει τίς ἀδυναμίες καί τίς ἀντιφάσεις τῶν πολιτικῶν. Εἴδαμε ὅμως πώς τά καθεστῶτα αὐτά καταλήγουν στήν κυριαρχία ἑνός κλειστοῦ κύκλου πού λειτουργεῖ χωρίς τίς ἐξισορροπητικές δικλεῖδες τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί καταντᾶ ἀρνητικός.
Μέ ὅλα τά στραβά τῆς δημοκρατίας μόνο μέσα ἀπό τίς διαδικασίες της ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα νά σωθοῦμε. Ἡ ἐξυγίανση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ καί ἡ κινητοποίηση τοῦ λαοῦ γιά τήν ἀνόρθωση τῆς χώρας μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ μόνο ἀπό ἕνα καινούργιο κόμμα, γιά τήν συγκρότηση τοῦ ὁποίου ἀγωνίζεται τό ΚΣΜ.

Σ.Γ. ΦΙΛΙΠΠΟΤΗΣ: Πολυτονική ἐπιδοκιμασία

 
Ἀπό τόν φίλο μας Στράτη Γ. Φιλιππότη (ὁδός Σόλωνος 69) ὁ ὁποῖος ἐκδίδει ἀκατάπαυστα βιβλία πολιτισμικοῦ περιεχομένου καί δύο ἐτήσια περιοδικά, τό ¨Ἀθηναϊκό Ἡμερολόγιο¨ καί τό ¨Ἡμερολόγιο τοῦ Ἀρχιπελάγους¨, ζητήσαμε ἀπό τήν μεγάλη πεῖρα του τήν συμβουλή του ὡς πρός τήν εἰκόνα πού παρέχει αὐτή ἡ Ἐφημερίδα. Εἶχε τήν καλωσύνη νά μᾶς δώσει μιά ἔγγραφη ἀπάντηση, τήν ὁποία καταχωροῦμε μέ θερμές εὐχαριστίες.
Ἡ Ἐφημερίδα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν, ἔχει τήν ἰδεολογία της, χωρίς νά εἶναι ἐντεταγμένη σέ ὁρισμένο κομματικό χῶρο ἄχρωμη μέν, μέ χρῶμα δε ...  Τά ρεπορτάζ της πάντα ξεχωριστά καί πιστά χωρίς ἐμπάθεια, μιά καλοπροαίρετη κριτική. Ἰδίως τά κείμενα τοῦ κ. Ἀντώνη Δροσόπουλου. Ἐνδιαφέρουσα, καί ἡ σελίδα «γιά ἕνα καλύτερο σήμερα».
Τό πολυτονικό καί τά μάτια σας, στά κοσμήματα τή δασεῖα καί τήν περισπωμένη!

[ὑπογρ.]  Σ.Γ. Φιλιππότης
Ἐκδότης
3.7.2012

Κ.Σ.Μ.: Ὁ κ. Γιάννης Μαρίνος γιά δημοσίευμα τῆς ¨Ἐφημερίδας τοῦ Κ.Σ.Μ.¨

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 161/Αύγουστος 2012)
 
Στό προηγούμενο φύλλο μας καί στήν τακτική στήλη ¨Ἀπόηχοι τῆς Ἐπικαιρότητας¨ ὑπῆρχαν διάφορα σημειώματα τοῦ συντάκτη μας πού τήν ὑπογράφει ὡς Λ. Εὔδοξος καί εἶναι ὁ Λέανδρος Σλάβης σχετικά μέ τό κόστος τῆς παράνομης συνταξιοδότησης. Γιά πρόσωπα πού ἔχουν ἤδη πεθάνει καί εἰσπράττουν ἄλλοι τίς συντάξεις τους, γιά ψεύτικους ἀνάπηρους, γιά ¨τυφλούς¨ πού ἔβλεπαν μιά χαρά κοκ. Καί ἐπειδή τά ἔσοδα τῆς κοινωνικῆς ἀσφάλισης μονίμως ὑπολείπονται τῆς δαπάνης της, τό κράτος, πού τήν ἐπιδοτεῖ, ἀναγκαζόταν νά δανείζεται καί ἐπιβαρυνόταν μέ τά ποσά πού ἔδινε στούς ψευτοδικαιούχους καί μέ τούς τόκους των.
Μέ τά ὑπάρχοντα στοιχεῖα καί μέ ἄκρως μετριοπαθεῖς ὑπολογισμούς ὁ Λ. Σλάβης λογάριασε, ὅτι σέ ἕνα βάθος χρόνου 20 ἐτῶν ἡ ἐξ ἀπάτης συνταξιοδότηση ἐπιβάρυνε τά δημόσια ἔσοδα μέ 16 δισεκατομμύρια εὐρώ, δηλαδή μέ τό 6,12% τοῦ πρό τῆς κρίσης συνολικοῦ χρέους μας.
Ὅταν δημοσιεύσαμε αὐτό τό κείμενο, δέν τοῦ δώσαμε μιά ἰδιαίτερη σημασία, συνηθισμένοι στήν βαρύτητα τῶν καταγγελιῶν μας. Ἔπεσε ὅμως στήν προσοχή τοῦ κ. Γιάννη Μαρίνου, ὁ ὁποῖος ἐξονυχίζει τόν τεράστιο ὄγκο τῆς εἰδησεογραφίας.
Τήν ¨Ἐφημερίδα¨ αὐτή ἐδιάβαζε ἀπό τήν ἐποχή πού διηύθυνε τόν ¨Οἰκονομικό Ταχυδρόμο¨. Ὅταν ἔγινε εὐρωβουλευτής ἀνέστειλε τήν δημοσιογραφική του δραστηριότητα, ἀλλά δέν ἔπαψε διόλου νά ἐνδιαφέρεται γιά τήν δημοσιογραφία. Ἔτσι ὅταν ἔληξε ἡ θητεία του στήν Εὐρωβουλή ἐπανῆλθε στό ¨Βῆμα¨, ἄμισθος μέν ἀλλά μέ μόνιμη στήλη κάθε Κυριακή.
Στό ¨Βῆμα τῆς Κυριακῆς¨ τῆς 3 Αὐγούστου ἔγραψε, ὅτι φεύγει μέν γιά θερινές διακοπές ἀλλά ἀφήνει νά δημοσιευθοῦν ἄρθρα πού ἔχει ἑτοιμάσει πάνω σέ ¨μιά ἔρευνα-σχόλια πού δημοσιεύθηκε στήν ἔγκυρη «Ἐφημερίδα τοῦ Κέντρου Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν»¨. Προσυπρογράφοντας αὐτά πού εἴχαμε καταγγείλει πρόσθεσε τά σχόλια τῆς δηκτικῆς πένας του.
Τά τέσσερα ἄρθρα του εἶχαν καταπληκτική ἀπήχηση. Ἀναγνῶστες μας πού εἶχαν διαβάσει τό κείμενο τοῦ Λ. Σλάβη καί δέν εἶχαν συγκρατήσει τό περιεχόμενό του οὔτε τό ἴδιο το φύλλο, μᾶς παρήγγειλαν νά τούς τό ξαναστείλουμε. Ἄγνωστοι μᾶς πῆραν στό τηλέφωνο καί μᾶς ζήτησαν νά ἔρθουν νά ἀγοράσουν τήν ¨Ἐφημερίδα¨. Τό ¨Βῆμα¨ ἔβαλε στήν ἱστοσελίδα του τά τέσσερα ἄρθρα καί ἀπό αὐτήν τά πῆραν καί τά ἀναδημοσίευσαν ἄλλες πέντε ἱστοσελίδες.
Ποτέ φυσικά δέν εἶχε λάβει γνώση ἑνός δημοσιεύματός μας τόσος κόσμος. Μέσα στόν Αὔγουστο τό ΚΣΜ μπῆκε σέ μιά νέα ἐποχή.

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Ἐ π ε ί γ ε ι

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 161/Αὔγουστος 2012)
 
Εἶναι φανερό, ὅτι ἡ κυβέρνηση δέν μπορεῖ νά βγάλει τήν χώρα ἀπό τήν πολυδιάστατη κρίση της. Ὑπήρξαμε τυχεροί γιά μία δεύτερη φορά (ἡ πρώτη ἦταν μέ τήν πρωθυπουργία Παπαδήμου) στό νά ἔχουμε τόν κ. Γιῶργο Στουρνάρα διαχειριστή τῆς σχέσης μας μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Τόν ἀντιμετωπίζει μέ ἐμπιστοσύνη καί συνεχίζει τήν χρηματοδότησή μας. Ἀλλά μέ πόσους ἀστερίσκους καί ἐπιφυλάξεις ... Ἐντωμεταξύ ὅλοι σχεδόν οἱ ὑπουργοί βάζουν ¨κόκκινες γραμμές¨ καί ἀγωνίζονται νά προωθήσουν ὁ καθένας τήν ἀτομική σταδιοδρομία του.
Ὁ πολιτικός κόσμος, κυβέρνηση καί ἀντιπολίτευση, εἶναι περιπεπλεγμένος σέ ἐπιδιώξεις πού δέν συμβιβάζονται μέ τήν ἄκρως ἐπικίνδυνη κατάσταση, στήν ὁποία ἔχει περιέλθει ἡ χώρα. Καί ὁ λαός δυσπιστεῖ στά κηρύγματά του.
Ἐμεῖς ἔχουμε διακηρύξει τήν ἀνάγκη νά ὑπάρξει ἕνα καινούργιο κόμμα, τό ὁποῖο νά θέτει τό συμφέρον τῆς πατρίδας πάνω ἀπό τά ἀτομικά. Μέχρι νά γνωσθεῖ τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν τῆς 17ης Ἰουνίου διάφορες ἄλλες ὁμάδες ἔλεγαν ἀνάλογα. Καί συζητοῦσαν μαζί μας τήν συγκρότηση τοῦ καινούργιου κόμματος, τό ὁποῖο δέν θά κατατριβεῖ σέ θέματα τοῦ ἀπώτερου μέλλοντος, ἀλλά στήν ἔξοδο τοῦ τόπου ἀπό τήν τωρινή τραγική πραγματικότητα.
Ἡ ἧττα τοῦ κόμματος τοῦ κ. Τσίπρα στίς ἐκλογές, τό ὁποῖο ἄν νικοῦσε θά ἀναγκαζόταν ἡ χώρα νά φύγει ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση – πού μέ ὅλα τά στραβά τῆς πολιτικῆς της τήν ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη – προκάλεσε μιά χαλάρωση μεταξύ τῶν ἄλλων ὁμάδων πού ἤθελαν τό καινούργιο κόμμα. Εἶπαν πώς ἔχουμε τόν καιρό νά τά βροῦμε, συζητῶντας μέ ἄνεση.
Ἀλλά ὁ καιρό αὐτός δέν ὑπάρχει. Ἕνω καινούργιο κόμμα χρειάζεται ἐπίπονες προσπάθειες νά στηθεῖ. Καί νέες ἐκλογές μποροῦν, μέ τίς διαφωνίες τῶν κομμάτων πού στηρίζουν τήν κυβέρνηση νά προκληθοῦν ἀνά πᾶσαν στιγμή.
Ἐπιπλέον ἡ καθυστέρηση τῆς ἵδρυσης τοῦ καινούργιου κόμματος μπορεῖ νά παρακινήσει διάφορους πολιτευτές νά καταρτίσουν ἀπομιμήσεις του γιά λόγους ψηφοθηρικούς.
Ἑπομένως ἡ συνεννόηση μεταξύ αὐτῶν πού θέλουμε πραγματικά τό καινούργιο κόμμα ΕΠΕΙΓΕΙ.