ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Μια διαφορετική “αθηναϊκή τριλογία”

("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 157/Δεκέμβριος 2011)

Ερώτηση: - Τι κάνουν τρεις οργανισμοί και τρία ιστορικά αθηναϊκά κτήρια;

Απάντηση: - Τρεις παράλληλες “πονεμένες” ιστορίες!

Οργανισμός πρώτος: το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο, ένα πάλαι ποτέ κάτι παραπάνω από εύρωστο ταμείο, το οποίο, είναι αλήθεια, το έφεραν σε δύσκολη θέση, μεταξύ άλλων, και κυβερνητικοί χειρισμοί πριν από κάπου είκοσι πέντε χρόνια. Μόνιμα, έκτοτε, είναι στη γύρα με το χέρι προτεταμένο σε αναζήτηση ενίσχυσης από τα κρατικά ταμεία για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τους ασφαλισμένους του.

Οργανισμός δεύτερος: ο Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων, μία ανώνυμη εταιρεία του ελληνικού δημοσίου, η οποία, με κρατική χρηματοδότηση, μεριμνά για τη στέγαση των σχολείων της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, επειδή το κρατικό θησαυροφυλάκιο αποδείχθηκε “Πίθος των Δαναΐδων”, πρόσφατα άρχισε απ’τη μια να γλυκοκοιτάζει τα “όβολα” του ιδιωτικού τομέα και από την άλλη να “σφίγγει το ζωνάρι του” (συγχωνεύοντας και συστεγάζοντας σχολικές μονάδες).

Οργανισμός τρίτος: το Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, το αρχαιότερα και μεγαλύτερο ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Χρηματοδοτείται κυρίως από τον κρατικό προϋπολογισμό, του οποίου, όπως αποδείχθηκε τελευταία, οι δαπάνες για την ανώτατη παιδεία είναι, ως ποσοστό του Α.Ε.Π., από τις μεγαλύτερες τις Ευρώπης, χωρίς τα ανάλογα αποτελέσματα σε εκπαιδευτικό έργο.

Τους οργανισμούς τους συνδέει ένα κοινό χαρακτηριστικό: και οι τρεις, ως “κουτσοί και στραβοί” του λαϊκού αποφθέγματος, προσφεύγουν στον “Άγιο Παντελεήμονα” του κρατικού κορβανά!

Κτήριο πρώτο: η Πολυκατοικία Παπαλεονάρδου στη συμβολή των Οδών Πατησίων & Σκαραμαγκά. Πολυώροφο διατηρητέο κτήριο του μεσοπολέμου, στο οποίο το γεγονός ότι αποτέλεσε την επί οκταετία αθηναϊκή εστία της Μαρίας Κάλλας δίνει μια ιδιαίτερη ιστορική αίγλη και τη δυνατότητα να αποτελέσει – μέρος του τουλάχιστον – διεθνή πόλο έλξης τουριστών, με την κατάλληλη διαμόρφωση και προβολή φυσικά.

Κτήριο δεύτερο: η Βίλλα Αμαλία στη διασταύρωση των Οδών Χέυδεν και Αχαρνών. Προπολεμικό διατηρητέο και ιστορικό για την πόλη κτίσμα, καθώς φιλοξένησε για χρόνια το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων, από το οποίο αποφοίτησαν πολλές προσωπικότητες.

Κτήριο τρίτο: το πολυώροφο κτίριο στη συμβολή των Οδών Λέλας Καραγιάννη (πρώην Λήμνου) και Ιωάννου Δροσοπούλου. Πολυώροφο διατηρητέο κτήριο του μεσοπολέμου, ιδιαίτερα επιβλητικό λόγω της πανταχόθεν ελεύθερης δόμησής του.

Τα τρία κτήρια τα συνδέουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:

α) Όλα έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια στην τύχη τους.

β) Ωστόσο, λόγω του μεγέθους των δεν είναι μόνο διατηρητέα, αλλά και διατηρήσιμα. Διαθέτουν, δηλαδή, τον ελάχιστο κρίσιμο όγκο που επαρκεί για να “ζωντανέψουν” ακόμα και χωρίς επιδοτήσεις και άλλες ελεημοσύνες.

γ) Όλα βρίσκονται στο έλεος “καταληψιών”, το πρώτο από το 2009, το δεύτερο από το 1990 και το τρίτο από το 1988! Μάλιστα, κατά καιρούς οργανώνονται και γιορτές για την επέτειο της “κατάληψής” των!

Μ’άλλα λόγια, συνθέτουν μια διαφορετική παραμελημένη “τριλογία” σε σχέση με την εμβληματική αρχιτεκτονική τριλογία της πρωτεύουσας (Ακαδημία – Πανεπιστήμιο – Βιβλιοθήκη).

Τους τρεις οργανισμούς τους συνδέει με τα τρία κτήρια το ιδιοκτησιακό καθεστώς: το πρώτο κτήριο ανήκει στον πρώτο οργανισμό, το δεύτερο στον δεύτερο και το τρίτο στον τρίτο. Βρισκόμαστε, δηλαδή, μπροστά στο καταπληκτικό φαινόμενο κρατικοδίαιτοι οργανισμοί να μην αξιοποιούν “φιλέτα” (κατά τον δημοσιογραφικό χαρακτηρισμό του συρμού) της ακίνητης περιουσία τους!

Και δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες “καταλήψεις” τόσο στο κέντρο της πόλης, όσο και στα περίχωρά της. Αλλά και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Με τη φοβική αβουλία του κράτους, την ψοφοδεή σιωπή (αν όχι “αβάντα”) της κυρίαρχης ψευτο-διανόησης, την ηθική (και υλική;) συμπαράσταση μιας “αριστεράς” που δυσφημεί την αριστερά και την αμήχανη απραγία των ιδιοκτητών τους. Οι τελευταίοι, βέβαια, είναι οι πιο δικαιολογημένοι, καθώς θα ήταν παράλογο να τους ζητήσει κανείς να αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία, αν δεν είναι δεδομένη η συμπαράσταση του κράτους και η προστασία των δυνάμεων ασφαλείας.

Ωστόσο, αυτή η εν τοις πράγμασι αδυναμία τους δεν νομιμοποιεί απόλυτα την πρόθεση του Προέδρου του Ν.Α.Τ. να διαπραγματευθεί με τους “καταληψίες”, όπως δήλωσε λίγο μετά την προσωρινή απελευθέρωση της Πολυκατοικίας Παπαλεονάρδου στις 29 Ιουλίου από την Αστυνομία. Γιατί η επίδειξη τόσης ενδοτικότητας θα “νομιμοποιήσει” τις διαπραγματεύσεις με κάθε παραβάτη του νόμου και θα ενθαρρύνει την κάθε λογής παραβατικότητα.

Όταν επικρατεί ένα τέτοιο κλίμα, δεν είναι τυχαίο ότι τη γενικευμένη υποχωρητικότητα των αρχών και την αδιαφορία για τους περίοικους εκμεταλλεύονται, φρονίμως ποιούντα για την πάρτη τους, τα ακροδεξιά στοιχεία.

Μήπως, λοιπόν, θα ήταν σκόπιμο την επόμενη φορά που οι εργατοπατέρες των ναυτεργατών κλείσουν λιμάνια, δρόμους και ο,τιδήποτε άλλο για τα αιτήματά τους, να τους ζητηθεί να απαλλάξουν την περιουσία του ταμείου τους από τα παρείσακτα στοιχεία και να την εκμεταλλευτούν; Και να συσταθεί στους “φοιτητοπατέρες” να πράξουν τα ανάλογα, μόλις ξαναζητήσουν περισσότερα κονδύλια για την Παιδεία; Και να παρακινηθούν οι διάφοροι τοπικοί σύλλογοι, που ζητάνε νέα σχολικά κτήρια, να πιέσουν για το εξωπέταγμα των “τρωκτικών” που ρημάζουν το βιός του οργανισμού που τα φτιάχνει;

Μήπως, τέλος, θα ήταν επίσης σκόπιμο να εξηγήσουν οι αρμόδιοι ποιοι επιβαρύνονται, σε εποχές κρίσης και λιτότητας, το κόστος των παροχών των οργανισμών κοινής ωφέλειας (φως και νερό) σε όλα αυτά τα “ευαγή ιδρύματα”;