ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ: Ἡ χρεωκοπία τοῦ πολιτικοῦ κόσμου

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 179/Αὔγουστος 2015)

 

Γιά νά καταλάβουμε αὐτά πού συμβαίνουν σήμερα πρέπει νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν κατάσταση τοῦ 2014. Καί ἀκριβέστερα ἀπό ἐκεῖνα πού προέκυψαν ἀπό τίς ἐκλογές γιά τήν Εὐρωβουλή. Ἡ οἰκονομία ὡς τότε εἶχε ἀρχίσει νά ἀνακάμπτει καί νά μειώνονται οἱ φορολογικές ἐπιβαρύνσεις. Ξαναεμφανίστηκαν ἐπενδυτές ἀπό τό ἐξωτερικό. Ἡ Τρόϊκα ὑπολόγιζε, ὅτι θά χρειαστῆ νά μᾶς δώση ἀκόμη λιγώτερα ἀπό 20 δις. ὡς τελική ἐνίσχυση γιά νά σταθοῦμε στά πόδια μας, μέχρις ὅτου νά μποροῦμε νά καλύπτουμε τίς δανειακές ἀνάγκες μας ἀπό τήν ἐλεύθερη ἀγορά.

Στίς εὐρωεκλογές ἀποφάνθηκε ὅμως ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ ἐναντίον τῶν δύο μεγάλων κομμάτων πού εἶχαν κυβερνήσει τήν χώρα μέχρι τότε ὡς ἀποδοκιμασία τῆς ρουσφετολογίας τους καί ἀπό ἀγανάκτηση γιά τήν λιτότητα πού εἶχαν ἐπιβάλει. Ἡ Τρόϊκα λοιπόν ἀνησύχησε, ὅτι τό 2015 ὁ Σύριζα πού ἦταν ὁ νικητής τῶν εὐρωεκλογῶν, θά κέρδιζε καί τίς ἐκλογές τῆς Βουλῆς καί θά πραγματοποιοῦσε τήν ἐπαγγελία του τῆς ἀποχώρησης ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Γιά νά συνεχίσει λοιπόν νά δίνει λεφτά στήν ὑπάρχουσα κυβέρνηση θέλησε νά βεβαιωθῆ ὅτι μέ αὐτήν θά εἶχε νά κάνει καί τοῦ χρόνου καί τήν ὑποχρέωσε νά μπῆ σέ μιά διαδικασία προώρων ἐκλογῶν.

Αὐτό ὑπέσκαψε ἀκόμη περισσότερο τήν θέση της. Στίς ἐκλογές τῆς 25^ης Ἰανουαρίου ὁ Σύριζα ἦρθε πρῶτο κόμμα καί εἰσέπραξε τό κλεπτοψηφικό μπόνους τῶν 50 ἑδρῶν. Χωρίς ὅμως νά ἐπιτύχη ἐξ αὐτοῦ τήν δεδηλωμένη. Τήν ἐπέτυχε σχηματίζοντας κυβέρνηση μέ τό μικρό ἀντιδραστικό κόμμα ΑΝΕΛ πρός σκανδαλισμό τῆς παγκόσμιας κοινῆς γνώμης. Ὁ ἐκλεγμένος μέ τίς ψήφους τοῦ Σύριζα πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος δέν εἶχε περιμένει νά ἀποδείξη στήν Βουλή ὁ Τσίπρας ὅτι διαθέτει τήν δεδηλωμένη, ἀλλά τοῦ ἔδωσε τήν ἐντολή βάσει ἐπιστολῶν τῶν δύο ἀρχηγῶν.

Ὁ Σύριζα μέχρι τότε κραύγαζε, ὅτι δέν θέλει τά λεφτά τῆς Τρόϊκας, ἀλλά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀξιοπρέπειας καί τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἀγνοῶντας τά προλεχθέντα ἡ νέα κυβέρνηση ζήτησε ἀπό τίς Βρυξέλλες πάλι λεφτά.

 

Ἡ διαπραγμάτευση

Οἱ Τροϊκανοί εὐχαριστήθηκαν ὅτι ὁ κίνδυνος τῆς ἀποχώρησης τῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση εἶχε παρέλθει, ἀλλά ἐξάρτησαν τήν ἐπανάληψη τῆς βοήθειας τους μέ τήν κοστολόγηση τῆς ἀπαιτούμενης δαπάνης καί μέ τήν δέσμευση τῆς πραγματοποίησης συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων. Ἄρχισε μιά σχοινοτενής διαπραγμάτευση, στήν ὁποίαν προσέρχονταν οἱ ξένοι χωρίς νά ξέρουν ποιοί θά εἶναι κάθε φορά οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς πού θά συναντήσουν.

Οἱ διαπραγματευτές μας ἔφερναν συνεχῶς ἀντιρρήσεις καί διέκοπταν τήν συζήτηση γιά νά λάβουν ὁδηγίες ἀπό ἕνα ἀνώτερο κλιμάκιο. Συγχρόνως χειροτέρευε τό ὑβρεολόγιο τῆς κυβερνητικῆς προπαγάνδας γιά τούς Εὐρωπαίους. Ὅτι μᾶς ὁδήγησαν στήν οἰκονομική καταστροφή γιά νά πλουτίσουν ἐκεῖνοι, ὅτι μᾶς ἀπομυζοῦν μέ τούς τόκους κλπ. Οἱ σκιτσογράφοι ζωγράφιζαν τή Μέρκελ μέ ναζιστικό κράνος, τόν Σώϋμπλε σάν Ἔς-Ἔς.

Πολιτικοί ἀναλυτές τῆς ἀντιπολίτευσης ἑρμήνευσαν τά καμώματα αὐτά ὡς προσχεδιασμένη πρόκληση γιά νά προκαλέσουν τήν ρήξη μέ τήν Εὐρώπη, ὥστε νά πῆ ὁ Τσίπρας στόν ἑλληνικό λαό πώς ἦταν ἡ Εὐρώπη πού μᾶς ἔδιωξε καί μᾶς ἀναγκάζει νά ἐπιστρέψουμε στήν δραχμή.

 

Ἡ προθεσμία

Ἡ διαπραγμάτευση ὅμως δέν προχωροῦσε γιατί ἡ πλευρά μας δέν ἤθελε νά μιλήση μέ ἀριθμούς καί ἀντί τῆς ἀνάληψης δεσμεύσεων ἔκανε δηλώσεις καλῶν προθέσεων. Ἡ Τρόϊκα ἔβαλε μιά καταληκτική ἡμερομηνία γιά τήν σύναψη τῆς νέας συμφωνίας, ὥστε ἡ συζήτηση νά μήν πελαγοδρομεῖ ἐπάπειρον. Δεχθήκαμε αὐτήν τήν προθεσμία, ἀλλά ὅταν ἔληξε, ἀντί γιά συμφωνία ὑπῆρχε μόνο ἕνα ἀνυπόγραφο χαρτί τό ὁποῖο εἶχε συντάξει ἕνα κλιμάκιο τεχνοκρατῶν τῆς Τρόϊκας μέ μιά σύνοψη σκέψεων πού θά ἔπρεπε νά διερευνηθοῦν.

Ἡ Τρόϊκα εἶπε ὅτι τό χαρτί αὐτό δέν εἶχε πλέον καμμία ἀξία, διότι ἡ διαπραγμάτευση εἶχε λήξει. Ἡ κυβέρνηση ἀντί νά ζητήση τήν ἐπανάληψή της, ἔσπευσε νά δηλώση ὅτι θά κάνη δημοψήφισμα πάνω στό ἄκυρο χαρτί. Καί ἐκάλεσε τόν ἑλληνικό λαό νά χρησιμοποιήση τό ψηφοδέλτιο πού ἔλεγε Ὄχι γιά νά ἐκφράση τήν ἀπόρριψή του. Ἐπειδή ὅμως ἀντιλαμβανόταν, ὅτι ὁ ἀνενδοτισμός στά θέματα ἀρχῆς δέν καταργεῖ τήν μέριμνα γιά τήν ὑγεία τῆς τσέπης, φοβήθηκε ὅτι ὁ κοσμάκης θά ἑρμήνευε τό δημοψήφισμα ὡς τήν ἐπιλογή μεταξύ εὐρώ καί δραχμῆς καί ὅτι θά φύγουν οἱ καταθέσεις ἀπό τίς τράπεζες γιά νά κρυφτοῦν σέ στρώματα ἤ νά φυγαδευτοῦν στό ἐξωτερικό. Γι’αὐτό ἔλαβε τό πρωτοφανές μέτρο νά κλείση ¨προσωρινῶς¨ τίς τράπεζες.

Ὑπό συνθῆκες λογικῆς θά ἔπρεπε ἡ κατάσταση αὐτή νά προκαλέση τήν πτώση τῆς κυβέρνησης. Ὁ Σύριζα ὅμως εἶχε ξεσηκώσει ἕναν ἄλογο ἐθνικισμό καί κατέβαζε κάθε τόσο στούς δρόμους μᾶζες πού ὁρύονταν ἐναντίον τῆς Εὐρώπης. Τό νηφάλιο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ μέ τό μεγαλύτερο μέρος τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας ἔκανε ἀντίθετες διαδηλώσεις, ὑπέρ τοῦ Ναί, ἀλλά ὑστεροῦσε σέ ὀργάνωση. Ἔτσι στήν ψηφοφορία τῆς 5^ης Ἰουλίου ἐπεκράτησε τό Ὄχι μέ τό ἐκλπληκτικό ποσοστό, τοῦ ἄνω τό 60%. Νίκησε σέ ὅλα τά διαμερίσματα τῆς χώρας καί εἶναι ἐνδεικτικό, ὅτι σέ κάποια ἐκλογικά τμήματα δέ βγῆκε οὔτε ἕνα Ναί ἀπό τήν κάλπη.

 

Μετά τήν νίκη τοῦ Ὄχι

Ὁ Τσίπρας εἶχε ἐπιβεβαιώσει τήν πολιτική του ἰσχύ . Πραγματοποίησε τότε τήν μεγάλη ἀναστροφή τῆς γραμμῆς του (τήν ἀποκληθεῖσα κωλοτούμπα, μιά ἔκφραση τῶν τριόδων πού ὁ σανφασονισμός τῆς ἐποχῆς μας ἔκανε παραδεκτή τήν δημόσια χρήση της) γιά νά ἀποκτήση ἡ ἐξουσία του μιά ρεαλιστική βάση. Αὐτήν τήν φορά ἔκανε τήν διαπραγμάτευση μέ τούς Εὐρωπαίους ταχύρρυθμα καί συστηματικά.

Τούς ἔβαλε ρυμουλκῶντας μαζί τους τό ΔΝΤ (παρά τήν ἀπροθυμία πού εἶχε αὐτό νά χρηματοδοτεῖ ἀσυνεπεῖς ὀφειλέτες) νά μᾶς δανείσουν 68 δις. μέσα σέ τρία χρόνια κατά τόν ρυθμό τῆς ἀνάπτυξης τῆς παραγωγῆς γιά νά μπορέσουμε νά ἐπιστρέψουμε στήν διεθνῆ χρηματαγορά. Πῆρε ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα 25 δις. γιά τήν ἀνακεφαλαιοποίηση τῶν ἑλληνικῶν τραπεζῶν προκειμένου νά καταργήσουν τούς περιορισμούς στήν ἀνάληψη τῶν καταθέσεων μέ τό κάπιταλ-κοντρόλ καί γιά τόν ἀνεφοδιασμό τῆς παραγωγῆς μέ πρῶτες ὕλες, πού οἱ ξένοι ἀρνοῦνται πλέον νά μᾶς τίς πουλοῦν ἐπί πιστώσει. Ἐπέτυχε οἱ Τροϊκανοί νά παραδεχθοῦν μικρότερο ἐτήσιο πλεόνασμα, ἀπό ἐκεῖνο πού ζητοῦσαν, γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ δημόσιου χρέους μας. Γιά τό ὁποῖο ἄνοιξε τήν συζήτηση γιά κούρεμα του, ἤ τήν ἀναβολή τῆς ἐξυπηρέτησης του καί τήν κλιμάκωση τῆς ἐξόφλησης του ἐπί πολλές δεκαετίες.

Ὁ Τσίπρας μποροῦσε νά εἶναι πολύ εὐχαριστημένος ἀπό τόν ἑαυτό του.

 

Ἡ πολυσυλλεκτικότητα

Ὁ Συνασπισμός ἀπό ἐκεῖ πού πάλευε ἐπί προεδρίας Ἀλαβάνου νά διατηρηθῆ στήν Βουλή, εἶχε ἐξελιχθῆ σέ ¨κόμμα ἐξουσίας¨, τόν Σύριζα, μέ ἀρχηγό τόν Τσίπρα. Ἐπέτυχε τήν ἀνοδική πορεία του μέ τήν προσέλκυση μιᾶς εἰκοσαριᾶς ὁμάδων, ἄλλες ἀπό τίς ὁποῖες ἦταν ἐπώνυμες καί ἄλλες ἀπόκρυφες. Σταλινικοί καί τροτσκιστές, ἀκροαριστεροί πού ἡ ἡλικία τούς μετέβαλε σέ φιλελεύθερους σοσιαλιστές, μέλη τῆς ΔΗΜΑΡ καί τῆς ΕΔΗΚ πού ἀπαγοητεύθηκαν ἀπό τούς ἀρχηγούς των, συγκρότησαν τόν κομματικό μηχανισμό τοῦ Σύριζα. Καί ὅπως συμβαίνει σέ κάθε κίνημα πού ἀναπτύσσεται ἀπότομα καί παρουσιάζει μεγάλες εὐκαιρίες ἀτομικῆς ἀνέλιξης στίς τάξεις του, προστέθηκε καί ἕνα πλῆθος ἐλαυνομένων μόνο ἀπό τίς προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Γιά νά διατηρήση τίς ἰσορροπίες σ’αὐτό τό ἀνομοιογενές στελεχιακό ὑλικό ὁ Τσίπρας δημιούργησε ἀφθονία πόστων καί πολυπρόσωπων ὀργάνων μέ ἀσαφῆ τήν διάκριση τῶν ἁρμοδιοτήτων τους καί μέ ἀλληλοεπικάλυψη τῶν ἀποστολῶν τους. Συνάμα, γιά νά εἶναι ὅλοι εὐχαριστημένοι, ἄνοιξε διάπλατα τίς στῆλες τοῦ κομματικοῦ τύπου, σέ ὅλες τίς ἑρμηνεῖες τῆς κομματικῆς γραμμῆς.

Ἡ πολυσυλλεκτικότητα ἔδωσε τήν νίκη, ἀλλά αὐτή δέν ἔφερε τήν ὁμογενοποίηση. Στό ΚΚΕ, τήν τρίτη γενιά τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ ὁ Σύριζα, γιά νά γίνη κάποιος μέλος του, ἔπρεπε νά ἔχει ἀποδεχθῆ ἀνεπιφύλακτα τήν κομματική ἰδεολογία καί νά τηρῆ τυφλή πειθαρχία. Ὁ παραβάτης ἐξωπεταγόταν ἀμέσως. Στόν Σύριζα τά πράγματα ἦταν ρευστά. Καί ἀπό τότε πού ἡ προσπάθεια γιά τήν κατάκτηση τῆς ἐξουσίας εὐοδώθηκε ἄρχισαν οἱ πόλεμοι γιά τήν μοιρασιά της.

 

Μετά τήν κορυφή ἡ κατολίσθηση

Ὁ Τσίπρας εἶχε ἐπιτύχει ὄντως τήν καλλίτερη δυνατή συμφωνία ὑπό τίς περιστάσεις μέ τούς ξένους, ὄχι ὅμως νά πείση τούς ὀπαδούς του γιά τήν ἀναγκαιότητα τοῦ Ναί, στό ὁποῖο εἶχε μεταστραφῆ.

Γιά νά δικαιολογήση τήν τούμπα πού εἶχε κάνει, εἶπε πώς ἡ προσκόλληση στήν ἰδεολογία εἶναι βλαπτική, ὅταν αὐτή ὁδηγεῖ τόν λαό πρός τήν ἐξαθλίωση. Ὁ ¨ἐπαναστατικός συμβιβασμός¨, ἡ ὑποχώρηση δηλαδή μπροστά στίς ἀνάγκες τῆς πραγματικότητας, ἔγινε τό σύνθημα του. Τό σκεπτικό αὐτό προκάλεσε μεγάλη ἀντίδραση μέσα στό κόμμα. Οἱ ἀνυποχώρητοι στήν ἰδεολογία χαρακτήρισαν τόν συμβιβασμό προδοσία.

Ἔτσι οἱ ὁμάδες πού ἀπό καιρό ἔλεγαν, ὅτι στηρίζουν τήν κυβέρνηση ἀλλά καταψήφιζαν τά μνημονιακά της μέτρα, ἐγκατέλειψαν τόν Σύριζα καί ἔφτιαξαν δικό τους κόμμα μέ ἐπικεφαλῆς τόν Λαφαζάνη. Ἄνθρωπο πού εἶχε σταδιοδρομήσει πολιτικά καταγγέλλοντας καί καταπολεμῶντας τό καπιταλιστικό σύστημα καί ὁ ὁποῖος ὀνειρευόταν τήν ἐπιστροφή στήν κομμουνιστική ἁγνότητα. Ἡ ἱστοσελίδα τους μέ τό ὄνομα ¨Ἴσκρα¨ (πρός τιμήν τῆς ἐφημερίδας τοῦ Λένιν) ἐξαπέλυε καθημερινῶς πυραύλους κατά τοῦ Τσίπρα καί τῶν ὀπαδῶν του.

Αὐτός δεδομένου ὅτι εἶχε χάσει πιά τήν δεδηλωμένη γιά νά μήν χάσει καί τήν αὐτοτέλεια του ὑποχρεωνόμενος νά κυβερνᾶ μέ τίς ψήφους τῆς ἀντιπολίτευσης, ἔθεσε σέ κίνηση τήν διαδικασία τῶν ἐκλογῶν ὑποβάλλοντας τήν παραίτηση τῆς κυβέρνησης του.

 

Προσπάθεια συγκάλυψης τῆς ἀποτυχίας

Ἡ προοπτική μιᾶς νέας ἐκλογικῆς ἀναμέτρησης μέ τήν ἀναστάτωση τῆς καθημερινότητας καί τήν χαλάρωση πού προκαλεῖ στήν εἴσπραξη τῶν δημοσίων ἐσόδων δέν ἦταν δημοφιλῆς στήν κοινή γνώμη. Οὔτε ἡ ἀποτίμηση τοῦ κυβερνητικοῦ ἔργου θετική. Ἡ κοινωνική ἀσφάλιση χειροτέρεψε. Αὐξήθηκε ἡ φορολογική ἐπιβάρυνση. Δεινοπάθησαν τά πανεπιστήμια καί τά σχολεῖα. Κάποιες γειτονιές ἔγιναν ἰδιοκτησία τῶν τρομοκρατῶν. Ἡ μαζική εἰσβολή παρανόμων μεταναστῶν ἀντιμετωπίστηκε μέ ἡμίμετρα. Ἐγκαταλείφθηκε ἡ ἄτυπη συμμαχία μέ τό Ἰσραήλ πού ἔκανε τόν Ἐρντογάν νά συμμαζεύεται. Ὡς καί οἰκονομικά σκάνδαλα πρόλαβαν νά συμβοῦν σ’αὐτό τό ἑπτάμηνο διάστημα.

Ὁ Τσίπρας γιά νά μειώση τίς ἀρνητικές ἐντυπώσεις τῆς διακυβέρνησης του ἀποδίδει τήν προέλευση τους στήν κακοδιοίκηση τῶν κυβερνήσεων πού προηγήθηκαν. Καί εἶναι μέν ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀνεπάρκεια καί ἡ ρουσφετολογία τους φόρτωσαν μέ πολλά δεινά τόν τόπο, ἀλλά αὐτό δέν ἀποπλένει τίς ἁμαρτίες τοῦ Σύριζα. Στό κάτω-κάτω ἀνέλαβε τήν ἐξουσία ὑποσχόμενος τήν ἄριστη ἄσκησή της.

Ἀπό τήν ἄλλη μεριά αὐτό πού ἐμποδίζει νά περάση ὁ Τσίπρας στό «χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας» εἶναι ὅτι διαθέτει ἕνα κόμμα τοῦ ὁποίου πολλοί ὀπαδοί ἔχουν διεστραμμένη ὅραση ἤ ἐπενδύσει ἀτομικά τους συμφέροντα στήν ἐπικράτησή του. Ἄν καί ἔχει μειωθῆ σημαντικά ἡ δύναμη του, ἐξακολουθεῖ νά μπορεῖ νά κερδίση τίς ἐκλογές. Ἤδη ἕνας κορυφαῖος ἐπιτελής του, ὁ Νῖκος Φίλης ἔχει, δηλώσει ὅτι ἡ συμφωνία μέ τήν Τρόϊκα ἀποτελεῖ ἕνα νέο Μνημόνιο, τό ὁποῖο ὅταν θά μᾶς δοθῆ ἡ εὐκαιρία θά ἀγνοήσουμε. Εἶναι ἀντιληπτές οἱ συνέπειες αὐτῶν τῶν προθέσεων.

 

Οἱ ἐκλογές

Στίς 20 Σεπτεμβρίου θά πᾶμε στίς κάλπες γιά νά ψηφίσουμε γιά τό μέλλον τῆς χώρας μας γιά ἕνα διάστημα πού δέν μποροῦμε νά προβλέψουμε τήν ἔκτασή του.

Ὁ Τσίπρας γιά νά κερδίση τίς ἐκλογές χρησιμοποίησε περίλαμπρα τόν τακτικισμό του. Τορπίλλισε τό συμβούλιο τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν πού κατά τό Σύνταγμα θά ὅριζε τήν ὑπηρεσιακή κυβέρνηση γιά τήν διεξαγωγή τῶν ἐκλογῶν στήν θέση ἐκείνης πού εἶχε παραιτηθῆ. Ἄφησε νά διαρρεύσουν ἄκαρπα τά δύο τριήμερα τῶν διερευνητικῶν ἐντολῶν τῆς ΝΔ πού εἶναι τό πρῶτο κόμμα καί τῆς ¨Λαϊκῆς Ἑνότητας¨ τοῦ Λαφαζάνη πού ἔχει γίνει τό δεύτερο. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά διαλέξη ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας μεταξύ τῶν προέδρων τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, τοῦ Ἀρείου Πάγου καί τοῦ Ἐλεγκτικοῦ Συνεδρίου τόν πρωθυπουργό τῆς ὑπηρεσιακῆς, τό πρῶτο (πού εἶναι ἀπό τήν πράξη τῆς σύστασης του τό κορυφαῖο ἀπό τά τρία ἀνώτατα δικαστήρια) καί τό τρίτο βρίσκονταν ἀκέφαλα. Διότι ὅταν τόν Ἰούλιο ἔληξε ἡ θητεία τῶν προέδρων τους διόρισε πρόεδρο μόνο στόν Ἄρειο Πάγο, τήν Βασιλική Θάνου, φανερώνοντας τήν προτίμηση του γιά τό πρόσωπό της. Εἶναι προφανές, ὅτι ἡ κυβέρνηση γέρνει πρός τήν μεριά τοῦ Σύριζα καί ὅτι ὅλη ἡ πολιτική τοῦ προέδρου τῆς Δημοκρατίας δείχνει ὅτι αὐτός δέν πρόκειται νά προβῆ σέ διορθωτική ἐνέργεια.

Παρ’ὅλα αὐτά οἱ ἐκλογές αὐτές ἦταν μιά ἐξαιρετική εὐκαιρία νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν Τσίπρα μέ τίς ὀβδιακές μεταμορφώσεις του πού ἀποτελοῦν ὑποστασιακό κίνδυνο γιά τήν χώρα μας. Ὑπάρχει μιά κρίσιμη μᾶζα πολιτῶν ἀφοσιωμένων στίς ἀξίες τῆς εὐρωπαϊκῆς δημοκρατίας. Καί ὑπάρχουν τά φιλοευρωπαϊκά κόμματα, τά ὁποῖα στήν παροῦσα φάση δέν χωρίζονται ἀπό καμμία ἰδεολογική διαφορά. Ἡ διάκριση τους ἀναπαράγει παρελθοῦσες ἀντιθέσεις.

Τό θέμα ἐπικεντρώνεται τώρα στό νά μήν εἶναι τόν Ὀκτώβριο ὁ Τσίπρας πάλι πρωθυπουργός. Τά κόμματα αὐτά θά μποροῦσαν τώρα νά ἀναστείλουν τήν αὐτοτέλεια τους – καμμία διάταξη δέν ὑποχρεώνει κάποιον νά εἶναι ὑποψήφιος – καί νά σχηματίσουν γιά αὐτήν τήν ἐκλογική μάχη ἕνα ἑνιαῖο κόμμα ὑπό ἕναν ἄξιο ἀρχηγό γιά νά συντρίψουν τόν Τσίπρα. Τό ἑνιαῖο σχῆμα καί ἡ ἀνανεωτική φυσιογνωμία του θά προσέφερε στό καινούργιο κόμμα προφανῶς τό προβάδισμα.

Τό ΚΣΜ ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι κατ’ἐπανάληψιν ἔκαναν αὐτήν τήν πρόταση. Δέν εἰσακούστηκαν. Διότι ὁ πατριωτισμός καί ἡ πολιτική κρίση τῶν ταγῶν μας εἶναι ἀνεπαρκεῖς, ἐνῶ οἱ φιλοδοξίες τους ἀχαλίνωτες. Καθένας τους θέλει νά μείνει ἰδιοκτήτης τοῦ κόμματος καί ὅταν ἀκόμη κινδυνεύει αὐτό νά μήν ξαναμπῆ στήν Βουλή.

Τήν πιό κωμική δικαιολογία τῆς ἄρνησης του γιά τήν ἑνοποίηση τῶν φιλοευρωπαϊκῶν κομμάτων ἔδωσε ὁ Μεϊμαράκης ὁ δοτός προσωρινῶς πρόεδρος τῆς ΝΔ, πού μέ τήν ἐκλογική πάλη πάει νά ὁριστικοποιηθῆ. Εἶπε ὅτι ἄν πραγματοποιηθῆ ἡ ἑνοποίηση, θά κριθῆ ὡς ἕνας συνδυασμός κομμάτων, ὁ ὁποῖος δέν μπορεῖ νά εἰσπράξη τό (κλεπτοψηφικό) Μπόνους, ἐνῶ θά τό λάβη ἡ ΝΔ πού θά ἔρθη πρῶτο κόμμα.

Μέσα σ’αὐτήν τήν θολή κατάσταση πραγμάτων θά κληθοῦμε νά ψηφίσουμε.