Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ: Το παιχνίδι των προσήμων

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 173/Αὔγουστος 2014)

Οι ακατάσχετα θεωρητικολογούντες και, ιδιαίτερα, κοινωνιολογούντες ή πολιτικολογούντες μετατρέπονται συχνότατα σε πομποδέκτες, δηλαδή “πολλαπλασιαστές” γλωσσικών συρμών. Παρασύρονται κατά κανόνα από κάποια αυθεντία του ιδεολογικού/ιδεοληπτικού χώρου τους και επαναλαμβάνουν κατά κόρον έναν βαρύγδουπο όρο που ανακάλυψαν σε κάποια περισπούδαστη ανάλυσή του, καλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο την κενότητα πολλών διατυπώσεων ή και ολόκληρων κειμένων.
Ο όρος δεν αποκλείεται να είναι ένας νεολογισμός. Σ’αυτήν την κατηγορία εντάσσεται ο προ ετών τότε νεόκοπος νεολογισμός «διακύβευμα», ο οποίος, τουλάχιστον, κάλυπτε ένα εννοιολογικό κενό. Δεν αποκλείεται να είναι και μία σε κοινή χρήση λέξη, με διαφοροποίηση της παραδοσιακής σημασίας της. Σ’αυτήν την κατηγορία εντάσσεται και η προσφυγή στην λέξη «αφήγημα», η οποία, ωστόσο, για τον σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται δεν αποτελεί παρά μία αερολογία (κοινώς “μπουρδολογία”)!
Τελευταίο ντόπιο “φρούτο” αυτής της ροπής είναι και το «πρόσημο». Ξέφυγε από το μαθηματικό μαντρί του και εγκλωβίστηκε στο στόμα του λαλίστατου “λύκου” της πολιτικής θεωρητικολογίας. Έτσι, αντί να εστιάζεται το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στα αποτελέσματα και στις παρενέργειες που θα έχουν κυβερνητικά μέτρα, κομματικές εξαγγελίες, πολιτικοί σχεδιασμοί κ.λπ., αναλώνεται στο «πρόσημό» τους: είναι θετικό ή αρνητικό, προοδευτικό ή συντηρητικό, αριστερό ή δεξιό; Κοντολογίς, το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από το κατά πόσον η γάτα πιάνει τα ποντίκια στο εάν είναι “μαύρη” ή “άσπρη”!
Επιφανέστεροι θεράποντες αυτού του ανορθολογισμού αναδεικνύονται οι εκπρόσωποι του αριστερού λαϊκισμού. Όσοι μεν βρίσκονται στα κυβερνητικά έδρανα είτε για να εξωραΐσουν μέτρα που, υπό άλλες συνθήκες δεν θα επικροτούσαν με το τίποτε, είτε για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους σε μέτρα που επιβάλλει η κοινή λογική. Όσοι δε ανήκουν στο αντικυβερνητικό στρατόπεδο είτε για να δώσουν μία επίφαση λογικής στον ανερμάτιστο αρνητισμό τους είτε για να αποκρύψουν τον ανορθολογισμό των προτάσεών τους.
Όλοι τους, όμως, παραβλέπουν ότι το «πρόσημο» δεν είναι εγγενής ιδιότητα, αλλά εξαρτάται από μία κατά κανόνα αυθαίρετη σύμβαση για πρακτικούς λόγους. Την οποία, βέβαια, μπορεί να ανατρέψει κάποιος για τους δικούς του λόγους, όπως ο απίθανος γραφικός λαϊκιστής πρόεδρος κράτους της Νότιας Αμερικής, ο οποίος, για να αποσπάσει τους υπηκόους του από τα καθημερινά τους προβλήματα, αποφάσισε να αλλάξει τη δεξιόστροφη φορά των δεικτών των ρολογιών με αριστερόστροφη στο Νότιο Ημισφαίριο! Εξαρτάται και από την οπτική γωνία του καθενός, όπως εξαρτάται η ανατολική ή δυτική προέλευση από τη θέση του παρατηρητή στην υδρόγειο.
Όλοι τους, όμως, παραβλέπουν επιπλέον ότι το «πρόσημο» δεν αποτελεί πιστοποιητικό καταλληλότητας, αξιοπιστίας, προοδευτικότητας, αποτελεσματικότητας κ.λπ., όπως αποδεικνύει το «πρόσημο» που είχαν για πολλούς (ιδιότυπους αριστερούς και προοδευτικούς) πλείστες όσες των απεχθέστερων πτυχών της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες:
γιατί «αριστερό πρόσημο» είχε η δράση των κατά συρροήν δολοφόνων – τρομοκρατών με τα τόσα θύματα (ανάμεσα στους στόχους τους ή παράπλευρα),
γιατί «προοδευτικό πρόσημο» είχε το “δημοκρατικό πέντε” που μετέτρεψε την ανώτατη παιδεία σε εκκολαπτήριο αστοιχείωτων πτυχιούχων,
γιατί «αριστερό πρόσημο» είχε και έχει το πανεπιστημιακό άσυλο που εξοβέλισε από τις πανεπιστημιακές σχολές την ελεύθερη σκέψη και έκφραση,
γιατί «προοδευτικό πρόσημο» είχε το ίδιο το πανεπιστημιακό άσυλο που καθαγίασε την ενδοπανεπιστημιακή βία,
γιατί «αριστερό πρόσημο» είχε και έχει το ίδιο πάντα το πανεπιστημιακό άσυλο που μετέτρεψε πανεπιστημιακούς χώρους σε άντρο παραεμπορίου και άλλων παράνομων δραστηριοτήτων,
γιατί «(ακρο)αριστερό πρόσημο» είχε η καλλιέργεια της ανοχής στην αριστερή – ακροαριστερή – αναρχική βία, που αποκοίμισε την κοινωνία και διευκόλυνε την ανάπτυξη της δράσης του ακροδεξιού εκτοπλάσματος,
γιατί «προοδευτικό πρόσημο» είχε και έχει η ανεκτικότητα στην αυθαιρεσία ακόμα και μιας φούχτας διαδηλωτών να προκαλούν συμφόρηση στην πόλη με οδυνηρές επιπτώσεις τόσο σε ατομικό επίπεδο (εκείνων που υφίστανται την ταλαιπωρία) όσο και στην οικονομία της χώρας,
γιατί «αριστερό πρόσημο» είχε και έχει η ανοχή στους βανδαλισμούς που προκαλούν αντικοινωνικές ομάδες με κάθε ευκαιρία,
γιατί «προοδευτικό πρόσημο» είχαν οι κατά καιρούς “τραμπουκισμοί” του συνδικαλιστικού κατεστημένου των “σταμουλοκολλάδων”,
γιατί «αριστερό και προοδευτικό πρόσημο» είχαν οι κατά καιρούς παράνομες παροχές προς άτομα ή ομάδες, που συνέβαλαν και αυτές με τον τρόπο τους στον κατήφορο του υπέρμετρου δανεισμού της χώρας,
γιατί «αριστερό πρόσημο» είχαν και έχουν ο διωγμός της επιχειρηματικότητας και η συνδικαλιστική αδιαλλαξία που στέρησαν και στερούν τη δουλειά σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους είτε κλείνοντας εργοστάσια είτε αποθαρρύνοντας επίδοξους επενδυτές,
γιατί «αριστερό και προοδευτικό πρόσημο» είχε η συνδιοίκηση των δημοσίων οργανισμών, ανεξάρτητα από το αν κατέληγε (κατά κανόνα) σε βάρος του κοινωνικού συνόλου,
γιατί «αριστερό και προοδευτικό πρόσημο» είχαν και έχουν τόσες δήθεν οικολογικές ευαισθησίες που μοναδικό στόχο είχαν τη ματαίωση επενδύσεων,
γιατί «αριστερό και προοδευτικό πρόσημο» είχε η εκχώρηση ολέθριων δικαιωμάτων στους εργατοπατέρες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως του δικαιώματος, όχι απλά να απεργούν, αλλά και να κατεβάζουν αυθαίρετα διακόπτες και να βυθίζουν ακόμα και σε κρίσιμες στιγμές τη χώρα στο σκοτάδι,
γιατί «αριστερό και προοδευτικό πρόσημο» έχει η μόνιμη υποστήριξη των απαιτήσεων ή αιτιολόγηση των καμωμάτων των ασυνείδητων και ανεύθυνων πολιτών που τους φέρνει σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους ευσυνείδητους και υπεύθυνους πολίτες της χώρας που “κουβαλάνε τον σταυρό του μαρτυρίου” για να μην βουλιάξουν καλοί και κακοί μαζί,
γιατί «αριστερό και προοδευτικό πρόσημο» είχε η επί δεκαετίες συμπαράταξη της χώρας με τους πιο αδυσώπητους μακελλάρηδες των λαών τους,
γιατί «αριστερό και προοδευτικό πρόσημο» είχε η επί δεκαετίες ηθική (ενίοτε δε και οικονομική) συμπαράσταση της χώρας στις πιο σκοταδιστικές δυνάμεις, που, απλά, δήλωναν “αντι-αμερικανοί” (όπως στο θεοκρατικό καθεστώς των αγιατολλάχ, στους μελλοθάνατους τελικά εκπροσώπους του οποίου επιφυλασσόταν θερμή υποδοχή από τους ντόπιους υποστηρικτές του)…
Και τέλος, για να μην διατηρούνται αμφιβολίες, γιατί «προοδευτικό και αριστερό πρόσημο» έχουν τελευταία στη χώρα τα πιο σκοταδιστικά και οπισθοδρομικά μέτρα που τους θέλγουν: αυτά, δηλαδή, που έχουν ως (ανομολόγητο φυσικά) στόχο να περιορίσουν στο ελάχιστο δυνατό το βάρος για την αντιμετώπιση της οικονομικής (και, συνάμα, κοινωνικής) κρίσης που θα φέρει ο ευρύτερος δημόσιος τομέας (ακόμα και οι πιο κραυγαλέα παρασιτικές ή ανερυθρίαστα φαύλες μονάδες του) και να το μετακυλήσουν στον ιδιωτικό τομέα (ακόμα και στους πιο αδύνατους και απροστάτευτους συντελεστές του: τους εργαζόμενους σε αυτόν)!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου