ΝΙΚΟΣ Λ. ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ: Ή με μας ή με τους Μερκελιστές

 

Γενικώς αποφεύγω να σχολιάζω κομματικές ή προσωπικές πολιτικές εκτιμήσεις. Προτιμώ να κρίνω τα θέματα από κοινωνική άποψη, από τις συνέπειες της πολιτικής δράσεως στην κοινωνική ζωή. Ετούτο το κείμενο αποτελεί εξαίρεση. Θα είναι παράθεση μερικών συγκεκριμένων παρατηρήσεων επί όσων δεν είπε και όσων είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ευρωπαϊκός υποψήφιος της Αριστεράς Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στην “Εφημερίδα των Συντακτών” (20 Μαΐου).

Και πρώτα-πρώτα, αν τη συνέντευξη την είχε πάρει ένας πονηρός δημοσιογράφος, θα τον είχε ρωτήσει αν ξέρει πόσος είναι σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός και με ποιόν ρυθμό αυξάνεται. Από εκεί ξεκινάει οποιαδήποτε σοβαρή οικονομική και πολιτική ανάλυση των προβλημάτων μιας χώρας ˙ από το οικουμενικό περιβάλλον. Έχω βάσιμες υπόνοιες ότι δεν θα του ήταν εύκολο να δώσει την απάντηση: Είναι σήμερα λίγο παραπάνω από εφτά δισεκατομμύρια άτομα. Ήταν το 1975 τέσσερα. Σχεδόν διπλασιασμός μέσα σε σαράντα χρόνια. Η αύξηση σήμερα υπολογίζεται σε 75 εκατομμύρια τον χρόνο ˙ μία Τουρκία χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει. Εκτιμάται ότι το 2050 θα είναι λίγο πάνω από τα δέκα δισ. (ο ρυθμός αυξήσεως μειώνεται σιγά-σιγά). Παράλληλα, με την παγκοσμιοποίηση δημιουργούνται γιγάντιες οικονομίες με αντίστοιχη πολιτική δύναμη (Η.Π.Α., Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία, Βραζιλία, Ρωσία). Οι χώρες της Ευρώπης, για να μπορέσουν να είναι μέσα στο παιγνίδι, καταβάλλουν προσπάθειες ενοποιήσεως. Εκεί κολλάμε και εμείς, αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Οι ελέφαντες στο περπάτημά τους λιώνουν όποιον βάτραχο ή άλλο ζωάκι βρεθεί κάτω από το πέλμα τους. Είναι η Ευρώπη για τη χώρα μας και για τον ελληνισμό θέμα ζωής ή αφανισμού.

Επί των όσων είπε: «Την Κυριακή το μέλλον περνάει στα χέρια του λαού». Και «…το μεγάλο κύμα θα φέρει την αλλαγή». Σας θυμίζουν κάτι; Σε εμέ θυμίζουν τα τέλη της δεκαετίας του 1970˙ πριν από σαράντα χρόνια. Έναν άλλο δημαγωγό. (“Η δημαγωγία γαρ ου προς μουσικού / ετ’ εστίν ανδρός ουδέ χρηστού τους τρόπους, / αλλ’ εις αμαθή και βδελυρόν” Αριστοφάνους Ιππής).

Είπε: «Στις ευρωεκλογές και στις αυτοδιοικητικές εκλογές δίνεται η δυνατότητα να βάλουμε τέλος στη βαρβαρότητα…». Γι’ αυτό κατέβαλαν τεράστια προσπάθεια, παραποιώντας το νόημα και τον σκοπό των αυτοδιοικητικών εκλογών. Δεν εδικαιώθηκαν παρ’ όλα όσα ισχυρίζονται. Στην Αττική η συντρόφισσα Ρ. Δούρου έλαβε ποσοστό 27,80, ενώ στις γενικές εκλογές του Ιουνίου 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 30,6. Ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας, τον οποίον έχει δώσει ο Τσίπρας στις τωρινές εκλογές, αυτήν τη σύγκριση επιβάλει. 373.777 ψήφοι τώρα έναντι 490.962 το 2012. Εξ άλλου δεν συμμετέχουν στον δεύτερο γύρο σε καμιά άλλη περιφέρεια πλην της των Ιονίων νήσων (στη δεύτερη θέση, όπως και στις περιφερειακές εκλογές του 2010).

Είπε: «… έσωσαν τους τραπεζίτες και τις αγορές». Όχι ˙ έσωσαν και τους μετόχους των τραπεζών και τους καταθέτες των οικονομιών τους στις τράπεζες. Το 2008 υπήρχαν 7,5 εκατομμύρια βιβλιάρια τραπεζικών καταθέσεων, σύμφωνα με παλαιότερη δημοσίευση ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ. Το 2009 το σύνολο των καταθέσεων νοικοκυριών στις ελληνικές τράπεζες ήταν 196,7 δισ. ευρώ και το 2011 163,82 δισ., σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος). Ασυγκρίτως περισσότεροι οι σωθέντες και ανυπερβλήτως μεγαλύτερα τα ποσά σε σύγκριση με τις οικονομικές απώλειες των Ελλήνων πολιτών που έχασαν τα λεφτά τους σε ομολογίες του ελληνικού κράτους. Διότι άλλως οι τράπεζες θα εβούλιαζαν αύτανδρες. Όσο για τις αγορές, η εναλλακτική πρόταση του σύντροφου Τσίπρα είναι προφανώς “Ο σοσιαλισμός σε μία χώρα” (Ε. Η. Carr -1892-1982- διακεκριμένος Άγγλος ιστορικός), όπως στη Σοβιετική Ένωση.

Είπε: «Η Ν.Δ. βρίσκεται μπροστά στο παγκόσμιο επίτευγμα να μην έχει υποψήφιο στον δεύτερο γύρο στον πρώτο δήμο και στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας». Δείγμα παντελούς άγνοιας της παγκόσμιας πραγματικότητας. Σε ποια δημοκρατική χώρα συμβαίνουν τα τρελά που συμβαίνουν στη χώρα μας ˙ με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ ˙ για να είναι δυνατή η σύγκριση. Να μετατρέπονται δηλαδή οι δημοτικές και οι εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο σε κάτι άλλο από την εκλογή δημοτικών αρχόντων και ευρωβουλευτών ˙ σε δημοψήφισμα!! Δείχνει από πάνω και νοοτροπία αντιδημοκρατική.

Είπε: «Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ θα κοιτάει το βράδυ της Κυριακής σε μία οθόνη το αποτέλεσμα στη Γερμανία και στην άλλη το αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Και θα χαρεί πολύ αν η Ν.Δ. έχει αντέξει». Μα για όνομα του Θεού! Γιατί αυτό είναι κακό; Αν η παρούσα κυβέρνηση αντέξει σημαίνει σιγουριά για την πορεία της Ελλάδος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Επί πλέον είναι καλό που θα ευχαριστηθεί η ηγέτις μιας ισχυρής και με μεγάλη επιρροή διεθνώς χώρας, που τυχαίνει να είναι με 51% η πιο δημοφιλής πολιτική προσωπικότητα στην Ευρώπη. Το αντίθετο δείχνει έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας.

Είπε τέλος το αμίμητο: «Ή με μας ή με τους μερκελιστές». Σε άλλη περίπτωση, όπως και συνεργάτες του, το έχει διατυπώσει, πιο ωμά: “ή με τη Μέρκελ”. Σκέφτομαι: με εσάς, και στον ενικό με εσέ, γιατί; Τι έχετε προσφέρει στην Ελλάδα; Κοιτάζω το βιογραφικό σου στην ιστοσελίδα του κόμματός σας και βλέπω ότι το μόνο που έχετε κάμει στη ζωή σας είναι καταλήψεις σχολείων και ανωτάτων σχολών. Δεν επαρκούν για να δικαιολογήσουν την επιδίωξη και τη φιλοδοξία να κυβερνήσετε μία σοβαρή δημοκρατική χώρα. Και ως πολιτικός οδηγείτε τη χώρα σε εθνικό διχασμό˙ την κατάρα της ελληνικής φυλής.

Αντιθέτως. Η Άνγκελα Μέρκελ έχει προσφέρει και εξακολουθεί να προσφέρει στην Ελλάδα (δεν έχουν σημασία τα κίνητρα, είναι πρόδηλο ότι πρόκειται για σύμπτωση συμφερόντων) δύο υπαρξιακής σπουδαιότητας υπηρεσίες. Η πρώτη: Είναι ανοιχτά εναντίον της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ισότιμου μέλους. Στάση σωτήρια για την Ελλάδα. Αν συμβεί το αντίθετο, με την ελεύθερη διακίνηση των Τούρκων στην Ευρώπη (και την Ελλάδα) θα πρόκειται για καταστροφή. Θα αποτελέσει ασφαλώς κρατική (κρυφή) πολιτική να πλημμυρίσουν τα νησιά μας του Αιγαίου και τη Θράκη με μετανάστες Τούρκους ˙ ίσως και ευρύτερα.

Η δεύτερη: Όπως αποκαλύπτεται τώρα από δημοσιεύματα του τύπου (Financial Times, ΤΟ ΒΗΜΑ 18 Μαΐου κ.ά.) και πρόσφατα βιβλία (π.χ. του Αμερικανού τέως υπουργού Οικονομικών Tim Geithner με τον τίτλο Stress Test κ.ά) η Μέρκελ είναι εκείνη που τελικά αποφάσισε τη διάσωση της Ελλάδος από την (καταστροφική για τη χώρα και για τους φτωχούς κατ’ εξοχήν και αδύναμους πολίτες της) άτακτη χρεωκοπία, με τον υψηλότερο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία δανεισμό μιας χώρας. Διαφορετικά σήμερα θα επλέαμε ακυβέρνητοι σε φουρτουνιασμένο πέλαγος κακομοιριάς, φτώχειας, εθνικής μοναξιάς ˙ χωρίς καμία αχτίδα φωτός από πουθενά.

Η απάντηση λοιπόν στο δίλημμα που έθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι: χωρίς δισταγμούς, ενδοιασμούς, ηθικές αναστολές, με τους μερκελιστές. Το πρώτο σκέλος, το “με εμάς” είναι μηδενισμός. Ή, αν κανείς επικαλεστεί πατριωτικούς λόγους, ισχύει στην περίπτωση αυτή το απόφθεγμα του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα και κριτικού Samuel Johnson (1709-1784) ότι “Patriotism is the last refuge of a scoundrel” (scoundrel = ανάξιο ή φαύλο πρόσωπο, κατά το Collins English Dictionary).