ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Οἱ ἐκλογές καί τό μέλλον

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 160/Ἰούνιος 2012)

 

Ἡ ἐπιλογή πού καλούμαστε νά κάνουμε στίς 17 Ἰουνίου εἶναι πολύ ἁπλῆ. Παραμονή στήν ζώνη τοῦ εὐρώ ἤ πήδημα στό χάος.

Ἡ διάζευξη αὐτή ἔχει διανθισθεῖ μέ ἐκτεταμένη πολιτική φιλολογία. Ὅτι καί ἄν ψηφίσουμε ἐναντίον τῆς παραμονῆς μας στό εὐρώ, δέν θά πάψουν νά μᾶς δίνουν χρήματα οἱ ἑταῖροι μας γιά νά μήν κλονισθεῖ τό κῦρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης... Ὅτι χρειάζεται νά τιμωρηθοῦν αὐτοί πού μᾶς ἔφεραν στήν σημερινή δεινή κατάσταση... Ὅτι καί τό κόμμα πού ἀπειλεῖ τήν καταγγελία τῶν Μνημονιῶν, ἐρχόμενο στά πράγματα θά ὑπαναχωρήσει... Οἱ ὑποθέσεις γιά τήν συνέχεια πού θά ἔχει ἡ ἐτυμηγορία τῆς 17^ης Ἰουνίου εἶναι δαιδαλώδεις καί ἀτέλειωτες.

Στό σημεῖο ὅμως πού βρισκόμαστε μέ τά διαθέσιμα τοῦ Δημοσίου νά λήγουν στό τέλος τοῦ μήνα, ὅπως προειδοποίησε πρόσφατα ὁ Παπαδῆμος, δέν συγχωρεῖται νά πάρουμε κανένα ρίσκο. Ἡ ψῆφος ὑπέρ τοῦ εὐρώ δίνει μιά παράταση τῆς ὕπαρξης μας, ἡ ἀντίθετη ἀνοίγει τήν πόρτα τῆς καταστροφῆς.

Στό προηγούμενο φύλλο αὐτῆς τῆς Ἐφημερίδας ὁ ὑπογράφων εἶχε ἐκφράσει τήν ἀγανάκτησή του γιά τόν Σαμαρᾶ πού ἡ δίψα του νά ἀνεβεῖ στήν πρωθυπουργία καί ἡ ἐπιπολαιότητά του προκάλεσαν τίς πρόωρες ἐκλογές. Στό ἴδιο φύλλο ὑπῆρχε ἕνα σημείωμα γιά τά τρομακτικά σφάλματά του στό Σκοπιανό. Σφάλματα πού δείχνουν ἔλλειψη πολιτικῆς εὐθυκρισίας. Προσυπογράφω αὐτό τό σημείωμα καί μέ τά δύο μου χέρια.

Σήμερα ὅμως δέν βλέπω ἄλλη λύση παρά τήν ὑπερψήφιση τῆς Νέας Δημοκρατίας μέ τόν Σαμαρᾶ ἀρχηγό της. Τό κλειδί τοῦ ἀποτελέσματος θά εἶναι τό  ἀνήθικο μπόνους τῶν 50 ἑδρῶν, τό ὁποῖο εἰσήγαγαν τά δύο μεγάλα κόμματα πού ἐναλλάχθηκαν στήν ἐξουσία ἀπό τήν μεταπολίτευση. Καί  μία ψῆφο παραπάνω νά πάρει πρῶτο κόμμα ἀπό τό δεύτερο, θά εἶναι καθοριστική γιά τήν συνέχεια.

Τό ΠΑΣΟΚ ἔδειξε ἡ ψῆφος τῆς 6^ης Μαϊου καί οἱ δημοσκοπήσεις πού ἀκολούθησαν ἀποκλείεται νά ἔρθει πρῶτο κόμμα. Θά ἐπανέλθουν στίς τάξεις του ὀπαδοί του, πού δέν τό ψήφισαν τήν προηγούμενη φορά. Καί θά εἶναι χρήσιμη ἡ ἄνοδος τοῦ ποσοστοῦ του γιά τόν σχηματισμό πλειοψηφίας φιλοευρωπαϊκῆς στήν νέα Βουλή. Πρῶτο κόμμα ὅμως εἶναι ἀδύνατον νά γίνει.

Ἀναγκαστικά λοιπόν, ἐξαιτίας τοῦ μπόνους, ἡ πλειοψηφία τῶν εὐρωπαϊστῶν πρέπει νά ψηφίσει τήν Νέα Δημοκρατία.

Τά παράπονα ἐναντίον τῆς Εὐρώπης

Στήν συμπεριφορά τους ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα, καθένας ἀπό τούς ἑταίρους μας κύτταξε πρωτίστως τά συμφέροντά του. Τό ἴδιο ὅμως ἔχουμε κάνει κι ἐμεῖς. Μιά πανευρωπαϊκή ἀντίληψη πού συνδυάζει τά ἰδιαίτερα συμφέροντα τῶν κρατῶν-μελῶν μέ τό κοινό συμφέρον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, παραμένει τό ζητούμενο. Αὐτό δέν πρέπει νά τό λησμονοῦμε οἱ εὐρωπαϊστές καί μέσα σέ ὅλες τίς ἀντιξοότητες πού ἀντιμετωπίζει ἡ κάθε χώρα, καί ἰδιαίτερα ἡ δική μας, πρέπει νά προάγουμε τήν ἰδέα τῆς ἑνοποίησης.

Ἡ πολιτική τῶν Μνημονίων ἦταν κατάφωρα λανθασμένη. Ἡ Ἐφημερίδα αὐτή τό ἔχει γράψει ἐπανειλημμένα ἀπό τήν ἀρχή. Ὁ οἰκονομικός νεοφιλελευθερισμός πού κυριαρχοῦσε τά τελευταῖα χρόνια στήν Ε.Ε., προσπάθησε νά ἐξυγιάνει τά οἰκονομικά τῆς Ἑλλάδας ἀναγκάζοντας τήν κυβέρνησή της νά περικόψει τίς δημόσιες δαπάνες.

Καί ναί μεν ἡ κατάργηση τῆς σπατάλης μέ τούς κομματικούς διορισμούς καί μέ τίς ἀλλόγιστες παροχές πρός ὁρισμένες ὁμάδες γιά ψηφοθηρικούς λόγους θά ἦταν  εὐλογημένη. Ἀλλά ἡ περιστολή τῆς κρατικῆς δαπάνης γιά δημόσια ἔργα καί ἀναπτυξιακές ἐπενδύσεις ἦταν καταστροφική. Μιά τέτοια γραμμή ἀκολούθησε ἡ Ἀμερική μετά τήν κρίση τοῦ 1929 καί ἡ ὕφεση ἐπιδεινώθηκε. Ἡ ἀνάκαμψη ξεκίνησε, ὅταν ἐκλεγόμενος ὁ Ροῦσβελτ αὔξησε τό 1933 τήν κρατική δαπάνη, ἔρριξε χρῆμα στήν ἀγορά καί τόνωσε τήν λαϊκή ζήτηση.

Ἡ μονεταριστική φιλοσοφία τῆς πλειονότητας τῶν εὐρωπαϊκῶν κυβερνήσεων ἀγνόησε αὐτό τό δίδαγμα καί πῆγε νά πολεμήσει τήν οἰκονομική κρίση τῆς χώρας μας μέ τά παλαιά ἀποτυχημένα μέτρα. Ἡ κυβέρνηση τοῦ Γιώργου Παπανδρέου ἀεροβατοῦσε μέχρις ὅτου ἔφθασε ὁ κόμπος στό χτένι καί τότε δέχθηκε χωρίς νά τά μελετήσει ὅλα τά μέτρα πού ζητοῦσε ἡ Τρόϊκα, ἐπιφυλασσομένη νοερά νά μήν τά ἐφαρμόζει, ὅπου θά τά ἔκρινε ἀσύμφορα. (Γιά τόν τόπο ἤ γιά τήν ἴδια.)

Ἐπαναδιαπραγμάτευση

Καταγγελία τῶν Μνημονίων, ἤ ἔστω μή συνέχιση τῆς ἐφαρμογῆς μέσα στήν χώρα τῶν μέτρων πού ὁρίζουν, μέ τήν δήλωση, ὅτι ὁ λαός τά καταψήφισε - ὅπως λέει ἡ πλευρά Τσίπρα – δέν θά ἀποδεχθοῦν οἱ Εὐρωπαῖοι. Μᾶς τό ἔχουν πεῖ μέ χίλια στόματα. Ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού ἔχουν πάρει μέ ἐνθουσιασμό τό μέρος μας καί κακολογοῦν βαρύτερα τήν Ε.Ε. ἀπό ὅ,τι πραγματικά τῆς ἀξίζει.

Ἡ ἐπαναδιαπραγμάτευση τοῦ μνημονιακοῦ καθεστῶτος εἶναι ἀπαραίτητη, ἀλλά μπορεῖ νά γίνει μόνο ἄν δηλώσουμε, ὅτι τά συμφωνημένα, νομικά μᾶς δεσμεύουν. Πρόκειται γιά ἕνα ψυχολογικό κατασκεύασμα, ὅμως ἡ πολιτική ὁλόκληρη γίνεται σέ ψυχολογική βάση.

Στήν οὐσία ἡ ἐπαναδιαπραγμάτευση εἶναι μία ἤδη κερδισμένη ὑπόθεση. Ἡ Ε.Ε. μέ τήν ἐκλογή τοῦ Ὁλλάντ καί  τήν γενική αὔξηση τῆς ἐπιρροῆς τῶν σοσιαλιστικῶν κομμάτων ἔχει ἀλλάξει. Ἡ ἐξάπλωση τῆς κρίσης, πού ἀπό τήν Ἰταλία πέρασε στήν Ἱσπανία καί τήν Πορτογαλία καί ἀπειλεῖ πλέον καί τίς πλούσιες βορειοευρωπαϊκές χῶρες, σπρώχνει καί τήν κ. Μέρκελ καί τούς ὁμόφρονές της νά ἐγκαταλείψουν τίς πρίν ἀπό τό 1933 οἰκονομικές συνταγές τους.

Μένει στήν κυβέρνηση Σαμαρᾶ, τήν ἐκλογή τῆς ὁποίας ἐπιδιώκουμε, νά διαπραγματευθεῖ μέ τήν ὑποστήριξη τοῦ ὄγκου τῶν εὐρωπαίων πού θέλουν τήν παραμονή τῆς χώρας μας στό εὐρώ, μιά νέα συμφωνία μέ τήν Τρόϊκα. (Τά περί νομικῆς ἀδυναμίας νά συμφωνήσει τό ΔΝΤ ἀποτελοῦν ἀστειότητες.) Μιά συμφωνία πού θά ρίχνει τό βάρος της στήν ἀνάπτυξη, τήν ὁποίαν  ὀρθά ἔχει χαρακτηρίσει ἀπό τήν ἀρχή ὁ  Σαμαρᾶς ἀπαραίτητη.

Τό αὔριο

Γιά ἕνα μακρύ διάστημα μιά συγκυβέρνηση τῶν ἑλληνικῶν εὐρωπαϊστικῶν κομμάτων θά εἶναι ἐπωφελής καί χρήσιμη. Θά ἐξασφαλει τήν συνέχιση τῆς χορηγίας. Θά προσελκύσει ξένους ἐπενδυτές.

Δέν λύνει ὅμως μακροχρόνια τήν ἀνάγκη αὐτῆς τῆς χώρας νά σταθεῖ γερά στά πόδια της. Ὁ κρατικός μηχανισμός εἶναι ἀξιοθρήνητος. Ἁπλούστατες συναλλαγές μαζί του ἀκολουθοῦν ἕνα δαιδαλώδη δρόμο. Γιά τήν θεραπεία τῶν ἀδυναμιῶν τῆς διοίκησης καί τόν περιορισμό τῶν ἀπωλειῶν ἀπό τήν διαφθορά, αὐξάνουν συνεχῶς οἱ ἔλεγχοι. Ἱδρύονται νέα ὄργανα καί τό κόστος τῆς διοίκησης μεγαλώνει.

Δέν λείπουν διόλου οἱ τίμιοι καί ἐργατικοί ἄνθρωποι στόν κρατικό μηχανισμό. Κάμπτεται ὅμως ἡ ἀποδοσή τους ἀπό τά συμφέροντα τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, ἀλλά καί τῆς συνδικαλιστικῆς, ἡ ὁποία καλλιεργεῖ στήν βάση της τήν νοοτροπία πώς ὅσο καί ἄν ὑποφέρει ἡ χώρα, οἱ ἐπιδιώξεις τῆς μικροομάδας δέν ἐπιδέχονται ἀναβολή.

Χρειαζόμαστε σαφῶς ἕνα κόμμα μέ θέληση νά ἀρθεῖ πάνω ἀπό τίς ἀθλιότητες τῆς σημερινῆς πραγματικότητας, ἄτεγκτο στόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί ἱκανό νά ἐμπνεύσει ἐνθουσιασμό στό λαό.

Ὅταν διηύθυνε τήν κυβέρνηση ὁ Παπαδῆμος καί ἐπέτυχε τήν συνέχιση τῆς βοήθειας τῶν Εὐρωπαίων καί ἐπιδιδόταν στήν ἐξυγίναση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, θέλαμε τήν συνέχιση τῆς θητείας του μέχρι τήν ἐξάντληση τῆς τετραετίας τῆς Βουλῆς πού ὁρίζει τό Σύνταγμα. Σέ περίπτωση πού τά κόμματα ἐπιβάλουν πρόωρες ἐκλογές, ἔγραψε αὐτή ἡ Ἐφημερίδα, θά πρέπει ὁ Παπαδῆμος, πού δεχόταν ἀκλόνητος τά χτυπήματα τῶν ἀνόητων καί μικροψύχων, νά προσφέρει μιά μεγαλύτερη ἀκόμη θυσία τῆς προσωπικῆς του γαλήνης: Νά ἱδρύσει ἕνα καινούργιο κόμμα, νά κατεβεῖ στίς ἐκλογές καί νά σαρώσει χάρις στήν δημοτικότητά του πού ξεπερνοῦσε τά 2/3 τῆς κοινῆς γνώμης.

Τό ὅ,τι δέν εἶχε ποτέ ἀσχοληθεῖ μέ τά ἐκλογικά, δέν θά ἐμπόδιζε τήν νίκη του. Γιατί μέ τήν σωφροσύνη πού τόν διακρίνει θά μποροῦσε νά ἀνακαλύψει τόν κατάλληλο ἄνθρωπο γιά κάθε θέση τῆς μάχης.

Ἡ πενία τοῦ ΚΣΜ σέ ἐπικοινωνιακά μέσα δέν ἐπέτρεψε τήν διάδοση αὐτῆς τῆς πρότασης.

Τό νέο κόμμα πού ἔχει ἀνάγκη αὐτό ὁ τόπος πρέπει νά σχηματισθεῖ ἐκ τῶν κάτων. Πρᾶγμα πολύ δύσκολο. Τά παλαιά κόμματα ἔχουν χάσει τήν ἀξιοπιστία τους καί τό στελεχιακό δυναμικό τους δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ. Ὅλα πρέπει νά ξεκινήσουν ἀπό τήν ἀρχή.

Ὑπάρχουν διάφορες ὁμάδες ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θέλουν ἔντιμα νά συγκροτήσουν τό κόμμα τῆς ἀνανέωσης. Πρέπει νά βροῦμε γιά τήν συνεννόηση μεταξύ μας μιά κοινή γλῶσσα. Νά θέσουμε κατά μέρος ἰδεολογικές διαφορές σέ μιά ἐποχή πού τό κόστος/ὠφέλεια γιά τό σύνολο πρέπει νά συγκεράσει τά ἰδιαίτερα συμφέροντα. Καί πρέπει αὐτοί πού θά τό ξεκινήσουμε νά ἀνοίξουμε τόν δρόμο τῆς συμμετοχῆς στούς ἄλλους τούς πολλούς, πού θέλουν τήν ἀνανέωση, γιά νά μετάσχουν σέ ἕνα κίνημα μαζικό. Χωρίς νά ξεγελαστοῦν ἀπό τίς μεταμφιέσεις πού θά ἐπιχειρήσει ὁ παλαιοκομματισμός.

Τό πρᾶγμα εἶναι πολύ δύσκολο, ὅπως ἔγραψα παραπάνω. Θά ἀπαιτήσει μακρά καί ἐπίπονη προσπάθεια. Ἀλλά αὐτή πρέπει νά ξεκινήσει τήν ἐπαύριο τῶν ἐκλογῶν.