("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 167/Αὔγουστος 2013)
Λίγες μέρες μετά την πτώση της δικτατορίας ο πατέρας της «Αλλαγής» δήλωνε λίγο-πολύ ότι δεν υπήρχε παρά αλλαγή φρουράς. Αυτό δεν τον εμπόδισε να επανέλθει στη χώρα μετά από μόλις ένα μήνα και να εκλεγεί πρωθυπουργός μετά από μόλις μία επταετία, χωρίς να φιλοτιμηθεί (δεν ήταν του χαρακτήρα του) να δηλώσει μεταμέλεια για τη συγκεκριμένη (επιπόλαιη;) κρίση του.
Έκτοτε, την εκτίμηση ότι η «χούντα» συνεχίζεται την είχαν συντηρήσει και την διατράνωναν περιθωριακές και αναρχικές ομάδες, καθώς και ορισμένα συνδικάτα, οπότε, όχι και τόσο συχνά, δεν τους επιτρεπόταν να τα κάνουν ατιμωρητί γης μαδιάμ για ψύλλου πήδημα. Ωσότου, βέβαια, ενταχθεί στην παραληρηματική συνθηματολογία του επικεφαλής της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διακηρύσσει, επιεικώς απερίσκεπτα, ότι «η χούντα δεν έπεσε το 1974»! Βέβαια, το ότι μπορεί ανενόχλητα να το εκστομίζει, αποδεικνύει ότι δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία ακόμα, αλλ’όχι τόσο αθώα, εκδήλωση “αττακο-λαγνείας”.
Η συνθηματολογία του, πάντως, βρήκε μιμητές, κυρίως σε ηλικίες που δεν γνώρισαν το χουντικό καθεστώς, όπως ο απίθανος εκ Κύπρου ορμώμενος τραγουδοποιός που δήλωσε πρόσφατα: «Έχουμε Δημοκρατία με χουντικούς αστυνομικούς, χουντικούς πολιτικούς, χουντικές συμπεριφορές.». Άραγε στις τελευταίες περιλαμβάνει και τον προπηλακισμό βουλευτών και δημάρχων, τον εντοιχισμό καθηγητών, την βίαια διακοπή συνεδριάσεων συμβουλίων δημόσιων επιχειρήσεων ή εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κ.λπ.; Ή τα θεωρεί ως αναπόφευκτες συνέπειες αυτής της δημοκρατίας που έχει δομηθεί με (κατ’αυτόν) χουντικά υλικά;
Αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν επιβιώνουν μέθοδοι σωφρονισμού που, χωρίς να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι εφαρμόζονται από “χούντες”, φέρνουν στον νου το σχετικό κλίμα. Όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με συνδικάτα που, επειδή δεν ανέχονται απεργοσπάστες (δηλαδή άτομα που δεν υποκύπτουν δουλικά στα φιρμάνια τους), αποφασίζουν (και βάζουν σε εφαρμογή) τον ξυλοδαρμό τους ή την διαγραφή τους και την στέρηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψής των! Μέτρα που, σε επίπεδο κυβέρνησης, θα αντιστοιχούσαν με προσαγωγή στο ΕΑΤ-ΕΣΑ ή με στέρηση της ιθαγένειας και διακοπή της καταβολής σύνταξης!
Μία περίοπτη θέση στη λίστα καταγραφής ανάλογων συμπεριφορών διεκδικεί το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, της διαβόητης Ε.Π.Ο. Σε μία, λοιπόν, πρόσφατη εκδήλωση αυταρχισμού αποφάσισε να “φιμώσει”, μεταξύ άλλων, τις διοικήσεις των ποδοσφαιρικών ομάδων με την απειλή αφαίρεσης βαθμών εάν ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω διορίζεται από το προεδρείο της Ομοσπονδίας, κρίνει “δυσφημιστικές” για το άθλημα δηλώσεις τους! Δικαιοδοσία που θα ισοδυναμούσε με απειλή δήμευσης περιουσίας ή κατάσχεσης αμοιβής πολίτη που επικρίνει κυβερνητική απόφαση, εάν κάποιο κυβερνητικό όργανο την κρίνει “δυσφημιστική” για το κυβερνητικό έργο. Τελικά, η απόφαση, ως προς τη φύση και το εύρος της τιμωρίας, δεν μακροημέρευσε μετά την αντίδραση ακόμα και συλλόγων με τους οποίους η ηγεσία της Ε.Π.Ο. συνδέεται στενότατα. Γιατί, ακόμα και αυτοί δεν είναι σίγουροι για την ανθεκτικότητα του “έρκους” των οδόντων των στελεχών τους! Επιβίωσε, ωστόσο, η απειλή τιμωρίας των συλλόγων ακόμα και για δημοσίευση δυσμενών κρίσεων, με αποτέλεσμα να ανακληθούν σχόλια ποδοσφαιρικού παράγοντα για να αποφύγει την τιμωρία ο σύλλογος που εκπροσωπεί.
Αυτής της αδιανόητης απόφασης είχε προηγηθεί η δίωξη για δυσφήμιση του αθλήματος που είχε ασκήσει ο “δοτός” ποδοσφαιρικός εισαγγελέας εναντίον παραγόντων της ομάδας (ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας) που αδικήθηκε κατάφωρα και πανθομολογούμενα στον τελικό του Κυπέλλου της χώρας, οι οποίοι, εν βρασμώ ψυχής, παρέβησαν την άρρητη υποχρέωση του «σφάξε με αγά μου ν’αγιάσω». Την αδικία παραδέχθηκε (κατόπιν εορτής βέβαια) όχι μόνο ο ίδιος ο διαιτητής του αγώνα, αλλά ακόμα και ο οπαδικός τύπος της ομάδας που ευνοήθηκε, της οποίας οπαδοί αποχώρησαν πριν από την απονομή του σχετικού τροπαίου ενοχλημένοι (οι λιγότερο φανατικοί αηδιασμένοι) για τον τρόπο κατάκτησής του! Κοντολογίς, κατά την ανεκδιήγητη καθεστηκυία τάξη του ποδοσφαίρου για τη δυσφήμιση του αθλήματος υπόλογοι είναι αυτοί που καταγγέλλουν τις ενέργειές που το κατάντησαν διεθνώς πρότυπο ανυποληψίας και όχι αυτοί που προβαίνουν σε αυτές! Είναι σαν να κατηγορείται για προσβολή της “δημοσίας αιδούς” το παιδάκι που φώναξε ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», επειδή αυτό έβλεπε, και να μην ενοχοποιούνται ο βασιλιάς που περιφερόταν γυμνός και οι αυλοκόλακες που τον είχαν πείσει ότι είναι ντυμένος!
Εύλογα θα αναρωτηθεί ο αδαής πως και έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό. Η απάντηση είναι απλή: επειδή «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει!». Επειδή γνωρίζουν καλά ότι πολύ δύσκολα θα αποφασίσει κάποιος παράγοντας ή κάποιος σύλλογος να παρακάμψει τα αθλητικά και να προσφύγει σε πολιτικά δικαστήρια, αφού οι ποινές για μια τέτοια αποκοτιά μπορεί να είναι εξοντωτικές. Τα δε αθλητικά δικαστήρια δεν φημίζονται για την ανεξαρτησία τους. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μέλος του συμβουλίου παρότρυνε, σύμφωνα με τον διάλογο που διέρρευσε, τους συναδέλφους του να συνεργήσουν σε αντικανονική απόφαση με το επιχείρημα: «Ποια νομικά θέματα φοβάστε; Τα νομικά θέματα έχουν να κάνουν με προσφυγή στα πολιτικά δικαστήρια. Ποιος θα πάει στα πολιτικά δικαστήρια; Τα αθλητικά δικαστήρια είναι δικά μας…»!
Γνωρίζουν επίσης καλά ότι, ακόμα και αν κάποιος αποφασίσει να αυτοχειριασθεί και προσφύγει στα πολιτικά δικαστήρια, το (πολιτικό) κόστος των επιπτώσεων τυχόν δικαίωσής του και παρέμβασης των πολιτικών δικαστηρίων (ή και της Πολιτείας) στα διοικητικά της Ομοσπονδίας θα είναι δυσβάσταχτο.
Αυτό το κόστος και, ίσως, ο φόβος τυχόν αντιποίνων των κυκλωμάτων της Ομοσπονδίας να οδήγησε τις δύο περιφερειακές ενώσεις, οι οποίες είχαν ζητήσει την έκπτωση της διοίκησης της Ομοσπονδίας και τον διορισμό προσωρινής διοίκησης λόγω κατάφωρης παράβασης κανονισμών και καταστατικού, να αποσύρουν την προσφυγή της. Και, αντίθετα, η ανάγκη της εύνοιας της Ομοσπονδίας έσπρωξε τις υπόλοιπες περιφερειακές ενώσεις να παρέμβουν υπέρ αυτής, σε ένδειξη επιδεικτικής οσφυοκαμψίας. Αυτό δε το κόστος ίσως να συνέβαλε στην απόφαση του αρμόδιου πολιτικού δικαστηρίου να κηρύξει τελικά τον εαυτό του αναρμόδιο και να παραπέμψει την υπόθεση σε ένα αθλητικό δικαστήριο, του οποίου η σύνθεση και οι διαδικασίες παραβιάζουν ακόμα και το καταστατικό της Ομοσπονδίας! Δηλαδή να αναδείξει αρμόδια να κρίνουν την νομιμότητα ενεργειών της διοίκησης της Ομοσπονδίας τα ανδρείκελά της τελευταίας!
Τελικά, ειρήσθω εν παρόδω, οι δύο περιφερειακές ενώσεις δεν αποφύγανε κάποιες ήπιες (λόγω “μεταμέλειας”) κυρώσεις, τις οποίες απέφυγε, όμως, ο ανεκδιήγητος διαιτητής του τελικού, παρότι είχε υποπέσει στο ίδιο παράπτωμα (προσφυγή σε πολιτικό δικαστήριο για ενδο-αθλητική διαφορά).
Ανεξάρτητα, όμως, από το αν κάποιοι ευνοούνται από “τα έργα και τις ημέρες” από αυτή την κατάσταση ή το γιατί ευνοούνται και το πως ευνοούνται, πως διαμορφώνεται (και παγιώνεται) αυτή η κατάσταση; Γιατί «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει!»; Μα χάρη στο ανεξέλεγκτο που τους έχει εξασφαλίσει η αμφιλεγόμενη αρχή του “αυτοδιοίκητου” των αθλητικών αρχών και έχουν “ξεσαλώσει”. Το είχαν υπενθυμίσει, άλλωστε, ο Γενικός Σύμβουλος και ο Διευθυντής της Νομικής Υπηρεσίας της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας (U.E.F.A.), αλλά και η διεθνής συνομοσπονδία (F.I.F.A.), με αφορμή την προσφυγή των δύο περιφερειακών ενώσεων Και οι δύο υπερεθνικές οργανώσεις δεν επρόκειτο να αποδεχθούν διορισμό διοικητικού συμβουλίου από κρατικό δικαστήριο, επισημαίνοντας το δυσβάσταχτο κόστος των κυρώσεων που θα επιβάλλονταν στη χώρα: αποκλεισμός εθνικών ομάδων και συλλόγων από τις ευρωπαϊκές και εν γένει διεθνείς διοργανώσεις! Έτσι, μία αρχή που θεσπίσθηκε για να προστατεύει τις εθνικές αθλητικές αρχές από τις παρεμβάσεις κυρίως αυταρχικών ή διεφθαρμένων κυβερνήσεων κατάντησε σε ορισμένες περιπτώσεις μέσο επιβολής αυταρχικών ή/και διεφθαρμένων διοικήσεων και όργανο προστασίας αυτών από κάθε έλεγχο νομιμότητας.
Τώρα, στο ερώτημα αν δεν αντιλαμβάνονται οι δύο υπερεθνικές ομοσπονδίες το τι γίνεται και γιατί δεν παίρνουν κάποια διορθωτικά μέτρα, δύο είναι οι απαντήσεις. Η πρώτη επειδή έχουν βραχυκυκλωθεί από τις εθνικές ομοσπονδίες και, ως εκ τούτου, έχουν ελλιπή και μονόπλευρη ενημέρωση. Η δεύτερη επειδή ανήκουν σε ένα και το αυτό κύκλωμα συνεργιών και, ως γνωστόν, «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»! Και, δυστυχώς, γιατρειά από τα μέσα δεν πρόκειται να υπάρξει εξόν και η σαπίλα αποσυνθέσει ολόκληρο το οικοδόμημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου