ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ: Καί ὅμως, ἡ δυνατότητα τῆς ἀνόρθωσης ὑπάρχει

("Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/τεῦχος 167/Αὔγουστος 2013)

Ἡ οἰκονομία τῆς χώρας μας βρίσκεται σέ οἰκτρή κατάσταση. Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν πολιτῶν τά φέρνει βόλτα κάθε μήνα καί πιό δύσκολα.

Ὑπάρχουν βέβαια καί κάποιες ὀάσεις εὐημερίας, ὅπως τά νησιά στά ὁποῖα αὐξήθηκε ἐφέτος κατακόρυφα ὁ τουρισμός ἐξαιτίας τῶν ἀναστατώσεων σέ πολλές μεσογειακές χῶρες. Ὑπάρχουν καί ὁρισμένες κατηγορίες πού δέν ἔχουν αἰσθανθεῖ ἄμεσα τίς συνέπειες τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Ὅπως αὐτοί πού οἱ πηγές τοῦ εἰσοδήματός τους βρίσκονται σέ ἀσφαλεῖς τοποθετήσεις στό ἐξωτερικό. Ἤ ὅπως τά κομματικά στελέχη πού διορίζονται σέ θέσεις μέ καλούς μισθούς. Καί οἱ ἀείποτε κομπιναδόροι πού περιελίσσονται τόν ποινικό νόμο.

Ἀλλά ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἐξακολουθοῦν νά περνοῦν καλά, εἶναι ἐλάχιστοι σέ σχέση μέ τούς ἄλλους. Ἡ ἀνεργία στό μισθοβίωτο πληθυσμό ἔχει φθάσει ἤδη στόν ἰλιγγιώδη ἀριθμό τῶν 1.400.000 προσώπων. Καί κάθε βράδυ αὐτοί πού ἔχουν ἀκόμη δουλειά, ἀνησυχοῦν μήπως τό πρωϊ τούς ἐπιδοθεῖ ἡ καταγγελία τῆς σύμβασής τους. Ἡ συρρίκνωση τῶν ἀποδοχῶν τῶν ἐργαζομένων καί τῶν συνταξιούχων λιγοστεύει τήν ζήτηση τῶν ἀγροτικῶν προϊόντων καί τῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ἐλευθέρων ἐπαγγελματιῶν.

Βλέπομε διαρκῶς μαγαζιά πού κλείνουν, καί τά πωλητήρια καί τά ἐνοικιαστήρια στίς βιτρίνες τους νά ξεθωριάζουν χωρίς νά βρίσκουν ἀνταπόκριση. Ἡ ἐπαιτεία αὐξάνει καθώς καί οἱ ληστεῖες.

Οἱ προσπάθειες νά τονωθεῖ τό ἠθικό μας

Ἡ κυβέρνηση καί ὁ τύπος πού τήν ὑποστηρίζει μᾶς σερβίρουν διαρκῶς αἰσιόδοξες εἰδήσεις: Ὅτι τό ἔλλειμμα τῶν δημοσίων ἐσόδων π.χ. εἶναι μικρότερο ἀπό αὐτό πού εἶχε προϋπολογισθῆ. (Τοῦτο ὅμως ἐπιτεύχθηκε μέ τό ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας.) Ὅτι ὁ πληθωρισμός αὐξάνεται μέ φθίνοντα ρυθμό. (Φυσικά, ἀφοῦ συρρικνώνεται τό ἀκαθάριστο ἐθνικό προϊόν.) Ὅτι οἱ δανειστές μας πρόκειται νά συμφωνήσουν σέ μιά νέα περικοπή τοῦ δημοσίου χρέους. (Γιά τίς ἀποφάσεις ὅμως τῆς Τρόϊκας ἀπαιτεῖται ἡ συναίνεση καί τῶν τριῶν μελῶν της καί τό καθένα ἀπό αὐτά ἔχει τήν δική του γραμμή καί πίσω του ἀντικρουόμενα συμφέροντα.) Ὅτι τά ταξείδια τοῦ κ. Σαμαρᾶ ἀνέβασαν τό κῦρος τῆς Ἑλλάδας στό ἐξωτερικό. (Δέν ἔφερε ὅμως ἐπιστρέφοντας προτάσεις νέων ἐπενδύσεων.) Ὅτι τοῦ χρόνου – πάντοτε τοῦ χρόνου – θά εἴμαστε καλλίτερα καί θά μποροῦμε νά πάρουμε νέα δάνεια ἀπό τήν διεθνῆ χρηματαγορά. (Μέ ποιές ἐγγυήσεις καί τί τόκους!)

Παρ’ὅλο πού τό κόστος τῆς ἐργασίας ἔχει γίνει πολύ χαμηλό, νέοι ἐπενδυτές ἔρχονται ἐλάχιστοι, διότι τό δημοσιονομικό καθεστώς τῆς χώρας, ἀλλά καί ἡ κοινωνική κατάσταση δέν παρέχουν ἐμπιστοσύνη.

Κίνδυνος ἐξέγερσης καί οἱ συνέπειές της

Μέ ὅλα αὐτά τά ἀρνητικά δεδομένα προχωρεῖ ἡ ρηγμάτωση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς. Ἄν ἡ συμπύκνωση τῆς δυστυχίας ὁδηγήση σέ μιά λαϊκή ἔκρηξη, θά μᾶς πλήξη βαρύτατα ὅλους. Καί αὐτούς πού συνεχίζουν νά εὐημεροῦν καί αὐτούς πού ὑποφέρουν. Περιλαμβανομένων καί ἐκείνων πού θά πραγματοποιήσουν τήν ἐξέγερση, διότι αὐτή θά γεννήση μιά κατάσταση χαοτική.

Τήν ἐποχή τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου τά σύνορα ἦταν δεδομένα καί ἀπαραβίαστα. Σήμερα ἡ κατάσταση εἶναι τελείως ρευστή στόν διεθνῆ χῶρο. Μιά χώρα διχασμένη προσφέρει τά ἐδάφη της σέ ξένες βουλιμίες καί παρέχει τήν εὐκαιρία ξένων ἐπεμβάσεων.

Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ κινδύνου

Πρίν ἀπό ὅ,τι ἄλλο ἔχουμε τήν ἀνάγκη μιᾶς ἀποτελεσματικῆς κυβέρνησης. Ἡ τάξη τῶν πολιτευομένων πού μᾶς κυβερνᾶ ἔχει μιά διαφορετική ἀντίληψη τῆς ἀποτελεσματικότητας. Τήν θέλει γιά τά κομματικά συμφέροντα καί ὄχι γιά τό συμφέρον τοῦ τόπου. Καί κάθε ἕνας ἀπό τούς πολιτευτές βάζει πάνω ἀπό τό συμφέρον τοῦ κόμματος τό ἀτομικό του.

Οἱ λίγοι ἀπό τούς πολιτευτές, πού εἶναι ἀπό στόφα πολιτικοῦ καί ἔχουν τήν ἀντίληψη τοῦ κοινοῦ ἐθνικοῦ μας συμφέροντος, δέν μποροῦν μέσα στά ὑφιστάμενα πολιτικά σχήματα νά ἀποδώσουν. Ἀχρηστεύονται.

Ὁ πολιτικός κόσμος ἔχει περιέλθει σέ ἀνυποληψία. Ἄν μᾶς καλοῦσαν αὔριο στίς κάλπες πολλοί θά χρησιμοποιοῦσαν τήν ψῆφο τους γιά νά καταψηφίσουν. Εἴτε γιά νά τιμωρήσουν αὐτούς πού τούς ξεγέλασαν, εἴτε γιά νά ἐμποδίσουν νά ἀνεβῆ κάτι χειρότερο στήν ἐξουσία. Κάποιοι ἄλλοι θά ψήφιζαν προσδοκῶντας ἕνα ρουσφέτι, ἀτομικό ἤ ὁμαδικό. Καί ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού μέ τήν δύναμη τῆς ἀδρανείας θά ξαναψήφιζαν τήν παράταξη πού ἐκφράζει τήν ἀτομική τους ἱστορία – διότι δέν βλέπουν μιά καινούργια προοπτική.

Τό Καινούργιο Κόμμα

Στό Κέντρο Σοσιαλιστικῶν Μελετῶν φωνάζουμε ἀπό πέρυσι τόν Μάϊο, ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἐπικρατήση στήν πολιτική σκηνή τοῦ τόπου μιά ἀνανεωτική πολιτική δύναμη. Γιά νά τήν χαρακτηρίσουμε βραχυλογικά, τήν εἴπαμε τό Καινούργιο Κόμμα.

Μιά πολιτική ὁμάδα μέ τήν ἁγνότητα τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας τοῦ 1816 καί τόν δυναμισμό της. Μέ ἕνα ἐλάχιστο πρόγραμμα, κατ’ἀνάγκην, γιατί οἱ συνθῆκες τοῦ τόπου καί τοῦ διεθνοῦς περιβάλλοντος μεταλάσσονται συνεχῶς κατά προωτεϊκό τρόπο. Ἔτσι οἱ ¨κόκκινες γραμμές¨ τοῦ Κανούργιου Κόμματος θά ἦταν περιορισμένες. Στά οἰκονομικά ἀφ’ἑνός ἡ μή ἄλλη συμπίεση τῶν λαϊκῶν εἰσοδημάτων καί ἀφ’ἑτέρου ἡ διαφύλαξη τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς.

Ἀπευθυνθήκαμε σέ ἄλλες ὁμάδες καί σέ πρόσωπα μέ ἀνάλογες ἰδέες. Στήν ἀρχή βρήκαμε μεγάλη ἀνταπόκριση. Κάναμε μαζί τους ἀλλεπάλληλες συσκέψεις γιά τήν χάραξη τῶν προδιαγραφῶν τοῦ νέου σχήματος.

Ἦρθαν ὅμως οἱ ἐκλογές τοῦ Ἰουνίου μέ τό ἀρνητικό ἀποτέλεσμα γιά τόν Τσίπρα, ὁ ὁποῖος ἔθετε σέ ἀμφισβήτηση τή θέση τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση χωρίς νά προβάλλει μιάν ἄλλη ἀξιόπιστη πρόταση, καί οἱ συνομιλητές μας ἐφησύχασαν.

Ἐμεῖς δέν εἴχαμε ἀτομικές φιλοδοξίες, οὔτε θεωρητικές ἀγκυλώσεις. Οἱ συνομιλητές μας διϋλιζαν πλέον τό κώνωπα. Ἔτσι ἀποδιαρθρώθηκαν οἱ συνομιλίες καί τελικά ἔσβησαν.

Δέν πέθανε ὅμως στήν κοινή γνώμη ἡ ἐπιθυμία τοῦ νέου καί ἀνανεωτικοῦ πολιτικοῦ σχήματος. Κάθε τόσο βλέπουμε στίς ἐφημερίδες ἄρθρα πού ἐκφράζουν αὐτό τό αἴτημα. Καί κάθε τόσο ἀκούγεται σέ ἰδιωτικές συνομιλίες.

Τό δυστύχημα εἶναι, πώς ὁ τόπος δέν διαθέτει σήμερα μιά προσωπικότητα εὐρείας ἀποδοχῆς, ὅπως ἦταν ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ὁ Πλαστήρας, ὁ Παπάγος, γιά νά ἐπωμισθῆ τόν ρόλο τοῦ ἡγέτη, τόν ὁποῖον βλέπει ὡς ¨σῆμα κατατεθέν¨ ὁ ψηφοφόρος. Ἐργαστήκαμε στό ΚΣΜ ἐπί πολύ διάστημα γιά νά φτιάξουμε μέσω αὐτῆς τῆς ¨Ἐφημερίδας¨ τό ὑποκατάστατο ἑνός ἡγέτη σάν αὐτούς πού ἀναφέραμε. Οἱ ὑποψήφιοι μας δέν θέλησαν νά ἀνταποκριθοῦν στόν ρόλο πού τούς προσφέραμε.

Ἀναγκαστικά δέν μένει ἄλλο ἀπό τόν σκληρό δρόμο τῆς οἰκοδόμησης τοῦ ἀνανεωτικοῦ κόμματος ἀπό τήν λαϊκή βάση.

Μιά νέα πρόταση

Στό φύλλο τῆς ¨Καθημερινῆς¨ τῆς 9.8.13 μέ χαρά εἴδαμε ἕνα ἄρθρο τῶν Παναγιώτη Βλάχου καί Λαμπρινῆς Ρόρη μέ τίτλο ¨Περί νέου κόμματος: ἐν ἀρχῆ ἦν λόγος¨. Οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἄρθρου αὐτοσυστήνονταν ὡς ἱδρυτικά μέλη μιᾶς πολιτικῆς κοινότητας ¨Μπροστά¨. Σημαντική ἐπιτυχία τους ἦταν νά δημοσιεύση ἡ ¨Καθημερινή¨ αὐτό τό ἄρθρο πού εἶχε μεγάλη ἔκταση καί, κυρίως, πού βάλλει ἐναντίον τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας, ἐνῶ ἡ ἐφημερίδα αὐτή ὑποστηρίζει τήν γραμμή τοῦ Σαμαρᾶ.

Τό ἄρθρο τῶν Βλάχου καί Ρόρη παρέχει ἐμβριθῆ ἀνάλυση πολλῶν θεμάτων, ὅπως τοῦ πολιτικοῦ χώρου τοῦ τόπου μας καί τῆς πολιτικῆς τῆς διεθνοῦς σοσιαλδημοκρατίας τά τελευταῖα χρόνια. Εἶναι ὅμως γραμμένο ἀπό σκοπιά διανοουμενίστικη. Μέ μακροσκελεῖς προτάσεις μέσα στίς ὀποῖες μπαίνουν παρενθετικά πρόσθετες παρατηρήσεις. Θά ἦταν πιό εὐκολοδιάβαστο καί ἀποτελεσματικό, ἄν ἦταν πιό ἁπλά διατυπωμένο.

Ἡ καθοριστική ἀξία του βρίσκεται στήν πρόταση τῆς διοργάνωσης ἑνός συνεδρίου τόν Σεπτέμβριο, μέ τήν συμμετοχή παντοειδῶν ὁμάδων καί ἀτόμων ἀπό τό Κέντρο ὡς τήν φιλευρωπαϊκή Ἀριστερά, γιά τήν διερεύνηση τῆς δυνατότητας ἑνός νέου πολιτικοῦ κόμματος.

Καί καταλήγει: «Ἄς δοκιμαστεῖ λοιπόν ἀρχικά ἄν ὑπάρχει κοινός ¨πολιτικός χῶρος¨- Ἄν ὄχι, ἡ συζήτηση δέν ἔβλαψε ποτέ. Ἄν ναί, τότε ἄς ἀρχίσουμε νά μιλᾶμε γιά τό νέο κόμμα.»

Μέ τήν βάση αὐτή εἰδοποιήσαμε τήν ὁμάδα τοῦ ¨Μπροστά¨, ὅτι θά συνεργαστοῦμε πολύ πρόθυμα μαζί της στήν πραγματοποίηση τοῦ συνεδρίου πού προτείνει.

Ἡ λύση ὑπάρχει

Ὁ τόπος δέν εἶναι καταδικασμένος νά κυβερνιέται ἀπό τόν ἀνίκανο πολιτικό κόσμο καί νά διατηρεῖται ἀπό τίς σταλαγματιές τῆς βοήθειας τῆς Τρόϊκας. Μπορεῖ νά ἀναστραφῆ ἀνοδικά ἡ πορεία του μέ ἕνα νέο πολιτικό κόμμα τῶν προδιαγραφῶν πού ἀναφέρθηκαν.

Στήν ἐποχή τοῦ ἰντερνέτ ὁ ἄγνωστος πού ἔχει ἕνα ἀξιόλογο μήνυμα μπορεῖ νά γίνη σέ ἐλάχιστο διάστημα εὐρύτατα γνωστός. Καί ὁ τύπος, ἀπό τά κυκλοφοριακά του συμφέροντα, θά διαδόση ἀκόμη περισσότερο αὐτό τό μήνυμα.

Τό μεγάλο αἰτούμενο εἶναι ἡ ἐκτίναξη τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς. Τό ἔχουν ὡραιότατα θεμελιώσει δύο φίλοι αὐτῆς τῆς ¨Ἐφημερίδας¨. Ὁ Γιῶργος Στεφανάκης, θεματοφύλακας τῆς μνήμης τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, σέ ἐπανειλημμένα ἄρθρα του στήν ¨Ἑστία¨. Ὁ Νέστωρ Κουράκης, καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν σέ μιά ἐπιστολή του στήν ¨Καθημερινή¨, στήν ὁποία ἔγραφε ὅτι εὐρώ ἤ δραχμή εἶναι δευτερεῦον ζήτημα σέ σχέση μέ τήν ἀνάπτυξη τῆς παραγωγῆς.

Πράγματι εἶναι καθοριστικῆς σημασίας ἡ ἐπέκταση τῆς παραγωγῆς μας, πού θά περιορίση τίς εἰσαγωγές μας καί θά μᾶς φέρει καινούργιο χρῆμα ἀπό τό ἐξωτερικό. Καί θά ἀποκτήσουμε ἔτσι μιά ἀναβαθμισμένη θέση στήν Εὐρωπαϊκή Κοινότητα καί στόν κόσμο γενικά.

Προσυπογράφω μέ τά δύο χέρια τήν ἀντίληψή τους. Καί προσθέτω, ὅτι γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς παραγωγῆς ἀπαιτεῖται νά καταργηθοῦν οἱ ἀπεργίες, οἱ διακοπές τῆς ἐμπορευματικῆς κίνησης, οἱ καταλήψεις τῶν τόπων ἐργασίας μέχρι νά βγοῦμε ἀπό τήν οἰκονομική κρίση. Οἱ συνδικαλιστές ἀσφαλῶς θά ἀντιδράσουν. Τό Σύνταγμα καί ἡ νομοθετική ἐξουσία παρέχουν τά μέσα νά καμφθῆ ἡ ἀντίδραση.

Τό Κανούργιο Κόμμα, πού ἡ ἐπικράτησή του εἶναι προϋπόθεση γιά μιά θετική ἐξέλιξη, θά ἔχει τήν πειστικότητα στήν λαϊκή βάση γιά τήν ἐξάλειψη τῶν ἀπεργιῶν καί τῶν ἄλλων μειώσεων τῆς παραγωγῆς πού βάζουν τό συντεχνιακό πάνω ἀπό τό ἐθνικό συμφέρον.