("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχος 164/Φεβρουάριος 2013)
Αντίθετα με ό,τι συνέβη σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε το θεατρικό έργο «Corpus Christi» δεν το ωφέλησαν και κατέβηκε άρον-άρον, προς τέρψιν, προφανώς της μονόπλευρα υπερευαίσθητης μερίδας της Εκκλησίας (και των ανεγκέφαλων θρησκόληπτων που χειραγωγεί), καθώς και των μισαλλόδοξων “χρυσαυγιτών”. Άλλοτε, ακόμα και μία φωτογραφία ενός έξαλλου ρασοφόρου έξω από μία κινηματογραφική ή θεατρική αίθουσα θα αρκούσε για να σπάσει τα ταμεία η παράσταση. Αυτή τη φορά, τα μόνα που έσπασαν ήταν η σχετική παράδοση και το “έρκος οδόντων” πολλών λάλων, με αποτέλεσμα να (ξε)φύγουν ουκ ολίγα άστοχα “έπη”. Πρωταγωνίστησαν αυτοί που κατά καιρούς αποδίδουν την άνοδο της ρατσιστικής ακροδεξιάς στην νομιμοποίηση των θέσεών της από μία δεξιά και ξενοφοβική στροφή των κεντροδεξιών και, γενικότερα, των αστικών κομμάτων, παραβλέποντας τις βαθύτερες και πιο απτές αιτίες της.
Αν, όμως, ισχύει έστω και μερικά ο ισχυρισμός τους, γιατί να μην ισχύει πολύ περισσότερο το ότι η παθητική αποδοχή των μεθόδων αυτής της βίαιης ακροδεξιάς οφείλεται στη νομιμοποίησή τους (αν όχι στην αποθέωσή τους) από τους ίδιους που καταγγέλλουν ανερυθρίαστα σήμερα τους ακροδεξιούς μιμητές τους; Ακόμα και σε λεκτικό επίπεδο.
Γιατί σε τι διαφέρει η «χωματερή της Ιστορίας», όπου ξαποστέλλει ιδεολογικούς της αντιπάλους ακροδεξιά ιστοσελίδα («Πάρτε το απόφαση, ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ, οριστικά και αμετάκλητα! Γρήγορα στη χωματερή της Ιστορίας!»), από «το χρονοντούλαπο της Ιστορίας», όπου κομπορρημονούσε ότι είχε στείλει τους πολιτικούς αντιπάλους του ο αρχιδημαγωγός της “Αλλαγής”; Σε τι διαφέρει η τηλεοπτική αποστροφή βουλευτή της «Χρυσής Αυγής», που δικαιολογούσε τα επεισόδια έξω από την θεατρική αίθουσα όπου παρουσιαζόταν το έργο, ότι υπάρχει ένα όριο που δεν θα επιτρέπουν να ξεπεραστεί, από το προ ετών επιχείρημα της γενικής γραμματέως του ορθόδοξου κομμουνιστικού κόμματος, που δικαιολογούσε την παρεμπόδιση εκδήλωσης σε πανεπιστημιακό χώρο, ότι μπορεί το άσυλο να εξασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει; Σε τίποτε άλλο πέρα από την ιδεολογική προέλευση των αυτόκλητων λογοκριτών κάθε περίπτωσης!
Σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο τώρα, ας περιορισθεί το έναυσμα στην ακόλουθη αναφορά ενός μη ακραίου σχολιαστή, η οποία, ωστόσο, συμπυκνώνει τον ορυμαγδό των υπόλοιπων αντιδράσεων: «Το “Corpus Christi” διέκοψε τις παραστάσεις του, θύμα της σωματικής, ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας της Ακροδεξιάς. Ασφαλώς και είναι ήττα της κοινωνίας που μέσα από τη συγκεκριμένη περίπτωση έδειξε την παντελή αδυναμία της να προστατεύσει την ελευθερία των ιδεών και της τέχνης.»
Γιατί ήταν θύμα «σωματικής, ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας» το “Corpus Christi” και δεν ήταν και η ταινία “Ελένη”, την προβολή της οποίας για να την δει κάποιος έπρεπε να περάσει από τον κλοιό της ΚΝΕ και να αποφύγει μέχρι και τρικλοποδιές; Μήπως, μόνο και μόνο, λόγω της πολιτικής τοποθέτησης αυτού που την ασκούσε;
Γιατί δεν είναι θύμα «σωματικής, ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας» η ίδια ταινία, την οποία δεν έχει τολμήσει να προβάλει κάποιο (ιδίως κρατικό) κανάλι, τη στιγμή που προβάλλει επανειλημμένα ένα σωρό ανοησίες;
Γιατί είναι «ήττα της κοινωνίας που μέσα από τη συγκεκριμένη περίπτωση έδειξε την παντελή αδυναμία της να προστατεύσει την ελευθερία των ιδεών και της τέχνης.» η διακοπή των παραστάσεων του συγκεκριμένου έργου και δεν ήταν «ήττα της κοινωνίας» η δυναμική (μόλις το 2004!) ματαίωση από ομάδες κρούσης του Κ.Κ.Ε. της παρουσίασης του συλλογικού έργου “Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού” γάλλων συγγραφέων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και η μεταφορά της εκδήλωσης σε ξενοδοχείο της συμπρωτεύουσας;
Γιατί δεν ήταν «ήττα της κοινωνίας» η πολύωρη ομηρία από Κνίτες και αναρχοαριστερούς (που πρόσκεινται στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πια) του κοινού της παρουσίασης το 2005 στο Αμφιθέατρο Γκίνη του Πολυτεχνείου του βιβλίου “Το Χαμένο Τμήμα – Ιχνηλάτηση ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας 1972-1990”;
Γιατί δεν ήταν «ήττα της κοινωνίας» η με συνοδεία προπηλακισμών και βιαιοπραγιών εκδίωξη το 1999, μετά από "κάλεσμα της Πανσπουδαστικής", από το Πανεπιστήμιο Πατρών του συνεδρίου των Γραφείων Διασύνδεσης ΑΕΙ – ΤΕΙ με θέμα “Επιλογή, προσέλκυση και στελέχωση στην ελληνική αγορά εργασίας” και η μεταφορά του σε άλλο χώρο; Και γιατί δεν είναι κατ’εξοχήν «ήττα της κοινωνίας» η ματαίωση των εκλογών στο Πολυτεχνείο μόλις τον Δεκέμβριο του 2012 από τους “τραμπούκους” που το διαφεντεύουν με το “έτσι θέλω” εδώ και χρόνια και δεν θέλουν να χάσουν το ταμπούρι τους;
Δεν ήταν γιατί, απλά, οι θερμοκέφαλοι αυτεπάγγελτοι ιεροεξεταστές της χορείας των πάσης φύσεως συνιστωσών της αντιδημοκρατικής ελληνικής αριστεράς έχουν (ή, μάλλον, είχαν) καταφέρει να σφετεριστούν την αποκλειστική έκφραση της “κοινωνίας”. Με αυτόν τον τρόπο η πραγματική κοινωνία υπέστη μία σειρά από “ήττες” του τύπου αυτών που προαναφέρθηκαν, μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας, χωρίς τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και δίχως να ιδρώσει το αυτί αυτών που σήμερα οδύρονται για τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας του βιασμού της «ελευθερίας των ιδεών και της τέχνης.»!
Τώρα, όμως, είναι αργά. Πρακτικές που νομιμοποιήθηκαν, κυρίως λόγω «ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας», δεν ξεριζώνονται εύκολα. Και είναι δύσκολη η καταγγελία τους από εκείνους που δεν διστάζουν ακόμα και σήμερα να καταφεύγουν, ευκαιρίας δοθείσης, σε αυτές ή να μην βρίσκουν τη δύναμη να τις καταδικάσουν όταν καταφεύγουν σ’αυτές φίλιες τους δυνάμεις. Γιατί, με αυτή την ευκαιρία, σε τι διαφέρει ο ξυλοδαρμός ενός σκουρόχρωμου μετανάστη από ακροδεξιούς από τον ξυλοδαρμό των φοιτητών και των καθηγητών, οι οποίοι επιχείρησαν να καθαρίσουν από τα σκουπίδια που συσσώρευσε η απεργία των καθαριστών πανεπιστημίου της συμπρωτεύουσας, από τους ακροαριστερούς εγκάθετους των τιμητών των πρώτων που έχουν αναλάβει εργολαβικά την διατήρηση της “τάξης” (των) στους πανεπιστημιακούς χώρους; Σε τίποτε άλλο πέρα από την πηγή της μισαλλοδοξίας που τους δέρνει!
Σε τι διαφέρει η «character demolition», της όποιας είναι θύμα – όπως καταγγέλλει – θορυβώδης νεόκοπος βουλευτής της παλαβής αριστεράς, από τη συστηματική προσφυγή των ομοϊδεατών του σε πρακτικές αυτού του είδους εδώ και τέσσερις δεκαετίες για να προϊδεάσουν αρνητικά την κοινή γνώμη; Ας μελετήσει μόνο την ακόλουθη περικοπή μιας από αυτές: «συνιδρυτής του μεγάλου δικηγορικού γραφείου του …… (του φιλοβασιλικού και φίλου του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας …………, που, με τις ευλογίες των πάντων, ανέλαβε τη διοργάνωση των …….).», δηλαδή μιας «personality demolition» που δεν είχε καμία σχέση με το ποιόν και τις ικανότητες του ατόμου, στο οποίο αναφερόταν!
Δεν υφίσταται θέμα ταύτισης των δύο άκρων (παρά τον αγαστό συναγελασμό τους σε εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονται από έκτροπα), ούτε ιδεολογικής ισοπέδωσης. Υφίσταται, όμως, ένα άλλο θέμα: της αδυναμίας ορισμένων αριστερών να αντιληφθούν ότι, αν νομιμοποιούν κάποιες απεχθέστατες πρακτικές όταν “έχουν το πάνω χέρι”, αυτές μπορεί να στραφούν ακόμα και εναντίον τους αν “γυρίσει ο τροχός” (έστω και λίγο). Και τότε, αν «μάχαιραν έδωκαν», ενδέχεται «μάχαιραν να λάβωσιν», αν και κατά κανόνα, ανεξάρτητα από το ποιος «μάχαιραν δίδει» κάθε φορά, «μάχαιραν λαμβάνει» η δημοκρατία, η ελευθερία και, συνοπτικά, η κοινωνία!
Αν, όμως, ισχύει έστω και μερικά ο ισχυρισμός τους, γιατί να μην ισχύει πολύ περισσότερο το ότι η παθητική αποδοχή των μεθόδων αυτής της βίαιης ακροδεξιάς οφείλεται στη νομιμοποίησή τους (αν όχι στην αποθέωσή τους) από τους ίδιους που καταγγέλλουν ανερυθρίαστα σήμερα τους ακροδεξιούς μιμητές τους; Ακόμα και σε λεκτικό επίπεδο.
Γιατί σε τι διαφέρει η «χωματερή της Ιστορίας», όπου ξαποστέλλει ιδεολογικούς της αντιπάλους ακροδεξιά ιστοσελίδα («Πάρτε το απόφαση, ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ, οριστικά και αμετάκλητα! Γρήγορα στη χωματερή της Ιστορίας!»), από «το χρονοντούλαπο της Ιστορίας», όπου κομπορρημονούσε ότι είχε στείλει τους πολιτικούς αντιπάλους του ο αρχιδημαγωγός της “Αλλαγής”; Σε τι διαφέρει η τηλεοπτική αποστροφή βουλευτή της «Χρυσής Αυγής», που δικαιολογούσε τα επεισόδια έξω από την θεατρική αίθουσα όπου παρουσιαζόταν το έργο, ότι υπάρχει ένα όριο που δεν θα επιτρέπουν να ξεπεραστεί, από το προ ετών επιχείρημα της γενικής γραμματέως του ορθόδοξου κομμουνιστικού κόμματος, που δικαιολογούσε την παρεμπόδιση εκδήλωσης σε πανεπιστημιακό χώρο, ότι μπορεί το άσυλο να εξασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει; Σε τίποτε άλλο πέρα από την ιδεολογική προέλευση των αυτόκλητων λογοκριτών κάθε περίπτωσης!
Σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο τώρα, ας περιορισθεί το έναυσμα στην ακόλουθη αναφορά ενός μη ακραίου σχολιαστή, η οποία, ωστόσο, συμπυκνώνει τον ορυμαγδό των υπόλοιπων αντιδράσεων: «Το “Corpus Christi” διέκοψε τις παραστάσεις του, θύμα της σωματικής, ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας της Ακροδεξιάς. Ασφαλώς και είναι ήττα της κοινωνίας που μέσα από τη συγκεκριμένη περίπτωση έδειξε την παντελή αδυναμία της να προστατεύσει την ελευθερία των ιδεών και της τέχνης.»
Γιατί ήταν θύμα «σωματικής, ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας» το “Corpus Christi” και δεν ήταν και η ταινία “Ελένη”, την προβολή της οποίας για να την δει κάποιος έπρεπε να περάσει από τον κλοιό της ΚΝΕ και να αποφύγει μέχρι και τρικλοποδιές; Μήπως, μόνο και μόνο, λόγω της πολιτικής τοποθέτησης αυτού που την ασκούσε;
Γιατί δεν είναι θύμα «σωματικής, ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας» η ίδια ταινία, την οποία δεν έχει τολμήσει να προβάλει κάποιο (ιδίως κρατικό) κανάλι, τη στιγμή που προβάλλει επανειλημμένα ένα σωρό ανοησίες;
Γιατί είναι «ήττα της κοινωνίας που μέσα από τη συγκεκριμένη περίπτωση έδειξε την παντελή αδυναμία της να προστατεύσει την ελευθερία των ιδεών και της τέχνης.» η διακοπή των παραστάσεων του συγκεκριμένου έργου και δεν ήταν «ήττα της κοινωνίας» η δυναμική (μόλις το 2004!) ματαίωση από ομάδες κρούσης του Κ.Κ.Ε. της παρουσίασης του συλλογικού έργου “Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού” γάλλων συγγραφέων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και η μεταφορά της εκδήλωσης σε ξενοδοχείο της συμπρωτεύουσας;
Γιατί δεν ήταν «ήττα της κοινωνίας» η πολύωρη ομηρία από Κνίτες και αναρχοαριστερούς (που πρόσκεινται στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πια) του κοινού της παρουσίασης το 2005 στο Αμφιθέατρο Γκίνη του Πολυτεχνείου του βιβλίου “Το Χαμένο Τμήμα – Ιχνηλάτηση ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας 1972-1990”;
Γιατί δεν ήταν «ήττα της κοινωνίας» η με συνοδεία προπηλακισμών και βιαιοπραγιών εκδίωξη το 1999, μετά από "κάλεσμα της Πανσπουδαστικής", από το Πανεπιστήμιο Πατρών του συνεδρίου των Γραφείων Διασύνδεσης ΑΕΙ – ΤΕΙ με θέμα “Επιλογή, προσέλκυση και στελέχωση στην ελληνική αγορά εργασίας” και η μεταφορά του σε άλλο χώρο; Και γιατί δεν είναι κατ’εξοχήν «ήττα της κοινωνίας» η ματαίωση των εκλογών στο Πολυτεχνείο μόλις τον Δεκέμβριο του 2012 από τους “τραμπούκους” που το διαφεντεύουν με το “έτσι θέλω” εδώ και χρόνια και δεν θέλουν να χάσουν το ταμπούρι τους;
Δεν ήταν γιατί, απλά, οι θερμοκέφαλοι αυτεπάγγελτοι ιεροεξεταστές της χορείας των πάσης φύσεως συνιστωσών της αντιδημοκρατικής ελληνικής αριστεράς έχουν (ή, μάλλον, είχαν) καταφέρει να σφετεριστούν την αποκλειστική έκφραση της “κοινωνίας”. Με αυτόν τον τρόπο η πραγματική κοινωνία υπέστη μία σειρά από “ήττες” του τύπου αυτών που προαναφέρθηκαν, μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας, χωρίς τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και δίχως να ιδρώσει το αυτί αυτών που σήμερα οδύρονται για τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας του βιασμού της «ελευθερίας των ιδεών και της τέχνης.»!
Τώρα, όμως, είναι αργά. Πρακτικές που νομιμοποιήθηκαν, κυρίως λόγω «ψυχολογικής και ιδεολογικής βίας», δεν ξεριζώνονται εύκολα. Και είναι δύσκολη η καταγγελία τους από εκείνους που δεν διστάζουν ακόμα και σήμερα να καταφεύγουν, ευκαιρίας δοθείσης, σε αυτές ή να μην βρίσκουν τη δύναμη να τις καταδικάσουν όταν καταφεύγουν σ’αυτές φίλιες τους δυνάμεις. Γιατί, με αυτή την ευκαιρία, σε τι διαφέρει ο ξυλοδαρμός ενός σκουρόχρωμου μετανάστη από ακροδεξιούς από τον ξυλοδαρμό των φοιτητών και των καθηγητών, οι οποίοι επιχείρησαν να καθαρίσουν από τα σκουπίδια που συσσώρευσε η απεργία των καθαριστών πανεπιστημίου της συμπρωτεύουσας, από τους ακροαριστερούς εγκάθετους των τιμητών των πρώτων που έχουν αναλάβει εργολαβικά την διατήρηση της “τάξης” (των) στους πανεπιστημιακούς χώρους; Σε τίποτε άλλο πέρα από την πηγή της μισαλλοδοξίας που τους δέρνει!
Σε τι διαφέρει η «character demolition», της όποιας είναι θύμα – όπως καταγγέλλει – θορυβώδης νεόκοπος βουλευτής της παλαβής αριστεράς, από τη συστηματική προσφυγή των ομοϊδεατών του σε πρακτικές αυτού του είδους εδώ και τέσσερις δεκαετίες για να προϊδεάσουν αρνητικά την κοινή γνώμη; Ας μελετήσει μόνο την ακόλουθη περικοπή μιας από αυτές: «συνιδρυτής του μεγάλου δικηγορικού γραφείου του …… (του φιλοβασιλικού και φίλου του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας …………, που, με τις ευλογίες των πάντων, ανέλαβε τη διοργάνωση των …….).», δηλαδή μιας «personality demolition» που δεν είχε καμία σχέση με το ποιόν και τις ικανότητες του ατόμου, στο οποίο αναφερόταν!
Δεν υφίσταται θέμα ταύτισης των δύο άκρων (παρά τον αγαστό συναγελασμό τους σε εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονται από έκτροπα), ούτε ιδεολογικής ισοπέδωσης. Υφίσταται, όμως, ένα άλλο θέμα: της αδυναμίας ορισμένων αριστερών να αντιληφθούν ότι, αν νομιμοποιούν κάποιες απεχθέστατες πρακτικές όταν “έχουν το πάνω χέρι”, αυτές μπορεί να στραφούν ακόμα και εναντίον τους αν “γυρίσει ο τροχός” (έστω και λίγο). Και τότε, αν «μάχαιραν έδωκαν», ενδέχεται «μάχαιραν να λάβωσιν», αν και κατά κανόνα, ανεξάρτητα από το ποιος «μάχαιραν δίδει» κάθε φορά, «μάχαιραν λαμβάνει» η δημοκρατία, η ελευθερία και, συνοπτικά, η κοινωνία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου