("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/τεύχη 154/Ιούνιος 2011 & 155/Αύγουστος 2011)
Ο καλός...
Κάποια στιγμή οι Έλληνες θα πρέπει να μάθουν να μην κρίνουν τους ξένους, ιδίως τους κάθε λογής εκπροσώπους ξένων χωρών, με τα παραμορφωτικά γυαλιά της κομματικής ταυτότητας ή της ιδεολογικής προκατάληψης, αλλά με βάση το συμφέρον, όπως, άλλωστε, κάνουν σχεδόν στο σύνολό τους τόσο οι ισχυρές όσο (ιδιαίτερα) οι αδύνατες χώρες, που έχουν την ανάγκη συμπαράστασης.
Ο λόγος για τον Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζύ, τον οποίο, πολλοί ντόπιοι σχολιαστές αντιμετωπίζουν με μεγάλη δόση προκατάληψης. Κι όμως, ο δόλιος αποδεικνύεται κάθε λίγο και λιγάκι πιστός φίλος της χώρας. Όπως αναφέρει ο μαροκινής καταγωγής γάλλος συγγραφέας Ταχάρ Μπεν Ζελλούν, κάνοντας τον απολογισμό μιας συζήτησης του Ν. Σαρκοζύ με πέντε συνομιλητές στη διάρκεια ενός γεύματος (εφημερίδα “Le Monde”, 17-18 Απριλίου 2011), όταν ήρθε ο λόγος για την Τουρκία, ο γάλλος Πρόεδρος είχε την άποψη ότι «δεν θα αποτελέσει ποτέ μέρος της Ευρώπης».
Βέβαια, η άποψή του έρχεται σε αντίθεση με τους ημέτερους υποστηρικτές της ένταξης της γείτονος στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ωστόσο, ακόμα και γι’αυτούς, είναι πολύ ενδιαφέρον το επιχείρημα, στο οποίο προσέφυγε ο Ν. Σαρκοζύ, για να υποστηρίξει την άποψή του: «Φαντάζεστε τις δυσκολίες που θα είχαμε τη στιγμή της ελληνικής κρίσης αν η Τουρκία είχε λόγο γι’αυτήν;»!
… ο κακός...
Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει τις απόψεις του. Από αυτό δεν εξαιρείται ο τουρισμός. Ούτε, προφανώς, ο κλάδος του που αποκαλείται “all inclusive”, δηλαδή αυτός που προσφέρει στον πελάτη ένα πακέτο υπηρεσιών, κατά κανόνα σε ξενοδοχειακές μονάδες που φέρουν την επωνυμία “resort” (δηλαδή “καταφύγιο”), το οποίο περιλαμβάνει ό,τι έχει ανάγκη για τις διακοπές του ένας τουρίστας. Και σε αυτόν εναπόκειται να το επιλέξει ή όχι.
Σε πολλούς δεν αρέσει και τίποτε δεν τους εμποδίζει να το διακηρύσσουν. Από εκεί, όμως, ως το σημείο αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος να βγαίνει επίσημα και να χλευάζει τα άτομα που τον προτιμούν ως «πρόβατα που, αντί για κουδούνια στο λαιμό, φοράνε βραχιολάκια και τους κλείνουν στα ξενοδοχεία» – και , μάλιστα, στην Κω, στο νησί όπου βρίσκονται τα 5(!) από τα 8 ελληνικά “καταφύγια” που περιλαμβάνονται συστηματικά στα κορυφαία παγκοσμίως – η απόσταση είναι μεγάλη.
Δεν είναι εύκολο να μαντέψει κανείς τι παρακίνησε τον κ. Τσίπρα, δράστη του ατοπήματος, σ’αυτό. Ίσως, ο γνωστός, πλέον, ανάγωγος χαρακτήρας του. Ίσως, η οίηση της κατοχής της απόλυτης αλήθειας επί παντός του επιστητού (που κατατρύχει πολλούς ομοϊδεάτες του και τους δίνει την αίσθηση ότι μπορούν "να διαλέγουν τα πάντα πριν από μας για μας"). Ίσως, τέλος, η ψευδαίσθηση (ή επιβουλή) ότι, διαβρώνοντας και την τελευταία πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας, θα πετύχει την εξαθλίωση που θα οδηγήσει στην κατάρρευση του συστήματος. Γιατί, σύμφωνα με ένα μαρξιστικό αξίωμα, ο προλετάριος θα ξεσηκωθεί επειδή δεν θα έχει να χάσει τίποτε και, ως εκ τούτου, για να ξεσηκωθεί πρέπει πρώτα να χάσει ό,τι έχει και δεν έχει!
… και ο άσχημος!
Κάμερες κατέγραψαν φινλανδό τουρίστα να ζωγραφίζει γκράφιτι σε τοίχους κτιρίων της παλιάς πόλης της Κρακοβίας, το οποίο χρονολογείται από τον 13ο αιώνα, περιλαμβάνει ουκ ολίγα αξιόλογα κτίσματα και έχει χαρακτηρισθεί μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την "ΟΥΝΕΣΚΟ". Επειδή δε η πολωνική αστυνομία δεν αστειεύεται ο "λεβέντης" οδηγήθηκε στο πι και φι πίσω από της φυλακής τα σίδερα για τα περαιτέρω!
Ιδού χρυσή ευκαιρία για την προαγωγή του χειμερινού τουρισμού της χώρας, που χειμάζεται! Αρκεί να ενημερωθεί ο τριαντάχρονος φινλανδός και οι απανταχού ομότεχνοί του, ότι στην Ελλάδα διατίθενται για γκράφιτι ακόμα και εξωτερικές επιφάνειες από ακόμα πιο παλιά μνημεία, του Παρθενώνα μη εξαιρουμένου, δεδομένου ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όχι η απαγόρευση, αλλά ακόμα και ένας τυχόν περιορισμός στα γκράφιτι (και τις αφισοκολλήσεις) είναι αδιανόητος, καθόσον περιοριστικός της "διακίνησης των ιδεών" κατά τις αντιλήψεις του δυναστευτικού αριστερισμού!
Συλ-λογισμός
Κάποια στιγμή οι Έλληνες θα πρέπει να μάθουν να μην κρίνουν τους ξένους, ιδίως τους κάθε λογής εκπροσώπους ξένων χωρών, με τα παραμορφωτικά γυαλιά της κομματικής ταυτότητας ή της ιδεολογικής προκατάληψης, αλλά με βάση το συμφέρον, όπως, άλλωστε, κάνουν σχεδόν στο σύνολό τους τόσο οι ισχυρές όσο (ιδιαίτερα) οι αδύνατες χώρες, που έχουν την ανάγκη συμπαράστασης.
Ο λόγος για τον Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζύ, τον οποίο, πολλοί ντόπιοι σχολιαστές αντιμετωπίζουν με μεγάλη δόση προκατάληψης. Κι όμως, ο δόλιος αποδεικνύεται κάθε λίγο και λιγάκι πιστός φίλος της χώρας. Όπως αναφέρει ο μαροκινής καταγωγής γάλλος συγγραφέας Ταχάρ Μπεν Ζελλούν, κάνοντας τον απολογισμό μιας συζήτησης του Ν. Σαρκοζύ με πέντε συνομιλητές στη διάρκεια ενός γεύματος (εφημερίδα “Le Monde”, 17-18 Απριλίου 2011), όταν ήρθε ο λόγος για την Τουρκία, ο γάλλος Πρόεδρος είχε την άποψη ότι «δεν θα αποτελέσει ποτέ μέρος της Ευρώπης».
Βέβαια, η άποψή του έρχεται σε αντίθεση με τους ημέτερους υποστηρικτές της ένταξης της γείτονος στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ωστόσο, ακόμα και γι’αυτούς, είναι πολύ ενδιαφέρον το επιχείρημα, στο οποίο προσέφυγε ο Ν. Σαρκοζύ, για να υποστηρίξει την άποψή του: «Φαντάζεστε τις δυσκολίες που θα είχαμε τη στιγμή της ελληνικής κρίσης αν η Τουρκία είχε λόγο γι’αυτήν;»!
… ο κακός...
Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει τις απόψεις του. Από αυτό δεν εξαιρείται ο τουρισμός. Ούτε, προφανώς, ο κλάδος του που αποκαλείται “all inclusive”, δηλαδή αυτός που προσφέρει στον πελάτη ένα πακέτο υπηρεσιών, κατά κανόνα σε ξενοδοχειακές μονάδες που φέρουν την επωνυμία “resort” (δηλαδή “καταφύγιο”), το οποίο περιλαμβάνει ό,τι έχει ανάγκη για τις διακοπές του ένας τουρίστας. Και σε αυτόν εναπόκειται να το επιλέξει ή όχι.
Σε πολλούς δεν αρέσει και τίποτε δεν τους εμποδίζει να το διακηρύσσουν. Από εκεί, όμως, ως το σημείο αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος να βγαίνει επίσημα και να χλευάζει τα άτομα που τον προτιμούν ως «πρόβατα που, αντί για κουδούνια στο λαιμό, φοράνε βραχιολάκια και τους κλείνουν στα ξενοδοχεία» – και , μάλιστα, στην Κω, στο νησί όπου βρίσκονται τα 5(!) από τα 8 ελληνικά “καταφύγια” που περιλαμβάνονται συστηματικά στα κορυφαία παγκοσμίως – η απόσταση είναι μεγάλη.
Δεν είναι εύκολο να μαντέψει κανείς τι παρακίνησε τον κ. Τσίπρα, δράστη του ατοπήματος, σ’αυτό. Ίσως, ο γνωστός, πλέον, ανάγωγος χαρακτήρας του. Ίσως, η οίηση της κατοχής της απόλυτης αλήθειας επί παντός του επιστητού (που κατατρύχει πολλούς ομοϊδεάτες του και τους δίνει την αίσθηση ότι μπορούν "να διαλέγουν τα πάντα πριν από μας για μας"). Ίσως, τέλος, η ψευδαίσθηση (ή επιβουλή) ότι, διαβρώνοντας και την τελευταία πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας, θα πετύχει την εξαθλίωση που θα οδηγήσει στην κατάρρευση του συστήματος. Γιατί, σύμφωνα με ένα μαρξιστικό αξίωμα, ο προλετάριος θα ξεσηκωθεί επειδή δεν θα έχει να χάσει τίποτε και, ως εκ τούτου, για να ξεσηκωθεί πρέπει πρώτα να χάσει ό,τι έχει και δεν έχει!
… και ο άσχημος!
Κάμερες κατέγραψαν φινλανδό τουρίστα να ζωγραφίζει γκράφιτι σε τοίχους κτιρίων της παλιάς πόλης της Κρακοβίας, το οποίο χρονολογείται από τον 13ο αιώνα, περιλαμβάνει ουκ ολίγα αξιόλογα κτίσματα και έχει χαρακτηρισθεί μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την "ΟΥΝΕΣΚΟ". Επειδή δε η πολωνική αστυνομία δεν αστειεύεται ο "λεβέντης" οδηγήθηκε στο πι και φι πίσω από της φυλακής τα σίδερα για τα περαιτέρω!
Ιδού χρυσή ευκαιρία για την προαγωγή του χειμερινού τουρισμού της χώρας, που χειμάζεται! Αρκεί να ενημερωθεί ο τριαντάχρονος φινλανδός και οι απανταχού ομότεχνοί του, ότι στην Ελλάδα διατίθενται για γκράφιτι ακόμα και εξωτερικές επιφάνειες από ακόμα πιο παλιά μνημεία, του Παρθενώνα μη εξαιρουμένου, δεδομένου ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όχι η απαγόρευση, αλλά ακόμα και ένας τυχόν περιορισμός στα γκράφιτι (και τις αφισοκολλήσεις) είναι αδιανόητος, καθόσον περιοριστικός της "διακίνησης των ιδεών" κατά τις αντιλήψεις του δυναστευτικού αριστερισμού!
***************************************************************
Συλ-λογισμός
Η κατάσταση της οικονομίας της χώρας είναι τραγική. Η πορεία της από το κακό στο χειρότερο έχει αντίστοιχο αντίκτυπο επί δικαίων (κυρίως) και αδίκων. Δικαιολογούνται, συνεπώς, να είναι “αγανακτισμένοι” όλοι λίγο-πολύ. Όχι δε απλά “αγανακτισμένοι”, αλλά έντονα “εξοργισμένοι”. Κυρίως οι πρώτοι. Ωστόσο, προτού εκδηλώσουν την “αγανάκτησή” τους ή την “οργή” τους, θα άξιζε να αναλογιστούν ορισμένα πράγματα. Το πρώτο από αυτά είναι ότι δεν υπήρξε κάτοικος αυτής της χώρας που να μην επωφελήθηκε έστω και λίγο, ακόμα και χωρίς να το επιδιώξει, από τις πρακτικές που μας οδήγησαν σ’αυτόν τον κατήφορο.
Το δεύτερο έχει σχέση με τις μορφές αντίδρασής των. Ας θυμηθούν, λοιπόν, μερικά σοφά λόγια της Χάννα Άρεντ. «Ο ορυμαγδός της τελικής έκρηξης», έγραφε στο δοκίμιό της «Παράδοση και Σύγχρονη Εποχή», «κάλυψε και την προγενέστερη δυσοίωνη σιωπή που ακόμα και σήμερα μας έρχεται σαν απάντηση οποτεδήποτε τολμούμε να ρωτήσουμε, όχι “Ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε;” αλλά “Προς τι αγωνιζόμαστε;”». Και επισήμαινε στο δοκίμιο «Τι είναι αυθεντία;»: «Η κατάρρευση αυτή» – εννοούσε των παραδοσιακών αυθεντιών – «πουθενά δεν ήταν το άμεσο αποτέλεσμα των καθεστώτων ή των κινημάτων καθ’αυτά· έδειχνε μάλλον ότι ο ολοκληρωτισμός, με τη μορφή κινημάτων αλλά και καθεστώτων, επωφελήθηκε γιατί ταίριαζε καλύτερα σε μια γενική πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα όπου το κομματικό σύστημα είχε χάσει το κύρος του και η κυβερνητική αυθεντία δεν αναγνωριζόταν πια.»
Ανα-λογισμός
Μπορεί η μείωση της ανεργίας να ρίχνει νερό στο μύλο της ανεργίας; Μπορεί! Στη Γερμανία η ανεργία βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδό της από το 1992! Παράλληλα, άλλαξαν επί τα βελτίω (δηλαδή επί το απλούστερον) οι διαδικασίες προσλήψεων από τις επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα είναι να μειωθεί το αντικείμενο εργασίας του δημόσιου οργανισμού ευρέσεως εργασίας (του αντίστοιχου του ημέτερου Ο.Α.Ε.Δ.). Η προσαρμογή του τελευταίου στη νέα πραγματικότητα πρόκειται να οδηγήσει σε κατάργηση δέκα χιλιάδων θέσεων εργασίας μέχρι το 2015!
Φαντάζεστε τι θα είχε γίνει, αν αντιμετώπιζε παρόμοιο πρόβλημα η Ελλάδα; Οι γνωστοί “εργατοπατέρες” και οι συνοδοιπόροι τους της πολιτικής θα ζητούσαν να γίνουν πιο περίπλοκες οι διαδικασίες προσλήψεων και να ευνοηθεί με κυβερνητικές παρεμβάσεις η αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα, για να διασωθούν οι θέσεις εργασίας του κρατικού Ο.Α.Ε.Δ.!
Εκ-λογισμός
Στην εποχή όπου για να αποτελέσει κάτι “είδηση” πρέπει να το “δείξει” η τηλεόραση, κάποιοι σπεύδουν να βγάλουν συμπεράσματα από ένα αποσπασματικό βίντεο που προβάλλεται στις οθόνες. Ή, ακόμα, από ό,τι ακούγεται σε τμήμα καταγραφής μιας συνομιλίας. Κάποιοι άλλοι, μάλιστα, επιδιώκουν να επιβάλουν αυτά τα συμπεράσματα ως αξιώματα γενικής εφαρμογής, αγνοώντας τόσο το παρελθόν της παραποίησης της εικόνας και του ήχου, όσο και τα παραδείγματα παραπλάνησης από αποσπασματικές προσλήψεις γεγονότων.
Ας θυμηθούν, λοιπόν, το κλασικό παράδειγμα που προσφέρει μία σεκάνς από την ταινία «Το τέρας» του Ρομπέρτο Μπενίνι. Ο ήρωας, θέλοντας να απαλλαγεί από το πτώμα μιας γάτας που του πέταξαν, το βάζει σε μια πλαστική σακούλα και αναζητά το κατάλληλο μέρος. Την ώρα που στρίβει σε μία γωνία, τον παίρνει από πίσω μια άλλη γάτα με παρόμοια χαρακτηριστικά. Ο ήρωας, χωρίς να την πάρει είδηση και αγνοώντας ότι παρακολουθείται, επανεμφανίζεται με το πτώμα στο χέρι και το πετά σε κάδο που είχε προσπεράσει. Οι αστυνομικοί - θεατές του τελευταίου μόνο μέρους του επεισοδίου φρικιούν, νομίζοντας ότι το “τέρας” είχε πνίξει την ανύποπτη γάτα που το είχε ακολουθήσει!
Απο-λογισμός
Ο Ηλίας Ανδριόπουλος, συνθέτης του τραγουδιού «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», απαγόρευσε τη χρήση του στις κομματικές συγκεντρώσεις του κυβερνώντος κόμματος. Η κόρη του Μάνου Λοΐζου, συνθέτη του τραγουδιού «Καλημέρα Ήλιε», απαγόρευσε τη χρήση της σύνθεσης του πατέρα της ως ύμνου του κυβερνώντος κόμματος. Δικαίωμά τους, αν και οι απαγορεύσεις τους έχουν μια οσμή λογοκρισίας.
Θα άξιζε, ωστόσο, να μην ξεχνάνε ότι δεν ενοχλήθηκαν διόλου όταν τα ίδια τραγούδια επενδύανε μουσικά συγκεντρώσεις, πορείες, εκδηλώσεις κ.λπ. (κυρίως, αλλ’όχι μόνο, του κυβερνώντος κόμματος) που δρομολογούσαν ή εκβίαζαν τις εξελίξεις, οι οποίες οδήγησαν τη χώρα στα κατάντια που βρίσκεται σήμερα και καλείται να αντιμετωπίσει (ανεπιτυχώς) το συνυπεύθυνο κυβερνών κόμμα.
Παρα-λογισμός
Ελληνο-τουρκικής καταγωγής αμερικανίδα δημοσιογράφος, που επισκέπτεται τακτικά τη χώρα, δήλωσε σε έρευνα ένθετου κυριακάτικης εφημερίδας («Κ» 423/10.07.2011): «Αυτό που με σοκάρει είναι ότι στην Ελλάδα ο… χαμός γίνεται την καλοκαιρινή σεζόν. Αυτή η δυσφήμιση είναι ό,τι πιο καταστροφικό τη συγκεκριμένη περίοδο.».
Φαίνεται ότι, παρά τη συχνή επαφή της με την ελληνική πραγματικότητα, αγνοεί δύο στοιχεία. Το πρώτο, ότι μία παράφρων μερίδα της ελληνικής αριστεράς διακατέχεται από την έμμονη (και αντιλαϊκή) πεποίθηση ότι, αν διαλύσει τους πλουτοπαραγωγικούς μηχανισμούς της χώρας και οδηγήσει μ’αυτόν τον τρόπο τον λαό σε εξαθλίωση, ο λαός θα εξεγερθεί. Δεδομένου δε ότι ο τουρισμός αποτελεί τα τελευταία χρόνια τον μοναδικό παραγωγικό κλάδο της χώρας με ευοίωνες προοπτικές, συνιστά και προνομιακό στόχο της υπονομευτικής δράσης των πιστών της ορδών, όπως αποδείχθηκε και με τους πρόσφατους αποκλεισμούς εισόδων ξενοδοχείων
Το δεύτερο, ότι πολλές συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα με προνομιακή μεταχείριση από το κράτος (όπως οι ταξιτζήδες ή οι φορτηγατζήδες), είναι πεπεισμένες ότι η διεκδίκηση αυτού που θεωρούν δίκαιο ή συμφέρον τους λύνει τα χέρια να μετέλθουν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Γιατί όχι, άλλωστε, αφού αυτό αναγνωρίζεται ως “κεκτημένο δικαίωμα” των συντεχνιών του δημόσιου τομέα. Έτσι, μόλις συνειδητοποίησαν ότι τα πλήγματα στον τουρισμό της χώρας “πονάνε”, τον έβαλαν ανενδοίαστα στο μάτι, ως μέσο πίεσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου